Zmierzaj do celu

„Zapominając o tym, co za mną, i zdążając do tego, co przede mną, zmierzam do celu” (Filip. 3:13, 14, Biblia warszawska).

 1, 2. (a) W jaki sposób Saul z Tarsu otrzymał przydział służby? Na czym polegało jego zadanie? (b) Jak na to zareagował?

SAUL z Tarsu znajdował się akurat w drodze do Damaszku z zamiarem prześladowania tamtejszych chrześcijan, gdy nagle oblała go światłość z nieba i usłyszał głos: „Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz? I rzekł: Kto jesteś, Panie? A On: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz; ale powstań i idź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić” (Dzieje 9:3-6, Bw).

² Dlaczego Jezus zgotował Saulowi z Tarsu takie przeżycie? Wyjaśnił to uczniowi Ananiaszowi: „Jest narzędziem przeze mnie wybranym, on zaniesie imię moje narodom, królom i synom Izraela”. Ananiasz posłusznie poszedł do Saula, włożył na niego ręce i powiedział: „Jezus, Ten, co ukazał ci się w drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś odzyskał wzrok i napełnił cię Duch Święty” (Dzieje 9:15, 17, Biblia poznańska). Skoro tylko ten były prześladowca przejrzał, został ochrzczony i nawiązał kontakt ze zborem chrześcijańskim w Damaszku. Teraz jako ochrzczony sługa Boży bezzwłocznie włączył się do gorliwego głoszenia wśród Żydów dobrej nowiny o Jezusie, Synu Bożym (Dzieje 9:20-22).a

 3, 4. (a) Jaki był stosunek Pawła do służby? (b) Pod jakim względem jego postawa różniła się od postawy członków zboru w Efezie?

³ Ten sumienny kaznodzieja jest szerzej znany jako apostoł Paweł. Zawsze z docenianiem mówił o swojej służbie i o niezasłużonej życzliwości, jaka została mu okazana. „Wdzięczny jestem Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu, który mi udzielił mocy, ponieważ uznał mnie za wiernego, przydzieliwszy mi służbę, chociaż przedtem byłem bluźniercą i prześladowcą, i krzywdzicielem. Okazano mi jednak miłosierdzie, gdyż byłem nieświadomy i działałem w niewierze” (1 Tym. 1:12-14). Istotnie, bardzo sobie cenił swą służbę (Rzym. 11:13; 2 Kor. 4:7).

⁴ Tego rodzaju wypowiedzi Pawła trafnie ilustrują, jak wysoko stawiał służbę przez całe swoje życie. Nie popadł w taki stan, jaki swego czasu panował w zborze efeskim, do którego Jezus powiedział: „Mam coś przeciw tobie: że zatraciłeś miłość, którą wykazywałeś na początku” (Obj. 2:4). Przeciwnie, wciąż miał przed sobą cel, stale przykładając się do służby z taką samą gorliwością i zapałem, jak pierwotnie w Damaszku.

 5. Jak po latach służenia Jehowie możemy zachęcać innych?

⁵ Po dziesiątkach lat wiernej służby chrześcijańskiej Paweł powołał się na swoją przeszłość i różne przeżycia celem zachęcenia współsług ze zboru w Filippi, aby się nie załamywali. Czy nie zauważyłeś, że zazwyczaj bardzo interesujące jest słuchanie relacji, jak ktoś poznał prawdę i stał się sługą Bożym? A czy ty dodajesz otuchy innym przez opowiadanie im, czego sam doświadczyłeś, i w ogóle o latach wiernej służby w charakterze oddanego Bogu chrześcijanina?

 6. Jaką przeszłość miał Paweł jako Żyd?

⁶ Paweł w swoim Liście do Filipian słusznie nawiązał do okresu, kiedy był praktykującym Żydem. Napisał: „Jeżeli ktoś inny sądzi, że może pokładać ufność w ciele, to tym bardziej ja: Obrzezany dnia ósmego, z rodu izraelskiego, z pokolenia Beniaminowego, Hebrajczyk z Hebrajczyków, co do zakonu faryzeusz, co do żarliwości prześladowca Kościoła, co do sprawiedliwości, opartej na zakonie, człowiek bez nagany” (Filip. 3:4-6, Bw).

 7. Dlaczego Paweł pozostawił to wszystko za sobą? Co dzięki temu osiągnął?

⁷ Mając taką przeszłość i obracając się dalej wśród Żydów, Paweł mógł z tego czerpać wiele korzyści materialnych. Tymczasem dodaje on: „Co było dla mnie zyskiem, to uznałem za stratę ze względu na Chrystusa. A jeśli już o to chodzi, naprawdę też uznaję wszystko za stratę z uwagi na niezmierną wartość wiedzy o Chrystusie Jezusie, moim Panu. Ze względu na niego podjąłem się stracić wszystko i uznaję to za stertę śmieci, byleby (...) poznać jego i moc jego zmartwychwstania, i udział w jego cierpieniach, poddając się śmierci podobnej jego, abym — być może — jakimś sposobem dostąpił wcześniejszego powstania z martwych” (Filip. 3:7-11). Słowa te tchną pełną wiarą w Chrystusa Jezusa oraz w postanowienia Jehowy Boga. Czy za przykładem Pawła nie dopuszczasz, aby w twoim życiu wzięła górę chęć zdobycia sławy lub korzyści materialnych?

WŁAŚCIWE USPOSOBIENIE

 8. (a) Co po wielu latach spędzonych w służbie powiedział Paweł o swoim zmierzaniu do celu? (b) W jakiej mierze słowa Pawła z Listu 1 do Koryntian 9:24-27 mogą się odnosić do nas?

⁸ Czy po dziesiątkach lat służenia Bogu Paweł mógł zrezygnować z dalszego zmierzania do swego celu? Napisał Filipianom: „Bracia, ja o sobie samym nie myślę, że pochwyciłem, ale jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, i zdążając do tego, co przede mną, zmierzam do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie” (Filip. 3:13, 14, Bw). Sprawdził się już w służbie chrześcijańskiej i dużo zniósł; nawet te słowa do Filipian wysłał z więzienia w Rzymie. Ale jego służba jeszcze się nie skończyła. Jeżeli chciał otrzymać nagrodę dostępną dla tych, którzy w I wieku n.e. usługiwali w zborze chrześcijańskim, mianowicie ‛nagrodę w górze, do której został powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie’, musiał nadal zmierzać do wytkniętego celu. Taki właściwy pogląd podzielają wszyscy dojrzali chrześcijanie bez względu na to, czy mają nadzieję na przyszłe życie w niebie, czy na ziemi. Każdy z nas uczyni dobrze, jeśli przeanalizuje swoje stanowisko i swój sposób myślenia, aby się przekonać, czy naprawdę ceni służbę powierzoną mu w ramach postanowienia Bożego.

 9. Na czym polega dojrzałe usposobienie, które mamy przejawiać?

⁹ Paweł wyraża dobrze wyrobiony pogląd chrześcijański, gdy powiada: „Zatem ilu nas jest dojrzałych, bądźmy tegoż usposobienia; a jeśli do czegoś skłonni jesteśmy inaczej się odnosić, Bóg wam objawi powyższe usposobienie” (Filip. 3:15). Postawa dojrzałego chrześcijanina prowadzi do sukcesu. Wymaga ona naśladowania Chrystusa Jezusa, który pomyślnie wykonał zadanie przydzielone mu na ziemi. Jezus nie bez powodu modlił się do swego Ojca: „Wsławiłem Cię na ziemi, dokończywszy dzieła, któreś mi dał do wykonania. Teraz więc Ty, Ojcze, wsław mnie przy sobie tą chwałą, którą miałem przy Tobie, zanim był świat” (Jana 17:4, 5).

10. Co jeszcze można powiedzieć o godnym naśladowania stosunku Jezusa do służby Jehowy?

¹⁰ Chcąc się podobać Jehowie Bogu i dzięki temu otrzymać nagrodę życia wiecznego, musimy wykazywać takie samo usposobienie, jakim się odznaczał Chrystus Jezus. Z myślą o tym Paweł wzywał: „Zachowujcie u siebie takie usposobienie, jakie było też u Chrystusa Jezusa, który — choć bytował w kształcie Bożym — nie brał pod uwagę przywłaszczenia, mianowicie: że powinien być równy Bogu. Przeciwnie, wyzbył się samego siebie i przybrał kształt niewolnika, i przyszedł, aby być na podobieństwo ludzi. Co więcej, kiedy się znalazł w postaci człowieka, zdobył się na pokorę i wytrwał w posłuszeństwie aż do śmierci — i to śmierci na palu męki. Z tego też powodu Bóg wyniósł go na wyższe stanowisko i łaskawie dał mu imię, które jest nad wszelkie inne imię” (Filip. 2:5-9). Jakże wspaniałe usposobienie przejawiał Jezus! Czy możemy brać z niego wzór? Pokorne przykładanie się do spełniania woli Bożej zawsze zjednuje błogosławieństwa. Wykonanie przydzielonego zadania wychodzi na dobre.

11. Co powinni czynić duchowo silni i dojrzali członkowie zboru?

¹¹ W świetle tego, co napisał Paweł, niektórzy członkowie zboru w Filippi najwidoczniej potrzebowali w dalszym ciągu dokładać starań, żeby wyrobić sobie dojrzałe usposobienie chrześcijańskie. Apostoł wziął w swoje ręce inicjatywę; postanowił zachęcić ich i udzielić im pomocy. W większości dzisiejszych zborów są zarówno osoby mające silniejszą wiarę, jak i tacy, którzy zdradzają pewne słabości. Ci pierwsi powinni za przykładem Pawła dodawać otuchy drugim. Jezus Chrystus nie szczędził wysiłków, aby umacniać ludzi potrzebujących duchowego wsparcia, czym dał chrześcijanom wzór do naśladowania. „My jednak, którzyśmy silni, winniśmy nosić słabości tych, którzy nie są silni, a nie dogadzać sobie samym. Niech każdy z nas dogadza bliźniemu w tym, co dobrze służy jego zbudowaniu”. „Oby teraz Bóg, który udziela wytrwałości i pociechy, obdarzył was posiadaniem między sobą takiego samego usposobienia, jakie miał Chrystus Jezus, abyście jednomyślnie, jednymi ustami przysparzali chwały Bogu i Ojcu naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (Rzym. 15:1, 2, 5, 6).

12. Jaki powinien być nasz stosunek do nagrody, którą udostępnia Bóg?

¹² Celem umocnienia wiary u Rzymian apostoł wskazał na fakt, że „darem, którego udziela Bóg, jest życie wieczne dzięki Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu” (Rzym. 6:23). Jezus podczas swej służby publicznej też dużo mówił o życiu wiecznym. Jest to wspaniała nagroda, którą Bóg udostępnia swym sługom. Stwórca pragnie, aby Jego słudzy mieli oczy stale zwrócone na nagrodę, gdyż czynnik ten pobudza do zachowania wierności. Jeżeli tego przestrzegamy, dajemy dowód silnej wiary w Jego obietnice. Na naszych zebraniach chrześcijańskich często mamy okazję mówić o nagrodzie, jaką Jehowa daje swoim wiernym sługom.

SŁUŻENIE BOGU POMIMO TRUDNOŚCI

13. Jaką rolę odgrywa Pismo Święte w wyrobieniu u nas właściwego usposobienia?

¹³ Zachowywanie właściwego usposobienia, inaczej mówiąc punktu widzenia, okazuje się bezcenną pomocą, gdy w obecnych dniach ostatnich wykonujemy swoją służbę. Choćby niektórzy utracili miłość, jaką mieli na początku, my bądźmy zdecydowani nigdy do tego nie dopuścić. Wesprze nas w tym samo Słowo Boże (Rzym. 15:4). Gdy je studiujemy w nasze serca wstępuje nadzieja. Czy odczuwasz, czytelniku, głęboką wdzięczność wobec Jehowy za Pismo Święte zawierające tyle relacji o wiernych Mu sługach, takich jak apostoł Paweł?

14. Co umożliwiło Pawłowi zachowanie pozytywnego nastawienia, gdy przeżywał trudności?

¹⁴ Co byśmy zrobili, gdyby wypadło nam osobiście przeżywać to, o czym Paweł wspomina w Liście 2 do Koryntian 11:23-28? Dlaczego nie dał on za wygraną? Ponieważ nie spuszczał z oczu swego celu. Nam również mogą się przytrafić nieco podobne przeżycia. Musimy jednak ustawicznie zmierzać do celu, po nagrodę zarezerwowaną dla nas przez Boga. Pisząc do Filipian, Paweł dał wyraz swemu właściwemu sposobowi rozumowania, gdy nadmienił, że jest w więzieniu dla obrony dobrej nowiny (Filip. 1:7, 16). Wiedział, dlaczego tam się znalazł. Świadomość ta i dla nas jest ważna, gdy przechodzimy taką próbę. Ponadto wiemy, że Jehowa może nas użyć do dania świadectwa ku Jego chwale.

15. (a) Dlaczego zbór w Filippi potrzebował zachęty? Co Paweł napisał jego członkom, aby ich pokrzepić? (b) Jak na zbór rzymski podziałało uwięzienie Pawła?

¹⁵ Filipianie przeszli pewne próby podobne do tych, które spotkały Pawła w Rzymie. Napisał im: „Toczycie tę samą walkę, jaką u mnie widzieliście, a o jakiej u mnie teraz słyszycie” (Filip. 1:30, Biblia Tysiąclecia). W tej sytuacji Paweł mógł listownie dodać im otuchy. Zaznaczył, że dobra nowina stała się znana wśród gwardii pretoriańskiej. Najwidoczniej orędzie chrześcijańskie przeniknęło nawet na dwór cesarski i niektórzy z jego domowników oddali się Bogu. Zbór w Rzymie należycie zareagował na to wszystko; bracia nie ulegli zniechęceniu, nie dali się zastraszyć ani się nie załamali wskutek tego, że Paweł został osadzony w więzieniu. Przeciwnie, gorliwie zajmowali się dziełem, które im zlecił Jehowa. Pokazali, iż potrafią ze wzmożoną odwagą nieustraszenie głosić Słowo Boże (Filip. 1:12-14; 4:22).

16. O czym powinniśmy pamiętać szczególnie wtedy, gdy wyłania się sprzeciw?

¹⁶ Kiedy wzmaga się sprzeciw, wielkim dobrodziejstwem bywa strzeżenie jedności w zborze chrześcijańskim. Paweł kładł duży nacisk na jedność i harmonię (Filip. 1:27 do 2:4). W takich czasach bardzo pomocne są rozmowy, w których nawzajem umacniamy się w wierze, żeby nie zrezygnować ze zmierzania do celu. Pora na to, abyśmy odnosili się do drugich z miłością, zachowywali pokorne usposobienie oraz wyświadczali bliźnim dobro i uwzględniali ich interesy. (Porównaj z tym List do Filipian 2:19-21).

PRZEZWYCIĘŻANIE PRZESZKÓD

17. Dlaczego nie powinniśmy rezygnować ze zmierzania do celu, gdy dają się we znaki kłopoty ze zdrowiem?

¹⁷ Bliskim współpracownikiem apostoła Pawła był Epafrodyt, któremu w związku z dziełem Pańskim nawet zagrażała śmierć; ale nic nie wskazuje na to, by jego kłopoty ze zdrowiem skłoniły go do odwrócenia oczu od wytkniętego celu (Filip. 2:25-30). W Liście 2 do Koryntian 12:7 Paweł wspomniał o własnych zmaganiach z ‛cierniem w ciele’, przy czym prawdopodobnie miał na myśli pewne niedomagania wzroku. Modlił się o uwolnienie od nich, lecz prośba jego nie została spełniona. Niemniej jednak pamiętanie o celu pomogło Pawłowi zmierzać do niego pomimo dolegliwości fizycznych. Chociaż musiał się borykać ze słabościami, z pomocą Chrystusa Jezusa potrafił stawić im czoło (2 Kor. 12:9).

18. Jak Paweł wykazał zrównoważenie w sprawach materialnych?

¹⁸ W Liście do Filipian (4:11-13) jest też mowa o niezbędnych środkach utrzymania. Niedobór ich zwykle wystawia chrześcijanina na próbę, czy nie da się łatwo odciągnąć od zmierzania do celu. A może okaże się dostatecznie dojrzały, aby walcząc z trudnościami w dalszym ciągu brać udział w służbie Bożej? (Porównaj z tym Dzieje Apostolskie 18:1-4). Paweł czy cierpiał biedę, czy też opływał we wszystko, zawsze stawiał swą służbę na pierwszym miejscu. Kiedy żył w dostatkach, nie traktował tego jako sposobności do spędzania mnóstwa czasu na uganianiu się za przyjemnościami, lecz bezustannie zmierzał do celu, po nagrodę.

19. Jakiej rady udziela nam List do Filipian 4:6, 7 na wypadek, gdybyśmy potrzebowali pomocy? Jaki będzie rezultat dostosowania się do niej?

¹⁹ Paweł nie wymienia wszystkich sytuacji, z którymi chrześcijanin może się spotkać w życiu. Jeżeli jednak zaistnieją okoliczności, które mogłyby nam przeszkodzić w służbie, to jako dojrzali chrześcijanie powinniśmy zwrócić się do Jehowy w modlitwie, co zresztą poleca List do Filipian 4:6, 7. Wtedy Jehowa zapewni nam spokój wewnętrzny, który pomoże nam trzeźwo myśleć i rozwiązywać problemy przy jednoczesnym pozostawaniu Jego wiernymi sługami. Modlitwa uzbraja nas do strzeżenia wiary i nieprzerwanego dążenia do celu.

20. (a) Z jakiego względu przykłady starszych osób wiernie trwających w prawdzie stanowią dla nas zachętę? (b) Co powinniśmy czynić? Dlaczego?

²⁰ Wielu pozostających w łączności z dzisiejszymi zborami służy Jehowie od dziesiątków lat. Wszyscy oni w trakcie pełnienia swej służby przechodzili różne próby. Ale Jehowa im pomagał, toteż dalej zmierzają do celu, po nagrodę. Jesteśmy wdzięczni Jehowie za to, że w czasach obecnych — tak zresztą jak w pierwszym stuleciu — są bracia i siostry stanowiący wzór wytrwałości, wiernie wykonujący służbę na rzecz Królestwa i wyglądający nagrody. Ludziom młodym i tym, którzy stosunkowo od niedawna kroczą „Drogą”, zapoznanie się z przeżyciami apostoła Pawła lub wiernych sług we współczesnym zborze wyjdzie na korzyść, bo się dowiedzą, jak można rozwiązywać swoje problemy (Dzieje 9:2; Hebr. 13:7). Korzystajmy z każdej okazji do wzajemnego zachęcania się, żeby wiernie trwać w służbie, którą podjęliśmy, i nieustannie zmierzać w jedności do celu, który nam wytknął Jehowa. Kto tak uczyni, ten może liczyć na służenie Bogu Jehowie po wsze czasy w szczęśliwej społeczności wiernych (Filip. 3:13-16).

[Przypis]

Myśli do zapamiętania:

▪ Co Paweł miał już za sobą i jak posłużył się swymi przeżyciami do zachęcenia braci?

▪ Czego możemy się dowiedzieć z przykładu Chrystusa Jezusa i Pawła odnośnie do usposobienia potrzebnego dojrzałym chrześcijanom?

▪ Jak możemy udowodnić swą jedność, gdy się wzmaga sprzeciw?

▪ Dlaczego musimy bezustannie zmierzać do celu?

[Ilustracja na stronie 3]

Chrystus Jezus nie szczędził wysiłków, aby umacniać tych, którzy potrzebowali pomocy duchowej

Dokładnie spełniaj swą służbę

„Uroczyście oświadczam ci przed Bogiem i Chrystusem Jezusem, który jest postanowiony, aby sądzić żywych i umarłych (...) dokładnie spełniaj swą służbę” (2 Tym. 4:1, 5).

 1. Jaka więź łączyła Pawła z Tymoteuszem?

KIEDY apostoł Paweł pisał swój drugi list skierowany do Tymoteusza, już od około 30 lat zmierzał do celu, który sobie wytknął jako sługa Boży. Dostąpił w tym czasie licznych błogosławieństw od Jehowy (2 Tym. 1:2). Tymoteusza wybrał był sobie za towarzysza podróży i bliskiego współpracownika w usługiwaniu zborom. Razem przeżyli całe lata radosnych doświadczeń w owocnej działalności (Dzieje 16:1-5).

 2. Jaki sens mieści się w słowach Pawła z Listu 2 do Tymoteusza 4:6-8?

² Paweł przewidywał zbliżanie się kresu jego służby. Napisał: „Już bowiem jestem wylewany jako ofiara płynna i bliski jest ustalony czas mego oswobodzenia. Bojowałem dobry bój, bieg przebiegłem do końca, dochowałem wiary. Odtąd jest dla mnie odłożona korona sprawiedliwości, którą Pan, sędzia sprawiedliwy, da mi w nagrodę owego dnia, chociaż nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali jego ujawnienie się” (2 Tym. 4:6-8). To znaczyło, iż rzeczywiście przybliżała się chwila śmierci tego apostoła. Przypuszcza się, że zginął w 66 roku n.e., w czasie prześladowań rozpętanych pod rządami Nerona. Jakie myśli mogły mu przychodzić do głowy, gdy stanął wobec tak groźnej sytuacji? Być może nasunęły mu się pytania: Czy