jęczmiennego, składanej przez arcykapłana, brakuje tego dobrego składnika? Owszem, byłoby to zapowiedzią, że przy spełnieniu owego proroczego obrazu zabraknie jakiejś cnoty albo „łaski ducha świętego”. A czy tak było rzeczywiście? Aby na to odpowiedzieć, musimy uwzględnić, czego prototypem był snop pierwocin z żniw jęczmienia. Był zapowiedzią samego zmartwychpowstałego Pana, Jezusa Chrystusa. — 1 Kor. 15:20.

31. (a) Którego dnia zmartwychwstał Jezus? Dlaczego właśnie wtedy? (b) Co przedstawiał o zmartwychwstaniu Chrystusa fakt, że tego dnia nie wolno było mieć kwasu w całym Izraelu?

³¹ Zgodnie z powyższym Jezus Chrystus został wzbudzony z martwych w niedzielę, 16 Nisana roku 33 n.e., w trakcie siedmiodniowego święta niekwaszonego chleba, czyli przaśników. Przy tym zmartwychwstaniu do chwały niebiańskiej z pewnością nie brakowało mu niczego dobrego, żadnej zalety ani „łaski ducha świętego” — a to właśnie byłoby zobrazowane przez brak kwasu, gdyby należało go uważać za symbol pozytywny, niby jakiś ‛kwas sprawiedliwości’. Tymczasem nieobecność kwasu podczas kołysania snopa pierwocin jęczmienia przedstawiała coś wręcz przeciwnego; wskazywała proroczo na zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa w postaci doskonałego, sprawiedliwego i bezgrzesznego ducha. Przy zmartwychwstaniu, jak powiedziano w Liście 1 do Tymoteusza 3:16, „został usprawiedliwiony w duchu” (NP). Nie było w nim ani odrobiny symbolicznego „kwasu”.

32. (a) Co powiedział Jezus o chlebie, który rozłamał przy ustanawianiu Wieczerzy Pańskiej? (b) Co więc symbolizował brak kwasu w tym chlebie?

³² Wiąże się z tym jeszcze jeden fakt: Dzień 16 Nisana, kiedy ofiarowano Jehowie Bogu pierwociny żniw jęczmienia, był trzecim dniem po uroczystości Paschy. A po spożyciu wieczerzy paschalnej 14 Nisana roku 33 n.e. Jezus Chrystus wziął bochenek niekwaszonego chleba, rozłamał go i powiedział apostołom: „Bierzcie, jedzcie. To oznacza moje ciało” (Mat. 26:26, NW). Czy założywszy, że kwas symbolizuje coś dobrego, brak jego w tym chlebie miałby oznaczać, iż w ziemskim ciele Jezusa nie było jakiegoś istotnego czynnika, na przykład sprawiedliwości lub jakiejś „łaski ducha świętego”? Żadną miarą! Właśnie okoliczność, że chleb, który według słów Jezusa przedstawiał jego ciało, był niekwaszony, wskazywała trafnie, iż ziemskie ciało Syna Bożego wolne było od wszelkiego grzechu i niedoskonałości. — Hebr. 7:26.

33. Co niezmiennie w Piśmie Świętym symbolizuje kwas? Którzy świadkowie potwierdzają ten pogląd?

³³ Wszystko to dowodzi, że słusznie powiedziano w wydaniach Strażnicy z 15 maja 1900 roku oraz 15 czerwca roku 1910, iż kwas albo zaczyn do ciasta w całym Piśmie Świętym występuje jako symbol czynnika negatywnego, niepożądanego. Od pierwszej wzmianki o zakwasie, w Księdze Wyjścia 12:15-20 i 13:7, aż do ostatniej, w Liście do Galatów 5:9, Pismo Święte używa kwasu za symbol czegoś złego. Jeżeli potrzeba na to świadków, mamy co najmniej DWÓCH, którzy potwierdzają, iż Biblia niezmiennie posługuje się kwasem jako obrazem zła, niesprawiedliwości, błędu i grzechu. Jezus wspominał o kwasie faryzeuszy i kwasie Heroda (Mat. 16:6-12; Marka 8:15; Łuk. 12:1). Apostoł Paweł ostrzegał przed zaczynem, który zakwasza całe ciasto. Powołuje się na figuralne święto przaśników i wyraźnie oświadcza, co symbolizuje kwas, pisząc: „Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. Tak przeto odprawiajmy święto nasze: nie przy użyciu starego kwasu, kwasu złości i przewrotności, lecz — przaśnego chleba czystości i prawdy”. — 1 Kor. 5:6-8; zobacz ponadto Księgę Powtórzonego Prawa 17:6, 7; 19:15; List 1 do Tymoteusza 5:19; List do Hebrajczyków 10:28.c

34. Co w końcu ilustruje przypowieść o zaczynie?

³⁴ Zatem Jezus nie odstąpił wyjątkowo od tej reguły co do znaczenia kwasu, gdy podał przypowieść o kobiecie, która włożyła nieco zaczynu w trzy miary mąki. Będąc konsekwentnym w swych naukach, użył i w tym wypadku kwasu dla przedstawienia procesu negatywnego. Przypowieść ta musi więc unaoczniać jakąś ujemną okoliczność związaną z „Królestwem Niebios”. Zakwaszenie sporej masy ciasta obrazuje proroczo zanieczyszczenie rzekomego zboru chrześcijańskiego błędnymi naukami i praktykami pochodzącymi z Babilonu. Przedstawia symboliczne zakwaszenie tego, co ilustruje wybujały krzew gorczycy. Toteż słusznie zarówno ewangelista Mateusz, jak i Łukasz, zamieścili przypowieść o zaczynie obok przypowieści o ziarnku gorczycy. Łukasz ponadto przytoczył ją zaraz po ostrej naganie pod adresem obłudnych religiantów. — Łuk. 13:10-21.

Szukanie schronienia w prawdziwym Królestwie

 1. (a) Jak przebiega demaskowanie systemu wyobrażonego przez „drzewo” gorczycy z przypowieści Jezusa? (b) W jaki sposób większość ludzi w chrześcijaństwie podpadła pod opis z Księgi Izajasza 6:8-10?

SYSTEM religijny zilustrowany w przypowieści Jezusa przez „drzewo” wyrosłe z ziarnka gorczycy bywa demaskowany wskutek działalności głoszenia, jaką na całym świecie prowadzą chrześcijańscy świadkowie Jehowy (Mat. 13:31, 32). Stosunkowo niewielu mających się za chrześcijan uszło z tej organizacji religijnej, to jest z nominalnego chrześcijaństwa, i schroniło się pod opiekę mesjańskiego Królestwa Bożego, które obwieszczają chrześcijańscy świadkowie Jehowy. Za przykładem proroka Izajasza z VIII wieku p.n.e. ci świadkowie wielokrotnie udawali się do ludności chrześcijaństwa i nadal do niej zachodzą, lecz w jakim stanie duchowym zastają jej przeważającą większość? Dokładnie w takim, jak przepowiedział prorok Izajasz: oczy ma zaciśnięte i zalepione, uszy zatulone i nieczułe, a serca nieprzystępne dla dobrej nowiny o Królestwie. — Izaj. 6:9, 10.

 2. Jak długo pozostaną w chrześcijaństwie tacy duchowo chorzy?

² Jak długo pozostaną oni w obrębie chrześcijaństwa, bez wyzdrowienia ze swej duchowej choroby? Jehowa proroczo odpowiedział na to pytanie w Księdze Izajasza