w Przekładzie Nowego Świata oraz książki „Prawda was wyswobodzi” i o Raju, które zdążył całkowicie przeczytać. Gdy wyruszał w podróż, jego mała córeczka chciała mu podać medalik, mówiąc: ‚To przyniesie ci szczęście, tatusiu!’ Odpowiedział: ‚Już więcej nie potrzebujemy takich medalików, kochanie, z nami jest teraz Bóg. A to wrzuć do pieca.’ Rozpoczynamy teraz z tą rodziną studium za pomocą książki „Niech Bóg będzie prawdziwy” w języku angielskim.

„W tym czasie pani A. kupiła sobie duży kołonotatnik i gdy tylko dowiaduje się o nowej prawdzie, zapisuje ją w swoim notatniku jako Prawda nr 1, Prawda nr 2 itd. Dotarła już do 62. Każda z tych prawd poparta jest odpowiednimi tekstami Pisma. Pani A. opowiada je swoim sąsiadom, a gdy tylko pozna nową prawdę, zaraz dzieli się tym ze swoją siostrą.

„Pan B. już przy drugich odwiedzinach, po przeczytaniu broszury „Żyć w nadziei na sprawiedliwy nowy świat” powiedział: ‚Głównym celem jest, żebyśmy się stali głosicielami tej dobrej nowiny. Ile godzin w miesiącu powinniśmy poświęcić służbie misyjnej?’

„Powyższe stanowi tylko jedno z licznych cudownych doświadczeń, jakich doznaliśmy ostatnio. Jest jeszcze na przykład pewien wykładowca, który przyszedł do ośrodka służby, aby znaleźć kogoś, kto by z nim studiował. Otrzymał kiedyś dwa czasopisma, ale nikt go nie odwiedził, żeby mu wyjaśnić ich treść. Tyle miał pytań i pragnął poznać nasze wierzenia od podstaw. Studiujemy więc z nim w przerwie między lekcjami, jakich udziela w szkole, a kursem dokształcającym, z którego korzysta na uniwersytecie.

„Jest także pewna nauczycielka szkółki niedzielnej, która bardzo pragnęła zrozumieć Biblię i w związku z tym powiedziała do męża: ‚Wygląda na to, że trzeba będzie mi pójść do któregoś ze świadków Jehowy, żeby przychodził i mnie uczył. Oni wydają się jedynymi ludźmi, którzy znają Biblię!’ Kiedy moja córka odwiedziła ją w domu, powiedziała: ‚Pewna jestem, że to Bóg panią przysłał w odpowiedzi na moją modlitwę.’ Okazuje wielką gorliwość w studiowaniu.

„Wdzięczne jesteśmy Jehowie, że pozwolił nam przeżyć wszystkie te radosne doświadczenia. Prawdziwą przyjemność sprawia służenie Jemu w obecnych dniach i kierowanie drugich ku nadziei Królestwa.”

Pytania czytelników

● „Strażnica” z artykułem do studium zborowego pod tytułem „Świat — rola pod uprawę Bożą” w paragrafie 8 na stronie 2 podaje: „Nigdzie w Chrześcijańskich Pismach Greckich nie czytamy o końcu, zakończeniu lub dokonaniu kosmosu”. Jak należy to rozumieć z uwagi na fakt, że w 2 Piotra 3:6 powiedziano, iż właśnie kosmos doznał zniszczenia za dni Noego?

Słowo „koniec”, „zakończenie” i „dokonanie” zostały tu zestawione z uwagi na pierwotne słowa greckie, których treść mają tłumaczyć. „Chrześcijańskie pisma Greckie w Przekładzie Nowego Świata” słowem „koniec” (angielskie „end”) oddają grecki wyraz telos, a „zakończenie” lub „dokonanie” (angielskie „conclusion” lub — w pierwszym wydaniu — „consummation”) odpowiada pokrewnemu greckiemu słowu synteleia. Słowa te niezmiennie odnoszą się albo do czasu, albo do spełnienia czegoś, osiągnięcia celu czy finału, a nie do zniszczenia czegokolwiek.

I tak czytamy, że Jezus umiłował swych uczniów do telos, czyli aż do końca; że przy telos, czyli końcu swego tysiącletniego panowania przekaże znowu Królestwo swemu Ojcu; że chrześcijanie osiągną telos, czyli koniec swej wiary — wybawienie dusz swoich. Na szczególną uwagę zasługuje wypowiedź, że sam Jehowa jest początkiem i telos, czyli końcem. Czy w którymś z tych przekładów moglibyśmy zastąpić „koniec” wyrażeniem „doznanie zniszczenia”? — Jana 13:1; 1 Kor. 15:24; 1 Piotra 1:9; Obj. 21:6.

Z uwagi na takie znaczenie słowa telos bywa ono nieraz odmiennie tłumaczone: na przykład jako „wynik” w liście Jakuba 5:11 (NW) oraz jako „cel” w 1 do Tymoteusza 1:5 (NW; NT).

Jeżeli chodzi o wyraz synteleia, to znaczeniem swoim również nie obejmuje on zniszczenia. Według dzieła „Expository Dictionary of New Testament Words” (Słownik objaśnień do wyrazów użytych w Nowym Testamencie) w opracowaniu Vine’a słowo to raczej „wskazuje na doprowadzanie do zakończenia (...) oznaczając dokonanie lub dopełnienie różnych części jakiegoś układu”. I tak czytamy w Ewangelii Mateusza 13:39, że „żniwem jest zakończenie [synteleia] systemu rzeczy”. (NW) Uczniowie Jezusa pytali go o to samo „zakończenie”, czyli synteleia, a gdy potem ich opuszczał, obiecał im, że będzie z nimi „po wszystkie dni, aż do zakończenia [synteleia] systemu rzeczy”. — Mat. 24:3; 28:20, NW.

Odpowiednikiem tego greckiego rzeczownika jest czasownik synteleo, którego znaczenie jest w „Przekładzie Nowego Świata” oddawane w ten sam sposób. Użył go Łukasz dla zaznaczenia, że „zakończone” zostały dni postu Jezusa oraz że Szatan „zakończywszy” trzecią pokusę odstąpił od dalszego kuszenia Jezusa. — Łuk. 4:2, 13, NW.

Ponieważ nigdzie nie znajdujemy powyższych greckich słów użytych w związku z określeniem kosmos, więc też „Przekład Nowego Świata” nie posługuje się ich angielskimi lub polskimi odpowiednikami, kiedy jest mowa o „świecie”, czyli kosmosie. Owszem, w 2 liście Piotra 3:6 powiedziano, że kosmos, czyli świat w znaczeniu społeczności ludzkiej doznał zniszczenia, i w tym sensie można powiedzieć, że go spotkał koniec, że został mu przemocą położony kres. Ale apostoł Piotr nie miał tu na myśli, jakoby wówczas ród ludzki dobiegł swego końca czy zakończenia, dopełnił celu swego istnienia i wygasł.

Zatem widzimy, że w Piśmie świętym greckie słowa telos, synteleia i synteleo oraz ich angielskie czy polskie odpowiedniki słusznie dotyczą rozmowy, sprawowania władzy królewskiej, okresu służby, systemu rzeczy albo wieku, ale nie stosują się do rodzaju ludzkiego, czyli kosmosu, bo ludzkość nie zmierza do wygaśnięcia. Jehowa Bóg zamierzył, aby trwała wiecznie, tak samo jak ziemia, którą zamieszkuje. Dlatego też nie będzie nowego kosmosu. Chociaż kosmos doznał zniszczenia w potopie, to jednak byli nim objęci tylko ludzie przeciwni Bogu. O tych, którzy przeżyli, nie można słusznie powiedzieć, iż stanowili nowy kosmos, czyli świat, bo żyli już poprzednio jako część przedpotopowego kosmosu albo świata, za który umarł Chrystus.