Dar nieśmiertelności
NAJWIĘKSZYM darem, jaki mógłby otrzymać śmiertelny człowiek, jest oczywiście nieśmiertelność. Oznaczałaby ona dla niego uwolnienie od groźby śmierci; jego istnienie nie byłoby już uzależnione od żadnej rzeczy stworzonej; nie podlegałby procesom obumierania i rozkładu. Będąc stworzony z ciała, które się zużywa i potrzebuje zasilania energią z zewnątrz, człowiek jednak wystawiony jest na skażenie. Wcale się też nie rodzi z odziedziczoną nieśmiertelnością, jak to niektórzy sobie wyobrażają.
Gdyby każdy człowiek posiadał nieśmiertelną duszę, która by po wieczne czasy kontynuowała jego świadome istnienie, wtedy po cóż by Bóg obiecywał chrześcijanom nieśmiertelność w nagrodę za wierność? Po co Jego Słowo mówiłoby o nieskazitelności, że należy się o nią ubiegać? Czyż Bóg kazałby ludziom starać się o to, co już posiadają? A w Biblii czytamy: „On odda każdemu według jego uczynków: życie wiecznotrwałe tym, którzy szukają chwały i czci, i nieskazitelności przez wytrwanie w dobrym dziele.” (Rzym. 2:6, 7, NW) Ze względu na to, że człowiek podlega skażeniu, a jego ciało z biegiem czasu obumiera, tym wyżej trzeba cenić dar nieśmiertelności.
Minęło wiele tysięcy lat od stworzenia pierwszego człowieka, zanim Stwórca, Jehowa, nagrodził nieśmiertelnością jedno ze swych stworzeń. Do tego czasu posiadał ją wyłącznie On sam; tylko On był w swej istocie nieskazitelny, niezniszczalny i nieprzemijający. Cechami tymi obdarzył potem pierwszego ze swych stworzonych synów, który będąc na ziemi jako doskonały człowiek nazywany był Jezusem Chrystusem. Pismo święte mówi o nim, że jest „pierworodnym wszelkiego stworzenia”. (Kol. 1:15) W trzecim dniu po śmierci gwałtem zadanej Jezusowi na palu męki Jehowa wzbudził go z martwych, ale już nie w postaci skazitelnego człowieka, którego ciało ulega rozkładowi, lecz jako nieśmiertelne stworzenie duchowe. W związku z tym apostoł Piotr napisał: „Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga; w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiu.” — 1 Piotra 3:18.
Będąc pierwszym ze stworzeń Jehowy, które otrzymało nieśmiertelność, był też zarazem jedynym stworzeniem posiadającym ten dar w okresie, gdy apostoł Paweł pisał listy do Tymoteusza. Jako nieśmiertelny duch przebywa on obecnie w chwale niedostępnej dla człowieka. Żaden człowiek nie mógłby znieść widoku tej chwały, podobnie jak nikt z ludzi nie może gołym okiem przypatrywać się niezmiernie intensywnemu blaskowi kuli ognistej, powstającej przy wybuchu bomby wodorowej.
Mówiąc o tym jedynym prawowitym Władcy, którego Bóg namaścił na Króla, apostoł Paweł stwierdza: „We właściwym czasie objawi [swą obecność] błogosławiony i jedyny władca, Król królów, Pan panów, On jedyny, nieśmiertelny, który mieszka w światłości niedostępnej, którego nikt z ludzi nie widział i widzieć nie może.” — 1 Tym. 6:15, 16.
Pismo święte wyraźnie podkreśla, że niektórzy z wiernych naśladowców Jezusa również otrzymają dar nieśmiertelności. Apostoł Jan zaznacza: „Umiłowani, teraz dziećmi Bożymi jesteśmy, a jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Lecz wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest.” (1 Jana 3:2) Tamci naśladowcy Jezusa nie byli w stanie sobie wyobrazić, jak będą wyglądali, kiedy staną się nieśmiertelnymi stworzeniami duchowymi, podobnymi do zmartwychwstałego Chrystusa. Cielesne oko nie potrafi zarejestrować wyglądu duchowych stworzeń. Chwała ich wykracza poza pasmo widzialnego światła oraz innych fal w widmie promieniowania elektromagnetycznego.
Wierni, wybrani naśladowcy otrzymają nieśmiertelność w identyczny sposób, jak ją otrzymał Jezus Chrystus. Najpierw muszą umrzeć, a następnie doznać zmartwychwstania w postaci stworzeń duchowych. Apostoł Paweł tak pisał o tym do Koryntian: „Podobnie rzecz się ma ze zmartwychwstaniem. Zasiewa się to, co zniszczalne — powstaje zaś niezniszczalne; (...) zasiewa się ciało podlegające prawom fizycznego rozkładu — powstaje ciało duchowe. (...) Trzeba, ażeby to, co zniszczalne, przyodziało się w to, co niezniszczalne, a to, co śmiertelne, trzeba, aby się odziało w nieśmiertelność.” — 1 Kor. 15:42, 44, 53, BT, uw. marg.
To, co tu apostoł Paweł wyjaśnił o darze nieśmiertelności, nie dotyczyło ogólnie całego świata ludzkiego, lecz członków zboru Chrystusowego, namaszczonych duchem świętym na królów mających panować wespół z Chrystusem. „Jeśli z nim wytrwamy, z nim też królować będziemy.” (2 Tym. 2:12) Jak słusznie by się można spodziewać, to królewskie grono jest liczebnie ograniczone. Nie wszyscy, którzy wierzą w Jehowę i Jezusa Chrystusa, są przez Boga wybrani na członków tej klasy, toteż tylko stosunkowo niewielu zgodnie z opisem Pawła dostępuje zmartwychwstania do życia duchowego i otrzymuje dar nieśmiertelności.
Ogromna większość wiernych chrześcijan może ufnie oczekiwać, że będzie należeć do ziemskich poddanych tamtego niebiańskiego grona królów. Są to ci pokorni, którzy „posiądą ziemię”. (Ps. 37:11, Sz) Nagrodą za dochowanie Jehowie niezłomnej lojalności nie będzie w ich wypadku dar nieśmiertelności, lecz dar życia wiecznotrwałego w stanie ludzkiej doskonałości. Otrzymają to, czym dysponował pierwszy człowiek Adam, dopóki pozostawał posłuszny.
Chociaż ci ostatni posiądą ludzką doskonałość, będą mimo wszystko zniszczalni, ponieważ w dalszym ciągu będą mieli organizmy cielesne, a ciało może ulegać rozkładowi albo zostać zniszczone przez inne stworzenie. Będą mogli żyć nieskończenie długo, ale dla utrzymania się przy życiu będą musieli dostarczać ciału pożywienia i napoju. Bez tych podstawowych środków życie by w nim zamarło. Nie można natomiast powiedzieć tego o tamtych nielicznych, którzy — wyposażeni w dar nieśmiertelności — nie podlegają skażeniu, obumieraniu. U nich nieprzerwane istnienie nie jest uzależnione od zewnętrznych źródeł energii. Bóg obdarzył ich taką mocą, że są samowystarczalni, jak On sam. Okoliczność ta to jeden z czynników powodujących, iż górują nawet nad aniołami. Apostoł Paweł podkreślił tę ich wyższość, pisząc do nich: „Czy nie wiecie, że aniołów sądzić będziemy?” — 1 Kor. 6:3.
Aniołowie posiadają moc życia nieograniczonego, lecz ich żywotność nie jest samowystarczalna i niezniszczalna. Nigdy nie otrzymali nieśmiertelności. Wynika to choćby z faktu, że zmartwychwstały Jezus był za dni apostoła Pawła jedynym stworzeniem Jehowy dysponującym nieśmiertelnością, chociaż aniołowie istnieli wówczas już od bardzo długiego czasu.
W stosunku do tych niewielu wybranych, którzy dostępują daru nieśmiertelności, śmierć na zawsze traci swoje żądło. Są po wieczne czasy uwolnieni od jej mocy: „Wtedy wypełni się słowo napisane: Połknięta jest śmierć w zwycięstwie! Gdzież jest, o śmierci, zwycięstwo twoje? Gdzież jest, o śmierci, żądło twoje?” (1 Kor. 15:54, 55) Podczas gdy tamci otrzymują wspaniały dar nieśmiertelności, wierni chrześcijanie nie należący do wybranego grona żyją w przeświadczeniu, że Jehowa dotrzyma swej obietnicy co do obdarzenia życiem wiecznym każdego, kto udowodni wiarę w Niego i w Jego Syna. — Jana 3:16.