Teokratyczna społeczność, z którą teraz trzeba podążać naprzód

 1. (a) Czym było dwunastu apostołów według Psalmu 68:19? (b) W jakim charakterze działali jako zespół? Do czego byli więc upoważnieni?

„DWUNASTU apostołów Baranka”, o których była już mowa, stanowiło dary dla zboru od wielkiego Teokraty Jehowy, przydzielone za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Dary te były z góry zapowiedziane w psalmie Dawidowym (68:19), a apostoł Paweł w następujący sposób dopasowuje słowa tego psalmu do jego spełnienia: „Dlatego też powiada [w tamtym psalmie]: ‚Kiedy wstąpił na wysokość, pobrał jeńców; dał dary w ludziach’ (...) dał niektórych jako apostołów, niektórych jako proroków, niektórych jako ewangelistów, niektórych jako pasterzy i nauczycieli, z uwagi na przystosowanie świętych do dzieła usługiwania, do budowania ciała Chrystusowego” (Efez. 4:8-12, NW). Na początku właśnie ci apostołowie w liczbie dwunastu z racji swego stanowiska usługiwali całemu zborowi wierzących jako jego ciało kierownicze. Apostołowie mianowali też wykwalifikowanych mężów w zborze, aby im pomogli w sprawach mniejszej wagi. Przykładem tego może być wypadek, jaki zaszedł, gdy zbór jeruzalemski rozrósł się do pięciu tysięcy członków i gdy stąd wynikły pewne niepokojące trudności:

 2. Jak apostołowie zadbali o usunięcie zamieszania przy rozdziale żywności? Jak to odbiło się na głoszeniu Słowa Bożego?

² „Wtedy dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów, rzekło: ‚Nie jest rzeczą słuszną, żebyśmy zaniedbali Słowo Boże, a usługiwali przy stołach. Upatrzcie tedy, bracia, spośród siebie siedmiu mężów cieszących się zaufaniem, pełnych Ducha Świętego i mądrości, a ustanowimy ich, aby się zajęli tą sprawą; my zaś pilnować będziemy modlitwy i służby Słowa. I podobał się ten wniosek całemu zgromadzeniu, i wybrali (...). Tych stawili przed apostołami, którzy pomodlili się i włożyli na nich ręce. A Słowo Boże rosło i poczet uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażał”. — Dzieje 6:1-7.

 3. (a) Dlaczego zamianowanie tych siedmiu pomocników było teokratyczne? (b) Czy do ciała kierowniczego mogły dołączyć dalsze osoby? Czego dowodzi doniesienie o rozstrzygnięciu kwestii obrzezania?

³ Tamtych siedmiu pomocników zamianowało apostolskie ciało kierownicze; apostołowie wyciągnęli ręce na znak uznania tych pomocników i stąd byli oni ustanowieni teokratycznie, a nie demokratycznie, metodą kongregacjonalną, czyli przez lokalny zbór. Później jeszcze zostali teokratycznie zamianowani i dołączeni do ciała kierowniczego w Jeruzalem dalsi oficjalni „starsi”, czyli „prezbiterzy”. Toteż około roku 49 n.e., kiedy do Jeruzalem przybyli Paweł i Barnaba, aby przedłożyć kwestię obrzezania wierzących nieżydowskiego pochodzenia, ciało kierownicze, które się tym zajęło i rozstrzygnęło sprawę, składało się z „apostołów i starszych” podporządkowanych wskazaniom świętego ducha Bożego. — Dzieje 15:1-29; Dzieje 16:4, Kow.

 4, 5. (a) Z czego wynika, czy zbór z pierwszego stulecia był korporacją prawną, kierowaną w myśl przepisów władz świeckich? (b) Czym był cały zbór w sensie zbiorowym? Jak na to wskazują słowa proroctwa Izajasza 43:10?

⁴ Zbór z pierwszego stulecia nie był korporacją prawną, która by była gdzieś oficjalnie zarejestrowana, mając statut uznany przez rząd żydowski w Jeruzalem albo przez senat imperium rzymskiego; przełożeni tego zboru też nie byli powoływani według dyrektyw Cezara. Była to społeczność ściśle teokratyczna, której oficjalni przedstawiciele i ich pomocnicy byli mianowani w sposób teokratyczny przez ciało kierownicze i Jezusa Chrystusa, „głowę zboru”. „Dary w ludziach”, udzielone tej społeczności, nie pochodziły od rzymskiego imperatora, Cezara, ale od wielkiego Teokraty, Jehowy Boga, poprzez Jezusa Chrystusa. A w jakim celu były dane? „Z uwagi na przystosowanie świętych do dzieła usługiwania” (Efez. 4:11, 12, NW). Cały zbór tworzył zespół służebny, gdyż wszyscy jego członkowie pełnili świętą służbę dla wielkiego Teokraty, Jehowy. Stanowili zbiorowego „sługę” swego Boskiego Władcy, którego byli świadkami. Składali świadectwo o tym, że On posłał obiecanego Mesjasza w osobie Jezusa Chrystusa, swego Syna. Do nich jako duchowych Izraelitów odnosiły się słowa:

⁵ „‚Wy jesteście moimi świadkami’, brzmi wypowiedź Jehowy, ‚jak i sługą moim, którego obrałem’”. — Izaj. 43:10, NW.

 6. Kto więc jest „zawiadowcą” i „niewolnikiem” wspomnianym przez Jezusa w Ewangelii według Łukasza 12:42-44?

⁶ Tak więc wielu świadków tworzy jednego „sługę”; Jehowa nazywa go „sługą moim, którego obrałem”. Tego właśnie zbiorowego „sługę” miał na myśli Jezus Chrystus, gdy mówiąc o swym odejściu i powrocie oświadczył: „Kto rzeczywiście jest zawiadowcą wiernym, rozumnym, którego pan jego ustanowi nad swoją służbą, aby jej dawał w słusznym czasie należną miarę żywności? Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, znajdzie go tak czyniącego! Prawdziwie wam mówię: Ustanowi go nad całą swoją majętnością”. — Łuk. 12:42-44, NW.

 7. Jak Jezus wypowiedział się o tej samej klasie w proroctwie na temat zakończenia systemu rzeczy?

⁷ Zwróćmy uwagę, iż Jezus tego „zawiadowcę” nazywa także „niewolnikiem” swego pana. W proroctwie o zakończeniu systemu rzeczy Jezus mówi o tej samej klasie „niewolnika” następującymi słowami: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i rozumnym, którego pan jego ustanowił nad czeladzią, aby jej dawał pokarm na czas słuszny? Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, znajdzie go tak czyniącego. Zaprawdę powiadam wam: Ustanowi go nad całą swoją majętnością”. — Mat. 24:45-47, NW.

 8. Kiedy i jak Jezus ustanowił tę klasę „zawiadowcy” czyli „niewolnika”? Do czego przystąpiła ta klasa?

⁸ Zanim Jezus Chrystus, nasz Pan, odszedł i wstąpił do nieba, zebrał gromadkę swych wiernych uczniów, wśród których znajdowali się również lojalni apostołowie. W dniu Pięćdziesiątnicy najbliższej jego wstąpieniu z powrotem do Ojca niebiańskiego, Jezus otrzymał ducha świętego i zaraz wylał go na swych uczniów, zgromadzonych w Jeruzalem, a przez to ustanowił klasę tego „niewolnika”, inaczej mówiąc „zawiadowcy”, aby jego „czeladź”, czyli „służba”, otrzymywała „w słusznym czasie należną miarę żywności”, to znaczy pokarmu duchowego. Klasa niewolnika podjęła się tego zadania.

PRZEGLĄD, ZAMIANOWANIE, „DARY W LUDZIACH”

 9. Kiedy Pan Jezus Chrystus przeprowadził inspekcję klasy „niewolnika”? Co w wyniku tego stwierdził?

⁹ W roku 1914 n.e., przy końcu „wyznaczonych czasów narodów”, Pan Jezus Chrystus objął w niebie rządy w mesjańskim Królestwie Bożym. Następnie dokonał na ziemi przeglądu, czyli inspekcji klasy swego „niewolnika” i „zawiadowcy” (Mat. 25:14-30; Łuk. 19:11-27). Znalazł na ziemi oddanych Bogu, ochrzczonych i namaszczonych duchem uczniów, którzy mimo warunków pierwszej wojny światowej, prześladowań i innych trudności, starali się służyć sprawom mesjańskiego Królestwa Jehowy. Podejmowali wysiłki, żeby karmić w sensie duchowym wierną „czeladź”, czyli „służbę” Jezusa Chrystusa, teraz już Pana i Króla.

10. Jakiego zamianowania dokonał w roku 1919 w odniesieniu do klasy wiernego „niewolnika”? Jaką nazwę przyjęła ta klasa w roku 1931?

¹⁰ Fakty historii nowożytnej wykazują, że w roku 1919 Jezus ożywił tych mocno udręczonych uczniów i zebrał ich w dobrze zespoloną grupę. Z kolei jako klasę swego „niewolnika” ustanowił ich „nad całą swoją majętnością”, to jest nad wszystkimi ziemskimi sprawami swego Królestwa (Obj. 11:7-12). Właśnie to aktywne grono oddanych Bogu i namaszczonych Jego duchem chrześcijan przyjęło latem 1931 roku imię, którym się odróżnia od sekt nominalnego chrześcijaństwa, mianowicie nazwę: świadkowie Jehowy. — Izaj. 43:10-12; 44:8, NW.

11. Co trzeba powiedzieć o ciele kierowniczym tej klasy „niewolnika wiernego i rozumnego”?

¹¹ Omawiana klasa „niewolnika wiernego i rozumnego” ma dziś widzialne ciało kierownicze, podobnie jak je miała ta sama klasa w pierwszym stuleciu, począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e.

12, 13. (a) Jakie duchowe posługi, oczekiwane od „darów w ludziach”, świadczyło po wylaniu ducha dwunastu apostołów? (b) Jaki zapisek dowodzi, że między innymi wykonywali pracę ewangelistów?

¹² Jak już zaznaczyliśmy, w tamtych czasach klasa „niewolnika wiernego i rozumnego” łaskawie otrzymała dary w ludziach, czyli dary w postaci ludzi. Zgotował je Jehowa Bóg za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Z listu apostoła Pawła do Efezjan 4:7-11 wynika, że nie wszyscy ci ludzie, będący darami, byli zarazem apostołami. Niektórzy z nich byli prorokami, inni ewangelistami, jeszcze inni pasterzami, a znowu niektórzy nauczycielami. Oczywiście apostołowie byli równocześnie prorokami, ewangelistami, pasterzami i nauczycielami. W dniu Pięćdziesiątnicy dwunastu apostołów prorokowało mocą wylanego na nich ducha świętego, przez co spełniło się proroctwo Joela 2:28, 29 (Dzieje 2:16-18, 21). Apostołowie wykonywali również pracę ewangelistów, czyli opowiadali dobrą nowinę; cóż bowiem robili, gdy po aresztowaniu, uwięzieniu, zawleczeniu przed sąd i wychłostaniu zostali uwolnieni? — Dzieje Apostolskie 5:42 podają:

¹³ „Nie przestawali też codziennie w świątyni i po domach nauczać i zwiastować dobrą nowinę [po grecku: ewangelizein] o Jezusie Chrystusie”.

14. Jaki obowiązek nakładała na dwunastu apostołów okoliczność, że zbór był „trzodą Bożą”? Czy wywiązali się z tego zadania?

¹⁴ Przytoczony cytat dowodzi ponadto, że apostołowie byli nie tylko ewangelistami, ale także nauczycielami. A czy byli też pasterzami? Owszem, byli. Przypomnijmy tutaj, jak nad brzegiem Morza Galilejskiego zmartwychwstały Jezus kazał Piotrowi dowodzić swej miłości i swego przywiązania przez posłuszne spełnianie nakazu: „Karm moje jagniątka. (...) Paś moje owieczki. (...) Karm moje owieczki” (Jana 21:15-17, NW). Wszyscy pozostali apostołowie także byli w zborze duchowymi pasterzami, ofiarnie doglądającymi trzody Bożej. Sam fakt zresztą, że zbór nazywano „trzodą Bożą”, nakładał na apostołów obowiązek pracy pasterskiej w tej trzodzie.

15. Jak sprawozdania dowodzą, że apostołowie nie zastrzegali służby prorokowania wyłącznie dla siebie?

¹⁵ Chociaż dwunastu apostołów oraz apostoł Paweł potrafili służyć i faktycznie służyli w roli proroków, ewangelistów, pasterzy i nauczycieli, to jednak nie zastrzegali wyłącznie dla siebie tych form chrześcijańskiego usługiwania. Wyłonili się też inni oddani Bogu, ochrzczeni ludzie, którzy się okazali wybitnie uzdolnieni do poszczególnych działów służby i w nich się wyspecjalizowali (1 Kor. 12:4, 5). Kiedy na przykład w Efezie apostoł Paweł ochrzcił „w imię Pana Jezusa” około dwunastu takich mężczyzn, a potem włożył na nich ręce, „zstąpił na nich duch święty i mówili językami, i prorokowali” (Dzieje 19:1-7). Za dni apostołów cudowny dar prorokowania udzielony został mocą ducha świętego również wielu dalszym oddanym Bogu, ochrzczonym chrześcijanom (1 Kor. 12:7-10, 27-29; 14:29-32; Dzieje 13:1; 21:10). Zatem nie tylko apostołowie prorokowali.

16. Jak apostoł Paweł wskazał w Milecie, że oprócz apostołów także inni mieli pełnić służbę duchowych pasterzy?

¹⁶ A co można powiedzieć o darze w postaci duchowych „pasterzy”? Istniejące świadectwa historyczne dowodzą, że i tych nie brakowało. Około roku 56 n.e., gdy Paweł, „apostoł narodów”, był w drodze do Jeruzalem, zatrzymał się on w porcie morskim Milecie i posłał po urzędujących starszych z pobliskiego zboru w Efezie, aby do niego przyszli, zanim odpłynie jego statek. W słowach pożegnalnych Paweł przypomniał tej starszyźnie, czyli prezbiterom, o pracy duchowej, do której zostali powołani i zamianowani, mówiąc: „Uważajcie na siebie samych i na całą trzodę, wśród której duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boży, nabyty przez niego krwią własnego Syna. Wiem, że po moim odejściu dostaną się między was ciemiężycielskie wilki, nie obchodzące się czule z trzodą” (Dzieje 20:28, 29, NW). Starsi owi byli więc zarówno nadzorcami, jak i duchowymi pasterzami.

17. Kogo obrazowali przyrównani do gwiazd „aniołowie” z Objawienia 1:20 i 2:1? Za co byli oni z tej racji odpowiedzialni?

¹⁷ Niewątpliwie też nie poszczególny, wyróżniający się starszy, prezbiter, nadzorca czy pasterz, ale całe „grono starszych” zostało przez wyniesionego do chwały Pana, Jezusa Chrystusa, nazwane „aniołem”, zboru symbolicznie przedstawionym przez gwiazdę na niebie. Właśnie dlatego około roku 96 n.e. sędziwemu apostołowi Janowi, przebywającemu na wyspie Patmos, kazał on napisać: „Do anioła zboru w Efezie napisz: To mówi ten, który trzyma siedem gwiazd w prawicy swojej, który się przechadza pośród siedmiu złotych świeczników” (Obj. 2:1; 1:20). W Efezie „grono starszych” (lub: prezbiterstwo) miało funkcjonować w charakterze gwiazdy, wypromieniowując niebiańskie, duchowe światło na zbór, w którym mocą ducha świętego wykonywało pracę pasterską. W tymże świetle ci duchowi pasterze mieli właściwie przewodzić zborowi. — 1 Tym. 4:14, NW.

18. Dlaczego z Listu 1 Piotra 5:1-4 wynika, że również zdaniem apostoła Piotra dar w postaci pasterzy nie był ograniczony do samych tylko apostołów?

¹⁸ Na temat udzielonego zborowi w pierwszym stuleciu daru pasterzy pisał też później — gdzieś w latach 62-64 n.e. — apostoł Piotr. Postawił siebie na jednym poziomie ze „starszymi” zborów w Azji Mniejszej i napisał: „Zatem napominam starszych wśród was, sam będąc współstarszym i świadkiem cierpień Chrystusa, a także uczestnikiem chwały, która ma się objawić: Paście powierzoną wam trzodę Bożą, (...) stając się przykładami dla trzody. A gdy się ujawni naczelny pasterz, otrzymacie niewiędnący wieniec chwały” (1 Piotra 5:1-4, NW, uw. marg.). Zatem i Piotr uznawał, że dar w postaci pasterzy obejmował oprócz apostołów także innych chrześcijan.

19. Jakich „nauczycieli” obejmowały „dary w ludziach”, jeśli wziąć pod uwagę słowa apostoła Pawła z Listu do Tytusa 1:5-9?

¹⁹ Do „darów w ludziach” należeli ponadto „nauczyciele”. Nie chodzi tu o rodziców, którzy uczą swe dzieci w gronie rodziny, ani o zwykłych członków zboru, którzy nauczają prawd biblijnych osoby zainteresowane w ich prywatnych mieszkaniach, ale o mężczyzn, którzy są w szczególnej mierze obdarzeni umiejętnością nauczania i którzy bywają z tej racji mianowani nauczycielami w zborze, występując w tej roli podczas regularnych, zborowych studiów Pisma świętego. Dlatego na przykład apostoł Paweł po zwolnieniu z pierwszego swego uwięzienia w Rzymie napisał do Tytusa pozostawionego na Krecie, aby zamianował oficjalnych starszych dla zborów w poszczególnych miastach, a wyłuszczając kwalifikacje takich starszych, którzy powinni być także nadzorcami, apostoł nadmienił: „Nadzorca (...) co się tyczy umiejętności nauczania — [musi] trzymać się mocno wiernego słowa, aby potrafił zarówno napominać na podstawie zdrowej nauki, jak i strofować tych, którzy się sprzeciwiają”. — Tyt. 1:5-9, NW.

20. Jak apostoł Paweł wskazał Tymoteuszowi, że zamianowani „starsi” zboru to „dary” w postaci „nauczycieli”?

²⁰ Mniej więcej w tym samym czasie Paweł pisał również do Tymoteusza, który już poprzednio otrzymał upoważnienie do dokonywania zamianowań. Omawiając w tym liście, na jakiej podstawie należy ustanawiać kogoś nadzorcą w zborze, apostoł wyliczył szesnaście wymagań stawianych takim ludziom. Zwróćmy uwagę na okoliczność, że siódme z nich dotyczy ‚wykwalifikowania do nauczania’ (1 Tym. 3:1-7, NW). Skoro w dodatku nadzorcą nie może być człowiek „nowo nawrócony”, więc musi nim być ktoś oficjalnie uznany za „starszego”. A że wśród owych „darów” w postaci nauczycieli znajdowali się także „starsi” spoza grona apostolskiego, wynika jasno, z następujących słów apostoła Pawła, skierowanych do Tymoteusza: „Starsi, którzy godnie sprawują swój urząd, niech będą uważani za godnych podwójnej czci, a zwłaszcza ci, którzy pracują słowem i nauczaniem” (1 Tym. 5:17, NT). Z tego też powodu dzisiejsi świadkowie Jehowy dokładają starań, aby nawet studia biblijne urządzane pośrodku tygodnia w miejscach dogodnych dla mieszkających blisko siebie członków zboru prowadzili zamianowani „starsi”. Tylko tam, gdzie brak jest „starszych”, którzy by mogli przewodniczyć wszystkim takim cotygodniowym studiom biblijnym, powierza się je „sługom pomocniczym”. — 1 Tym. 3:8, 9, 12, 13, NW.

DZIAŁALNOŚĆ EWANGELISTÓW

21, 22. (a) Kogo Paweł wylicza w trzeciej kolejności wśród „darów w ludziach”? Czy Jezus wyznaczył do tej pracy jedynie apostołów? (b) Kto został osobiście nazwany „ewangelistą”? Na jak rozległym terenie działał on w tym charakterze?

²¹ Na trzecim miejscu wśród „darów w ludziach” apostoł Paweł wymienia „ewangelistów” (Efez. 4:8, 11, NW). Kiedy jeszcze Pan Jezus Chrystus przebywał na ziemi w ciele, wysłał on do głoszenia ewangelii więcej ludzi niż tylko dwunastu apostołów (Łuk. 9:1-6; 10:1-11). Później, gdy wstąpił do nieba i w dniu Pięćdziesiątnicy wylał ducha świętego na uczniów zebranych w oczekiwaniu, prócz dwunastu apostołów „dał” także innych ewangelistów.

²² Filip z Cezarei, któremu apostołowie wraz z sześcioma innymi powierzyli doglądanie w Jeruzalem rozdziału żywności uczniom będącym w potrzebie, nie poprzestał zbyt długo na tej pracy, którą z powodzeniem mógł wykonywać sługa pomocniczy w zborze. Kiedy współpracownik Filipa imieniem Szczepan poniósł śmierć męczeńską, przeciw chrześcijanom rozgorzało prześladowanie rozpętane przez Saula z Tarsu, na skutek czego uczniowie się rozproszyli, z wyjątkiem apostołów, którzy nadal pozostali w Jeruzalem. Wśród rozproszonych uczniów znalazł się między innymi Filip, który dotarł do Samarii i owocnie wykonywał tam pracę ewangelisty. Następnie przedstawił dobrą nowinę pewnemu rzezańcowi, dostojnikowi królowej Kandaki, powracającemu właśnie do Etiopii; potem głosił ewangelię wzdłuż wybrzeża śródziemnomorskiego, od Azotu aż do Cezarei (Dzieje 8:1-40). Ponad dwadzieścia lat później Filip wciąż jeszcze zajmował się ewangelizacją, bo gdy Paweł i jego towarzysze podróży misyjnej odwiedzili Filipa w Cezarei, nadal zwano go „Filipem Ewangelistą” (Dzieje 21:8, NT). Okazał się bardzo cennym „darem w ludziach”.

23. Komu apostoł Paweł listownie polecił kontynuować działalność ewangelisty?

²³ Tymoteusz, towarzysz działalności misyjnej apostoła Pawła, był także jednym z „darów” w postaci ewangelistów. Na krótko przed śmiercią Paweł napisał około roku 65 n.e. swój Drugi list do Tymoteusza, zaznaczając w nim: „Wykonuj pracę ewangelisty, pełnij rzetelnie służbę [po grecku: diakonia]”. — 2 Tym. 4:5; 1 Tes. 1:1, 5; 2:2, 4, 8, 9; 3:2, 6.

A DZISIAJ?

24. Kto dzisiaj pełni dzieło ewangelizacyjne? Pod czyim przewodem?

²⁴ W dobie dzisiejszej chrześcijańscy świadkowie Jehowy biorą sobie do serca te słowa skierowane przed dziewiętnastu wiekami do Tymoteusza. Działalnością ewangelizacyjną zajmują się nie tylko zamianowani starsi, którzy mają kwalifikacje do wygłaszania wykładów publicznych z mównicy; dzieło to pełnią wszyscy oddani Bogu, ochrzczeni członkowie przeszło 27 150 zborów na całej ziemi. W księdze Objawienia 14:6 znajdujemy zapewnienie, że przedsięwzięciem tym kierują aniołowie, gdyż wspomniany wiersz zapowiada wystąpienie anioła, który leci środkiem nieba i ma „wiecznotrwałą dobrą nowinę, aby ją oznajmić jako radosną wieść mieszkającym na ziemi, i wszelkiemu narodowi i plemieniu, i językowi i ludowi”. — NW.

25. Kogo zachęcono w roku 1919 do pełnienia dzieła ewangelizacyjnego w sposób bardziej bezpośredni? Co podano na ten temat w „Strażnicy”?

²⁵ Zaraz w pierwszym roku powojennym, to znaczy roku 1919, doszło do ożywienia naszej publicznej działalności chrześcijańskiej. Wystąpiono wtedy z zachętą do wszystkich, którzy byli w ówczesnych zborach, a więc do urzędujących starszych, do diakonów, czyli sług pomocniczych, oraz do wszystkich pozostałych oddanych Bogu mężczyzn i niewiast, żeby wzięli udział w ogłaszaniu Królestwa Bożego. Mieli to robić nie tylko przez rozdawanie czterostronicowych ulotek, ale też przez wstępowanie do domów ludzi, jak to czynili ówcześnie tak nazywani „kolporterzy”, i bezpośrednie zaofiarowanie mieszkańcom książek i broszur jako pomocniczych podręczników do studiowania Biblii. W artykule zatytułowanym „Zwiastowanie Królestwa”, jaki się wtedy ukazał na łamach czasopisma Strażnica, podano:

Otwierają się przed tobą drzwi nowych możliwości. Wejdź przez nie jak najprędzej. Wyruszając do tej pracy pamiętaj, że nie ubiegasz się jedynie o sprzedanie czasopism, niby agent jakiegoś wydawnictwa, ale jesteś ambasadorem Króla królów i Pana panów, zwiastującym ludowi w ten zaszczytny sposób bliskość Złotego Wieku, chwalebnego Królestwa naszego Pana i Mistrza, którego się spodziewali prawdziwi chrześcijanie i o które się modlili przez wieki. Jesteś aniołem pokoju, który targanemu przez wojny, obarczonemu grzechem, pogrążonemu w smutku i rozpaczy światu przynosi radosną wieść o wybawieniu. Jakże wspaniały mamy przywilej! — „Strażnica” w wydaniu angielskim z 15 września roku 1919, strona 281, paragraf 6.

26. W jakim doniosłym czasie żyjemy, mając na potwierdzenie tego liczne dowody? Co musi przeminąć, a co nastanie?

²⁶ Do chwili obecnej minęły dalsze lata i posiadamy teraz jeszcze więcej niż dawniej dowodów na to, że przy końcu „czasów pogan” w roku 1914 Jehowa Bóg osadził swego Syna, Jezusa Chrystusa, na tronie mesjańskiego Królestwa. Wiemy, że znaleźliśmy się w „czasie końca” politycznych narodów tego świata i że katastrofalnie bliska jest ich zagłada w „wielkim ucisku”, który ogarnie cały świat (Dan. 12:1-4, BT; Mat. 24:21, 22; Obj. 7:14). My natomiast zbliżyliśmy się do wrót obiecanego przez Jehowę Boga, sprawiedliwego nowego porządku na obszarze całej ziemi, który całkowicie zastąpi doczesny chwiejący się, niegodziwy system rzeczy. Stary porządek minionych tysiącleci musi zniknąć wśród ognistych udręk, jakie go osaczą. Nastać musi nowy porządek, podległy teokratycznej władzy Jehowy!

27, 28. (a) Czym jest ta wiadomość? Co należy z nią zrobić? (b) Co zorganizował Jehowa, aby przeprowadzić to dzieło? Jak ta społeczność ustosunkowuje się do tegoż dzieła?

²⁷ Jest to dziś jedyna dobra nowina na ziemi. W pełnym znaczeniu tego słowa jest to Ewangelia. Na jej podstawie możemy wykonać chwalebne dzieło ewangelizacyjne! Jezus w swym proroctwie, według sprawozdań ewangelicznych Mateusza 24:14 i Marka 13:10, powiedział, że „ta dobra nowina o królestwie” (NW) musi być ogłoszona wśród wszystkich narodów, zanim nadejdzie kres obecnego, przemijającego systemu rzeczy. Jehowa, wielki Teokrata, zorganizował nas w społeczność teokratyczną, aby ogłaszanie tej dobrej nowiny doprowadzić do pomyślnego końca.

²⁸ Czy owa widzialna, zorganizowana społeczność na ziemi zabiera się rzetelnie do tego wspaniałego dzieła? Spójrz! W interesie tego dzieła pilnie pracują zamianowani starsi i nadzorcy zborów. Z tym samym celem na oku współpracują z nimi słudzy pomocniczy w zborach. Pozostali członkowie zborów, oddani Bogu mężczyźni i niewiasty oraz ich dzieci tak samo czynnie uczestniczą w tym dziele, wykonując je zarówno publicznie jak i po domach. Ciało kierownicze wszystkich tych teokratycznie zorganizowanych zborów bez reszty oddane jest działalności ewangelizacyjnej i czyni wszystko, co w jego mocy, aby zakończyć tę pracę w czasie wyznaczonym przez Boga. Dzisiejsza klasa „niewolnika wiernego i rozumnego” jest ustanowiona nad wszystkimi sprawami Królestwa, nad całą majętnością Pana Jezusa Chrystusa, i jako wierny zawiadowca w ramach dzieła ewangelizacyjnego pod dostatkiem rozdziela pokarm duchowy.

29. (a) Według czyich wytycznych jest ta społeczność ukształtowana? Jaką więc jest społecznością? (b) Jak długo będzie przydatna jako narzędzie Boże?

²⁹ Ogólnoświatowa społeczność ewangelistów nie jest przykrojona na miarę żadnej dzisiejszej prawnie zarejestrowanej korporacji, określonej wymaganiami ustaw rządów ludzkich, którym zagląda teraz w oczy zagłada w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” na polach Har-Magedonu (Obj. 16:14-16, NW). Żadna korporacja prawna na ziemi nie decyduje o strukturze tej społeczności ani nią nie rządzi. Na odwrót, ta zorganizowana społeczność kieruje swoimi korporacjami, traktując je po prostu jako przejściowe środki użyteczne w dziele wielkiego Teokraty. A ukształtowana jest tak, żeby jak najlepiej odpowiadać Jego celom. Jest to społeczność teokratyczna, zarządzana z naczelnego stanowiska Bożego w dół, a nie od najniższego szczebla ku górze. Oddani Bogu i ochrzczeni jej członkowie podporządkowują się Teokracji! Ziemskie korporacje prawne utracą sens istnienia, gdy już wkrótce zginą powołane przez ludzi rządy, które zalegalizowały te korporacje. Natomiast sama organizacja teokratyczna będzie nadal egzystować, służąc najwyższemu, teokratycznemu Władcy wszechświata. Pod Jego ochroną przejdzie do Jego sprawiedliwego, nowego porządku rzeczy. Będzie natychmiast zdolna do funkcjonowania, skoro tylko przeminie „wielki ucisk”; w Jego nowym porządku ciągle będzie gotowa służyć jako narzędzie Boże.

30. Dlaczego mamy uzasadniony powód, aby w jedności podążać naprzód ku nowemu porządkowi Bożemu?

³⁰ Naprzód więc pod przewodem Teokracji do nowego porządku! Nasz Wódz, panujący w niebie Król Jezus Chrystus, podąża na czele naszych śmiało maszerujących szyków. Niech nikt nie wyłamuje się z szeregu, niech nie ucieka w strachu i bezładnej panice. Nie mamy potrzeby bać się wielkich mas naszych nieprzyjaciół. Po naszej stronie jest Bóg Wszechmocny, wielki Teokrata, którego bardziej niż ludzi słuchamy jako Władcy. On czuwa nad nami. Spełniamy Jego dzieło, na Jego rozkaz podany za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Jesteśmy Jego „ludźmi dobrej woli” i On ma w nas upodobanie. Jego duch przenika całą naszą społeczność, a ten święty duch jest aktywną siłą, która zespala nas nierozerwalną jednością.

31. Jaki mamy wzniosły przywilej w związku ze Słowem Bożym? Co powinniśmy wszędzie rozgłosić?

³¹ Życiodajna dobra nowina, Ewangelia, którą głosimy i której nauczamy, pochodzi od Niego, a zaczerpnięta jest z Jego objawionego Słowa, Biblii świętej. Treść jej jest prawdą i wkrótce musi się urzeczywistnić ku radości serc ludzkich! Zostaliśmy wielce zaszczyceni otrzymanym przywilejem ogłaszania tej nowiny i nauczania jej wśród całej ludzkości. Tuż przed nami jest chwalebna nagroda za działanie w myśl tego wspaniałego przywileju. Naprzód więc, jak jeden mąż, do nowego porządku podległego Teokracji! Niech każdy się dowie, jak bardzo wdzięczni jesteśmy za to, że Jehowa panuje teraz jako Bóg i Król. — Ps. 96:10, NW.

[Diagram na stronie 9]

[Patrz publikacja]

Współczesna społeczność teokratyczna chrześcijańskich świadków Jehowy

JEHOWA BÓG

CIAŁO KIEROWNICZE