krzyżem, którego poprzeczna belka została zastąpiona skrzydłami. Służył za laskę herolda bożkowi Merkuremu, jak i niektórym innym bogom. Egipcjanie również połączyli symbol krzyża z wężem.

Słynni druidzi z Brytanii uważali krzyż za święty symbol religijny. O używaniu przez nich krzyża książka Indian Antiquities („Starożytność Indian”) podaje, co następuje: „Druidzi mieli zwyczaj wybierać w swych gajach najokazalsze, najpiękniejsze drzewo na symbol bóstwa, które czcili. Ścinali mu boczne gałęzie, a dwie z nich przytwierdzali do górnej części pnia w taki sposób, że sięgały w obie strony jak wyciągnięte ramiona człowieka i razem z pniem tworzyły potężny krzyż; ponadto na korze była w wielu miejscach wyryta litera Tau.”

Fakt, że druidzi czcili krzyż, wynika również z okoliczności, iż niektórym ze swych świątyń nadali kształt krzyża. W ten sposób zbudowana była świątynia druidów w Classerniss na wyspie Lewis w Szkocji, podobnie jak grota druidów w New Grange w Irlandii. W Indii znajduje się kilka dawnych świątyń hinduskich o podobnym kształcie. Wybitnym przykładem tego jest starożytna świątynia w pieczarze z miejscowości Elephanta koło Bombaju. Wykuto ją w skale, nadając jej przy tym formę krzyża.

Te wszystkie szczegóły świadczą o tym, że stosowanie krzyża nie ogranicza się bynajmniej do religii chrześcijańskiej, lecz w istocie rzeczy należy do pogaństwa. Niektórzy wniosą tu oczywiście zastrzeżenie, twierdząc, że ten symbol może być słusznie używany przez chrześcijan, ponieważ Chrystus umarł na krzyżu; tak jednak nie jest. Chrystus nie zmarł na krzyżu.

NARZĘDZIEM EGZEKUCYJNYM BYŁ SŁUP

Jezus Chrystus poniósł śmierć na prostym słupie, który nie miał poprzecznej belki. Całe nieporozumienie da się po większej części wyjaśnić tym, że niektórzy tłumacze Biblii przełożyli greckie słowa stauro’s i xylon na krzyż. Możliwe, że uczynili to pod wpływem tradycyjnych wierzeń chrześcijaństwa, według których Chrystus zmarł na krzyżu. Słowo stauro’s oznacza prosty słup albo pal, podczas gdy xylon oznacza po prostu drewno. Tak samo podstawowe znaczenie wyrazu crux, łacińskiego odpowiednika słowa stauro’s, obejmuje tylko drewniane narzędzie egzekucyjne, służące do wieszania przestępców. Okoliczność, że później rozszerzono pierwotne znaczenie tych słów, tak iż objęło również krzyż, wcale nie przemawia za tym, by pisarze Biblii wspominający o narzędziu egzekucji Jezusa mieli na myśli krzyż. The Encyclopaedia Britannica (wydanie 11) podaje: „Lipsius i inni pisarze mówią o krzyżu jako o zwykłym, prostym słupie, do którego przywiązywano przestępców, i taki pal określano nazwą crux simplex.” Na takim zwykłym palu zawieszono Jezusa, przybijając mu ręce nad głową.

Pierwsi chrześcijanie nie uważali pala męki Chrystusa za święty symbol chrześcijański. Nie naruszali przykazań Pisma świętego przez wielbienie tego narzędzia. Dla nich pal męki był znienawidzony, był czymś, co według zwyczaju żydowskiego należało po prostu usunąć i zakopać. Dopiero kiedy organizacja podająca się za chrześcijańską zaczęła popadać w odstępstwo oraz przyjmować pogańskie wierzenia, symbole i zwyczaje, znak krzyża skojarzył się z religią chrześcijańską. Dopiero wtedy chrześcijanie z imienia zaczęli naśladować pogański zwyczaj oddawania czci symbolom.

Odstępczy chrześcijanie przyjęli powszechny pogański symbol życia i nadali mu pozór chrystianizmu, twierdząc, że Chrystus zmarł na krzyżu. A „w kościołach egipskich”, jak podaje The Encyclopaedia Britannica, „krzyż był pogańskim symbolem życia, zapożyczonym wprawdzie przez chrześcijan, ale tłumaczonym po pogańsku”. Krzyż chrześcijaństwa nie może u prawdziwego chrześcijanina być przedmiotem wielbienia. Uważanie go za coś świętego jest naruszeniem biblijnego nakazu: „Nie ciągnijcież nierównego jarzma z niewiernymi; bo cóż za społeczność sprawiedliwości z nieprawością? (...) nieczystego się nie dotykajcie.” — 2 Kor. 6:14, 17.

Rzut oka na głód duchowy

◆ W wydawnictwie pt. Bowmans Facts and Fun for Farmers ukazało się pod nagłówkiem „Poszukiwane — dobre dowcipy” następujące ogłoszenie: „Chętnie przyjmuję wszelkie nowe, przyzwoite i naprawdę wesołe dowcipy, które mi ktoś nadeśle. Nie mam ich nigdy za dużo.” Pod ogłoszeniem widniał podpis: „Ks. R. B. Fisher, Medina, Ohio.”

„Coś krańcowo opacznego”

◆ Już w roku 1879 pewien znany pastor pisał na temat ociężałości umysłu u znacznej części parafian. Skąd ten zastój myśli? Pastor T. Dewitt Talmage udzielił na to odpowiedzi w piśmie Christian Herald z 23 stycznia 1879 r.; ta opowiedź jest i dziś pouczająca: „Kiedy jeszcze byłem laikiem, wielbiącym Boga w ławach kościelnych, zauważyłem, że religia bardzo często łączy się z otępieniem. (...) Dostrzegłem, co zresztą potrafi zaobserwować każdy laik, że w Kościele Bożym dzieje się dzisiaj coś krańcowo opacznego. Za czasów chłopięcych próbowaliśmy wszelkich sztuczek, aby się w kościele utrzymać w stanie przebudzonym. Zjadaliśmy kminek, goździki korzenie albo cynamon oraz podnosiliśmy jedną stopę trzymając ją w górze, aż zabolało; również szczypaliśmy siebie tak dalece, że byliśmy sini i czarni. Kiedy indziej pobudzał nas starszy brat prze ukłucie szpilką. (...) Jaki sens ma ukrywanie faktu, że w kościołach dużo się drzemie? Liczne nasze kościoły to wielkie zbiorowe sypialnie niedzielne. Niekiedy ludzie, którzy w domu cierpią na bezsenność i nocą na pościeli nie zmrużą oka, znajdują poszukiwany środek uspokajający w kościele. Jeżeli nie utrzymujemy słuchaczy przy czuwaniu, jest to wina nasza, duchowieństwa, a nie wina ludu.”