-
Aktualne wydarzenia w świetle BibliiStrażnica — 1978 | nr 10
-
-
Pomysł, aby zamówić metodą subskrypcji gotowe kazania do wygłoszenia z ambony, może odpowiadać niektórym duchownym, ponieważ niewątpliwie oszczędza im to czasu i wysiłku. Ale czy takie kazania odzwierciedlą potem ich wiedzę biblijną lub ich własne, z głębi serca płynące uczucia? Trudno byłoby tego oczekiwać. Nie można się też spodziewać, by kaznodzieje korzystający z nich przejęci byli szczerą troską o dobro bliźnich, na wzór chrześcijańskiego apostoła Pawła. Do starszych zboru efeskiego mógł on słusznie powiedzieć, że będąc u nich, służył „Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń” przy czym ‛nie uchylał się tchórzliwie od głoszenia im całej woli Bożej’ (Dzieje 20:17-20, 26, 27). Z pewnością Paweł przemawiał od serca, co przysparzało czci Jehowie Bogu, a dla słuchaczy było rzetelną pomocą.
-
-
Pytania czytelnikówStrażnica — 1978 | nr 10
-
-
Pytania czytelników
● Słowa z Listu Jakuba 4:5 sprawiają wrażenie cytatu z innej części Biblii. Skąd Jakub je zaczerpnął i do czego zmierzał?
Werset z Listu Jakuba 4:5 (Wk) brzmi: „Czy sądzicie, że na próżno mówi Pismo: Aż do zazdrości pożąda duch, który w nas mieszka?”
W gruncie rzeczy nie ma takiego odrębnego wersetu biblijnego, o którym by można z całą stanowczością powiedzieć, że go Jakub zacytował w tym miejscu. Prawdopodobnie przytoczył jak gdyby streszczenie głównej myśli zawartej w pewnej liczbie tekstów.
Ponieważ żaden ściśle określony wiersz Pism Hebrajskich nie pokrywa się z wypowiedzią Jakuba, więc niektórzy komentatorzy sugerują, że przytaczał z jakichś apokryficznych albo zaginionych pism. Jednakże natchnieni pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich konsekwentnie posługiwali się wyrażeniem w rodzaju „mówi Pismo”, wprowadzając wyjątki z natchnionego kanonu lub powołując się na jego fragmenty, zarówno wtedy, gdy za podstawę służyły im księgi pisane w oryginalnej hebrajszczyźnie, jak i przy powołaniu się na ich grecki przekład (Jana 19:37; Rzym. 4:3; 9:17; Gal. 4:30; 1 Tym. 5:18). Nie sięgali do pozakanonicznych ksiąg zwanych apokryfami.
Wiele urywków Pisma Świętego poświadcza fakt, że niedoskonali ludzie są obarczeni grzesznymi skłonnościami. Czytamy na przykład: „Jahwe widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe”, oraz: „Dusza grzesznika pożąda zła” (Rodz. 6:5; 8:21; Ps. 51:5-7; Prz. 21:10; Jer. 17:9; Gal. 5:17). Jehowa wyraźnie potępia ducha zazdrości, chciwości i rywalizacji, prowadzącego do tylu kłopotów (Wyjścia 20:17; Ps. 37:1; 73:3; Kohel. 4:4). Uczeń Jakub mógł więc z powodzeniem zebrać te podstawowe myśli, by na nich oprzeć swą wypowiedź i wprowadzić ją wyrażeniem „mówi Pismo”. — Porównaj z tym List do Rzymian 3:9-18.
Jakub dopiero co udzielił swym chrześcijańskim braciom przestrogi przed rozdźwiękami, kłopotami, i zatargami (Jak. 4:1, 2). Następnie wskazał, że przyjaźń ze światem oznacza nieprzyjaźń z Bogiem (Jak. 4:4). I myśli te są trafnie powiązane w wierszu 5: „Czy sądzicie, że na próżno mówi Pismo: Aż do zazdrości pożąda duch, który w nas mieszka?” (Wk) Istotnie, kto ulega skłonności do zła i zazdrości oraz wydaje tego owoce, ten przeciwstawia się Bogu. Taka jest zasadnicza treść Słowa Bożego. Następnie Jakub uzupełnia ten temat przytoczeniem z Księgi Przysłów i pisze: „Daję zaś tym większą łaskę: Dlatego mówi [Prz. 3:34]: ‛Bóg sprzeciwia się pysznym, pokornym zaś daje łaskę’”. — Jak. 4:6.
-