aby nie zaprzestawać walki, lecz bezustannie podbijać ciało i prowadzić je jak niewolnika ku pełnieniu woli Bożej. — Rzym. 7:19, 21, 24, 25, BT; 1 Kor. 9:27.

24. Jakie dalsze myśli mogą się okazać przydatne, aby mimo nacisku współczesnych warunków uchronić się przed utratą radości?

²⁴ Poza tym, co powiedziano dotąd, pomocą do zachowywania stałej radości może się również okazać zdrowy rozsądek, ułożenie właściwych planów i kontrolowanie siebie pod względem urzeczywistniania tych planów. Przeprowadź u siebie taki jak gdyby remanent albo inwentaryzację, aby się przekonać, czym dysponujesz w zakresie czasu, energii, pieniędzy i wpływu osobistego. Z modlitwą rozważ, co możesz uczynić na rzecz prywatnego studium, jak również służby kaznodziejskiej. Następnie wyznacz sobie określone cele i postanów w swoim sercu, że będziesz wytrwale dążył do ich osiągnięcia. Nie bądź jednak przy tym fanatyczny ani krańcowy. Ludzie, którzy we własnym mniemaniu stale robią za mało i są przewrażliwieni na punkcie sumienności, w końcu często ulegają załamaniu nerwowemu, a to z pewnością nie przyczynia się do ustawicznej radości. Posługuj się więc duchem zdrowego rozsądku; w swoich zwyczajach stosuj umiar. — 1 Tym. 3:2, 11; 2 Tym. 1:7.

25. Wyjaśnij, jak zadowolenie może chronić przed utratą radości.

²⁵ Aby nasza radość odznaczała się stałością, potrzeba nam także pewnego zadowolenia. Musimy nie tylko cenić sobie to, co mamy, ale być też zadowoleni, nie posiadając jakichś rzeczy. Paweł zdołał się tego nauczyć, gdyż oświadczył: „Nauczyłem się wystarczać sobie w warunkach, w jakich jestem.” „Mając (...) pożywienie i odzienie, i dach nad głową, bądźmy z tego zadowoleni.” Zbożne oddanie połączone z poprzestawaniem na swoim pozwala radować się uczuciem zadowolenia, wolnym od trosk i zmartwień. „Wszelką troskę swą na niego składajcie! On ma pieczę o was.” — Filip. 4:11; 1 Tym. 6:6, 8, BT; 1 Piotra 5:7, Kow.

26. Czego jeszcze potrzeba, aby zawsze być pełnym radości?

²⁶ Inny ważny czynnik sprzyjający zachowaniu usposobienia radosnego to pokora i podporządkowanie się zasadom teokratycznym. Jeżeli uważamy, że w odniesieniu do pewnego przywileju służby zostaliśmy pominięci lub zapomnieni, nie dajmy rozczarowaniu rujnować naszej radości. Zachowujmy w pamięci, że przecież Jehowa kieruje swą organizacją i że osadza On jej członków na odpowiednich miejscach jak się podoba Jemu, to jest Stworzycielowi, a nie stworzeniu. Wywyższenie nie może pochodzić z innego źródła, jak tylko od Jehowy. (1 Kor. 12:15-30; Ps. 75:7, 8) Tak więc upewnij się, czy nie ponosi cię duch buntowniczy, gdyż wiadomo, że buntownicy nigdy nie są ożywieni radością. Lepiej jest składać Bogu dziękczynienia i się radować z przywilejów służby, jakie kto ma, niezależnie od tego, czy na pozór wydają się one nieznaczne. Pokorni synowie Lewity Korego śpiewali: „Obrałem sobie raczej w progu siedzieć w domu Boga swego, niżeli mieszkać w przybytkach niezbożników.” — Ps. 84:11.

27. Przed jakimi dalszymi niebezpieczeństwami musimy się mieć na baczności, jeśli chcemy pozostać pełni radości?

²⁷ Musimy również mieć się na baczności przed niechęcią lub urazą i nie dać im zagnieździć się w naszych sercach, gdyż po prostu nie jest możliwe żywić takie niezdrowe uczucia i jednocześnie być pełnym radości. Pielęgnujmy więc raczej więź braterską. Nie pozwólmy nikomu obrabować się z radości, obojętnie, co by mówił albo czynił; napisano: „Nie śpiesz się w duchu swoim do obrazy, bo właśnie obraza spoczywa w zanadrzu głupich.” — Kazn. 7:9, NW.

28. Dlaczego świadkowie Jehowy są w szczęśliwszym położeniu niż reszta świata?

²⁸ Nie ulega wątpliwości, że świat ludzki jest dziś pozbawiony radości, ponieważ opuścił Jehowę i Jego sprawiedliwe prawa. Z drugiej strony doprawdy wielka jest radość sług Jehowy, a to dlatego, że odznaczają się silną wiarą, okazują głębokie docenianie, przy planowaniu działalności posługują się zdrowym rozsądkiem, poprzestają na swoim i są zadowoleni ze swego losu w życiu, łagodni i pokorni, potrafią się podporządkować, okazują sobie nawzajem miłość braterską i serdeczne przywiązanie.

29. Jakie są — krótko mówiąc — główne podstawy radości sług Bożych?

²⁹ Jehowa ze swej strony daje swoim sługom liczne powody do ustawicznej radości. Posiedli prawdę, prawdę o Jehowie i Jego zamierzeniach oraz o Jego woli względem nich. Widzą spełnianie się proroctw biblijnych i mają wspaniałą nadzieję Królestwa. Korzystają z dobrodziejstw Chrystusowej ofiary okupu. Działają pod przewodem niewolnika wiernego i rozumnego. Zespoleni w Społeczeństwo Nowego Świata, cieszą się wielką pomyślnością i przywilejami służby. Co najważniejsze, mają udział w rzadkim przywileju przyczyniania się do uświęcenia i obrony wyższości drogocennego imienia Jehowy.

30. Co jest dla świadków Jehowy najważniejszym powodem do radości, zgodnie z dawną przepowiednią?

³⁰ Aby rzecz wyrazić najkrócej, słudzy Jehowy zawsze przepełnieni są radością, ponieważ Jehowa jest z nimi, wprost pośród nich, błogosławiąc im i wspierając ich w dochowywaniu wierności i nienaganności. Dzieje się dokładnie tak, jak według słów proroka Sofoniasza miało się dziać wśród sług Jehowy w obecnym czasie końca: „Wesel się a raduj się ze wszystkiego serca,” ponieważ „Pan [w tekście orygin.: Jehowa], Bóg twój w pośrodku ciebie (...) rozweseli się wielce nad tobą, (...) rozweseli się nad tobą z śpiewaniem.” — Sof. 3:14, 17.

Jeszcze więcej wychwalaj Jehowę!

„Jehowa jest wielki i bardzo chwalebny.” — Ps. 145:3, NW.

 1. Jakie wydarzenia po drugiej wojnie światowej dały niejednym powód do mniemania, że stanowią spełnienie proroctw biblijnych?

MNÓSTWO ludzi z mieszanymi uczuciami obserwowało, jak od czasu drugiej wojny światowej liczne tysiące Żydów powracały do Palestyny. Samą tę okoliczność, jak również utworzenia gospodarczej i militarnej siły tego kraju, uznanie suwerenności Izraela przez wszystkie wielkie mocarstwa świata oraz przyjęcie Republiki Izrael w poczet członków dostojnej Organizacji Narodów Zjednoczonych wiele osób czy to spośród Żydów, czy spoza owego narodu, wita jako wydarzenia stanowiące urzeczywistnienie proroctw biblijnych. Rozpatrzmy więc niektóre z tych świętych proroctw, aby się przekonać, czy fakty te dają podstawę do takiego wniosku.

 2. Co Sofoniasz i Jeremiasz przepowiedzieli, między innymi, o losie wygnańców z Judy i Izraela?

² Ponad 2600 lat temu Bóg natchnął swego proroka Sofoniasza, aby napisał: „Zachowam chromych i wygnanych zgromadzę; i uczynię z nich chwałę i