„Ceńcie takich ludzi”

„Takich darzcie uznaniem” (1 KORYNTIAN 16:18).

 1. Jakich ludzi szczególnie cenił apostoł Paweł i co napisał o jednym z takich chrześcijan?

APOSTOŁ Paweł wyjątkowo cenił ludzi, którzy dla Jehowy i dla braci byli gotowi wytężać wszystkie siły. O jednym ze swych współpracowników napisał: „Powitajcie go w Panu zgodnie ze zwyczajem, z całą radością; i ceńcie takich ludzi. Ze względu na dzieło Pańskie był bowiem całkiem bliski śmierci, wystawiwszy duszę na niebezpieczeństwo” (Filipian 2:29, 30).

 2. Kogo powinniśmy dziś darzyć szczególnymi względami i dlaczego?

² Obecnie w ponad 55 000 zborów Świadków Jehowy jest wielu wiernych chrześcijan, którym powinniśmy być szczególnie wdzięczni za wytężoną pracę pośród współwyznawców. Paweł zaznaczył, że takich mężczyzn trzeba cenić; nalegał: „Prosimy was, bracia, byście mieli w poważaniu tych, którzy trudzą się nad wami i przewodniczą wam w Panu, i was upominają, oraz byście za ich pracę darzyli ich w miłości więcej niż nadzwyczajnymi względami. Bądźcie wobec siebie nawzajem usposobieni pokojowo” (1 Tesaloniczan 5:12, 13).

 3. (a) Co pomoże nam zachowywać między sobą pokój? (b) Pod jakim względem starsi powinni dawać dobry przykład?

³ Nie ulega kwestii, że odnoszenie się ze stosownym uznaniem do wszystkich braci i sióstr, a zwłaszcza do ciężko pracujących nadzorców, odgrywa istotną rolę w zachowywaniu pokoju w naszych zborach. Jak w każdej dziedzinie życia chrześcijańskiego, tak i na tym polu starsi powinni być „wzorami dla trzody” (1 Piotra 5:2, 3). Ale choć słusznie mogą oczekiwać, że bracia będą ich cenić za ich trud, to sami również muszą dawać dobry przykład, okazując sobie nawzajem należne uznanie.

„Wzajemne wyrażanie szacunku”

 4, 5. (a) Co dowodzi, że Paweł cenił ofiarnych starszych? (b) Co napisał do chrześcijan w Rzymie i dlaczego te słowa odnoszą się zwłaszcza do starszych?

⁴ Godny naśladowania jest pod tym względem apostoł Paweł. Jak się dowiedzieliśmy z poprzedniego artykułu, upatrywał w swych braciach i siostrach dobrych cech. I nie tylko zachęcał, by ofiarnych starszych otaczać miłością i szacunkiem, lecz sam odnosił się do nich z poważaniem. Najwyraźniej cenił takich ludzi (por. Filipian 2:19-25, 29; Kolosan 4:12, 13; Tytusa 1:4, 5).

⁵ W liście do chrześcijan w Rzymie Paweł zachęcał: „W miłości braterskiej tkliwie kochajcie jedni drugich. Wyprzedzajcie się we wzajemnym wyrażaniu szacunku. Nie mitrężcie przy swych zajęciach. Pałajcie duchem. Służcie jako niewolnicy Jehowy” (Rzymian 12:10, 11). Rzecz jasna słowa te dotyczą przede wszystkim chrześcijańskich starszych. Zwłaszcza oni powinni przewodzić we wzajemnym okazywaniu szacunku.

 6. (a) Czego powinni się wystrzegać starsi? Dlaczego? (b) W jaki sposób mogą pogłębiać zaufanie zboru do grona starszych jako całości?

⁶ Starsi muszą się pilnie wystrzegać wypowiadania lekceważących uwag jedni o drugich. Żaden z nich nie odznacza się pełnią wszystkich zalet chrześcijańskich, bo każdy jest niedoskonały. Niektórzy celują w pewnych dziedzinach, ale w innych są słabsi. Jeżeli starszych łączą tkliwe uczucia i prawdziwa miłość braterska, to nie będą oni nawzajem wyolbrzymiać swych słabości, lecz raczej je pomniejszać. W rozmowach z braćmi będą podkreślać mocne strony pozostałych nadzorców. Wyprzedzając się w ten sposób w okazywaniu szacunku, umacniają zaufanie zboru do całego grona starszych.

Współpraca w gronie starszych

 7. Co pomoże starszym współpracować w jedności i jak dadzą dowód, że to rozumieją?

⁷ Po omówieniu „darów w ludziach”, które Chrystus dał swemu zborowi na ziemi w celu przysposobienia braci i ze względu na dzieło usługiwania, apostoł Paweł napisał: „Przez miłość wzrastajmy we wszystkim ku temu, który jest głową, ku Chrystusowi” (Efezjan 4:7-15). Uznawanie faktu, że Chrystus jest Głową zboru i aktywnie mu przewodzi oraz że nadzorcy muszą się podporządkować prawicy jego mocy, jednoczy każde grono starszych (Efezjan 1:22; Kolosan 1:18; Objawienie 1:16, 20; 2:1). Będą oni szukać jego przewodnictwa przez korzystanie z ducha świętego, zasad biblijnych i z pouczeń, których udziela Ciało Kierownicze „niewolnika wiernego i rozumnego” (Mateusza 24:45-47; Dzieje Apostolskie 15:2, 28; 16:4, 5).

 8. O czym powinni pamiętać wszyscy starsi i jak będą okazywać wzajemny szacunek?

⁸ Starsi powinni pamiętać, że gdy trzeba rozwiązać jakiś problem lub powziąć ważną decyzję, Chrystus może za pomocą ducha świętego pokierować umysłem któregokolwiek z nich, aby podsunąć odpowiednią zasadę biblijną (Dzieje Apostolskie 15:6-15). Żaden starszy nie ma wyłącznego prawa do posiadania ducha Bożego. Okażą wzajemny szacunek, jeśli uważnie wysłuchają każdego z ich grona, kto w związku z omawianą sprawą przytacza jakąś zasadę z Biblii albo wytyczne Ciała Kierowniczego.

 9. (a) Jakie przymioty duchowe pomogą nadzorcy ustrzec się władczego stosunku do współstarszych? (b) Jak starszy wykaże, że jest „rozważny”, i jaki przykład dało pod tym względem ciało kierownicze w pierwszym stuleciu?

⁹ Chrześcijańska skromność, potulność i pokora ustrzegą starszego przed dążeniem do podporządkowania sobie drugich i narzucania im swoich poglądów (Przysłów 11:2; Kolosan 3:12). Nadzorca może być o czymś szczerze i głęboko przekonany. Jeżeli jednak widzi, iż współstarsi mają odmienne zdanie, uzasadnione biblijnie i teokratycznie, to zachowa się „jak pomniejszy” i uzna decyzję większości, dając tym dowód, że jest „rozważny”a (Łukasza 9:48; 1 Tymoteusza 3:3). Pójdzie za pięknym przykładem członków ciała kierowniczego z I wieku, którzy poddali się przewodnictwu Chrystusa, sprawowanemu przez ducha świętego, i po dyskusji opartej na Biblii doszli do „pełnej jednomyślności” (Dzieje Apostolskie 15:25).

10. (a) Co dowodzi, że mianowanie w każdym zborze grona starszych ma uzasadnienie biblijne? (b) Jak książka Zorganizowani do pełnienia naszej służby wyjaśnia korzyści płynące z takiego postanowienia?

¹⁰ Mianowanie w każdym zborze grona starszych, które ma w nim przewodzić, odbywa się według wzoru ustanowionego przez zbór pierwszych chrześcijan (Filipian 1:1; 1 Tymoteusza 4:14; Tytusa 1:5). W książce pt. Zorganizowani do pełnienia naszej służby tak podkreślono mądrość tego postanowienia: „Niektórzy starsi mogą się wyróżniać określonymi przymiotami, inni zaś mogą mieć zalety w dziedzinach, w których ci pierwsi są raczej słabi. W rezultacie można powiedzieć, że grono starszych jako całość wykazuje wszystkie wspaniałe zalety, niezbędne do sprawowania właściwego nadzoru nad zborem Bożym” (strona 35).

Wzajemny szacunek w gronach starszych

11, 12. (a) Dlaczego grono starszych może osiągnąć więcej niż poszczególni jego członkowie działający samodzielnie? (b) Co dowodzi, że Chrystus Jezus i apostoł Paweł zajmowali się gronami starszych jako takimi, i jaka rada była tu na miejscu?

¹¹ Tak więc istnienie gron starszych jest uzasadnione biblijnie, przy czym każde z nich jako całość to coś więcej niż ogół jego członków. Kiedy nadzorcy zbierają się i w modlitwie proszą Jehowę, żeby pokierował nimi przez Chrystusa i ducha świętego, są w stanie podejmować decyzje, które by nie zapadły, gdyby mieli wypowiadać swoje opinie indywidualnie. Podczas takiej wspólnej narady dochodzą do głosu rozmaite przymioty, a w osiąganych potem wynikach wyraźnie się uwidacznia przewodnictwo Chrystusa (por. Mateusza 18:19, 20).

¹² O tym, że Chrystus zajmuje się gronami starszych jako takimi, świadczą orędzia, które wystosował do „siedmiu gwiazd”, czyli „aniołów siedmiu zborów” w Azji Mniejszej (Objawienie 1:11, 20). Pierwsze z nich dotyczyło chrześcijan w Efezie, a zostało przesłane za pośrednictwem „anioła”, to znaczy grona namaszczonych nadzorców tego zboru. Około 40 lat wcześniej apostoł Paweł zwołał starszych z Efezu na specjalne spotkanie do Miletu. Przypomniał im wtedy, by uważali na siebie samych oraz by paśli zbór (Dzieje Apostolskie 20:17, 28).

13. Dlaczego starsi powinni zważać na to, jakiego ducha przejawiają w swoim gronie oraz w stosunkach z innymi gronami starszych?

¹³ Każde grono starszych powinno zwracać szczególną uwagę na to, by wśród jego członków oraz w zborze panował dobry, zdrowy duch (Dzieje Apostolskie 20:30). Podobnie jak poszczególni chrześcijanie przejawiają określonego ducha, tak też mogą go rozwijać grona starszych oraz całe zbory (Filipian 4:23; 2 Tymoteusza 4:22; Filemona 25). Niekiedy nadzorcy, którzy szanują siebie nawzajem, nie potrafią harmonijnie współdziałać z innym gronem starszych. W miastach, gdzie kilka zborów korzysta z jednej Sali Królestwa, dochodzi czasem do nieporozumień o jej wyposażenie, pory zebrań, granice terenu i inne szczegóły. W stosunkach między gronami starsi powinni przestrzegać tych samych zasad chrześcijańskiej skromności, potulności, pokory i rozwagi, którymi kierują się we własnych zborach. Apostoł Paweł radził: „Niech wszystko dzieje się ku zbudowaniu” (1 Koryntian 14:26).

Stosowny szacunek dla nadzorców podróżujących

14. Jaka jeszcze grupa nadzorców zasługuje na to, by ich cenić, i dlaczego?

¹⁴ Do uzasadnionych biblijnie postanowień dotyczących zborów Świadków Jehowy należą także regularne wizyty podróżujących starszych, zwanych nadzorcami obwodu lub okręgu (Dzieje Apostolskie 15:36; 16:4, 5). Są to wyróżniający się „starsi, którzy przewodzą we właściwy sposób”. Na równi z innymi pasterzami powinni być „poczytywani za godnych podwójnego szacunku, zwłaszcza ci, co się trudzą w przemawianiu i nauczaniu” (1 Tymoteusza 5:17).

15. Jakiej rady co do podróżujących ewangelizatorów udzielił apostoł Jan?

¹⁵ Apostoł Jan w swoim trzecim liście zganił Diotrefesa, ponieważ ten ‛nie przyjmował braci z szacunkiem’ (werset 10). Chodziło o podróżujących chrześcijan, którzy „wyruszyli (...) ze względu na Jego [Jehowy] imię” (werset 7). Najwidoczniej wysłano ich w charakterze ewangelizatorów, by głosili dobrą nowinę i umacniali zbory w odwiedzanych miastach. Jan polecił, żeby tych ofiarnych wędrownych kaznodziejów „wyprawiać dalej w sposób godny Boga” (werset 6). Następnie dodał: „My zatem mamy obowiązek podejmować takich gościnnie, abyśmy się stali ich współpracownikami w prawdzie” (werset 8). Należało przyjmować ich z szacunkiem.

16. Jak wszyscy dzisiejsi chrześcijanie mogą naśladować Gajusa, który ‛wiernie pracował’ na rzecz ewangelizatorów z I stulecia? Dlaczego taka postawa jest słuszna?

¹⁶ Dziś tak samo trzeba okazywać gościnność i szacunek nadzorcom podróżującym, których Ciało Kierownicze wysyła po to, by głosili dobrą nowinę i pomagali zborom. Bracia ci i ich żony (gdyż wielu jest żonatych) dobrowolnie zrezygnowali z osiadłego trybu życia. Przenoszą się z miejsca na miejsce i często tylko dzięki życzliwości drugich chrześcijan mają co zjeść i gdzie przenocować. Do Gajusa, który w I wieku serdecznie przyjmował u siebie takich ewangelizatorów, Jan napisał: „Umiłowany, wiernie pracujesz w tym, cokolwiek czynisz dla braci, i to obcych” (3 Jana 5). Podobnie dzisiaj ci, którzy podróżują ‛przez wzgląd na imię Jehowy’, zasługują na to, by ich cenić oraz okazywać im miłość i szacunek.

17. Jak starsi powinni okazywać należny szacunek podróżującym przedstawicielom Ciała Kierowniczego?

¹⁷ Zwłaszcza starsi powinni ze stosownym poważaniem odnosić się do goszczących u nich przedstawicieli Ciała Kierowniczego, wysyłanych do zborów z uwagi na zalety duchowe i doświadczenie, które jest zazwyczaj bogatsze niż u wielu miejscowych starszych. Nadzorca podróżujący może być od nich młodszy wiekiem, ale to nie powód, by mu odmawiać należnego szacunku. Niekiedy widzi potrzebę powstrzymania miejscowego grona od pochopnego zalecenia kogoś na starszego lub sługę pomocniczego, gdyż pamięta o przestrodze, jakiej Paweł udzielił Tymoteuszowi (1 Tymoteusza 5:22). Brat ten ma starannie rozważyć argumenty nadzorców, ale oni też powinni chętnie go słuchać i korzystać z jego doświadczenia. Niech naprawdę ‛cenią takich ludzi’ (Filipian 2:29).

„Takich darzcie uznaniem”

18, 19. (a) Jak Paweł wyraził uznanie dla swych współpracowników? (b) Jaki przykład potwierdza, że Paweł nie chował urazy do braci?

¹⁸ W Liście 1 do Koryntian Paweł pisał: „A usilnie zachęcam was, bracia: Wiecie, że domownicy Stefanasa są pierwocinami Achai i że stawili się do usługiwania świętym; zatem podporządkowujcie się takim oraz każdemu, kto współpracuje i podejmuje trud. Ale raduje mnie obecność Stefanasa, Fortunata i Achaika, ponieważ wyrównują to, że was tutaj nie ma. Pokrzepili przecież na duchu i mnie, i was. Dlatego takich darzcie uznaniem” (1 Koryntian 16:15-18).

¹⁹ Jakże wielką szlachetnością i wspaniałomyślnością wobec swych braci odznaczał się Paweł! Nie zawsze byli szeroko znani, on jednak miłował ich, gdyż ‛współpracując’ i ‛podejmując trud’ nie szczędzili starań, by usługiwać świętym. Dał też dobry przykład pod względem puszczania w niepamięć uraz. Chociaż podczas pierwszej podróży misyjnej zawiódł się na Janie Marku, później gorąco go polecił zborowi w Kolosach (Dzieje Apostolskie 13:13; 15:37, 38; Kolosan 4:10). Kiedy był więźniem w Rzymie, chciał, żeby Marek przybył do niego, bo — jak sam powiedział — „jest mi przydatny do usługiwania” (2 Tymoteusza 4:11). Ani śladu małostkowej pamiętliwości!

20. Jak wszyscy chrześcijanie, a w szczególności starsi, powinni dawać dowody, że poważają wiernych nadzorców oraz że ‛cenią takich ludzi’?

²⁰ Wśród nowożytnego ludu Bożego jest wielu oddanych nadzorców, którzy tak jak Stefanas usługują swym braciom. To prawda, że mają wady i słabości. Niemniej ‛współpracują’ z „niewolnikiem wiernym i rozumnym” i jego Ciałem Kierowniczym oraz ‛podejmują trud’ uczestnicząc w dziele świadczenia i pomagając swoim współwyznawcom. ‛Podporządkowujmy się takim’, dostrzegajmy ich zalety, nie doszukujmy się u nich niedociągnięć. Nadzorcy mają dawać przykład, odnosząc się do siebie nawzajem z uznaniem i szacunkiem. Powinni współpracować ze sobą w duchu jedności i miłości. Wtedy wszyscy poznają wartość tych wiernych braci i będą ‛cenić takich ludzi’ (Filipian 2:29).

[Przypis]

Punkty do powtórki

◻ Jakich ludzi szczególnie cenił Paweł i kto dzisiaj zasługuje na nasze specjalne względy?

◻ Jak starsi powinni okazywać, że darzą się wzajemnym szacunkiem?

◻ Dlaczego grono starszych może osiągnąć więcej niż poszczególni jego członkowie działający samodzielnie?

◻ W jakich sprawach grono starszych da dowód, że szanuje inne grona starszych?

◻ Jaka grupa nadzorców zasługuje na to, by ich szczególnie cenić, i jak można wyrażać ten należny szacunek?

[Ilustracja na stronie 15]

Starsi powinni odnosić się do siebie z należnym uznaniem

[Ilustracja na stronie 18]

Okazuj miłość i szacunek nadzorcom podróżującym