na zajęcia teokratyczne. Weźmy na przykład zbiórki do służby polowej. Jak długo one trwają w waszym zborze? Gdzieniegdzie utrzymuje się zwyczaj czekania na tych, którzy się ewentualnie spóźnią. Gdy w końcu program zbiórki się rozpocznie i zostanie omówiony wyznaczony materiał oraz tekst dzienny, mija dobre pół godziny. Dalsze minuty pochłania ustalanie, kto z kim i gdzie pójdzie. Tymczasem w Naszej Służbie Królestwa z lipca ub.r. powiedziano: Zbiórki do służby polowej powinny być krótkie; nie powinny trwać dłużej niż 15 minut (zob. ks. Zorganizowani s. 73). Jeśli trwają dłużej, traci się niepotrzebnie czas, który mógłby być wykorzystany na świadczenie ludziom o Królestwie.

⁶ Gdy na zbiórki przychodzi stosunkowo dużo osób, starsi mogą rozważyć, czy nie byłoby lepiej organizować je w kilku dogodnie położonych miejscach. Wtedy głosiciele będą tracić mniej czasu, żeby przyjść na zbiórkę, a potem udać się na swój teren. Sporo czasu można też zaoszczędzić, gdy się pracuje na terenie osobistym w pobliżu miejsca zamieszkania.

⁷ Na starszych spada w zborze wiele dodatkowych obowiązków. Tym bardziej więc muszą ‛wykupywać dogodny czas’, żeby go wystarczająco dużo poświęcać nie tylko rodzinie duchowej, ale i cielesnej. Grono starszych spotyka się co jakiś czas, żeby omówić sprawy związane z duchowymi postępami zboru. Jak często powinny się odbywać takie spotkania? W książce Zorganizowani powiedziano na stronie 40: „Dwa takie spotkania odbywają się co roku z okazji regularnych wizyt nadzorcy obwodu. Mniej więcej trzy miesiące po każdej takiej wizycie można zaplanować następne spotkanie. Te cztery spotkania w roku najprawdopodobniej wystarczą, żeby załatwić wszystkie sprawy, którymi powinno się zajmować całe grono starszych. Oczywiście starsi mogą się zebrać w dowolnym czasie, jeśli tego wymagają okoliczności”. W zborach korzystających z Sal Królestwa starsi widują się dwa razy w tygodniu, gdy więc każdy z nich „wywiązuje się ze swych obowiązków i gdy nadzorca przewodniczący odpowiednio nadzoruje i koordynuje działalność starszych, wówczas liczbę spotkań wymagających obecności całego grona starszych będzie można ograniczyć do minimum”.

⁸ Zawsze pamiętajcie, że czas jest darem od Jehowy, należy więc z niego korzystać zgodnie z Jego wolą. Zachęcał do tego apostoł Paweł, który po udzieleniu rady, by ‛wykupywać czas’ dodał: „Uprzytamniajcie [sobie], co jest wolą Jehowy” (Efez. 5:17).

Pomocnicza służba pionierska [1] — praca, która sprawia radość

¹ Apostoł Paweł podał zasadę, że „jeśli najpierw jest gotowość, to jest ona szczególnie godna przyjęcia według tego, co ktoś ma, a nie według tego, czego nie ma” (2 Kor. 8:12).

² Zasadę tę można zastosować do czasu, który chrześcijanie mogą poświęcić na udział w głoszeniu i nauczaniu. Niektórym warunki pozwalają na pełnienie służby w charakterze pionierów specjalnych, którzy przeznaczają na nią 140 godzin w miesiącu, inni zaś mogą poświęcać na ten cel 90 godzin, służąc jako pionierzy stali. Dla tych, którzy nie są w stanie spędzić 90 godzin w miesiącu w tego rodzaju świętej służbie, ale mogą robić coś więcej niż przeciętny głosiciel Królestwa, stoi otworem pomocnicza służba pionierska. Każdy, kto ją podejmuje, powinien spędzić w służbie 60 godzin w miesiącu. Służba ta, będąca udoskonaleniem dawniejszej wakacyjnej albo