Poddanie się władzom zwierzchnim — Dlaczego?

„Niech każda dusza będzie poddana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy oprócz ustanowionej przez Boga; istniejące władze są umieszczone na swych odnośnych stanowiskach przez Boga.” — Rzym. 13:1, NW.

 1. Dlaczego poddanie się Józefa i Marii politycznej władzy tego świata nie było sprzeczne z wolą Bożą i z proroctwem?

W 2 ROKU przed Chr. Józef, syn Jakuba, i jego brzemienna żona Maria, córka Helego, zastosowali się do zarządzenia rzymskiego władcy, Cezara Augusta. Dali się wpisać do rejestru w swym rodzinnym mieście, w Judei. W związku z tym urodzenie się ich syna Jezusa Chrystusa nastąpiło w Betlejem. Było to zgodne z wolą Jehowy Boga, niebiańskiego Ojca Jezusa, który przed siedmiuset laty przepowiedział przez proroka Micheasza, że Jego Syn tam się urodzi. (Mich. 5:1; Mat. 1:1, 16, 18; Łuk. 2:1-7; 3:23) To poddanie się władzy politycznej nie było sprzeczne z wolą i zamysłem Boga, chociaż Żydzi w Palestynie wciąż jeszcze byli obowiązani zachowywać dziesięć przykazań i przestrzegać pozostałych praw, które Jehowa Bóg dał im przez swego proroka Mojżesza.

 2. Do którego z dwóch praw, którym podlegali Żydzi, musieli się oni dostosować i jaką doskonałą regułę dotyczącą dostosowania się przedstawił im Jezus?

² Ponieważ Żydzi podlegali nadrzędnemu prawu Bożemu, więc musieli się dostosować do praw rządu cesarskiego, któremu wówczas były poddane tereny Judei i Galilei, i który dbał o spokój i porządek, jak również ściągał podatki i cła. Doskonałą regułę dotyczącą dostosowania się, Jezus Chrystus przedstawił grupie Żydów, których część była za Rzymianami, a część przeciw nim. Jezus powiedział do nich: „Spłaćcie więc rzeczy Cezara Cezarowi, lecz Bóże rzeczy Bogu.” (Mat. 22:15-22, NW) Ani Żydzi, którzy byli za Rzymianami, ani ci Żydzi, którzy byli przeciw nim, nie mogli tej regule nic zarzucić.

 3. Dlaczego chrześcijanie muszą przestrzegać tej doskonałej reguły pomimo wydarzenia, które miało miejsce w roku 1914?

³ Cesarze imperium rzymskiego dawno już umarli, a imperium również już nie istnieje, lecz to, co w słowach Jezusa wypowiedzianych dziewiętnaście wieków temu przedstawiał Cezar, istnieje nadal — jest nim nie tylko imperializm i kolonializm, lecz także polityczne rządy tego świata. Ta reguła nadal obowiązuje nawet od roku 1914, a więc odkąd upłynęły „czasy narodów”, o czym Jezus przepowiedział w swym proroctwie o końcu świata, czyli systemu rzeczy. (Łuk. 21:5-7, 24) Ustalona przez Jezusa reguła postępowania, powinna być więc obecnie nadal respektowana i przestrzegana, i to szczególnie przez oddanych Bogu i ochrzczonych chrześcijan, jakimi są świadkowie Jehowy. Nie tylko narody jeszcze istnieją, lecz także istnieje Bóg, a od roku 1914 wszystkie narody na ziemi są na sądzie Bożym. Ludzie, których ze względu na ich usposobienie wobec Boga można przyrównać do owiec, przestrzegają tej reguły, aby spłacać rzeczy Cezara Cezarowi, lecz Boże rzeczy Bogu. Będąc apostołami Chrystusa, Paweł i Piotr również przestrzegali tej reguły, i popierali ją w swych listach. — Mat. 25:31-40.

 4. (a) Kiedy i do kogo Paweł pisał o tej spornej sprawie, i o jakich władcach mówił? (b) Czy odbiorcy tego listu pojęli słowa Pawła i czy rozumieją je chrześcijanie doby obecnej?

⁴ Około roku 56 Paweł napisał list do zboru chrześcijańskiego w stolicy imperium rzymskiego. W trzynastym rozdziale tego listu, zajął się tą sporną sprawą. Było to przeszło dwieście lat przed powstaniem tak zwanego chrześcijaństwa (w czwartym wieku). Paweł pisał swój list w pogańskim imperium rzymskim w czasach, gdy jeszcze nie było „chrześcijańskich” królów, którzy by utrzymywali, że panują w myśl prawa boskiego i „z Bożej łaski”. W swym liście do chrześcijan w Rzymie Paweł nie pisał więc o politycznych władcach chrześcijaństwa, lecz o władcach pogańskich, takich jak cesarz i jego namiestnicy oraz królowie poszczególnych narodów. Szczególnie chrześcijanie w Rzymie powinni byli znać odpowiedź na następujące pytanie: czy chrześcijanie są coś dłużni władcom światowym, sprawującym władzę nad krajem, w tym również nad Palestyną z miastem Jeruzalem, jeśli oni nie są chrześcijanami i nie oddali się Bogu? Ze względu na chrystianizm, chrześcijanie w Rzymie powinni byli dokładnie rozumieć tę sporną sprawę, aby w swym postępowaniu kierować się wyszkolonym sumieniem. Z myślą o tym Paweł omówił to zagadnienie w swym liście. Jego wypowiedź była niewątpliwie zrozumiała, a oni pojęli to, co do nich pisał. Natomiast teraz, po dziewiętnastu stuleciach, istnieje rozbieżność zdań co do sensu słów Pawła, jak to wykazał spór religijny, który się toczył niedawno w podzielonych Niemczech i który zwrócił na siebie uwagę opinii światowej.a

 5, 6. (a) Na czyj pożytek Paweł napisał Rzymian 13:1-7? Jakie pytanie powstaje jednak w związku z tym? (b) Co pomaga nam właściwie odpowiedzieć na to pytanie i dlatego co teraz robimy?

⁵ Paweł pisał „do wszystkich, którzy są w Rzymie jako umiłowani Boży, powołani na świętych”, a zatem pisał na pożytek zboru chrześcijańskiego. (Rzym. 1:7, NW) Lecz nie wszystko, co on w tym liście omawia, dotyczy spraw zborowych. Główne pytanie, na które obecnie należy dać odpowiedź brzmi: Czy to, co Paweł omawia w trzynastym rozdziale listu do Rzymian, w wierszach od 1 do 7, odnosi się do spraw wewnętrznych zboru czy do spraw spoza zboru? Wiersze poprzedzające rozdział trzynasty pomagają nam na to pytanie odpowiedzieć. Nie wolno zapominać, że Paweł nie dzielił swego listu na wiersze i rozdziały, on pisał go tak, jak się pisze list, a nie jak współczesną książkę lub w stylu dzisiejszej Biblii. Nie mamy żadnego dowodu, że on oddzielił to, co teraz stanowi rozdział 13:1-7 od wierszy poprzedzających. Mając na uwadze ten związek, przeczytajmy bez przerywania tę część listu, która obecnie jest oznaczona jako rozdział 12:17 do rozdziału 13:7 (NW). Oto ona:

⁶ „Nie oddawajcie nikomu złem za złe. Zajmujcie się tym, co jest właściwe w oczach wszystkich ludzi. Jeśli to możliwe, o ile to zależy od was, żyjcie z wszystkimi ludźmi w pokoju. Kochani, nie mścijcie się sami, lecz pozostawcie miejsce dla gniewu; bo napisano: Pomsta jest moja; ja odpłacę, mówi Jehowa. Ale jeśli twój nieprzyjaciel jest głodny, nakarm go, jeśli ma pragnienie, daj mu coś do picia; bo czyniąc to, zgromadzisz węgle ogniste na jego głowę. Nie daj się zwyciężyć złu, ale zwyciężaj zło dobrem. Niech każda dusza będzie poddana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy oprócz ustanowionej przez Boga; istniejące władze są umieszczone na swych odnośnych stanowiskach przez Boga. Dlatego ten, kto się przeciwstawia władzy, zajął stanowisko przeciw urządzeniu Bożemu; ci którzy zajęli stanowisko przeciw niej, ściągną na siebie sąd. Bo ci, którzy panują są przedmiotem bojaźni, nie dla uczynku dobrego, lecz dla złego. Chciałbyś więc nie bać się władzy? Czyń dobrze, a będziesz mieć pochwałę od niej; bo ona jest tobie sługą Bożym dla twego dobra. Lecz jeśli czynisz źle, to się bój: bo nie bez powodu miecz nosi; bo jest sługą Bożym, mścicielem dla okazania gniewu na tego, kto źle czyni. Istnieje więc zniewalający powód, abyście byli poddani nie tylko ze względu na ten gniew, lecz także ze względu na wasze sumienie. Bo właśnie dlatego też płacicie podatek; bo one są publicznymi sługami Bożymi, którzy ustawicznie służą w tym właśnie celu. Oddajcie każdemu, co mu się należy: temu, kto żąda podatku, podatek; temu, kto żąda daniny, daninę; temu, kto żąda bo jaźni, taką bojaźń; temu, kto żąda czci, taką cześć.”

 7. Kogo, logicznie rzecz biorąc, Paweł musiał mleć na myśli, mówiąc o „władzach zwierzchnich”, jeśli uwzględnić poprzednie wersety?

⁷ Z tego, co przed chwilą przeczytaliśmy jasno wynika, że w ostatnich pięciu wierszach rozdziału dwunastego, Paweł mówi świętym Bożym, jak się mają zachowywać wobec ludzi spoza zboru chrześcijańskiego, przy czym wyrażenie „wszystkich ludzi” obejmuje także nieprzyjaciół, którzy wyrządzają chrześcijanom zło, a więc ludzi spoza zboru, a nie ze zboru. Bezpośrednio potem Paweł zaczyna mówić o władzach zwierzchnich zwracając tym samym uwagę na sprawy spoza zboru, a nie wewnątrz niego.b Tak więc logicznie rzecz biorąc, mówi on o „władzach zwierzchnich” w świecie, poza zborem. Bezsprzecznie nie wolno nań zamykać oczu na fakt, że poza zborem chrześcijańskim istnieją pewne władze.

 8. (a) Jakiego greckiego słowa użył Paweł na określenie „władzy” i do kogo również to słowo się stosowało? (b) Jak użyli tego słowa Szatan Diabeł oraz rzymski setnik w Kafarnaum?

⁸ Choć to dotyczyło zboru w Rzymie, to jednak Paweł pisał po grecku, a nie po łacinie. Na określenie „władza” Paweł użył greckiego słowa, exousia. Czytelnicy starego greckiego przekładu Pism Hebrajskich zwanego Septuaginta znali dobrze słowo exousia i wiedzieli, że odnosi się do pogańskich władz, do pogańskiego panowania [Zobacz Daniela 7:6, 14, 17; 11:5]. Nawet Szatan Diabeł twierdził, że posiada władzę, gdy chciał skusić Jezusa Chrystusa widokami panowania i władzy nad światem, wówczas powiedział do niego: „Dam ci całą tę władzę [exousia] i wspaniałość ich, gdyż została mi ona oddana, i komu zechcę, daję ją”. Lecz Jezus nie chciał się targować o władzę światową z największym wrogiem Boga. (Łuk. 4:6-8, NW) Później, gdy rzymski setnik w Kafarnaum prosił Jezusa o uzdrowienie swego sługi, użył słów, które można znaleźć w Rzymian 13:1; on powiedział: „Powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiony sługa mój. I ja bowiem jestem człowiekiem pod władzą postawionym i mającym pod sobą żołnierzy. I jednemu mówię: idź, a idzie.” — Mat. 8:5-9, NDą; Łuk. 7:8.

WŁADZE ŚWIECKIE

 9. Jak Jezus i jego nieprzyjaciele używali tego słowa w związku z władzami światowymi?

⁹ Ostrzegając swych uczniów przed prześladowaniem ze strony nieprzyjaciół chrystianizmu, Jezus powiedział: „Kiedy zaś powiodą was do synagog, do urzędów i przed władze, nie troszczcie się, jak i co macie odpowiadać lub co będziecie mowić.” (Łuk. 12:11, NDą) Przywódcy religijni Żydów wysłali do Jezusa ludzi, którzy udawali sprawiedliwych, aby — jak powiedziano w Łukasza 20:20 (NT) „podchwycili go w mowie jego, ażeby go wydać władzy i mocy starosty”. Gdy Jezus pozwolił się pojmać w ogrodzie Getsemani, wtedy powiedział do swych wrogów: „To jest godzina wasza i moc ciemności.” (Łuk. 22:53, NT; Kol. 1:13) Co uczynił z Jezusem namiestnik Piłat Poncjusz? „A gdy się dowiedział, że podlega władzy [exousia] Herodowej, odesłał go do Heroda.” (Łuk. 23:7, NDą) Przedtem już Jezus powiedział do swych apostołów o władzy panów światowych: „Królowie narodów są ich panami, a tych, którzy nad nimi władzę sprawują, zwie się dobroczyńcami. Nie tak będzie wśród was.” (Łuk. 22:25, 26, NDą) A w ostatniej księdze Biblii, która przepowiada zdarzenia, które mają miejsce w naszych czasach, powiedziano o dziesięciu symbolicznych królach, że „wezmą władzę jakby królowie, na jedną godzinę wraz z Bestią. Ci jeden mają zamysł, a potęgę i władzę swą dają oni Bestii”. (Obj. 17:12, 13, Pal) We wszystkich tych wypadkach chodzi więc o „władzę” świecką.

10. Czy Paweł, mówiąc o „władzach zwierzchnich”, nie ma na myśli zwierzchności spoza tego świata i co decyduje o naszej odpowiedzi na to pytanie?

¹⁰ Ktoś jednak mógłby podnieść następujący zarzut: „W Rzymian 13:1 Paweł mówi o władzach ‚zwierzchnich’, a czy nie ma on przez to na myśli władzy spoza tego świata? Czy są władze ‚zwierzchnie’ nad Bogiem?” Nie; Paweł przypomina nam o tym, że choć te „władze” są „zwierzchnie”, to jednak są podporządkowane Bogu. W jaki sposób? On mówi: „Bo nie ma władzy oprócz ustanowionej przez Boga; istniejące władze są umieszczone na swych odnośnych stanowiskach [przez kogo?] przez Boga.” Jeśli Bóg umieścił je na odnośnych stanowiskach, to znaczy umieścił je na stanowiskach pozostających w określonym stosunku do Niego i do siebie nawzajem, to te „władze zwierzchnie” muszą być podporządkowane Bogu, który jest Najwyższym. (Łuk. 6:35; Dzieje 7:48; Hebr. 7:1) Imiesłów, którego Paweł tu używa, a który w języku polskim oddano za pomocą przymiotnika „zwierzchnie”, urabia się w języku greckim od czasownika oznaczającego „utrzymywać ponad, być wyższym (albo lepszym), przewyższać, górować”, ale niekoniecznie stać ponad wszystkim. Rozpatrzmy dalsze zastosowanie tego greckiego słowa.

11. Jak ten sam grecki czasownik został użyty w 1 Tymoteusza 2:1, 2, 1 Piotra 2:13 i Filipian 2:3?

¹¹ W 1 Tymoteusza 2:1, 2 (NW), gdzie Paweł mówi, że powinno się zanosić modlitwy za ludzi wszelkiego rodzaju, czytamy: „Ja przeto napominam przede wszystkim, aby czyniono błagania, modlitwy, wstawiennictwa, ofiary, podziękowania dotyczące ludzi wszelkiego rodzaju, dotyczące królów i wszystkich tych, którzy są na wysokich stanowisku”. Wyrażenie „wysokie stanowisko” jest tłumaczeniem greckiego rzeczownika hyperokhé, wywodzącego się z czasownika hyperékhein, którego imiesłowu użył Paweł w Rzymian 13:1. Piotr używa tego samego greckiego czasownika w 1 Piotra 2:13 (Kow) i określa króla ‚jako zwierzchniego pana’. W Filipian 2:3 (NDą) apostoł Paweł pokazuje chrześcijanom w zborze jak powinni być wzajemnie do siebie usposobieni, „oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie”, oczywiście nie wyżej niż Jehowę Boga.

DLA KOGO „ZWIERZCHNIE”?

12. Czy są na świecie ludzie, którzy zajmują stanowiska wyższe niż chrześcijanie i o czym chrześcijanie w związku z tym nie zapominają?

¹² Niemniej jednak w świecie, w którym znajdują się chrześcijanie, mimo że nie są jego częścią, istnieją ludzie, którzy zajmują wyższe stanowiska i mają więcej władzy niż prawdziwi chrześcijanie. Dotyczy to rządów politycznych, ponieważ chrześcijanie, którzy są naprawdę oddani Bogu jak świadkowie Jehowy, nie wtrącają się do polityki i nie ubiegają się o urzędy polityczne. Lecz oni nie zapominają słów króla Salomona zapisanych w Kaznodziei 5:7 (Wu), że Jehowa Bóg jest wyższy niż najwyższy człowiek. „Jeśli ujrzysz ucisk ubogich ludzi i gwałtowne sądy i wywrócenie sprawiedliwości w kraju, nie dziw się takiej rzeczy; bo nad wysokiego jest [czuwa, NW] wyższy drugi, a nad tych inni są jeszcze wyżsi.”

13. Dlaczego „każda dusza” powinna być poddana i z czego wnioskujemy, że tego wezwania nie skierowano do aniołów?

¹³ Ponieważ chrześcijanie nie mogą uniknąć styczności z urzędami światowymi, więc Paweł napisał do chrześcijan w Rzymie: „Niech każda dusza będzie poddana władzom zwierzchnim.” On przypominał im o tym, że są duszami i że w tym wypadku chodzi o ich życie jako dusz. Każda dusza, każda jednostka w zborze jest obowiązana być w ten sposób poddana. Nikt nie jest wyjątkiem, a życie apostoła Pawła dowodzi, że on się z tego nie wyłączał. Lecz w jakim stopniu chrześcijanie powinni być poddani? Czy całkowicie? Nie. Nie należy zapominać, że Rzymian 13:1 nie skierowano do aniołów w niebie, którzy są poddani tylko Bogu i Jego wywyższonemu w chwale Synowi Jezusowi Chrystusowi. (Hebr. 1:5, 6; 1 Piotra 3:21, 22) Niebiańscy aniołowie w dawnych czasach walczyli z politycznymi rządami ludzkimi i znów będą z nimi walczyć, a mianowicie „w wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”. (Obj. 16:14-16, NW; 19:14-20) Rzymian 13:1 nie jest skierowany do nich, lecz do chrześcijan na ziemi, gdzie wciąż jeszcze istnieją polityczne rządy tego świata.

14. Na przykład w jakich ograniczonych dziedzinach chrześcijanie muszą być poddani?

¹⁴ Na ziemi istnieje wiele ograniczonych dziedzin, w których chrześcijanie muszą być poddani zgodnie ze spisanym Słowem Bożym. Nawet Jezus, będąc chłopcem i mieszkając w Nazarecie, był „poddany” swym ziemskim opiekunom, Józefowi i Marii. (Łuk. 2:51, 52; Galatów 4:1-5) Dlatego w 1 Tymoteusza 3:4 i w Efezjan 6:1-4 nakazano, aby dzieci słuchały swych chrześcijańskich rodziców; młodsi chrześcijanie powinni być poddani starszym (1 Piotra 5:5), niewolnicy, lub słudzy swym właścicielom lub panom (Tytusa 2:9; 1 Piotra 2:18; Efez. 6:5-8), żony swym mężom (Kol. 3:18; Tytusa 2:5; 1 Piotra 3:1, 5; Efez. 5:22-24), niewiasty braciom w zborze (1 Kor. 14:33, 34), a członkowie zboru braciom, którzy im wiernie usługują. (1 Kor. 16:16) We wszystkich tych wypadkach jest wymagane poddanie się, lecz tylko warunkowe, ponieważ przede wszystkim musimy czynić to, co nakazano chrześcijanom w Jakuba 4:7 (Pal): „Poddajcie się więc Bogu, przeciwstawcie się zaś Diabłu, a ucieknie od was.”

15. Jakiego rodzaju jest więc to pod podporządkowanie się „władzom zwierzchnim” i dlaczego?

¹⁵ Poddanie się chrześcijan „władzom zwierzchnim” tego starego świata jest tylko warunkowe, ponieważ ono uwzględnia Boga i sumienie. Apostoł Paweł mówi, że każda dusza ma być poddana dlatego, że „nie ma władzy oprócz ustanowionej przez Boga”.

Z BOŻEGO PRZYZWOLENIA

16. W jaki sposób Szatan Diabeł posiadał moc i władzę, i co on z tym zrobił?

¹⁶ Moc, którą posiada Szatan Diabeł, on pierwotnie otrzymał od Boga. Lecz nam ani na chwilę nie wolno podporządkować się Diabłu, lecz musimy się mu przeciwstawiać. Jemu przyznano w pewnym stopniu niewidzialną władzę nad tym starym światem, bo w przeciwnym razie nie mógłby zaofiarować Jezusowi władzy nad całym światem, gdy próbował nakłonić go do grzechu. Osoba posiadająca moc i władzę może jej udzielać dalej, lub może jej część przekazać innym. Szatan „wielki smok” przekazał władzę swej widzialnej organizacji na ziemi. W Objawieniu 13:1, 2 (Pal) jego organizacja jest opisana jako dzikie zwierzę, a potem powiedziano: „I Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę.”

17. Czy chrześcijanie, będąc poddani rządom ziemskim, podporządkowują się Szatanowi? Na czym polega różnica?

¹⁷ Wszystko to oczywiście stało się z Bożego przyzwolenia i w wyniku tego istnieją obecne rządy polityczne oraz państwa. Jednak Szatan Diabeł nie jest widzialną władzą ziemską, której chrześcijanie muszą być poddani. Podporządkowując się istniejącym widzialnym ziemskim rządom ludzkim, czyli „władzom zwierzchnim”, chrześcijanie nie podporządkowują się Szatanowi Diabłu, Smokowi. Oni są posłuszni przykazaniu Bożemu.

18, 19. (a) Jakie oświadczenie Boga dotycząc Jego zamysłu wpłynęło na odroczenie zniszczenia Szatana? (b) Co Bóg musiał udowodnić odnośnie do obiecanego „nasienia”?

¹⁸ Szatan, Smok, mógł tylko z Bożego przyzwolenia wywierać moc i sprawować władzę od czasów poprzedzających potop aż dotąd. Bóg jeszcze nie zniszczył Szatana tylko dlatego, że po zgrzeszeniu Adama i Ewy w ogrodzie Eden powiedział do niego: „Nieprzyjaźń też położę między tobą i między niewiastą, i między nasieniem twoim i między nasieniem jej; to potrze tobie głowę, a ty mu potrzesz piętę.” — 1 Mojż. 3:15.

¹⁹ Diabłu musiał być dany czas na działanie, aby można było rozstrzygnąć wysuniętą akurat kwestię sporną: kto dzierży najwyższą władzę, Jehowa Bóg, czy Szatan Diabeł. Również ze względu na to, że nasienie, czyli potomek „niewiasty” Bożej, został objęty tą kwestią sporną, Jehowa Bóg musiał udowodnić, że choć pierwszy doskonały człowiek pod naciskiem Szatana Diabła stał się grzesznym, to jednak Bóg może mieć nasienie, lub potomka, który pozostanie Mu wierny. Poddanie się tego Nasienia, ziemskim „władzom zwierzchnim” nie miało nakłonić tego Nasienia, czyli Potomka do odstępstwa od Boga lub do okazania Mu niewierności.

20. Na co wskazują doświadczenia Ijoba z krainy Us i co zostało przez to zobrazowane?

²⁰ Jak Bóg pozwala Szatanowi używać swej władzy przeciw bogobojnym, wiernym ludziom, wskazuje wypadek cierpliwego Ijoba mieszkającego w krainie Us. Gdy Szatan Diabeł rzucił Jehowie Bogu wyzwanie, wówczas Bóg powiedział o wiernym Ijobie: „Oto wszystko, co ma, jest w ręce twojej; tylko nań nie ściągaj ręki twej.” Nie mogąc dopiąć celu, Szatan rzucił Bogu wyzwanie po raz drugi, a wtedy Bóg powiedział o Ijobie: „Oto w ręce twojej jest; wszakże żywot jego zachowaj.” Ijob znów udowodnił, że Szatan Diabeł jest kłamcą. Była to zapowiedź całkowitego niepowodzenia Szatana, gdy otrzyma pozwolenie na użycie swej mocy przeciw Nasieniu, czyli potomkowi „niewiasty” Bożej. — Ijoba 1:12; 2:6.

21, 22. (a) Dlaczego więc „władze zwierzchnie” mogą sprawować władzę? (b) Jak Jezus wyjaśnił to rzymskiemu namiestnikowi?

²¹ Podobnie jak w wypadku Szatana, tak też jest w wypadku widzialnych „władz zwierzchnich”, które stanowią ludzie. One nie miałyby władzy, gdyby Bóg im jej nie dał ze względu na związaną z tym kwestię sporną. Gdy Pierwszy z nasienia „niewiasty” Bożej, Jezus Chrystus, stał przed ziemską zwierzchnią władzą w Judei, a mianowicie przed rzymskim namiestnikiem Poncjuszem Piłatem, wówczas powiedział coś, co jest bardzo pouczające. Jezus był wówczas oskarżony o zbrodnię zasługującą na karę śmierci.

²² Gdy Jezus nie chciał rozmawiać z rzymskim namiestnikiem o swym niebiańskim pochodzeniu, Piłat powiedział do niego: „Nie mówisz do mnie? Czy nie wiesz, że mam władzę wypuścić cię i mam władzę upalować cię?” Jezus odpowiedział: „Nie miałbyś żadnej władzy przeciw mnie, gdyby ci nie była przyznana z góry.” (Jana 19:9-11, NW) Tylko dlatego, że Bóg przyznał Piłatowi jego ziemską władzę, mógł on jej użyć przeciw Jezusowi i kazać go stracić.

23. Co dotyczy zatem także innych „władz zwierzchnich”, które mogłyby występować przeciw innym członkom nasienia „niewiasty” i jak brzmi zgodnie z tym Rzymian 13:1 w pewnym przekładzie amerykańskim?

²³ To dotyczy także wszystkich innych politycznych „władz zwierzchnich”, gdy one występują przeciw innym wiernym członkom nasienia, czyli potomstwa „niewiasty” Bożej, na przykład gdy za naszych czasów występują przeciw ‚innym z nasienia jej’. (Obj. 12:13, 17, NT) Dlatego słowa apostoła Pawła w Rzymian 13:1 odnoszą się do władzy, którą dano tym „władzom zwierzchnim”. Zgodnie z tym faktem w An American Translation, amerykańskim przekładzie, Biblii Rzymian 13:1 brzmi następująco: „Każdy niech będzie posłuszny władzom, które są nad nim, żadna władza nie może istnieć bez przyzwolenia Bożego.”

24. Czy władza udzielona władcom ziemskim może mieć złe następstwa dla ludu Bożego i czy oni panują na podstawie jakiegoś boskiego prawa?

²⁴ Niedoskonali, grzeszni władcy ziemscy mogą udzielonej im władzy używać dla dobra lub na szkodę swego narodu, ale w żadnym wypadku nie wyniknie z tego wieczna szkoda dla wiernego ludu Bożego; raczej przyczyni się do ich wiecznego dobra. Bóg czuwa nad tym jak sprawują swą władzę ci, którzy ją posiadają. On wie, jak to wynika z Jego spisanego Słowa, czy oni jej używają na dobro, czy na złe. „Władze zwierzchnie” muszą zatem mieć tę władzę z przyzwolenia Bożego, lecz one nie panują na podstawie jakiegoś boskiego prawa.

„ISTNIEJĄCE WŁADZE” UMIESZCZONE NA STANOWISKACH

25. W jakim sensie istniejące władze są „umieszczone na swych odnośnych stanowiskach”?

²⁵ W Rzymian 13:1 (NW) Paweł rozwija dalej myśl o przyzwoleniu Bożym, mówiąc w dalszym ciągu: „Istniejące władze są umieszczone na odnośnych stanowiskach przez Boga.” Grecki czasownik tasso, którego tu Paweł używa, oznacza „uporządkować, ułożyć w pewnym porządku”, jak w Łukasza 7:8, gdzie on oznacza: zostawać pod czyimiś rozkazami. Dlatego odnosi się to do uporządkowania rzeczy. (Mat. 28:16; Dzieje 28:23; 15:2) Musimy wziąć pod uwagę fakt, że w Rzymian 13:1 nie powiedziano, jakoby istniejące władze były przez Boga utworzone. On nie jest ich stwórcą. On dopuścił, aby pozostały. Nawet przewidział, że one powstaną. On je przepowiedział, ponieważ chciał dopuścić do ich powstania. Ciągle pamiętał o stosunku tych „władz zwierzchnich” na ziemi do Nasienia, czyli Potomka Jego „niewiasty”.

26. Ze względu na co Bóg ustalił granice narodów i dlaczego?

²⁶ Dostrzegamy to w wypadku starożytnego narodu żydowskiego, u potomków Izraela, czyli Jakuba. Prorok Boży Mojżesz poprowadził naród Izraela (czyli Jakuba) z Egiptu, mijając niektóre narody światowe, aż do granicy Chanaanu, czyli Ziemi Obiecanej. Na granicy tego kraju, krótko przed swą śmiercią Mojżesz skomponował proroczą pieśń, w której powiedziano: „Gdy rozdzielił dziedzictwa Najwyższy (Jehowa Bóg) narodom, a rozsadził syny Adamowe, położył granice narodom, według liczby synów Izraelskich; albowiem działem Pańskim jest lud jego, Jakub sznurem dziedzictwa jego. Tak Pan sam prowadził go, a żaden obcy bóg nie był z nim.” (5 Mojż. 32:8, 9, 12) Na tym narodzie poczęły się wypełniać proroctwa biblijne o Pierwszym z Nasienia „niewiasty” Bożej i o tysiącach dalszych członków jej nasienia. Możemy więc zrozumieć, dlaczego Jehowa naznaczył granicę narodom światowym „według liczby synów Izraelskich”. On zainteresował się tym, aby wydać to Nasienie.

27. Jaką podobną myśl wyraził Paweł przed najwyższym trybunałem w Atenach i jak to się okazało w wypadku Abrahama, Izaaka i Jakuba?

²⁷ Apostoł Paweł wyraził podobną myśl przed najwyższym trybunałem w Atenach w Grecji, gdy powiedział: „Bóg, Stwórca świata i wszystkiego, co się na nim znajduje, Pan nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach (...) Wywiódł on cały rodzaj ludzki z jednego człowieka, aby siedziby swe rozmieścił po całym obszarze ziemi. On wyznaczył im czas właściwy i jego trwanie i ustanowił granice, w których mieszkać mają. Mieli szukać Boga w nadziei, że może dotrą do niego i odnajdą go. Toć istotnie jest niedaleko od każdego z nas.” (Dzieje 17:24, 26, 27, Kow) Z historii biblijnej wynika jak Bóg wyznaczył czasy ich istnienia i ustanowił granice ich zamieszkania. W tym czasie, gdy Abraham, Izaak i Jakub, wędrowali po Obiecanej Ziemi, po Chanaanie, Jehowa pozwolił pogańskim Chananejczykom zamieszkiwać ten kraj i sprawować tam władzę, a Abraham, Izaak, i Jakub musieli ją uznać. „Przechodzili zaiste od narodu do narodu, a z królestwa do innego ludu; nie dopuszczał nikomu, aby im miał krzywdę czynić; nawet karał dla nich i królów, mówiąc: nie tykajcie pomazańców moich, a prorokom moim nie czyńcie nic złego.” — Psalm 105:13-15.

28, 29. (a) Go Bóg uczynił ze swym ludem, potomkami Abrahama, gdy się dopełniła „nieprawość Amorejczyka”? (b) Na co Bóg nie zezwolił swemu ludowi Izraelskiemu podczas jego wędrówki do Chanaanu?

²⁸ Setki lat później, gdy całkowicie spełniła się „nieprawość Amorejczyka”, który zamieszkiwał Chanaan i gdy nadszedł ustalony przez Jehowę czas na wytępienie go z Ziemi Obiecanej, wówczas przez Mojżesza Jehowa wywiódł z Egiptu potomków Abrahama, Izaaka i Jakuba. Poprowadził ich przez pustynię blisko terenów innych narodów na wschód od Jordanu lub poprzez ich tereny. — 1 Mojż. 15:13-21; Psalm 105:26-45.

²⁹ Podczas tej wędrówki do Chanaanu, Bóg nie zezwolił swemu ludowi izraelskiemu napaść na Edomitów [czyli potomków Ezawa, mieszkańców gór Seir] ani na Moabitów lub Ammonitów i pokonać ich lub wytępić. Dlaczego? „Górę Seir”, powiedział Jehowa, „Ezawowi w posiadłość dałem”. „Nie walcz przeciw Moabitom ani się z nim potykaj, bo ci nie dam nic z ziemi ich, gdyż synom Lotowym dałem Ar w posiadłość (...) nic [ci] nie dam z ziemi synów Ammona, gdyż dałem ją w posiadłość synom Lotowym.” — 5 Mojż. 2:5, 9, 19, Wu.

30. Co Bóg uczynił z innymi narodami przy pomocy swego ludu i dlaczego niektóre wrogie narody w dalszym ciągu pozostały w Chanaanie?

³⁰ Izraelici, wybrany lud Jehowy, mieli na Jego rozkaz wyniszczyć inne narody, jak np. Amorejczyków, poddanych króla Sehona, a następnie Amorejczyków, poddanych Oga, króla Basanu oraz Chananejczyków na wschód od Jordanu. (5 Mojż. 2:31 do 3:13) Ale gdy wkraczający do Chanaanu lud Izraela utracił swą zbożną gorliwość i nie wytępił ani nie podbił ludów chananejskich, takich, jak Filistyni, Sydończycy, Hetejczycy, Hewejczycy, Amorejczycy, Ferezejczycy i Jebuzejczycy, wówczas Jehowa oświadczył, że pozwoli tym nieprzyjaciołom istnieć, aby uciskali Izraelitów i stali się dla nich sidłem. — Sędziów 2:20 do 3:6.

31. Jak Bóg ustosunkował się do innych narodów otaczających lud izraelski przed rozpoczęciem „czasów narodów” i podczas ich trwania?

³¹ Jehowa Bóg wiedział, że wokół Jego wybranego ludu znajdowało się jeszcze więcej narodów pogańskich, jak np. mieszkańcy Babel (Babilonu), Asyrii, Syrii i Egiptu, na których posyłał plagi, ale ich nie wytępił. Było to przed rozpoczęciem się „czasów narodów” w roku 607 przed Chr. Jehowa Bóg przepowiedział te „czasy narodów”, a Jego Syn Jezus Chrystus wspomniał o nich w swym proroctwie o końcu świata, czyli tego systemu rzeczy. (Łuk. 21:24; Jer. 25:8-29; 5 Mojż. 28:64-68; 3 Mojż. 26:31-41) Jehowa przepowiedział przez swych proroków Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela i Daniela, w jakiej kolejności począwszy od Babilonu będą się zmieniać potęgi światowe w czasie trwania czasów narodów aż do ich zakończenia w roku 1914 po Chr.c

32. Co Bóg przepowiedział o związkach narodów, które miały być utworzone po roku 1914 i w jakich czasach Paweł pisał swój list o „władzach zwierzchnich”?

³² Za pomocą zastanawiających symboli, przepowiedziane zostały w ostatniej księdze Biblii związki, czyli zjednoczenia narodów, które miały istnieć w obecnym „czasie końca”, począwszy od roku 1914: np. widzialna ziemska organizacja Diabła, Anglo-Amerykańska dwuczłonowa potęga światowa, Liga Narodów i Organizacja Narodów Zjednoczonych. (Obj. 13:1 do 19:20) Jehowa Bóg przepowiedział również, że te „władze zwierzchnie” zostaną zniszczone w walce wielkiego dnia Boga Wszechmocnego. Apostoł Paweł pisał swój list dotyczący „władz zwierzchnich” w okresie czasów narodów, gdy imperium rzymskie było potęgą światową. Strażnica publikuje ten artykuł o „władzach zwierzchnich” czterdzieści osiem lat po roku 1914, w którym zakończyły się czasy narodów.

33. Czy Rzymian 13:1 nie ma już zastosowania po roku 1914? Kiedy ten tekst już nie będzie miał zastosowania?

³³ Rzymian 13:1 znajduje jednak zastosowanie również po roku 1914. Choć „czasy narodów” skończyły się w owym roku, to jednak „władze zwierzchnie” istnieją nadal na ziemi, ale stoją przed sądem Królestwa Bożego, które zostało ustanowione w niebie w roku 1914, gdy Jezus Chrystus, Syn Boży, został wyniesiony na tron, aby zasiąść po prawicy Bożej. Te „władze zwierzchnie” narodów jeszcze istnieją, chociaż uległy wielu przemianom i reorganizacjom. Bóg Wszechmocny pozwoli im istnieć, dopóki zgodnie z Jego wolą nie zostanie zakończone Jego dzieło zgromadzania ze wszystkich narodów ludzi podobnych owcom. Wtedy On rozpocznie wszechświatową wojnę zwaną Armagedonem, aby je zniszczyć.

ROŻNE PRAWA

34. Dlaczego prawa od czasu do czasu się zmieniały i czy te zmiany można zaobserwować tylko u narodów pogańskich?

³⁴ Gdy w okresie trwania czasów narodów jedna potęga światowa zastępowała drugą, wówczas dochodziło naturalnie od czasu do czasu do zmiany praw, których podległe im ludy musiały przestrzegać. Również miejscowe prawa jednego kraju różniły się od praw innego kraju, ponieważ pojęcie prawa w poszczególnych krajach było różne. Prawa w jednym kraju mogły być wprost sprzeczne z prawami innego kraju. Ale nawet prawa, które Bóg dał swemu ludowi, niekiedy się zmieniały. Na przykład naród izraelski podlegał prawom starego przymierza, przy zawieraniu którego pośrednikiem między Izraelem a Jehową był Mojżesz; natomiast „naród święty” Izraela duchowego podlega od roku 33 po Chr. chrześcijańskim prawom nowego przymierza Bożego, którego pośrednikiem był Jezus Chrystus, Syn Boży. Bóg zabronił Żydom w dawnych czasach spożywania tłuszczu, mięsa wieprzowego, jak również mięsa innych nieczystych zwierząt, natomiast chrześcijanom pozwolił to spożywać. Jednakże nie można w związku z tym powiedzieć, jakoby Bóg zaprzeczał samemu sobie.

35. Dlaczego wiele tych pogańskich praw jest zgodnych z chrześcijańskim sumieniem?

³⁵ Prawa ludzkie nie są we wszystkich krajach i nie we wszystkich okresach czasu takie same, lecz mogą być sprzeczne, jednak nie wszystkie prawa narodów domagają się czegoś, co byłoby przeciwne sumieniu ludu Bożego. Wiele z tych praw jest zgodnych z sumieniem chrześcijańskim, chociaż na prawodawców tych narodów nie wywierał wpływu ani judaizm, ani chrystianizm. Jak to jest możliwe? To całkiem proste, wszystkie narody i ludy pochodzą od pierwszego człowieka Adama i jego żony Ewy, którym Bóg zaszczepił poczucie dobra i zła zwane „sumieniem”. Prócz tego ludzkość miała drugi początek, który jest mniej odległy. Ten początek stanowili sprawiedliwi ludzie, którzy przed czterema tysiącami lat przeżyli światowy potop: kierujący się swym sumieniem Noe, jego żona, jak również jego trzej synowie i ich żony, razem osiem osób.

36, 37. Jaki wpływ ujawniają te prawa według słów apostoła Pawła?

³⁶ Sumienie jest u ludzi czymś wrodzonym, ponieważ tak stworzył ludzi Bóg. Od czasów potopu minęło już tysiące lat, a jednak nawet ludzie nie należący do ludu wybranego i oddanego Bogu okazują, że jeszcze posiadają sumienie. Wiele ich praw ujawnia, że wpłynęło na nie pochodzące od Boga sumienie i że ono przynajmniej częściowo jeszcze istnieje. Na ten temat Paweł pisał do chrześcijan w Rzymie:

³⁷ „Czyniący zakon usprawiedliwieni będą. Kiedy bowiem poganie nie mający zakonu z przyrodzenia czynią, co jest w zakonie, oni, zakonu nie mając, sami sobie są zakonem, [dlaczego?] ponieważ dowodzą, że dzieło zakonu napisane jest w sercach ich, gdyż świadczy o tym ich sumienie i myśli wzajemnie się oskarżające lub też usprawiedliwiające.” — Rzym. 2:13-16, NT.

38, 39. (a) Jaki jest stosunek chrześcijan do praw „władz zwierzchnich”? (b) Na co w odniesieniu do posłuszeństwa wykazują doświadczenia poczynione przez Daniela pod panowaniem medo-perskim oraz przez jego trzech towarzyszy za króla Nabuchodonozora i jak chrześcijanie obecnie wykazują, że nie chcą wykraczać przeciw prawom Bożym?

³⁸ Tak więc gdy chrześcijanie podporządkowują się „władzom zwierzchnim” narodów wraz z ich różnymi systemami rządów i praw, wówczas są posłuszni prawom świadczącym o wpływie sumienia, które pierwotnie dał ludziom Bóg. Ponieważ podporządkowanie się chrześcijan światowym „władzom zwierzchnim” jest tylko warunkowe, więc oni nie są obowiązani słuchać tych praw światowych, które są sprzeczne z prawami Najwyższego Prawodawcy, Jehowy Boga. Nawet w okresie trwania narodów prorok Daniel odmówił przestrzegania prawa medo-perskiego, które mu zabraniało się modlić się codziennie do Jehowy. Cudowne uwolnienie Daniela z lwiej jamy dowiodło, że on postąpił właściwie, nie podporządkowując się królowi Dariuszowi do tego stopnia, aby przekroczyć prawo Boże. — Dan. 6:1-23.

³⁹ Chociaż trzej hebrajscy towarzysze Daniela byli jeńcami Babilończyków, to jednak nie usłuchali prawa królewskiego, które wymagało od nich, aby upadli przed złotym bożkiem i oddali mu cześć. Fakt, że wyszli żywo nietknięci przez ogień z nad miarę rozpalonego pieca, dowodzi, że postąpili słusznie, wzbraniając się z powodu sumienia okazać posłuszeństwo królowi i złamać prawo Boga Najwyższego, które zakazywało bałwochwalstwa. (Dan. 3:1-30) Podobnie jak ci świadkowie Jehowy czasów starożytnych, tak też dzisiejsi świadkowie Jehowy wzbraniają się słuchać praw ludzkich, które są niezgodne z prawem Bożym. Oni są wierni prawu Bożemu; dlatego przestrzegają tych wszystkich praw „władz zwierzchnich” wśród narodów, które nie są sprzeczne z prawem Bożym. W ten sposób mogą być poddani jako wierni, którzy są wierni prawu.

40. (a) Jakie stanowisko zajmują istniejące władze wobec Boga, chociaż są przez Niego „umieszczone na swych odnośnych stanowiskach”? (b) Czy one zajmują na ziemi zwierzchnie stanowiska i dlaczego chrześcijanie muszą im być poddani?

⁴⁰ Na podstawie historii biblijnej i naszego studium proroctw biblijnych, które się wypełniły na narodach pogańskich, stwierdzamy prawdziwość tego, co powiedziano w Rzymian 13:1 (NW), mianowicie: „istniejące władze są umieszczone na swych odnośnych stanowiskach przez Boga.” Jehowa, Najwyższy, nie jest Bogiem światowych narodów oraz ich „władz zwierzchnich”, jednakże rozciąga nad nimi kontrolę. Przez umieszczenie ich na odnośnych stanowiskach oraz ustalenie kolejności następstwa potęg światowych Jehowa nie postanowił, że one mają sprawować władzę zwierzchnią nad Nim, względnie nad Chrystusem. Ale czy władze zajmują zwierzchnie stanowisko na ziemi, a przynajmniej względnie zwierzchnie? Tak, nawet w odniesieniu do chrześcijan. Zezwolono im sprawować władzę. Takiej władzy nie mają prawdziwi chrześcijanie. Dlaczego nie? Ponieważ chrześcijanie nie biorą udziału w polityce i nie ubiegają się o światową władzę cesarza, króla, namiestnika, czy burmistrza itd. Te zwierzchności należą do obecnego świata, który wkrótce zostanie zniszczony w Armagedonie a chrześcijanie nie są częścią tego świata skazanego na zagładę. Lecz dopóki Bóg pozwala istnieć tym zwierzchnościom, dopóty chrześcijanie muszą im okazywać warunkowe posłuszeństwo.d

[Przypisy]

[Ilustracja na str. 2]

Manuskrypt Watykański nr 1209: Rzymian 12:10 do 13:8.