Pokój, który posiedli chrześcijanie

„Posłucham, co Pan Bóg mówić będzie: Oto ogłosi pokój ludowi swemu i wiernym swoim.” — Ps. 85:9, Kr.

 1, 2. Co kojarzy się od razu ze słowem „pokój”, i jakie proroctwo trafnie to ilustruje?

POKÓJ! Jak miłe jest już samo brzmienie tego słowa — oczywiście z uwagi na swoją treść! Pokój przywodzi na myśl ciszę, spokój, pogodę, uwolnienie od tarć i konfliktów, od wątpliwości i strachu. Nic wiec dziwnego, że obietnice pokoju, jakie znajdujemy w Słowie Bożym, są tak pocieszające!

² Doprawdy zachwycająca jest na przykład wizja pokoju, przedstawiona przez proroka Izajasza: „Na pustyni osiądzie prawo, a sprawiedliwość zamieszka w sadzie. Dziełem sprawiedliwości będzie pokój, a owocem prawa — wieczyste bezpieczeństwo. Lud mój mieszkać będzie w stolicy pokoju, w mieszkaniach bezpiecznych, w zacisznych miejscach wypoczynku.” — Izaj. 32:16-18, BT.

 3. Kto pierwotnie zburzył pokój we wszechświecie, i dlaczego teraz nie ma pokoju?

³ Wolą Bożą jest, żeby wszystkie Jego stworzenia cieszyły się pokojem, i pokój faktycznie panował w całym wszechświecie, dopóki nie pojawił się wielki burzyciel pokoju, Szatan Diabeł. Od tej pory ziemia zaznała już niewiele pokoju. Historia wykazuje, że w ciągu minionych 3370 lat, to znaczy odkąd prowadzono kroniki, były 3143 lata wojny, natomiast zaledwie 227 lat pokoju, czyli że na każdy rok pokoju przypadało 13,8 lat wojny. Ale czy nie tego właśnie należało się spodziewać, skoro Szatan, wielki burzyciel pokoju, jest „bogiem tego systemu rzeczy”? Jest on po prostu uosobieniem wszelkiej niegodziwości i podłości, a niegodziwość i pokój nie chodzą w parze, jak o tym czytamy: „‚Niegodziwcy są jak morze, które się rzuca, gdy się uspokoić nie potrafi, którego wody wciąż wyrzucają wodorosty i muł.’ Bóg mój rzekł: ‚Nie ma pokoju dla niegodziwców.’” — 2 Kor. 4:4; Izaj. 57:20, 21, NW.

 4. Odkąd szczególnie brak pokoju na ziemi, i jakie proroctwa spełniają się przez to?

⁴ Pokoju brakuje na ziemi zwłaszcza od roku 1914, kiedy to pojawił się koń maści ognistej z jeźdźcem, występujący w apokaliptycznej wizji apostoła Jana: „Widziałem, a oto (...) koń barwy ognistej, a temu, który siedział na nim, dano moc zakłócić pokój na ziemi, tak by mieszkańcy jej zabijali się nawzajem; i dano mu wielki miecz.” Rok ten zarazem odznaczył się zapoczątkowaniem urzeczywistnienia wielkiego proroctwa Jezusa o końcu obecnego systemu rzeczy: „Powstanie bowiem naród przeciwko narodowi, i królestwo przeciwko królestwu.” Od tego czasu jawnie spełniają się również dalsze słowa Jezusa: „Na ziemi lęk bezradnych narodów, gdy zahuczy morze i fale. Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat.” — Obj. 6:2, 4; Mat. 24:7; Łuk. 21:25, 26.

 5. Z czego wynika, że ludzie w ogólności pragną pokoju, ale dlaczego nie mogą go osiągnąć?

⁵ Nie znaczy to bynajmniej, iż tak chce ogół ludności. Wprost przeciwnie! Ludzie gorąco pragną pokoju i dopiero podburzeni przez nienawistną propagandę, gotowi są wojować. Dowodzą tego wysiłki ludzkie, zmierzające do zawierania traktatów pokojowych i układów, w których wojna nazywana bywa bezprawiem. Zresztą jest to rzekomo jeden z głównych celów Organizacji Narodów Zjednoczonych, na co wskazywać ma chociażby napis wyryty w kamiennej ścianie na wprost wejścia do głównego budynku tej organizacji; napis ów brzmi: „Przekują miecze swe na lemiesze, a oszczepy swe na sierpy: nie podniesie miecza naród przeciwko narodowi, ani się więcej ćwiczyć będą do wojny.” Chcąc zdobyć głosy wyborców, politycy obiecują pokój; wbrew jednak ich obietnicom, planom i wysiłkom, a wskutek nieudolności, chciwości i nacjonalizmu oraz wskutek faktu, iż bogiem tego systemu rzeczy jest Szatan, wielki burzyciel pokoju, — wojna nadal jest ustawiczną plagą ludzkości.

 6. Jakim pozornie logicznym rozumowaniem ludzie mądrzy na sposób światowy starają się usprawiedliwić niezdolność człowieka do zapewnienia pokoju, i co dowodzi, że są w błędzie?

⁶ Niektórzy mędrcy tego świata, usiłując widocznie usprawiedliwić niemoc człowieka w zakresie ustanowienia pokoju, twierdzą, jakoby wojna była po prostu dobrodziejstwem, jakoby była nieodzownym czynnikiem postępu. W związku ze śmiercią jednego z wybitnych angielskich ewolucjonistów, sir Arthura Keitha, napisano na przykład: „W roku 1931, powtarzając opinię Herberta Spencera i innych neodarwinistów, oświadczył on, że wojna jest warunkiem postępu. ‚Natura — powiedział — zachowuje ludzkość przy zdrowiu, jak sad: przez przycinanie. Wojna pełni rolę sekatora.’ Twierdził również, że uprzedzenia rasowe stanowią ważny czynnik żywotności narodu.”a Czy może być coś jeszcze głupszego? Czyż w czasie wojny nie ginie najlepszy element ludzki uwikłanych w nią narodów? Siły zbrojne nie potrzebują ludzi słabych, niezaradnych, chorych umysłowo, moralnie i fizycznie. Co więcej, czy śmiałby ktoś twierdzić, że świat jest dzisiaj w znacznie lepszym stanie pod względem duchowym, moralnym, fizycznym, ekonomicznym i tak dalej niż przed rokiem 1914, ponieważ ma za sobą dwie wojny światowe? Weźmy pod uwagę jeden tylko przykład: Czy ktoś może wskazać na Szwajcarów i zarzucić im, że pozostali w tyle za innymi narodami, ponieważ nie zostali „przycięci” przez udział w tych obu wojnach i w ogóle od dawna nie prowadzą wojen? Wprost przeciwnie, pewien, historyk pisze w związku z określoną datą w historii tego kraju: „Następujący potem okres pokoju przyczynił się do postępu w każdej dziedzinie życia Szwajcarii.”b Pokój, a nie wojna sprzyjała ich rozwojowi. Doprawdy, mądrość tego świata głupstwem jest u Boga i u wszystkich ludzi zdolnych do trzeźwego myślenia! — 1 Kor. 3:19.

BÓG I KSIĄŻĘ POKOJU

 7. Jak Biblia poświadcza, że Jehowa jest Bogiem pokoju?

⁷ Przeciwieństwem Szatana, wielkiego burzyciela pokoju, i człowieka, który nie potrafi ustanowić pokoju, jest Jehowa Bóg, zwany Bogiem pokoju. W Piśmie świętym, które jest Słowem Bożym, znaleźć można około 350 wzmianek o pokoju. Na kartach jego od początku do samego końca raz po raz występuje obietnica pokoju albo też rada zmierzająca do utrzymania go i uwypuklająca jego żywotne znaczenie. W Chrześcijańskich Pismach Greckich słusznie więc Jehowa Bóg jest niejednokrotnie określony jako „Bóg, który daje pokój,” oraz „Bóg pokoju”. Tego zresztą należało oczekiwać od Boga, który jest wszechmądry, wszechmocny, sprawiedliwy i miłościwy. — Rzym. 15:33; 16:20, NW; 1 Kor. 14:33; 2 Kor. 13:11; Filip. 4:9; 1 Tes. 5:23; Hebr. 13:20.

 8. Jak Biblia łączy z pokojem Jezusa Chrystusa?

⁸ Podobnie jak Jehowa jest Bogiem pokoju, Jego Syn, Jezus Chrystus, jest „Księciem pokoju” i „Panem pokoju”. (Izaj. 9:6; 2 Tes. 3:16) O panowaniu jego powiedziano nam: „Rozmnożeniu tego państwa i pokoju (...) końca nie będzie.” Tak, kiedy on obejmie władzę nad ziemią, trwać będzie „pełny pokój, póki stanie księżyca”. — Izaj. 9:7; Ps. 72:7, Sz.

 9, 10. Kogo Jehowa Bóg i Jezus Chrystus obdarzyli pokojem, i jakie tym samym spełniły się proroctwa?

⁹ Jehowa Bóg i Jezus Chrystus wszakże nie zatrzymują tego pokoju wyłącznie dla siebie. Obdarzają nim również wiernych swoich sług i naśladowców, o czym czytamy: „Błogosławić będzie [Jehowa] narodowi swemu w pokoju.” „Posłucham, co Pan Bóg mówić będzie: Oto ogłosi pokój ludowi swemu i wiernym swoim.” (Ps. 29:11; 85:9, Kr) Szczególną obietnice pokoju mają oni od czasu narodzin Jezusa, kiedy to aniołowie śpiewali: „Na ziemi pokój ludziom, w których [Bóg] ma upodobanie”, albo: „Pokój ludziom, którzy dostąpili jego łaskawości.” (Łuk. 2:14, NP; Kow) A krótko przed opuszczeniem apostołów i powrotem do Ojca dał im Jezus zapewnienie: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam.” — Jana 14:27; 16:33.

¹⁰ Czy sprawdziły się obietnice Jehowy Boga i Jezusa Chrystusa, że dadzą pokój swoim sługom i naśladowcom? Jak najbardziej! Wielka jest obfitość pokoju, który wśród nich panuje w myśl choćby takich przepowiedni: „Pokój! Pokój dalekim i bliskim!” „Ustanowię pokój twoim zwierzchnikiem.” „Oto skieruję do niej pokój jak rzekę.” Co więcej, nie wśród Narodów Zjednoczonych, ale wśród tych chrześcijan znajdują spełnienie prorocze słowa z księgi Izajasza 2:4 (BT): „Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a włócznie swe na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, a nie będą się więcej zaprawiać do wojny.” — Izaj. 57:19; 60:17; 66:12, BT.

11, 12. (a) Jaką nowinę przynoszą słudzy Boży, i jak bywają w związku z tym traktowani? (b) W jaki sposób powinni przedstawiać to, co mają do powiedzenia?

¹¹ Chrześcijanie, wśród których spełniają się takie proroctwa, idąc za przykładem Jehowy Boga i Jezusa Chrystusa z niesamolubnych pobudek zapraszają innych, aby także korzystali z dobrodziejstw pokoju, jakim sami się cieszą. Właśnie dlatego poselstwo, z którym przychodzą do ludzi, nazywane bywa „dobrą nowiną o pokoju”. (Dzieje 10:36; Efez. 6:15) Są oni posłami zwiastującymi pokój, zapowiedzianymi w księdze Izajasza 52:7: „O jak są pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, który obwieszcza zbawienie, który mówi do Syjonu: ‚Twój Bóg zaczął królować.’” — BT.

¹² Chrześcijańscy słudzy Jehowy nie tylko przynoszą wieść o pokoju, ale także ją przedstawiają w pokojowy sposób, zgodnie z poleceniem, jakie dał Jezus, gdy rozsyłał siedemdziesięciu ewangelistów: „A gdy do jakiegoś domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój domowi temu. A jeśli tam będzie dziecię [przyjaciel, NW] pokoju, spocznie na nim pokój wasz, a jeśli nie, wróci do was.” Zwróćmy przy tym uwagę na okoliczność, jak ważną sprawą jest pokój; gdy chrześcijanie chodzą od domu do domu z „dobrą nowiną o pokoju”, mają szukać właśnie ludzi, którzy by byli przyjaciółmi pokoju! Podobnie z rady apostoła Pawła danej Tymoteuszowi wynika, że chrześcijanie mają swe poselstwo pokoju przedstawiać w sposób pokojowy: „Głupich i niedorzecznych rozpraw unikaj, wiedząc, że wywołują spory. A sługa Pański nie powinien wdawać się w spory, lecz powinien być uprzejmy dla wszystkich, zdolny do nauczania, cierpliwie znoszący przeciwności, napominający z łagodnością.” — Łuk. 10:5, 6; 2 Tym. 2:23-25.

POKÓJ JEDYNY W SWOIM RODZAJU

13. Jakie skojarzenia albo rozszerzony sens mają słowa, hebrajskie i greckie, tłumaczone na pokój? Które wersety to potwierdzają?

¹³ Słowo „pokój” bywa w Piśmie świętym często zastosowane w taki sposób, że oznacza więcej niż tylko brak wojny. Hebrajski wyraz „szalom, zwykle tłumaczony na pokój, treścią swoją obejmuje również takie pojęcia, jak: zdrowie, powodzenie, dobrobyt. Odpowiada ściśle słowu salam w użyciu współczesnych Arabów i znajduje podobne zastosowanie przy powitaniach.”c Wskutek tego czytamy na przykład, że król Dawid pytał się Uriasza, „czy się dobrze powodzi Joabowi i ludowi, i jak jest prowadzona wojna”; dosłownie z hebrajskiego wynikałoby jednak, że się dopytywał o „pokój” Joaba, „pokój” ludu i „pokój” walki. (2 Sam. 11:7, Wk) W podobnym sensie Jehowa przez proroka Jeremiasza pouczał wygnańców izraelskich: „Szukajcie pokoju [czyli: pomyślności] miasta, do którego was przesiedliłem, a módlcie się za nie do Pana, bo w jego pokoju będzie dla was pokój.” (Jer. 29:7, Wk) Wydaje się przy tym, że to obszerniejsze znaczenie hebrajskiego słowa tłumaczonego na pokój przeniosło się również na greckie słowo oznaczające pokój, mianowicie eirene, przynajmniej w odniesieniu do Chrześcijańskich Pism Greckich. Przykład tego znajdujemy w słowach Jezusa, skierowanych do niewiernego Jeruzalem: „Gdybyś i ty poznało w tym to dniu, co służy ku pokojowi!” — to znaczy: ku twej pokojowej pomyślności. — Łuk. 19:42.

14, 15. Z jakich zasadniczych powodów pokój, który posiedli chrześcijanie, jest jedyny w swoim rodzaju?

¹⁴ Pokój Boży, który posiedli chrześcijanie, jest jedyny w swoim rodzaju również z tego względu, że się opiera na sprawiedliwości. Nie jest to pokój za wszelką cenę, nie jest okupiony kompromisem ani oportunistyczną ugodowością. Żaden odcień znaczeniowy tego słowa nie wskazuje na to, że mogłoby tu chodzić o podyktowany przez taktykę pokój z nieprzyjaciółmi Boga, prawdy i sprawiedliwości, jaki zawierają liczne organizacje religijne nawet z rządami ateistycznymi dla zdobycia możliwości kontynuowania swoich nabożeństw i innej działalności bez narażenia na nękanie ze strony władz. O kościele katolickim na Kubie niejaki M. A. Rauf, jr, pisze w książce Cuban Journal (Dziennik Kubański), co następuje: „Potęga Kościoła została jednak złamana. Istnieje on tam jeszcze tylko dlatego, że zawarł tego samego rodzaju nieoficjalny układ z rządem, do jakiego doszło w Związku Radzieckim i innych krajach: biskupi w zamian za zezwolenie na dalszą działalność zaprzestali wydawania listów pasterskich przeciw komunizmowi. (...) Pewnej niedzieli wstąpiłem do kościoła pod wezwaniem Jezusa de Miramar w Hawanie. (...) Atmosfera była bardzo przygaszona, a tok nabożeństwa czysto mechaniczny. W niczym nie dało się odczuć ducha ani zapału. Kazanie zostało wygłoszone, lecz trwało zaledwie trzy minuty.” W przeciwieństwie do tego autor zaznacza, iż rząd tamtejszy wystąpił przeciw świadkom Jehowy, a także ewangelikom, choć z różnych przyczyn.

¹⁵ Czy Jehowa Bóg potrzebuje się wdawać w kompromis z którymkolwiek ze swych nieprzyjaciół? Jest przecież wszechmocny! Któż zdoła się oprzeć Jego woli? Nie wchodzi w układy pokojowe z wrogami. Z tego też powodu przy narodzinach Jezusa grupa aniołów nie zapowiadała pokoju wszystkim ludziom, lecz tym, w których Bóg ma upodobanie! (Łuk. 2:14) Na to samo położył nacisk hetman Jehu w odpowiedzi udzielonej królowi izraelskiemu Joramowi, który zapytał: „Jest pokój, Jehu?” Oto odpowiedź Jehu: „Co za pokój? Jeszcze cudzołóstwa Jezabeli, matki twojej, i czary jej mnogie trwają.” Tak jest, nikt, kto istotnie reprezentuje Jehowę Boga, nie będzie dla zachowania pokoju wchodził w kompromisy. — 2 Król. 9:22, Wk.

16. Jak Biblia wykazuje, że sprawiedliwość jest jeszcze ważniejsza niż pokój?

¹⁶ Faktem jest, że jeśli pokój nie opiera się na sprawiedliwości, to nie może być trwały. Całkiem słusznie więc Biblia, choć uwypukla znaczenie pokoju, zaznacza jednak w licznych miejscach, że na pierwszym miejscu jest sprawiedliwość. W tej też myśli pisał apostoł Paweł: „Królestwo Boże to nie pokarm i napój, lecz sprawiedliwość i pokój, i radość w Duchu Świętym.” Dlatego i uczeń Jakub, opisując mądrość Bożą, wyjaśnił: „Mądrość, która jest z góry, jest przede wszystkim czysta, następnie miłująca pokój, łagodna, ustępliwa, pełna miłosierdzia i dobrych owoców.” Stwierdzamy ponadto, że Jezus w słynnych swoich błogosławieństwach, którymi rozpoczął „kazanie na górze”, wymienia pokojowo usposobionych dopiero na siódmym miejscu. — Rzym. 14:17; Jak. 3:17; Mat. 5:3-9.

17. Z jakiego jeszcze względu pokój, który posiedli chrześcijanie, jest niezrównany?

¹⁷ Pokój, który posiedli chrześcijanie, jest także niezrównany w tym, że jest niezależny od zewnętrznych okoliczności. Słusznie apostoł Paweł określił go jako „pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum”. Jest to niezmącony stan umysłu i serca, spokój wewnętrzny istniejący bez względu na to, co się dzieje dookoła. Trafnym jego unaocznieniem może być ptasia matka, która na drzewie spokojnie wysiaduje w gnieździe jajka i nie płoszy się, choćby wokół niej szalała burza. Jest to niewątpliwie pokój dla świata nieznany i niepojęty. Dlatego też Jezus mógł o nim tak powiedzieć: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka.” „To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Jam zwyciężył świat.” Tak jest, wbrew okolicznościom, w których zazwyczaj ogarnia ludzi lęk i trwoga, oraz pomimo ucisku prawdziwi naśladowcy Jezusa Chrystusa potrafią się cieszyć pokojem. — Filip. 4:7; Jana 14:27; 16:33.

OSIĄGNIĘCIE POKOJU BOŻEGO

18, 19. (a) Na jakiej podstawie można zawrzeć pokój z Bogiem? (b) Jaką związaną z tym służbę powierzono chrześcijanom?

¹⁸ W jaki sposób można posiąść ten pokój, który zresztą wymieniony jest wśród owoców świętego ducha Bożego w Liście do Galatów 5:22, ten pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum? Przede wszystkim przez zawarcie pokoju z Bogiem, przez wejście w pokojowe stosunki z Nim. Pokojowe stosunki z Bogiem? Czyż Bóg nie jest każdemu przyjacielem? Stanowczo nie! Apostoł Paweł słusznie zaznaczył: „Was, którzy byliście niegdyś obcymi względem Boga i Jego wrogami w sposobie myślenia na skutek złych czynów, teraz znów pojednał.” Jakim sposobem pojednał? Przez ofiarę Jezusa Chrystusa: „Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, to tym bardziej, będąc już pojednani, dostąpimy zbawienia przez Jego życie.” Spełniła się tu prorocza przepowiednia: „Był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie.” — Kol. 1:21, 22; Rzym. 5:10; Izaj. 53:5, BT.

¹⁹ Z tego też powodu prawdziwy chrystianizm, polegający na głoszeniu ewangelii chrześcijańskiej, został przez apostoła Pawła nazwany „służbą pojednania”. Jezus przyszedł na ziemię po to, „aby głosić nowinę o pokoju wam, którzy byliście oddaleni, i zwiastować pokój tym, którzy blisko byli”, a z kolei poruczył tę działalność kaznodziejską swoim naśladowcom: „Wszystko to jest z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania, to znaczy, że Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał, nie zaliczając im upadków ich, i powierzył nam słowo pojednania. Przeto w miejsce Chrystusa poselstwo sprawujemy, jak gdyby Bóg przez nas upominał; w miejsce Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem. On tego [Jezusa Chrystusa], który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą.” — Efez. 2:17, Kow; 2 Kor. 5:18-21.

20, 21. (a) Co to znaczy przejawiać wiarę? (b) Jakie pierwsze kroki należy poczynić?

²⁰ Zgodnie z powyższym można pokój z Bogiem osiągnąć jedynie za pośrednictwem Jezusa Chrystusa; on sam rzekł: „Nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie.” Wymagane jest nie tylko pogodzenie się w umyśle z tym, co Jezus uczynił dla ludzi. Potrzebna jest wiara: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” Wiarę trzeba potwierdzić czynem, trzeba postępować odpowiednio do swoich przekonań, gdyż „jak ciało bez ducha [oddechu, NW] jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa”. — Jana 14:6; 3:16; Jak. 2:26.

²¹ Jakie uczynki są tu wymagane? Przede wszystkim skrucha z powodu dotychczasowego samolubnego, niesprawiedliwego biegu życia, połączona z nawróceniem się, czyli zwrotem w kierunku naśladowania wzoru pozostawionego przez Jezusa Chrystusa, do czego też apostoł Piotr w swoim czasie nawoływał Żydów w Jeruzalem: „Upamiętajcie się i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze, aby nadeszły od Pana czasy ochłody.” — Dzieje 3:19, 20.

22, 23. Jaki przykład dał Jezus na początku swej służby, i jak ważny jest ten krok w kierunku osiągnięcia pokoju z Jehową Bogiem?

²² Jezus rozpoczął działalność w roli Chrystusa przez stawienie siebie do dyspozycji, aby pełnić wolę swego Ojca, co wynika z własnych jego słów: „Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją, o Boże.” Miało to miejsce przy rzece Jordan, gdzie również został ochrzczony przez Jana Chrzciciela. Ponieważ sam dał się ochrzcić i nakazał to także swoim naśladowcom, więc kroczenie jego śladami wymaga, żeby za jego przykładem zdecydować się na czynienie woli Bożej i następnie tak jak on poddać się ochrzczeniu. Chrzest oznacza lub obrazuje, że dana osoba postanowiła spełniać wolę Bożą; służy za żywe przypomnienie tej decyzji i zarazem jest też złożonym publicznie wobec innych poświadczeniem faktu, że ów człowiek zdecydował się pełnić wolę Bożą i naśladować Jezusa Chrystusa. — Hebr. 10:7; Mat. 3:13-17; 28:19, 20.

²³ Niemało jest obecnie osób, które się przyłączyły do chrześcijańskich świadków Jehowy, uczestniczą w ich zebraniach, czytają publikacje Towarzystwa Strażnica, a nawet biorą udział w służbie kaznodziejskiej, lecz się wzdragają przed krokiem oddania i chrztu. Wydaje się im, że chodzą z Bogiem, lecz faktycznie tak nie jest, bo na przykład w proroctwie Amosa 3:3 czytamy: „Czy pójdą dwaj razem, jeśli się nie zgodzą?” (Wk) Niechże sobie wszyscy tacy uświadomią, że nie można cieszyć się pokojem Bożym bez uprzedniego zawarcia pokoju z Bogiem, a to przez wiarę, oddanie się i chrzest.

24. Jak należy postępować, aby zachować ten pokój?

²⁴ Nie znaczy to, że po oddaniu się Bogu i ochrzczeniu nie potrzeba już nic więcej robić, tylko stale cieszyć się pokojem z Bogiem. Tamto — to dopiero początek. Odtąd musimy między innymi ciągle przybierać wiedzy, przyjmować pouczenia od Jehowy, docierające do nas za pośrednictwem Jego Słowa i widzialnej społeczności Jego ludu; musimy naprawdę miłować prawo Boże i starać się o zdobycie mądrości. Wówczas dopiero możemy być pewni, że posiądziemy pokój. A zapewnienia mamy takie: „Wszyscy synowie twoi będą wyuczeni od Pana i obfitość pokoju będą mieli synowie twoi.” „Pokój wielki dajesz tym, którzy miłują zakon twój [twe Prawo, BT], a nie doznawają żadnego obrażenia.” „Synu mój! nie zapominaj zakonu mego, a przykazań moich niech strzeże serce twoje. Bo ci długości dni i lat żywota, i pokoju przyczynią.” „Drogi jej [mądrości] drogi rozkoszne, i wszystkie ścieżki jej spokojne.” Natomiast apostoł Paweł tak radził chrześcijanom: „Czyńcie to, czegoście się nauczyli i coście przejęli, i słyszeli, i coście widzieli u mnie; a Bóg pokoju będzie z wami.” — Izaj. 54:13; Ps. 119:165; Prz. 3:1, 2, 17; Filip. 4:9.

25. (a) Jak można unaocznić zasadę, która rządzi tym pokojem? (b) Co więc można powiedzieć o pokoju Bożym?

²⁵ Pokój ten można porównać ze szczęściem małżeńskim. Zaślubiny są doprawdy radosnym przeżyciem i otwierają drogę do zaznawania szczęścia w małżeństwie, ale nie gwarantują go raz na zawsze, jak to najwyraźniej mylnie sądzi wiele par. Aby w małżeństwie być szczęśliwymi, współmałżonkowie muszą ciągle nad tym pracować, myśleć, poświęcać temu czas i wysiłki, okazując we wszystkich swoich poczynaniach dojrzałość. Podobnie jest z tymi, którzy poprzez skruchę, nawrócenie się, wiarę w Chrystusową ofiarę okupu, oddanie się Bogu i chrzest nawiązali pokojowe stosunki z Bogiem. Muszą nieustannie pracować nad zachowaniem tego pokoju. Można więc powiedzieć, że pokój Boży to nagroda; swemu starożytnemu ludowi Jehowa obiecał pokój, jeśli dopełnione będą podane przez Niego warunki: „Jeżeli będziecie postępować według moich ustaw i będziecie strzec przykazań moich i zachowywać je, (...) krajowi udzielę pokoju, tak że będziecie się udawali na spoczynek bez obawy. (...) Miecz nie będzie przechodził przez wasz kraj.” — 3 Mojż. (Kapł.) 26:3-6, BT.

[Przypisy]

[Ilustracja na stronie 3]

„Co za pokój? Jeszcze cudzołóstwa Jezabeli (...) trwają”