Czy przejawiasz wiarę „ku ocaleniu duszy”?

„Otóż my nie należymy do tych, którzy się cofają — ku zgubie; ale do tych, którzy wierzą — ku ocaleniu duszy”. — Hebr. 10:39, NW.

 1. Dlaczego chrześcijanie wierzą w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa?

TERTULIAN, nawrócony na chrystianizm pod koniec drugiego wieku naszej ery, napisał pewnego razu o Jezusie Chrystusie: „Pogrzebany, został jednak wzbudzony z umarłych; wierzę, ponieważ jest to nie do wiary”. Sądząc po możliwościach ludzkich, zmartwychwstanie Chrystusa jest właściwie czymś „nie do wiary”. Pismo święte zapewnia nas jednak, że to był autentyczny fakt. Zawiera ono na przykład następujące słowa apostoła Piotra, dotyczące „Jezusa Nazareńskiego”: „Bóg go wzbudził, rozwiązawszy więzy śmierci, gdyż było rzeczą niemożliwą, aby przez nią był pokonany” (Dzieje 2:22-24). Pierwsi uczniowie Chrystusa rzeczywiście oglądali wzbudzonego z umarłych Jezusa, przy czym niektórzy nawet z nim jedli, pili oraz rozmawiali (Mat. 28:5-10, 16-20; Dzieje 10:40, 41; 1 Kor. 15:3-8). Dzisiejsi chrześcijanie wierzą w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, ponieważ donosi o tym natchnione Słowo Boże. Poza tym na podstawie aktualnych wydarzeń, będących spełnieniem proroctw biblijnych, bez trudu rozpoznają, że Jezus Chrystus żyje i obecnie panuje w niebiańskim Królestwie Bożym. — 2 Tym. 3:16, 17; Mateusza, rozdziały 24 i 25.

 2. Jakie znaczenie ma wiara?

² Od sług Bożych wymagana jest wiara, Jezus Chrystus nawoływał: „Miejcie wiarę w Boga” (Marka 11:22). Hebrajski prorok Abakuk przytoczył następujące słowa samego Jehowy: „Sprawiedliwy z wiary swej żyć będzie” (Abak. 2:2, 4). Mamy też zapewnienie, że „kto wierzy w Syna [Bożego, Jezusa Chrystusa], ma żywot wieczny” (Jana 3:36). Zatem każdy, kto pragnie cieszyć się łaską Bożą i życiem wiecznym, musi przejawiać prawdziwą wiarę.

 3. Co to jest wiara?

³ Wypowiedź Tertuliana o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa bywa cytowana jako przykład „najbardziej krańcowej formy” wiary. Czym jednak w zasadzie jest wiara? Określa się ją niekiedy w ten sposób: „stan umysłu, w którym przyjmuje się pewne twierdzenie za prawdziwe, niezależnie od tego, czy całkowicie wykazano jego prawdziwość” (The Encyclopedia Americana wydanie z roku 1956, tom 10, strona 723).a Apostoł Paweł, który stał się chrześcijaninem, kiedy ukazał mu się zmartwychwstały i wyniesiony do chwały Jezus Chrystus (Dzieje 9:1-19), podał taką przez Boga natchnioną definicję wiary: „Wiara jest to zapewnione oczekiwanie rzeczy spodziewanych, widomy przejaw istniejących rzeczywistości, choć ich się nie ogląda”. Przez wiarę „ludziom dawnych czasów było dane świadectwo”, że mają upodobanie Jehowy. — Hebr. 11:1, 2, NW.

 4. Skąd Abel zdobył „zapewnione oczekiwanie”, że wypowiedź Boża o „Nasieniu niewiasty” w słusznym czasie się sprawdzi?

⁴ Biblijna wiara to dobrze uzasadnione oczekiwanie, a nie jakaś mglista nadzieja. Abel, drugi syn pierwszej pary ludzkiej, Adama i Ewy, przejawiał wiarę. Zdawał sobie sprawę z tego, że prawdą są słowa Boga o śmierci w następstwie spożycia zakazanego owocu z „drzewa wiadomości dobrego i złego” (1 Mojż. 2:16, 17). Mógł zresztą spostrzec na sobie samym śmiercionośne działanie odziedziczonych skutków grzechu (Rzym. 5:12). Potrafił też uzmysłowić sobie spełnianie się wyroku Bożego, który na jego nieposłusznego ojca, Adama, nałożył konieczność wykonywania znojnej pracy. Ponadto i u Ewy zgodnie z orzeczeniem Jehowy raz w raz potęgowały się bóle związane z brzemiennością (1 Mojż. 3:16-19). Fakty te dowodziły prawdomówności Boga i na ich podstawie Abel nabrał przeświadczenia, „zapewnionego oczekiwania”, że prawdziwe okażą się również dalsze wypowiedzi Boże, na przykład prorocze słowa, jakie Jehowa Bóg skierował do Diabła, gdy mówił do węża, którym ten niegodziwiec posłużył się do sprowadzenia na ludzi grzechu: „Nieprzyjaźń też położę między tobą i między niewiastą, i między nasieniem twoim i między nasieniem jej; to potrze [zmiażdży, BT] tobie głowę, a ty mu potrzesz piętę”. — 1 Mojż. 3:15.

 5. (a) Jak Abel wykazał wiarę w przyjście Nasienia „niewiasty” Bożej? (b) Jak Bóg zaświadczył o darach Abla?

⁵ Abel dał dowód wiary w przyjście tego Nasienia „niewiasty” Bożej, złożywszy Jehowie ofiarę zwierzęcą, która w sensie symbolicznym zastępowała jego własne życie. Starszy jego brat, niewierny Kain, złożył jedynie bezkrwawą ofiarę z roślin. Kain następnie przelał krew swego brata i został mordercą, natomiast Abel umarł ze świadomością, że podobał się Jehowie, ponieważ „zaświadczył mu to sam Bóg wobec darów jego”, przyjąwszy tę ofiarę złożoną z pełną wiarą (Hebr. 11:4, Kow; 1 Mojż. 4:1-8). Czy twoja wiara w okup na mocy ofiary Jezusa Chrystusa daje się porównać z wiarą, jaką wykazał Abel przez złożenie ofiary?

 6. Wyjaśnij, dlaczego wiara jest widomym przejawem istniejących rzeczywistości, choć ich się nie ogląda.

⁶ Wiara to także „widomy przejaw istniejących rzeczywistości, choć ich [tych realiów] się nie ogląda”. Na przykład istnienie dzieł stworzenia: słońca, księżyca, gwiazd i samej ziemi stanowi dla chrześcijan oczywisty przejaw istnienia Stworzyciela, świadczy o Jego rzeczywistości, chociaż ludzkie oczy nie mogą Go oglądać, gdyż jest niewidzialnym Duchem (Jana 4:24; Rzym. 1:20-23). Chrześcijanie posiadają więc dowód istnienia Boga, a wiara daje im „zrozumienie, że światy przez słowo Boże zostały stworzone, że to, co widzialne, nie powstało z tego, co pod zmysły podpada”. — Hebr. 11:3, Kow.

WIARA OCALA DUSZE

 7. Czym jest dusza? Co może się z nią stać?

⁷ W zdaniu poprzedzającym definicję wiary apostoł Paweł napisał o chrześcijanach: „Otóż my nie należymy do tych, którzy się cofają — ku zgubie; ale do tych, którzy wierzą — ku ocaleniu duszy” (Hebr. 10:39, NW). Czym jednak jest dusza, którą można zachować przy życiu przez wiarę? Ty sam, czytelniku, jesteś duszą żyjącą. Pismo święte podaje: „Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żyjącą” (1 Mojż. 2:7). Ani tutaj, ani w żadnym innym miejscu nie powiedziano w Biblii, iż człowiek posiada nieśmiertelną duszę, która by mogła dalej istnieć po śmierci ciała. Jehowa nawet oświadczył przez proroka Ezechiela: „Dusza, która grzeszy, ta umrze” (Ezech. 18:4). Słowa te dotyczą każdego bez wyjątku niedoskonałego człowieka, „bo nie masz człowieka, który by nie grzeszył”, i „jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy i prawdy w nas nie ma”. — 1 Król. 8:46; 1 Jana 1:8.

 8. Jakie widoki na życie mają wierni słudzy Jehowy, którzy już dawno pomarli, a jakie ci, którzy dzisiaj przejawiają wiarę?

⁸ Mimo to w oczach Jehowy wierni Jego słudzy, chociażby nawet od dawna leżeli w prochu ziemi, są żywi. Bóg wzbudzi ich z umarłych, gdy przez swego Syna, Jezusa Chrystusa, przywróci ich do stanu dusz żyjących (Jana 5:28, 29). Do takich sług Bożych należy Abraham, Izaak i Jakub (Łuk. 20:37, 38). Dzisiaj możemy przez uczynki wiary stać się im podobni. A ponieważ wydarzenia będące spełnieniem proroctw biblijnych ukazują, że żyjemy w „ostatnich dniach” obecnego systemu rzeczy, więc możliwe jest teraz przejawianie wiary, która zachowa duszę przy życiu na wieki (2 Tym. 3:1-5, NW). Dalsze przykłady wiary w Boga, zaczerpnięte z dawnych czasów, niewątpliwie pomogą nam w kultywowaniu wiary „ku ocaleniu duszy”.

WIARA W CZASACH PATRIARCHALNYCH

 9. Jak Enoch „został przeniesiony, aby nie oglądał śmierci”?

⁹ Na wzór Abla wiarę w Jehowę przejawiał również „siódmy po Adamie patriarcha”, Enoch. Prorokował on o wykonaniu wyroku Bożego, wydanego na bezbożnych (Judy 14, 15, Kow). Jakże jego słowa musiały dręczyć przeciwników religijnych! Niewątpliwie nawet starali się go zabić za rozgłaszanie sądów Jehowy. Jednakże Bóg „go wziął” spomiędzy nich i dzięki temu Enoch nie musiał na sobie zaznać bólu śmierci (1 Mojż. 5:24). Enoch zatem „został przeniesiony, aby nie oglądał śmierci”, ale przedtem jeszcze „otrzymał świadectwo, iż podobał się Bogu” (Hebr. 11:5, BT). Jak to się stało? Greckie słowo oddane w tekście Listu do Hebrajczyków 11:5 przez „przeniesiony” oznacza właśnie „przenieść” albo „przewieść”, bądź ogólnie „zmienić miejsce”, i przywodzi na myśl zdarzenie, które przeżył w swoim czasie apostoł Paweł. Apostoł ten był cudownym sposobem przeniesiony, czyli „uniesiony w zachwyceniu aż do trzeciego nieba”, i oglądał wizję duchowego raju, jaki był na przyszłość przewidziany dla zboru chrześcijańskiego (2 Kor. 12:1-4). Enoch, który nic nie wiedział o raju duchowym, znalazł się zapewne w podobnym stanie zachwycenia, ujrzawszy wizję przyszłego raju ziemskiego, i wtedy Bóg pozwolił mu zasnąć w śmierci, z dala od rąk wrogów. Bóg nie dał ci, drogi czytelniku, wizji odnowionego raju na ziemi. Czy jednak — o ile jesteś chrześcijaninem — wierzysz, że raj ten będzie ustanowiony? Powinieneś w to wierzyć. — 2 Piotra 3:13; Hebr. 11:6.

10. Co Noe, przejawiając wiarę, uczynił względem ówczesnego świata?

¹⁰ Noe „wiedziony wiarą, podjął się w świętej bojaźni budowy arki, aby ratować swą rodzinę”. Przejawiając taką wiarę oraz czynem potwierdzając swą bogobojność i posłuszeństwo, Noe potępił ówczesny niewierzący świat pełen niegodziwych postępków i wykazał, że ten świat istotnie zasługiwał już na zagładę (Hebr. 11:7, Kow; 1 Mojż. 6:13-22). A czy ty sam, czytelniku, masz taką wiarę, jak Noe? W dobie dzisiejszej, podobnie jak za dni Noego przed ogólnoświatowym potopem, masy ludzkie jedzą, piją, pobierają się i zajęte są swymi normalnymi dążeniami, wcale nie przejmując się zamierzeniami Bożymi. Nie biorą w ogóle pod uwagę faktu, że obiecana druga obecność Syna Człowieczego, Jezusa Chrystusa, jest już rzeczywistością. Ale ty nie musisz być im podobny. Przeciwnie, zachowuj czujność pod względem duchowym i przejawiaj wiarę; od tego zależy twe życie! — Mat. 24:36-42.

11, 12. Czego jeszcze lepszego oczekiwał Abraham, mimo że widoki na zasiedlenie Ziemi Obiecanej były już same w sobie czymś wspaniałym?

¹¹ Abraham (Abram) również miał wielką wiarę. Rodzinne jego miasto, Ur Chaldejskie, dużo miało do zaofiarowania pod względem materialnym. Abraham jednak opuścił Ur i zamieszkał pod namiotami w ziemi Kanaan. Uczynił to, ponieważ uwierzył Jehowie. Abraham wziął sobie do serca nakaz Boży i ufał Jego obietnicy, że się rozmnoży w wielki naród ku błogosławieństwu całej ludzkości. Jehowa także przyrzekł dać nasieniu Abrahama, czyli jego potomkom, wyborną krainę na osiadłość. Syn Abrahama, Izaak, i wnuk Jakub byli „współdziedzicami tejże obietnicy”. — Hebr. 11:9; 1 Mojż. 12:1-9; 15:18-21.

¹² Widoki na zajęcie Ziemi Obiecanej były już same w sobie zapowiedzią wspaniałej przyszłości. Niemniej Abraham spoglądał w wierze ku jeszcze lepszym rzeczom, „oczekiwał bowiem miasta mającego mocne fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg”. Wierny ten patriarcha oczekiwał niebiańskiego rządu, pod którego władzą spodziewał się żyć w przyszłości. Ani Abraham, Izaak, ani też Jakub nie zerwali przez brak wiary swych stosunków z Jehową i nie wrócili do Ur, przez co zresztą doprowadziliby swoje dusze do zguby. Jehowa ze swej strony „nie wstydzi się być nazywany ich Bogiem”. Zachowali wiarę w Boga do samej śmierci i już niedługo zostaną wzbudzeni z martwych do życia tutaj na ziemi, która należy do dziedziny panowania owego „miasta”, czyli niebiańskiego rządu, mianowicie mesjańskiego Królestwa Bożego (Hebr. 11:10, 13-16, 20, 21). Bóg nie każe ci dzisiaj prowadzić życia koczowniczego, jak wówczas kazał Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Czy jednak twa wiara jest dostatecznie silna, by cię skłonić do rezygnacji z materialnych wygód, kiedy tego wymaga zadanie związane z chrześcijańską służbą kaznodziejską? Czy masz taką wiarę, że nie porzuciłbyś Jehowy, nawet gdyby ci groziła utrata twoich dóbr materialnych z ręki zaciekłych prześladowców?

13. Czego dzięki swej wierze doczekała się Sara?

¹³ Noe, Abraham, Izaak, Jakub i inni wierni mężowie czasów starożytnych mieli żony, które również zachowały wiarę w Jehowę. Przypatrzmy się bliżej na przykład żonie Abrahama, imieniem Sara. Chociaż przez całe życie była niepłodna i już przekroczyła granicę „podeszłego wieku”, a przy tym dawno „przestało było bywać Sarze według zwyczaju niewiast”, mając około dziewięćdziesięciu lat przez wiarę „otrzymała moc poczęcia (...), ponieważ uważała za godnego zaufania tego [to jest Boga], który dał obietnicę”. Z Abrahama, również „nieomal obumarłego” pod względem zdolności rozrodczej, jeszcze urodziło się dziecko. Sara wydała na świat Izaaka, a poprzez niego w końcu „zrodziło się potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morskim, którego zliczyć nie można”. — Hebr. 11:11, 12; 1 Mojż. 17:15-17; 18:11; 21:1-7.

14. Dlaczego Abraham mógł się zdobyć niejako na złożenie Izaaka w ofierze?

¹⁴ Abraham, wystawiony będąc na próbę, „przyniósł na ofiarę Izaaka”, swego „jednorodzonego”, to znaczy jedynego syna, jakiego miał z Sary (Hebr. 11:17, 18). Co sprawiło, że Abraham zdobył się na taką ofiarę? Wiara w Jehowę. Ciekawa jest okoliczność, że chociaż w sprawozdaniach księgi 1 Mojżeszowej nie powiedziano nic o zmartwychwstaniu, Abraham wiedział o nim i wierzył, iż Jehowa może wzbudzić Izaaka, gdyż według słów apostoła Pawła żył w przekonaniu, „że Bóg ma moc wskrzeszać nawet z umarłych; toteż jakby z umarłych, mówiąc obrazowo, otrzymał go z powrotem” (Hebr. 11:19). Jeszcze tylko moment i nóż w ręku Abrahama przeciąłby pasmo życia Izaaka, lecz głos anioła zapobiegł temu i w rezultacie Izaak powrócił do ojca jak gdyby ze śmierci. — 1 Mojż. 22:1-19.

15. Jakiej wierze Józef dał wyraz krótko przed śmiercią?

¹⁵ Wiele lat później, w Egipcie, syn Jakuba imieniem Józef powiedział do swych braci: „Gdy ja umrę, Bóg okaże wam swą łaskę i wyprowadzi was z tej ziemi do kraju, który uroczyście obiecał dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi”. (1 Mojż. [Rodz.] 50:24-26, BT). Józef wierzył, że nastąpi wyjście Izraelitów z Egiptu, i dlatego mówił o tym krótko przed zakończeniem swego życia (Hebr. 11:22). Bez zastrzeżeń wierzył Jehowie aż do samej śmierci. Czy masz podobną wiarę w Boga?

WIARA W JEHOWĘ — WYZWOLICIELA

16, 17. (a) Na co dzięki wierze zdecydował się Mojżesz? (b) Ku jakiej nagrodzie skierował oczy?

¹⁶ Kiedy w roku 1513 p.n.e. Jehowa postanowił oswobodzić Izraela z niewoli egipskiej, użył do tego celu Mojżesza (2 Mojż. 3:1-10; 12:37, 38). Poprzednio rodzice Mojżesza, działając w wierze, ukrywali go przez trzy miesiące od czasu narodzin, a w końcu włożyli go w łódeczkę z papirusu, którą puścili na wody Nilu. Następnie odkryła go córka faraona, która chciała ‚wychować go sobie za syna’, wobec czego „wdrożono (...) Mojżesza we wszelką mądrość Egipcjan”. Przy tym wszystkim był on „dzielny tak w słowach, jak i w czynach” (2 Mojż. 2:1-10; Dzieje 7:21, 22; Hebr. 11:23). Ale egipskie wychowanie i materialistyczna atmosfera dworu królewskiego bynajmniej nie zdołały przemienić Mojżesza w czciciela licznych fałszywych bogów egipskich! „Przez wiarę Mojżesz, kiedy dorósł, nie zgodził się, by go zwano synem córki faraona, i wolał raczej znosić uciski wespół z ludem Bożym [Izraelitami], aniżeli zażywać przemijającej rozkoszy grzechu”. Dlaczego? Ponieważ uznał „hańbę Chrystusową [przywilej stania się pomazańcem Bożym] za większe bogactwo niż skarby Egiptu” (Hebr. 11:24-26). Jako członek domu królewskiego Mojżesz miał szansę na zdobycie sławy w Egipcie. Gdyby jednak o nią się ubiegał, najprawdopodobniej dzisiaj byłby zapomniany, jak wielu faraonów egipskich, co znani są chyba jeszcze tylko z okazałych grobowców odkopywanych z piasku przez archeologów, dla których są to ciekawe obiekty. W przeciwieństwie do tego pamięć o Mojżeszu jest do dzisiaj żywa; znany jest on jako człowiek wiary, któremu Bóg udostępnił wspaniałe przywileje.

¹⁷ Mojżesz wierzył i „skierował (...) oczy na zapłatę” wiecznego życia ludzkiego, jakie miał otrzymać przez zmartwychwstanie na ziemi w nowym porządku Bożym (Hebr. 11:26). Wspierany wiarą, Mojżesz opuścił Egipt, a po wielu latach tam powrócił, obchodził ze swymi rodakami pierwszą Paschę, po czym razem wymaszerowali z Egiptu. „Przez wiarę przeszli przez Morze Czerwone jak po suchej ziemi, gdy zaś Egipcjanie podjęli tę próbę, potonęli”. Po śmierci Mojżesza wiara przysparzała Izraelitom w Kanaanie zwycięstwo za zwycięstwem. Między innymi zdobyli wtedy Jerycho, w którym uratowała się nierządnica Rachab, ponieważ przyjęła pokojowo zwiadowców izraelskich (Hebr. 11:27-31). Czy niezachwianie wierzysz w Jehowę i w Jego moc wyzwolicielską?

INNE PRZYKŁADY WIARY

18. W czym Jehowa dopomógł Gedeonowi i Barakowi, widząc ich wiarę?

¹⁸ Apostoł Paweł przyznaje, że zabrakłoby mu czasu, gdyby miał szerzej omawiać dalsze przykłady wiary (Hebr. 11:32), takie jak wiara Gedeona, który dzięki mocy Jehowy z oddziałem liczącym zaledwie trzystu ludzi zmusił do ucieczki ciemiężców madianickich i rozbił całe ich wojsko (Sędziów, rozdział 7). A co powiemy o Baraku, któremu dodawała otuchy prorokini Debora? Kierując się wiarą, stawił czoło wojsku Sysary, daleko przewyższającemu jego siły, a Jehowa dał mu zwycięstwo opiewane we wzruszającej pieśni Debory i Baraka. — Sędziów, rozdziały 4 i 5.

19. Jaki był ostatni akt wiary Samsona?

¹⁹ Wśród przykładów Paweł wymienia następnie Samsona, potężnego przeciwnika Filistynów. Chociaż w końcu dostali go w swoje ręce i już jako jeńca oślepili, przy śmierci sprowadził zagładę na wielką ich liczbę, obaliwszy główne filary gmachu, w którym się zebrali celem złożenia ofiar fałszywemu bogu Dagonowi. Ale Samson nie był duchowo załamanym ani umysłowo chorym samobójcą. Nie zawalił tamtego domu z rozpaczy, pragnąc czym prędzej zakończyć nędzny żywot, uznany za zupełne fiasko. Wręcz przeciwnie! Potrzeba było wiary, żeby tak jak on prosić Boga o dostateczne siły do wywarcia pomsty na zgromadzonych Filistynach, wrogach Jehowy i Jego ludu. — Sędz. 16:18-30.

20, 21. (a) Jak Jefte i jego córka dali dowód wiary? (b) Podaj dalsze przykłady wiary z czasów przedchrześcijańskich.

²⁰ Głęboką wiarą ożywiony był także Jefte, któremu Jehowa dał zwycięstwo nad Ammonitami gnębiącymi Izraela. Wykazał to na przykład wtedy, gdy spełnił ślubowanie złożone Bogu i oddał swoją córkę na służbę dla Jehowy, co dla niej oznaczało konieczność pozostania do końca życia w stanie panieńskim (Sędz. 11:29-40). Czy twoja wiara jest tak silna, jak wiara Baraka, Debory, Samsona i innych przedchrześcijańskich świadków Jehowy? I czy jak Jefte oraz jego córka spełniasz wiernie swój ślub służenia Bogu? — Ps. 50:14; Kazn. 5:4, 5.

²¹ Dawid z wiarą w Jehowę pokonał filistyńskiego olbrzyma Goliata, po czym stał się dzielnym, walecznym królem broniącym sprawy ludu Jehowy. Dzięki swej wierze stał się człowiekiem miłym sercu Bożemu (1 Sam. 17:4, 45-51; Dzieje 13:22). Samuel służył Jehowie od dzieciństwa i nigdy nie zachwiał się w wierze ani w zaufaniu do Boga (1 Sam. 1:19-28; 7:15-17). Oczywiście byli też inni prorocy, którzy przejawiali wielką wiarę w Jehowę. Apostoł Paweł następującymi słowami wspomniał o różnych ich czynach, świadczących niewątpliwie o głębokiej wierze: „Przez wiarę zwalczali królestwa, wymierzali sprawiedliwość, dostępowali obietnic, lwom paszczęki zamykali, gasili moc ognia, uniknęli ostrza miecza, stawali się mocnymi z niemocy, bywali mężnymi na wojnie, wojska obce zmuszali do ucieczki”. — Hebr. 11:33, 34, NT.

22. (a) Dlaczego zmartwychwstanie, o jakie się ubiegali przedchrześcijańscy świadkowie Jehowy, będzie „lepszym zmartwychwstaniem”? (b) Dlaczego jednak ‚nie osiągną celu’ bez namaszczonych chrześcijan?

²² Wierni prorocy Eliasz i Elizeusz mocą Jehowy przywrócili do życia zmarłych synów dwóch niewiast (1 Król. 17:17-24; 2 Król. 4:17-37), a apostoł Paweł właśnie wtrąca wzmiankę o niewiastach, które „otrzymały z powrotem swoich zmarłych przez wskrzeszenie”. „Inni zaś” — ciągnie dalej — „zostali zamęczeni na śmierć, nie przyjąwszy uwolnienia, aby dostąpić lepszego zmartwychwstania” (Hebr. 11:35). Chodzi o zmartwychwstanie „lepsze” niż tamte, których Bóg dokonał przez Eliasza i Elizeusza. W jakim sensie lepsze? Otóż osoby wówczas wskrzeszone musiały jeszcze raz umrzeć, podczas gdy wierni przedchrześcijańscy świadkowie Jehowy zostaną zmartwychwzbudzeni na ziemi w obiecanym nowym porządku Bożym i już nigdy nie będą musieli umierać. Świadkowie ci, jak dalej pisze apostoł Paweł, „choć dla swej wiary zdobyli chlubne świadectwo, nie otrzymali tego, co głosiła obietnica, ponieważ Bóg przewidział ze względu na nas [namaszczonych naśladowców Chrystusa] coś lepszego, mianowicie, aby oni nie osiągnęli celu bez nas” (Hebr. 11:39, 40). Namaszczeni duchem Bożym chrześcijanie, których liczba wynosi 144 000, bywają wzbudzeni do życia duchowego w niebie i to zmartwychwstanie rozpoczęło się w roku 1918 n.e., po ustanowieniu niebiańskiego Królestwa w roku 1914 (Obj. 12:1-5; 14:1, 4; 20:4-6; 1 Kor. 15:50-55). Chrześcijanie ci ‚osiągają cel’ — doskonałość w niebiosach — przed ziemskim zmartwychwstaniem wiernych przedchrześcijańskich świadków Jehowy.

23. Jakie dalsze przykłady wiary podał apostoł Paweł?

²³ Przywodząc sobie na pamięć dalsze przykłady wiary, jakie dali tamci świadkowie, apostoł Paweł pisze: „Drudzy zaś doznali szyderstw i biczowania, a nadto więzów i więzienia; byli kamienowani, paleni, przerzynani piłą [według tradycji żydowskiej Izajasz miał zginąć taką śmiercią na rozkaz króla Manassesa], zabijani mieczem, błąkali się w owczych i kozich skórach, wyzuci ze wszystkiego, uciskani, poniewierani; (...) tułali się po pustyniach i górach, po jaskiniach i rozpadlinach ziemi”. Kiedy się zastanowisz nad licznymi aktami wiary tych ludzi, z całą pewnością zgodzisz się z Pawłem, który orzekł: ‚świat nie był ich godny’. — Hebr. 11:36-38.

24, 25. (a) Czy pierwsi chrześcijanie przejawiali wiarę? (b) Czy dzisiaj można jeszcze znaleźć taką wiarę w Jehowę?

²⁴ Takie zastanowienie się nad wiernością „wielkiego obłoku” przedchrześcijańskich świadków niewątpliwie utwierdza nas samych w wierze (Hebr. 12:1). Ale jak wykazują Chrześcijańskie Pisma Greckie, podobną wiarę przejawiali również pierwsi chrześcijanie. Ponadto o tych chrześcijanach powiedziano: „Niekiedy poddawano ich torturom i na arenach rzucano na pastwę zgłodniałym dzikim zwierzętom, ku uciesze pospólstwa. Prześladowanie jednak przyczyniało się jedynie do wzmocnienia ich wiary i nawrócenia na ich stronę wielu dalszych ludzi”. — Eugene A. Colligan i Maxwell F. Littwin: From the old World to the New (Ze świata starego do nowego), wydanie z roku 1932, strony 90, 91.

²⁵ Niemniej taka wiara w Jehowę Boga istnieje również dzisiaj. Przejawiają ją bez bojaźni świadkowie Jehowy (Mat. 10:28). Genevieve de Gaulle, bratanica francuskiego męża stanu Charlesa de Gaulle’a, napisała o niewiastach będących świadkami Jehowy w hitlerowskim obozie koncentracyjnym Ravensbrueck, co następuje: „Wszystkie odznaczały się niesłychaną odwagą i swą postawą w końcu zdobyły szacunek nawet u funkcjonariuszy SS. Mogły być z miejsca zwolnione, gdyby się wyrzekły swojej wiary. One jednak, wprost przeciwnie, nie rezygnowały z oporu; udawało się im nawet sprowadzić do obozu po parę swych książek i traktatów, choć za te pisma niektóre z nich zostały powieszone”. Eugen Kogan napisał w książce The Theory and Practice of Hell (Teoria i praktyka piekła): „Nie można się oprzeć wrażeniu, że w sensie psychologicznym SS-mani nigdy nie zdołali do końca rozwiązać problemu świadków Jehowy” (Strona 43). A profesor Ebenstein z Uniwersytetu Princeton oświadczył: „Cierpienia świadków Jehowy w obozach były nawet gorsze od tych, które zadawano Żydom, pacyfistom czy komunistom. Chociaż ta sekta jest niewielka, to jednak każdy jej członek wydaje się twierdzą, którą wprawdzie można zburzyć, lecz nigdy zdobyć”. — The Nazi State (Państwo nazistów).

26. Do czego prowadzi wiara chrześcijańska?

²⁶ Jeżeli masz podobną wiarę w Boga i ją odpowiednio pielęgnujesz, to dzięki niej osiągniesz życie wieczne. Apostoł Piotr pisał, że chrześcijanie dojdą „do celu swej wiary, którym jest zbawienie dusz” (1 Piotra 1:9, Kow). Może jednak zapytasz: Co zrobić, żeby mieć żywotną, zdrową wiarę? — Bądź pewny, że z pomocą Jehowy można w tym zakresie dużo uczynić.

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 2]

Czy twoja wiara w okup mocą ofiary Jezusa daje się porównać z wiarą, jaką wykazał Abel, złożywszy ofiarę?

[Ilustracja na stronie 4]

Wiedziony wiarą Noe zbudował arkę, aby ocalić swych domowników. Czy pomimo szerzącej się dzisiaj niewiary przejawiasz taką wiarę, jak Noe?

[Ilustracja na stronie 5]

Abraham okazał wiarę, porzuciwszy materialne wygody i żyjąc pod namiotami w ziemi Kanaan

[Ilustracja na stronie 6]

Czy wierzysz, że Jehowa potrafi wyzwalać? Mojżesz tak wierzył i dożył wyzwolenia przy Morzu Czerwonym