całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli”.

22. Z kogo składa się grono drugorzędnych członków „nasienia” Bożej „niewiasty”?

²² Drugorzędnymi członkami „nasienia” zbiorowej „niewiasty” Bożej są uczniowie Jezusa Chrystusa, którzy dostąpili zrodzenia z ducha, aby w słusznym czasie stać się duchowymi „synami Bożymi” i niebiańskimi współdziedzicami swego starszego brata, Jezusa Chrystusa.

23. Do jakiego rodzaju nadziei Bóg powołał drugorzędnych członków „nasienia” w myśl Listu 1 Piotra 1:3, 4? Czy po tylu latach ta nadzieja jest dziś dalej żywa?

²³ Apostoł Piotr, pisząc do tychże członków, określa ich niebiańską nadzieję mianem „żywej”. Czytamy: „Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego, które jest zachowane dla was w niebie” (1 Piotra 1:3, 4). Nadzieja ich jest dzisiaj w dalszym ciągu „żywa”. Nie obumarła u przebywającego jeszcze na ziemi ostatka współdziedziców, nie zraziła ich żadna pozorna zwłoka w jej realizacji. Spodziewają się oni nadal, że już wkrótce — w chwili wyznaczonej przez ich Boga i Ojca, Jehowę — ujrzą spełnienie się tej nadziei. Apostoł Paweł przywodzi nam na myśl słowa z Księgi Rodzaju 3:15, pisząc do zboru zrodzonych z ducha chrześcijan w Rzymie: „Bóg pokoju rychło zetrze szatana pod stopami waszymi” (Rzym. 16:20, NP).

24. Czyje tęsknoty zaspokoi objawienie się tych „synów Bożych”? Jakie wydarzenie musi poprzedzić to objawienie?

²⁴ Czego zatem całe „stworzenie z upragnieniem oczekuje”? Właśnie „objawienia się” w niedalekiej przyszłości tych „synów Bożych” na czele z najważniejszym Synem Bożym, Jezusem Chrystusem. Ale na krótko przed tym wydarzeniem spodziewamy się jeszcze „wielkiego ucisku”, który niebiański Ojciec, Bóg Jehowa, ześle na przeciwników i prześladowców gnębiących Jego duchowych synów oraz ich lojalnych pomocników (Apok. 7:14, 15; 2 Tes. 1:6-10).

Dlaczego nasze wspaniałe nadzieje są pewne

„Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra” (Rzym. 8:28).

 1. O czym w obecnym XX wieku dowiaduje się coraz większa liczba wzdychających stworzeń ludzkich? Co można powiedzieć o ich nadziei po upływie kilkudziesięciu lat i dlaczego?

W NASZYM dwudziestym wieku wiadomość o zapowiedzianym „objawieniu się synów Bożych” dociera do coraz większej liczby ludzi, którzy stąd wiedzą, czego się należy spodziewać w bliskiej przyszłości. Wprawdzie „całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach”, niemniej jednak ci poinformowani i trwający w nastroju oczekiwania cieszą się z posiadanej nadziei. Chociaż od chwili, gdy zaczęła się formować „wielka rzesza”, upłynęły już dziesiątki lat, ich nadzieja w dalszym ciągu jest żywa. Rośnie w ich sercu niby „drzewo życia”, ponieważ jej podstawą jest obietnica Boża, zapisana na kartach Biblii (Prz. 13:12; Apok. 7:9; 21:5, NW; Rzym. 8:19-22).