Rozdział 28
Obcowanie ze sobą w duchu miłości
1. (a) Jak można zostać cząstką składową organizacji Bożej? (b) Jakiemu nakazowi trzeba wtedy być posłusznym?
PONIEWAŻ coraz lepiej poznajesz i coraz bardziej cenisz sobie Jehowę Boga i Jego zamierzenie, więc zapragniesz zgromadzać się regularnie z ludźmi, którzy podzielają twoją wiarę i nadzieję. Dzięki temu staniesz się cząstką składową widzialnej organizacji Bożej, prawdziwej chrześcijańskiej społeczności braci. Słowa „miłujcie całą społeczność braci” stają się wtedy nakazem, któremu musisz być posłuszny (1 Piotra 2:17; 5:8, 9).
2. (a) Jakie nowe przykazanie Jezus dał swoim naśladowcom? (b) Na co wyraźnie wskazują słowa „wzajemnie” i „między sobą”? (c) Jakie doniosłe znaczenie ma miłość?
2 Jezus Chrystus dobitnie wskazał na znaczenie wzajemnego miłowania się jego naśladowców. Powiedział do nich: „Daję wam nowe przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem, żebyście i wy miłowali się nawzajem. Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie między wami miłość” (Jana 13:34, 35). Słowa „wzajemnie” i „między sobą” wskazują wyraźnie, że wszyscy prawdziwi chrześcijanie powinni trzymać się razem w jednej grupie, czyli organizacji (Rzymian 12:5; Efezjan 4:25). Znakiem wyróżniającym tę organizację miała być miłość wzajemna jej członków. Jeżeli ktoś nie ma miłości, wszystko inne jest bez znaczenia (1 Koryntian 13:1-3).
3. Jak Biblia podkreśla znaczenie miłowania współchrześcijan i troszczenia się o nich?
3 Dlatego pierwszym chrześcijanom często przypominano: „Okazujcie jedni drugim czułe przywiązanie”. „Serdecznie witajcie się nawzajem”. „Służcie jedni drugim jak niewolnicy”. „Stańcie się jedni dla drugich życzliwi, subtelnie współczujący”. „Nadal znoście jeden drugiego i ochoczo przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma przyczynę do uskarżania się na innego”. „Stale pocieszajcie się nawzajem i wzajemnie się budujcie”. „Bądźcie do siebie nawzajem usposobieni pokojowo”. „Miejcie żarliwą miłość jedni dla drugich”. „Miłujcie się nawzajem” (Rzymian 12:10; 15:7; Galatów 5:13; Efezjan 4:32; Kolosan 3:13, 14; 1 Tesaloniczan 5:11, 13; 1 Piotra 4:8; 1 Jana 3:23; 4:7, 11).
4. (a) Co wskazuje na to, że chrześcijanie muszą miłować nie tylko „siebie nawzajem”, lecz także drugich? (b) Kogo mają szczególnie miłować?
4 To nie znaczy, że prawdziwi chrześcijanie mają miłować tylko tych, którzy tak jak oni należą do organizacji Bożej. Mają też miłować innych. Biblia żąda od nich, żeby nawet „obfitowali w miłość wobec siebie nawzajem i wobec wszystkich” (1 Tesaloniczan 3:12; 5:15). Wskazując na właściwy, zrównoważony punkt widzenia, apostoł Paweł napisał: „Czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza tym, którzy są z nami spokrewnieni w wierze” (Galatów 6:10). Chociaż więc chrześcijanie muszą miłować wszystkich, a zatem także swoich nieprzyjaciół, to jednak przede wszystkim mają darzyć miłością swoich współwyznawców w organizacji Bożej — swoich duchowych braci i siostry (Mateusza 5:44).
5. Co świadczy o tym, że chrześcijanie byli i są znani z miłości?
5 Pierwsi chrześcijanie byli dobrze znani z tej miłości wzajemnej. Jak napisał Tertulian, pisarz żyjący w II stuleciu, ludzie mawiali o nich: „Patrz (...) jak ci się kochają nawzajem (...) i jak jeden za drugiego gotów jest umrzeć”. Taką miłość widzi się wśród prawdziwych chrześcijan również dzisiaj. Czy to znaczy, że w ich gronie nigdy nie powstają żadne problemy czy trudności?
NASTĘPSTWA NIEDOSKONAŁOŚCI
6. Dlaczego nawet prawdziwi chrześcijanie nieraz grzeszą jedni wobec drugich?
6 Dzięki studiowaniu Biblii zrozumiałeś, że wszyscy odziedziczyliśmy niedoskonałość po naszych prarodzicach, Adamie i Ewie (Rzymian 5:12). Jesteśmy więc skłonni do niewłaściwego postępowania. „Wszyscy wielekroć się potykamy”, mówi Biblia (Jakuba 3:2; Rzymian 3:23). Powinieneś też wiedzieć, że członkowie organizacji Bożej również są niedoskonali i czasem postępują nie tak jak trzeba. Mogą z tego wyniknąć trudności nawet wśród prawdziwych chrześcijan.
7. (a) Dlaczego trzeba było powiedzieć Ewodii i Syntysze, żeby były „jednomyślne”? (b) Co świadczy o tym, że w gruncie rzeczy obie były dobrymi chrześcijankami?
7 Rozpatrzmy sytuację, w której się znalazły dwie kobiety Ewodia i Syntycha w zborze pierwszych chrześcijan w Filippi. Apostoł Paweł napisał: „Napominam Ewodię i napominam Syntychę, żeby były jednomyślne w Panu”. Dlaczego Paweł zachęcał te dwie kobiety, żeby były „jednomyślne”? Najwidoczniej doszło między nimi do jakiegoś nieporozumienia. Biblia nie mówi, na czym ono polegało. Być może wzajemnie sobie czegoś zazdrościły. A w gruncie rzeczy obie były wspaniałymi kobietami. Były też od lat chrześcijankami, jeszcze zanim razem z Pawłem wzięły udział w głoszeniu. Dlatego Paweł napisał do zboru: „Nadal wspomagaj te niewiasty, które walczyły ze mną ramię przy ramieniu za dobrą nowinę” (Filipian 4:1-3).
8. (a) Do jakiego nieporozumienia doszło między Pawłem a Barnabą? (b) Do jakiego wniosku byś doszedł, gdybyś był świadkiem tego nieporozumienia?
8 Kiedyś doszło też do nieporozumienia między apostołem Pawłem a jego towarzyszem podróży Barnabą. Gdy mieli wyruszyć w drugą podróż misyjną, Barnaba chciał zabrać swego kuzyna Marka. Paweł nie chciał się na to zgodzić ponieważ podczas pierwszej podróży misyjnej Marek ich zostawił i pojechał do domu (Dzieje Apostolskie 13:13). W Biblii czytamy: „Doszło przy tym do gwałtownego wybuchu gniewu, tak że się rozdzielili” (Dzieje Apostolskie 15:37-40). Wyobraź sobie! Czy gdybyś był świadkiem tego „gwałtownego wybuchu gniewu”, doszedłbyś do wniosku, że Paweł i Barnaba nie są cząstką organizacji Bożej, skoro się tak zachowali?
9. (a) Jaki grzech popełnił Piotr i co go do tego skłoniło? (b) Jak postąpił Paweł, gdy zobaczył, co się stało?
9 Kiedy indziej postąpił niewłaściwie apostoł Piotr. Przestał utrzymywać bliski kontakt z chrześcijanami pochodzenia pogańskiego, bo się obawiał, że wzbudzi to niezadowolenie niektórych braci pochodzenia żydowskiego niesłusznie spoglądających z góry na braci pochodzących z pogan (Galatów 2:11-14). Gdy apostoł Paweł zobaczył, co Piotr robi, potępił wobec wszystkich obecnych jego niewłaściwe zachowanie. Jak byś się poczuł, gdybyś był Piotrem? (Hebrajczyków 12:11).
ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW W DUCHU MIŁOŚCI
10. (a) Jak Piotr zareagował na skarcenie? (b) Jaką naukę możemy wyciągnąć z przykładu Piotra?
10 Piotr mógł się rozgniewać na Pawła. Mógł się poczuć dotknięty sposobem, w jaki Paweł go skarcił w obecności drugich. Stało się jednak inaczej (Kaznodziei 7:9). Piotr był pokorny. Przyjął skarcenie i nie dopuścił do tego, żeby jego miłość do Pawła ostygła (1 Piotra 3:8, 9). Zwróć uwagę, jak Piotr później napisał o Pawle w swoim zachęcającym liście, skierowanym do współchrześcijan: „Cierpliwość naszego Pana uważajcie za wybawienie, jak to wam według danej mu mądrości pisał również umiłowany nasz brat Paweł” (2 Piotra 3:15). Tak, Piotr pozwolił, żeby miłość przykryła trudności, które w tym wypadku wynikły z jego niewłaściwego postępowania (Przysłów 10:12).
11. (a) Jak pomimo wybuchu gniewu Paweł i Barnaba dowiedli, że są prawdziwymi chrześcijanami? (b) Jaki pożytek możemy odnieść z ich przykładu?
11 A jakie były dalsze koleje nieporozumienia między Pawłem a Barnabą? To również zostało załatwione przez okazanie miłości, bo gdy Paweł pisał później do zboru w Koryncie, nazwał Barnabę bliskim współpracownikiem (1 Koryntian 9:5, 6). I chociaż zdawał się mieć wszelkie podstawy, aby wątpić w przydatność Marka jako towarzysza podróży, ten młody człowiek osiągnął potem taką dojrzałość, że Paweł mógł się o nim wypowiedzieć bardzo pochlebnie. Napisał do Tymoteusza: „Weź Marka i przyprowadź go ze sobą, bo jest mi użyteczny do usługiwania” (2 Tymoteusza 4:11). Z tego przykładu można wyciągnąć naukę, jak zażegnywać nieporozumienia.
12. (a) Dlaczego należy przypuszczać, że Ewodia i Syntycha załatwiły swoje nieporozumienia? (b) Dlaczego według Galatów 5:13-15 załatwianie nieporozumień między chrześcijanami w duchu miłości ma tak istotne znaczenie?
12 A co było z Ewodią i Syntychą? Czy załatwiły swoje nieporozumienia, przykrywając miłością grzechy, które nawzajem przeciw sobie popełniły? Biblia nie mówi, co się w końcu z nimi stało. Ale ponieważ były dobrymi kobietami, które ramię w ramię współpracowały z Pawłem w jego chrześcijańskiej służbie kaznodziejskiej, więc należy przypuszczać, że pokornie zastosowały się do udzielonej im rady. Można sobie wyobrazić, jak po otrzymaniu listu od Pawła podeszły do siebie i rozwiązały swój problem w duchu miłości (Galatów 5:13-15).
13. Jaki przykład okazywania miłości dał Jehowa Bóg?
13 Tobie też może być trudno obcować z jakąś osobą czy osobami w zborze. Chociaż może one jeszcze długo będą musiały rozwijać prawdziwie chrześcijańskie przymioty, zastanów się: Czy Jehowa Bóg czeka, aż ktoś się wyzbędzie wszystkich złych cech, zanim go umiłuje? Nie; Biblia mówi: „Bóg zaleca swą miłość do nas przez to, że Chrystus umarł za nas, kiedy jeszcze byliśmy grzesznikami” (Rzymian 5:8). Musimy iść za tym przykładem i okazywać miłość ludziom postępującym źle i nierozsądnie (Efezjan 5:1, 2; 1 Jana 4:9-11; Psalm 103:10).
14. Jaką radę dał Jezus, żebyśmy nie byli krytycznie nastawieni do siebie nawzajem?
14 Ponieważ wszyscy jesteśmy niedoskonali, Jezus nauczał, żebyśmy nie byli krytycznie nastawieni jedni do drugich. Co prawda inni popełniają błędy, ale my też je popełniamy. „Dlaczego więc spoglądasz na źdźbło w oku swego brata, a nie zważasz na belkę we własnym oku?”, zapytał Jezus (Mateusza 7:1-5). Stosowanie się do tej mądrej rady pomoże nam zgodnie obcować z naszymi braćmi i siostrami.
15. (a) Dlaczego to takie ważne, żebyśmy przebaczyli innym, choćbyśmy mieli powody do uskarżania się na nich? (b) Jak w swojej przypowieści, zapisanej w 18 rozdziale Mateusza, Jezus uczył o potrzebie gotowości do przebaczania?
15 Jest rzeczą absolutnie konieczną, żebyśmy byli miłosierni i gotowi do przebaczania. Co prawda możesz mieć istotne powody do uskarżania się na brata lub siostrę. Przypomnij sobie wtedy radę biblijną: „Dalej znoście jeden drugiego i ochoczo przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma przyczynę do uskarżania się na drugiego”. Ale dlaczego przebaczać drugim, jeżeli mamy istotną przyczynę do uskarżania się na nich? Ponieważ „Jehowa ochoczo wam przebaczył”, odpowiada Biblia (Kolosan 3:13). A jeśli On ma nam przebaczyć, to my musimy przebaczyć drugim (Mateusza 6:9-12, 14, 15). Na podobieństwo króla z przypowieści Jezusa Jehowa przebacza nam tysiące razy. Czyżbyśmy więc nie mogli kilka razy przebaczyć naszym braciom? (Mateusza 18:21-35; Przysłów 19:11).
16. (a) Jaki związek, według 1 Jana 4:20, 21, istnieje między miłością do Boga a miłością do współchrześcijan? (b) Co jest konieczne, jeżeli twój brat ma coś przeciw tobie?
16 Po prostu nie można żyć według prawdy i jednocześnie być wobec braci i sióstr człowiekiem nieżyczliwym i nieprzejednanym (1 Jana 4:20, 21; 3:14-16). Gdybyś więc miał jakieś kłopoty ze współchrześcijaninem, nie przestań z nim rozmawiać. Nie chowaj urazy, tylko staraj się załatwić sprawę w duchu miłości. Jeżeli ty obraziłeś brata, to bądź gotów się usprawiedliwić i prosić o przebaczenie (Mateusza 5:23, 24).
17. Co powinieneś zrobić, gdy ktoś cię skrzywdzi?
17 A co zrobić, jeżeli ci ktoś ubliży albo w inny sposób skrzywdzi? Biblia radzi: „Nie mów: ‛Tak jak on mi uczynił, tak i ja uczynię jemu’” (Przysłów 24:29; Rzymian 12:17, 18). Jezus Chrystus radzi: „Gdyby cię ktoś uderzył w prawy policzek, nadstaw mu i drugi” (Mateusza 5:39). Wymierzenie policzka nie ma literalnie zranić, tylko ubliżyć albo sprowokować. Jezus uczył więc swoich naśladowców, aby unikali wdawania się w bójkę albo w kłótnię. Zamiast ‛odpłacać krzywdą za krzywdę lub obelgą za obelgę’, powinieneś raczej ‛szukać pokoju i ścigać go’ (1 Piotra 3:9, 11; Rzymian 12:14).
18. Jaką naukę powinniśmy wyciągnąć z tego, że Bóg miłuje wszystkich ludzi?
18 Pamiętaj o tym, że musimy ‛miłować całą społeczność braci’ (1 Piotra 2:17). Jehowa Bóg daje przykład. Nie jest stronniczy. W Jego oczach wszystkie rasy są równe (Dzieje Apostolskie 10:34, 35; 17:26). Ci, którzy podczas nadchodzącego „wielkiego ucisku” znajdą się pod ochroną, pochodzą „ze wszystkich narodów i szczepów, i ludów, i języków” (Objawienie 7:9, 14-17). Za przykładem Boga nie powinniśmy więc mniej miłować innych dlatego, że należą do innej rasy, są innej narodowości, należą do innej grupy społecznej albo mają inny kolor skóry.
19. (a) Za kogo mamy uważać współchrześcijan i jak powinniśmy się do nich odnosić? (b) Jakiego wielkiego zaszczytu możemy dostąpić?
19 Zapoznaj się dobrze z wszystkimi członkami zboru chrześcijańskiego, wtedy bowiem zaczniesz ich miłować i będziesz ich cenić. Odnoś się do starszych wiekiem jak do ojców i matek, do młodszych — jak do braci i sióstr (1 Tymoteusza 5:1, 2). To prawdziwy zaszczyt należeć do przypominającej rodzinę widzialnej organizacji Bożej, której członkowie tak zgodnie obcują ze sobą, okazując sobie nawzajem miłość. Jakże wspaniale będzie się żyć wiecznie w raju na ziemi z taką kochającą się rodziną! (1 Koryntian 13:4-8).
[Ilustracja na stronie 233]
Czego można się nauczyć z sytuacji, w jakiej się znalazły Ewodia i Syntycha?
[Ilustracja na stronie 235]
Czy sprzeczka między Pawłem a Barnabą oznaczała, że nie należeli do organizacji Bożej?
[Ilustracja na stronie 236]
Wśród prawdziwych chrześcijan miłość przykrywa przyczyny do uskarżania się
[Ilustracja na stronie 237]
W organizacji Bożej miłość skłania chrześcijan do obcowania ze sobą jak równi z równymi