Dlaczego rola Boża będzie urodzajna

 1. Jakie następne greckie słowo chcemy teraz rozpatrzyć? Jak często występuje ono w Chrześcijańskich Pismach Greckich?

ZNAJĄC teraz dokładniej znaczenie słowa aión w użyciu natchnionych pisarzy Chrześcijańskich Pism Greckich, możemy lepiej odróżnić je od drugiego greckiego wyrazu, który mamy rozpatrzyć, mianowicie od słowa kósmos. Słowo to natchnieni pisarze użyli 187 razy, głównie zresztą apostoł Jan, na ogół tłumaczone bywa jako „świat”, oprócz jednego miejsca — mianowicie w 1 Piotra 3:3 — gdzie kósmos na przykład w Biblii Gdańskiej jest przełożony na „ochędostwo”. To samo ma miejsce w Przekładzie Nowego Świata: 186 razy kósmos oddany jest przez słowo „świat”, a tylko w 1 Piotra 3:3 słowem „ozdoba”. Stąd też pochodzi słowo kosmetyk (poprzez greckie kosmétikos).

 2. Dlaczego w natchnionych Pismach nigdzie nie jest użyte wyrażenie „nowy kosmos”?

² Ciekawe, że natchnieni pisarze mówią o nowych niebiosach i nowej ziemi, o Nowym Jeruzalem, ale nigdy nie używają wyrażenia: nowy kósmos. Przyczynę tego zrozumiemy, gdy zwrócimy uwagę, że w Biblii słowo kósmos ma związek z rodziną ludzką, ludzkością, z ludźmi w ogólności, a przecież nie oczekujemy nowego, nieznanego rodu ludzkiego tu na ziemi. Za rodzaj ludzki został złożony okup. Syn Boży Jezus Chrystus umarł jako doskonała ofiara ludzka, aby odkupić to, co doskonały Adam stracił w Edenie przez grzech. — 2 Piotra 3:13; Obj. 3:12; 21:1, 2.

 3. Jak teraz określono znaczenie kósmosu?

³ Jak widać z użycia tego wyrazu w 1 Piotra 3:3, podstawowe znaczenie słowa kósmos to „ład”; następnie również „ozdoba, piękno, dekoracja”, bo co jest w ładzie, to jest ładne, czyli ma w sobie piękno. Zgodnie z tym w Chrześcijańskich Pismach Greckich kósmos wiele razy dotyczy ładu w odniesieniu do ludzkości jako całości. Niekiedy więc natchnieni pisarze używają słowa kósmos do określenia układu warunków, inaczej mówiąc środowiska, w którym człowiek się rodzi i żyje, a z którym też musi do pewnego stopnia się liczyć, okazując mu względny szacunek. Ten ustrój rzeczy, który otacza ludzkość i na nią oddziałuje, powstał tu na ziemi. Rozpatrzmy teraz niektóre przykłady użycia słowa kósmos w tym drugim znaczeniu.

 4-6. Jakie jest znaczenie słowa kósmos w Ewangelii Jana 16:21, w 1 do Koryntian 14:10, 11 i w 1 Jana 3:17?

⁴ Jezus Chrystus tuż przed odejściem na okropne cierpienia powiedział do swych wiernych apostołów: „Niewiasta, gdy rodzi, smutek ma, bo przyszła godzina jej; lecz gdy porodzi dzieciątko, już nie pamięta udręczenia, dla radości, że się człowiek na świat [kósmos] narodził.” (Jana 16:21, NT) Wypowiedź ta nie dotyczy przede wszystkim okoliczności, że się człowiek urodził w ludzkiej rodzinie, ale odnosi się do warunków środowiska ludzkiego, w których nowo narodzone dziecko będzie odtąd przebywać.

⁵ Apostoł Paweł, dając chrześcijanom radę, aby na zebraniach nie używali mowy niezrozumiałej dla słuchaczy, napisał: „Wielka zaiste jest rozmaitość głosów na świecie, a żaden z nich nie jest bez znaczenia. Jeślibym tedy nie znał mocy głosu, będę temu, który mówi, cudzoziemcem; a ten, co mówi, będzie mi także cudzoziemcem.” (1 Kor. 14:10, 11, NT) Słusznie, w obrębie środowiska, czyli układu rzeczy i warunków, otaczających ludzkość (szczególnie teraz, gdy istnieje 2796 języków i narzeczy), jest wiele rozmaitych dźwięków mowy, nie licząc już dźwięków innego rodzaju, jak na przykład wygrywanych na instrumentach muzycznych. A jednak występują wszystkie wśród ludzi.

⁶ Chcąc zobrazować brak miłości chrześcijańskiej, apostoł Jan napisał: „Kto ma dostatek w świecie i widzi, że brat jego jest w potrzebie, i zamyka serce swoje przed nim, jakże przebywa w nim miłość Boża?” (1 Jana 3:17, NT) Aby okazać miłość w praktyce, chrześcijanin — jeśli posiada środki do utrzymania życia, jakie są dostarczane lub umożliwiane przez świat, w którym on i jego brat żyją — powinien dzielić się nimi z bratem w potrzebie.

 7. Kogo Jezus wyjawił jako władcę tego zewnętrznego środowiska? Jak ten fakt jest poparty w Łukasza 4:5-8?

⁷ Jezus Chrystus wyjawił, kto z niewidzialnej dziedziny, włada tym zewnętrznym układem rzeczy, oddziaływującym na całą ludzkość, kiedy krótko przed wydaniem go w ręce wrogów rzekł: „Teraz odbywa się sąd nad tym światem; teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. Nie będę już wiele mówił z wami, bo przychodzi władca świata. A nie ma wpływu na mnie (...) władca tego świata został osądzony.” (Jana 12:31; 14:30; 16:11, NW) Niewidzialny władca tego świata nie miał wpływu na Jezusa pod koniec jego ziemskiego dzieła, tak jak nie zdobył wpływu na niego, gdy Jezus dopiero się przygotowywał do rozpoczęcia służby Mesjasza, czyli Chrystusa. W owym czasie Jezus właśnie kończył czterdziestodniowy post na pustyni. „I powiódł go diabeł na górę wysoką, i pokazał mu wszystkie królestwa świata w mgnieniu oka. I rzekł mu diabeł: dam ci tę wszystką moc i sławę ich; bo mi jest dana, a komu chcę, daję ją. Jeśli więc ty oddasz mi pokłon, twoim będzie wszystko.” Tym sposobem Szatan Diabeł oświadczył, że jest niewidzialnym ‚władcą tego świata’, lecz Jezus odrzucił ugodę z nim. — Łuk. 4:5-8, NT.

 8. Dlaczego Jezus jako człowiek potrafił przezwyciężyć świat?

⁸ Jezus jako doskonały człowiek w ciele przezwyciężył ten świat, a potem odszedł stąd. W związku z ostatnią paschą, którą obchodził razem z apostołami, czytamy: „Jezus wiedząc, iż nadeszła godzina jego odejścia z tego świata do Ojca”, przystąpił do umycia im nóg. (Jana 13:1-5, NP) Potem jeszcze tej samej nocy powiedział do nich: „Wyszedłem od Ojca, a przyszedłem na świat: i zasię opuszczam świat, a idę do Ojca. (...) Na świecie ucisk mieć będziecie; ale ufajcie, jam zwyciężył świat.” (Jana 16:28, 33) Własnym przykładem ilustrował to, co powiedział im wcześniej: „Kto miłuje duszę swoją, utraci ją, a kto nienawidzi duszy swojej na tym świecie, ku wiecznemu żywotowi strzeże jej.” (Jana 12:25) Przez ofiarowanie swego ludzkiego życia, czyli duszy, Jezus okazał się godnym życia nieśmiertelnego u swego niebiańskiego Ojca.

 9. Jakie jest drugie znaczenie słowa kósmos? Jak widać to z Ewangelii Łukasza 12:29, 30?

⁹ Można by omówić jeszcze dalsze wersety biblijne dla zobrazowania, że słowo kósmos bywa używane do oznaczenia zewnętrznego środowiska otaczającego całą ludzkość, w którym się znalazła wskutek urodzenia pod aktualnymi warunkami. (Mat. 16:26; 24:21; Jana 18:36; Rzym. 5:12) Ale przechodzimy do wypadków użycia tego słowa w innym sensie, właściwym tylko chrześcijanom; to znaczenie zawiera myśl, która musiała być bardzo obca ludziom z narodów, czyli poganom. Nowe użycie słowa kósmos polega na zastosowaniu go do oznaczenia mas ludzkich pozostających poza zborem chrześcijańskim i przeciwstawnych mu. Takie znaczenie widać w słowach Jezusa, kiedy powiedział apostołom, żeby nie martwili się o materialne potrzeby, a potem dodał: „Bo tego wszystkiego narody świata szukają; ale Ojciec wasz wie, że tego potrzebujecie.” — Łuk. 12:29, 30, NT.

10. Przedstaw na odpowiednim tekście biblijnym to drugie znaczenie słowa kósmos.

¹⁰ Przeciwstawiając ten świat swoim uczniom, Jezus powiedział: „Ducha prawdy (...) świat przyjąć nie może, bo go nie widzi, i nie zna; wy go znacie, bo przebywa wśród was i w was będzie. Jeszcze tylko krótki czas i świat mnie oglądać nie będzie; lecz wy oglądać mnie będziecie.” (Jana 14:17, 19, NP) Ostrzegał ich przed nienawiścią świata, mówiąc: „Jeżeli świat was nienawidzi, wiedzcie, że mnie znienawidził wcześniej niż was. Gdybyście byli częścią świata, świat lubiłby swoją własność. Ponieważ jednak nie jesteście częścią świata, ale ja was wybrałem ze świata, więc was świat nienawidzi.” (Jana 15:18, 19, NW; 7:7; 1 Jana 3:13) W swej końcowej modlitwie z apostołami mówił do Boga: „Nie proszę za światem, lecz za tymi, których mi dałeś; ponieważ są twoimi. Dałem im twe słowo, ale świat ich znienawidził, ponieważ nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata.” — Jana 17:9, 14, NW.

11. Jak słowa Pawła, Jakuba i Jana wykazują, że kósmos ma znaczenie opisane w paragrafie dziewiątym?

¹¹ Ponieważ świat był daleki od Boga i nieprzyjazny dla Jego ludu, apostoł Paweł napisał: „Bóg w Chrystusie z sobą samym świat pojednał, nie poczytując im upadków ich, i położył w nas słowo pojednania. Przetoż w miejsce Chrystusa poselstwo sprawujemy, jak gdyby Bóg upominał przez nas; w miejsce Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem.” (2 Kor. 5:19, 20; 7:10, NT) Ponadto uczeń Jakub dał nam takie ostrzeżenie przed ludźmi obcymi Bogu: „Forma wielbienia, która jest czysta i nieskalana w oczach Boga i Ojca, jest ta: troszczyć się o sieroty i wdowy w ucisku, a siebie zachowywać bez plamy od świata.” „Cudzołożnice, czyż nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest wrogością wobec Boga? Ktokolwiek przeto chce być przyjacielem świata, czyni siebie wrogiem Boga.” (Jak. 1:27; 4:4, NW) Powód tego wyjaśnił nam apostoł Jan: „Wiemy, że pochodzimy z Boga, lecz cały świat jest pod władzą owego złego.” (1 Jana 5:19, NW) Nie powinniśmy go miłować. — 1 Jana 2:15-17.

ROLA POD UPRAWĘ BOŻĄ

12. Podaj trzecie znaczenie słowa kósmos. Jak Jana 1:9, 10, 29 uwypukla to znaczenie?

¹² W trzecim użyciu greckie słowo kósmos dotyczy samych ludzi, ale jako całej grupy, jako jednej rodziny — wszystkich członków rodu ludzkiego na ziemi, wszystkich ludzkich stworzeń niezależnie od ich stanu moralnego lub biegu życia, po prostu jako ludzi, stworzeń Bożych. Z tego punktu widzenia Ewangelia Jana 1:9-10 stwierdza: „Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat. Na świecie był, i świat przezeń powstał, lecz świat go nie poznał.” (NP) Z tego też punktu widzenia Jan Chrzciciel mógł wskazać na Jezusa i zawołać: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.” — Jana 1:29; 1 Jana 2:2.

13. (a) Pamiętając o tym znaczeniu przy czytaniu tekstu Jana 3:16, 17 wyjaśnij, jak Samarytanie z Sychar myśleli o Jezusie? (b) Jakiemu światu mógł Jezus, a później jego uczniowie być światłem?

¹³ Mając na uwadze ludzi żyjących w obrębie obecnego ładu, Jezus powiedział do księcia żydowskiego, Nikodema: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Bo nie posłał Bóg Syna swego na świat, aby sądził świat, lecz aby świat był zbawiony przez niego.” (Jana 3:16, 17, NP) W ten sposób też zapatrywali się na sprawę Samarytanie z miasta Sychar, bo kiedy Jezus wyznał przed Samarytanką, że jest Mesjaszem, czyli Chrystusem, i kiedy ci Samarytanie sami posłuchali Jego mowy, powiedzieli: „Wiemy, że to jest prawdziwie Zbawiciel świata.” Był on nie tylko wybawcą Żydów, ale również Samarytan i innych narodowości. (Jana 4:42, NT) Podtrzymując ten fakt, Jezus publicznie oświadczył przed Żydami: „Jam jest światłość świata; kto za mną idzie, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość żywota.” „Pókim jest na świecie, jestem światłością świata.” (Jana 8:12; 9:5, NT) Jego uczniowie również muszą być światłem świata. — Mat. 5:14-16; Filip. 2:15.

14. Co napisał Piotr o Jezusie jako baranku ofiarnym?

¹⁴ W związku z ofiarowaniem się Jezusa na podobieństwo baranka apostoł Piotr pisze: „Wykupieni jesteście (...) drogą krwią Chrystusa, jako Baranka niewinnego i niepokalanego, przeznaczonego [przewidzianego, NW] przed założeniem [po grecku katabolé] świata, a objawionego czasów ostatecznych z powodu was.” — 1 Piotra 1:18-20, NT.

15, 16. (a) Kiedy dokładnie udało miejsce „założenie świata”? (b) Jak potwierdził to Jezus?

¹⁵ Jezus wystąpił Jako Mesjasz lub Chrystus w latach 29-33 (po Chr.), czyli w ‚czasach ostatecznych’, a nie przy ‚założeniu świata’. Wobec tego ‚założenie świata’ musiało mieć miejsce wcześniej. Kiedy? Wtedy, gdy Adam i Ewa, już skazani na śmierć zostali wypędzeni z rajskiego ogrodu Eden, lub dokładniej, gdy Adam z Ewą wydali dzieci, które mogłyby być uratowane od piętna śmierci odziedziczonego po Adamie. (Rzym. 5:12, 13) Jak wynika z Biblii, pierwszym z tego świata ludzkiego, godnym odkupienia był Abel.

¹⁶ Na okoliczność, że owo założenie świata (kósmos) trzeba umieścić w tamtym okresie, wskazał sam Jezus, mówiąc do przywódców żydowskich, którzy czyhali na jego życie: „Zatem świadczycie, że się kochacie w uczynkach ojców swoich; albowiem oni ich [proroków] pozabijali, a wy budujecie groby ich. Dlatego i mądrość Boża rzekła: Poślę do nich proroków i apostołów, i z nich niektórych zabiją i prześladować będą; aby poszukiwano od tego rodu krwi wszystkich proroków, wylanej od założenia świata, od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a świątynią.” (Łuk. 11:48-51, NT) Jezus zaznaczył, że przelewanie krwi wszystkich proroków od założenia świata rozpoczęło się od Abla. Zatem Abel żył w czasie „założenia świata”. Od tego świata ludzkiego Jezus miał oddalić dziedzictwo grzechu przez ofiarowanie się jako Baranek Boży. — 1 Mojż. 4:2-11, 25; Mat. 23:35; Hebr. 11:4; 12:24.

17, 18. (a) Jakim sposobem Jezus był ‚przewidziany przed założeniem świata’? (b) Jak Jehowa objawił to ludzkości według 1 Mojżeszowej 3:15?

¹⁷ Jak to jednak należy rozumieć, że Jezus Chrystus, niebiański Syn Boży, był ‚przewidziany przed założeniem świata’? Otóż Jehowa Bóg jeszcze przed pojawieniem się Abla z góry przewidział swego umiłowanego Syna na ofiarnego Baranka Bożego dla odkupienia świata ludzkiego. Zanim doskonali Adam i Ewa zgrzeszyli w ogrodzie Eden, Bóg nie potrzebował zamierzać odkupienia świata ludzkiego przez ofiarę doskonałego człowieka. Ale skoro tylko ta pierwsza para zgrzeszyła, Bóg wiedział to lub dowiedział się o tym, gdyż teraz czuli się winni i nie chcieli się pokazać. Wreszcie przyznali się do grzechu. Bezzwłocznie powziął Bóg zamysł odkupienia świata potomków Adama i Ewy. Objawił to zamierzenie, oznajmiając wężowi, który reprezentował Kusiciela, Szatana Diabła: „Położę nieprzyjaźń między tobą i między niewiastą, i między potomstwem [nasieniem, BG] twoim a potomstwem jej; ono zmiażdży głowę twoją, a ty zranisz jego piętę.” — 1 Mojż. 3:15, Wu, uw. marg.

¹⁸ Mówiąc o ‚jej potomstwie’, to jest potomstwie ‚niewiasty’, Bóg miał na myśli zwłaszcza swego jednorodzonego Syna, który stał się na ziemi Jezusem Chrystusem. Przez ‚zranienie pięty’ tego Syna rozumiał jego śmierć. Syn Boży śmiercią swoją nie tylko udowodnił zupełną nienaganność, ale również posłużył jako ofiara okupu, podobna do ofiary z baranka; był to wiec „Baranek Boży, który gładzi grzech świata [kósmosu]”. A zatem zgodnie z tekstem 1 Mojżeszowej 3:15, Bóg przewidział już Chrystusa przed wydaniem wyroku na Ewę i Adama i przed wygnaniem ich poza ogród Eden, gdzie Ewa miała w bólach rodzić dzieci. Z tego względu było to przed „założeniem świata”, to jest świata ludzkości z odziedziczonym grzechem, z którego miało nastąpić wyzwolenie przez ofiarę głównego Nasienia (Potomka) niewiasty Bożej. Miało to miejsce, zanim wierny Abel złożył ofiarę z owcy około roku 3897 przed Chr. Już tak dawno przed swoją późniejszą rzeczywistą śmiercią na ziemi Jezus Chrystus był przewidziany przez Boga, swego Ojca. — 1 Mojż. 22:1-18; 2 Mojż. 12:3-28; 29:38-42.

19, 20. (a) Kogo Paweł nadmienia jako wybranych z Chrystusem również „przed założeniem świata”? (b) Jak było to możliwe?

¹⁹ Stosując to samo co apostoł Piotr wyrażenie greckie, apostoł Paweł pisze: „Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas pobłogosławił w Chrystusie wszelkim błogosławieństwem duchowym w niebiosach, jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli świętymi i niepokalanymi przed nim w miłości, i przeznaczył nas ku przysposobieniu sobie za synów przez Jezusa Chrystusa, według upodobania woli swojej, (...) w którym mamy odkupienie przez krew jego.” — Efez. 1:3-7, NT.

²⁰ Z tych słów można wywnioskować, że już wtedy, gdy Jehowa Bóg mówił o nasieniu swej „niewiasty w przeciwstawieniu do nasienia węża, postanowił, aby to obiecane nasienie obejmowało również 144 000 innych duchowych synów, którzy mieli stać się Oblubienicą Jego głównego Syna. Tak wybrał Bóg te 144 000 wespół z Jezusem Chrystusem „przed założeniem świata”. W tym celu Bóg przeznaczył lub z góry zadecydował, że sobie przysposobi 144 000 dalszych duchowych synów przez swego jednorodzonego Syna Jezusa Chrystusa na podstawie jego przelanej krwi, mającej stanowić ofiarę okupu za nich. Tym sposobem 144 000 tych, którzy byli wybrani na część składową nasienia niewiasty wespół z Chrystusem, miały być uwolnione od grzesznego świata ludzkiego. Tak jak nasienie węża miało obejmować wiele osobników, tak też nasienie niewiasty składać się miało z wielu synów Bożych.

„NAPISANE (...) OD ZAŁOŻENIA ŚWIATA”

21. (a) Podaj właściwe znaczenie Objawienia 13:8 i wyjaśnij, dlaczego taki musi być sens tego tekstu. (b) Jak wiele imion występuje w tej szczególnej „księdze życia”?

²¹ Księga Objawienia 13:1-8 przedstawia obrazowo widzialną organizację polityczną wielkiego Węża jako dzikie zwierzę, czyli bestię, i podaje: „Będą się jej kłaniać wszyscy mieszkający na ziemi, których imiona nie są napisane w księgach żywota. Baranka zabitego od założenia świata.” Jednak słowa te nie znaczą, iż Baranek był zabity od założenia świata, bo on był wprawdzie przewidziany przed założeniem świata, lecz zabity dopiero w roku 33 (po Chr), jak na to wskazuje Objawienie 5:6-10. Tak więc werset z Objawienia 13:8 zaznacza, że księgi żywota należą do zabitego Baranka oraz że czciciele symbolicznego dzikiego zwierzęcia nie byli zapisani w tych księgach życia i wcale nie mieli być tam wpisani.a Od „założenia świata” tacy bałwochwalcy nie byli przez Boga wybrani na tych, którzy uzyskają nieśmiertelne życie w niebie razem z uwielbionym Barankiem Bożym. W tej szczególnej księdze życia ilość imion była zarezerwowana tylko dla 144 000 tych, którzy odrzucili kult symbolicznego dzikiego zwierzęcia i jego obrazu. — Obj. 15:2, 3; 20:4; 21:27.

22, 23. (a) Kim mogą być zapisani w „księdze żywota” z Objawienia 17:8 i dlaczego? (b) Jak Jezus wskazał na to wyraźnie w Mateusza 25:34?

²² O nowożytnych czcicielach obrazu dzikiego zwierzęcia księga Objawienia 17:8 (NT) podaje: „Zadziwią się mieszkańcy ziemi (których imiona nie są zapisane w księdze żywota od założenia świata)”. Ponieważ ten werset nie określa bliżej, że jest to księga „Baranka zabitego”, więc może tu chodzić o tę księgę, w której są spisane imiona ludzi mających odziedziczyć ziemskie życie w nadchodzącym systemie rzeczy. Z uwagi na zaszczytną wzmiankę w liście do Hebrajczyków 11:4 i 12:24 jako pierwszy byłby tam zapisany Abel. (Obj. 20:12-15) Abel należy do „drugich owiec”, dla których Rzetelny Pasterz Jezus Chrystus wyrzekł się swej duszy, czyli za które złożył swe ludzkie życie. — Jana 10:14-16, NW.

²³ Abel będzie więc żył na ziemskim obszarze Królestwa Bożego; tu na ziemi dostąpi błogosławieństw tego Królestwa Nasienia „niewiasty” Bożej. (1 Mojż. 3:15) Tutaj będzie się cieszył życiem wraz z klasą przyrównanych do owiec ludzi, którzy obecnie wyświadczają dobro duchowym braciom Chrystusa, ostatkowi Nasienia niewiasty Bożej. (Obj. 12:1, 5, 6, 17) Niewątpliwie właśnie na ten przywilej wskazał Jezus Chrystus w przypowieści o owcach i kozłach, która teraz znajduje swe spełnienie. W przypowieści tej rzekł do zebranych po prawicy owiec: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego! odziedziczcie królestwo wam zgotowane od założenia [po grecku: katabolé] świata.” — Mat. 25:34.

24. Jakie to ma znaczenie, że w wypowiedzi Jezusa z Ewangelii Mateusza 25:34 występuje greckie słowo katabolé, a nie thémelios (fundament)?

²⁴ Do określenia „założenia” jest tu użyte greckie słowo katabolé, zupełnie inne niż słowo themélios, które zostało zastosowane do Jezusa jako „fundamentu” zboru chrześcijańskiego. (1 Kor. 3:10-12; Efez. 2:20-22, NT) Słusznie, gdyż te dwa greckie słowa nie odnoszą się do jednego i tego samego; położenie Jezusa Chrystusa jako „fundamentu” w niebiańskim Syjonie nie jest równoznaczne z „założeniem” świata i nie wydarzyło się w tym samym czasie ani okresie. (Izaj. 28:16; 1 Piotra 2:5, 6) Jezus Chrystus został położony jako fundament w Syjonie tysiące lat po „założeniu świata”. Od wypowiedzenia słów zanotowanych w 1 Mojżeszowej 3:15 co do Nasienia swej niewiasty Bóg rozpoczął przygotowania do ustanowienia królestwa Mesjańskiego dla błogosławienia wszystkich „drugich owiec”. Dlatego błogosławieństwa czekające ich na ziemskim obszarze Królestwa były „zgotowane od założenia świata”.

„NOWE NIEBIOSA I NOWA ZIEMIA”

25, 26. Co według słów Piotra istniało przed potopem za dni Noego i jakie w związku z tym powstaje aktualne pytanie?

²⁵ Błogosławienie wszystkim „drugim owcom” poddanym Królestwu Bożemu będzie miało miejsce za czasów przyobiecanych „nowych niebios i nowej ziemi”. Wprowadzając wzmiankę o nich, apostoł Piotr pisze na wstępie: „Bóg (...) nie powstrzymał się od ukarania dawnego świata [kósmosu], ale Noego, kaznodzieję sprawiedliwości, zabezpieczył wraz z siedmioma innymi, gdy sprowadził potop na świat ludzi niezbożnych.” (2 Piotra 2:4, 5, NW) Następnie Piotr opisuje stan istniejący tuż przed owym potopem, dodając: „W dawnych czasach były niebiosa i była ziemia wystająca zwarcie z wody i pośród wody przez słowo Boże; i przez nie świat ówczesny uległ zniszczeniu, będąc zatopiony wodą.” — 2 Piotra 3:5, 6, NW.

²⁶ Zwróćmy uwagę, że Piotr wymienia tu trzy rzeczy objęte potopem: (1) „niebiosa”, które były „w dawnych czasach”. (2) ‚ziemię wystającą zwarcie z wody’ oraz (3) „świat ówczesny”. Czy wszystko to uległo zagładzie?

27. Czego potop nie zniszczył, ale jaką spowodował zmianę?

²⁷ Ziemia nie została zniszczona; nadal ‚wystaje zwarcie z wody’. Ale już nie znajduje się „pośród wody”. Dlaczego? Ponieważ otaczająca ją wtedy woda opadła w formie potopu z nieba, a nie po prostu tylko z chmur. ‚Niebiosa dawnych czasów’ do sześćsetnego roku życia Noego były inne, a przynajmniej miały pewną cechę odróżniającą ją od tych niebios, czyli obszarów zewnętrznych, które istnieją teraz. W przestworzach wysoko nad ziemią zawieszony był wtedy pierścień wodny, zawierający miliardy ton wody. Jak donosi księga 1 Mojżeszowa 1:6-8, Bóg słowem swoim rozkazał, aby w przestworzu niebios znalazł się taki pierścień wodny. Okrywał on ziemię niby baldachim, wobec czego ziemia stała „pośród wody przez słowo Boże”. W listopadzie sześćsetnego roku Noego słowo Boże spowodowało, że pierścień wodny otaczający ziemię, z której pierwotnie pochodził, opadł na nią z powrotem. Ta cecha niebios zniknęła więc, ale same niebiosa ze słońcem, księżycem i gwiazdami pozostały. (1 Mojż. 1:14-19; 6:5-8:7) Zatem co było zniszczone?

28. (a) Kto został zniszczony w potopie zgodnie ze słowami apostoła w 2 Piotra 3:6? (b) Kogo zniszczenie nie objęło?

²⁸ Zagładzie ulegli ludzie, którzy byli poza arką Noego. To o nich jest mowa w 2 Piotra 3:6, gdzie powiedziano, że „świat ówczesny uległ zniszczeniu, będąc zatopiony wodą”. (NW) Oni stanowili ‚dawny świat’ i właśnie ich Bóg ukarał — mówiąc słowami z 2 Piotra 2:5 — „gdy sprowadził potop na świat ludzi niezbożnych”. (NW) Był to świat ludzi, których zepsucie i panująca wśród nich przemoc oddaliła od Boga, wskutek czego stali się Mu obcy; odsunęli się też od Noego i pozostałych siedmiu dusz ludzkich, które z nim weszły do arki. Jak wiemy, byli w owe dni na ziemi również Nefilimowie, to znaczy mieszane potomstwo małżeństw nieposłusznych aniołów, synów Bożych, z pięknymi córkami ludzkimi. (1 Mojż. 6:1-4, NW) Chociaż Nefilimowie istotnie mogli mieć siły nadludzkie, to jednak byli ciałem i oczywiście zostali zniszczeni w potopie. Ich matki, żony zmaterializowanych anielskich synów Bożych z nieba, były cielesne i także zginęły w potopie; ale ich ojcowie uniknęli potopu przez zdematerializowanie swych ludzkich ciał i powrót do niewidzialnych dziedzin duchowych. — 1 Piotra 3:19, 20; 2 Piotra 2:4; Judy 6.

29. Streść, co było zniszczone, a co zachowane.

²⁹ Z tych trzech rzeczy, które wymienił apostoł Piotr, nie były zniszczone literalne niebiosa i literalna ziemia; natomiast usunięty z powierzchni ziemi został dawny świat ludzki, „świat ludzi niezbożnych”, „świat ówczesny”.

30. Kto będzie zniszczony w Armagedonie, a kto zachowany?

³⁰ Całą ludzkość, która była daleko od Boga, czyli „niezbożna”, spotkało zniszczenie, ale ród ludzki nie został zgładzony do szczętu. Dlatego obecnie mamy współczesne społeczeństwo. Jest ono tak samo niepobożne. Wywodzi się z Adama i Ewy, i pójdzie na zginienie w nadchodzącej bitwie Armagedonu. (Obj. 16:14, 16) Jednak ród ludzki utrzyma się na ziemi, bo jak Noe i jego siódemka w arce, tak dzisiejsze „drugie owce” będą zachowane poprzez tę walkę i wstąpią w okres „nowych niebios i nowej ziemi”. (Mat. 24:36-39) Tak więc życie ludzkie nie zaginie, lecz będzie trwało na ziemi po wsze czasy.

31. Widocznie dlaczego Piotr pod koniec listu powstrzymał się od użycia słowa kósmos w związku z niebiosami i ziemią? Jaki więc wysnuwamy wniosek co do znaczenia wyrazu „ziemia”?

³¹ W pozostałej części tego listu, gdzie jest mowa o ‚teraźniejszych niebiosach i ziemi’ oraz o ‚nowych niebiosach i nowej ziemi’, apostoł Piotr nie używa już więcej słowa kósmos, czyli świat, w znaczeniu ludzi na ziemi. Jest tak widocznie dlatego, że tutaj Piotr używa wyrażeń „niebiosa” i „ziemia” w sensie obrazowym, symbolicznym, a nie w odniesieniu do literalnych niebios i ziemi. A co z ludzkością, to znaczy wszystkimi ludźmi niezbożnymi i obcymi Jehowie Bogu? Są oni określeni wyrazem „ziemia”, bo „ziemia” często oznacza ludzi żyjących na ziemi. — 1 Mojż. 11:1; Ps. 97:1; Jer. 22:29.

32. Co jeszcze, logicznie rzecz biorąc, określone było w liście Piotra symbolicznie?

³² Wobec powyższego określenia użyte do opisania zniszczenia obecnych symbolicznych niebios i ziemi, mianowicie „ogień”, również ma znaczenie symboliczne. Zatem to nie literalne niebiosa i ziemia zostaną zniszczone w czasie spełniania się słów z 2 listu Piotra 3:7, 10: „Przez to samo słowo teraźniejsze niebiosa i ziemia są odłożone na ogień i zachowane na dzień sądu i zniszczenia ludzi niezbożnych. (...) Dzień Jehowy nadejdzie jak złodziej i wtedy niebiosa przeminą z syczącą wrzawą, lecz żywioły od wielkiego gorąca rozpuszczą się, a ziemia i dzieła jej zostaną odkryte.” (NW) Ognista klęska załamie niewidzialną władzę Szatana Diabła nad ludzkością i usunie ziemskie społeczeństwo niezbożnych. Ale chrześcijanie, którzy są pojednani z Bogiem, będą zachowani.

33. Czym będą nowe niebiosa i nowa ziemia?

³³ Dlatego Piotr ciągnie dalej: „Ale według Jego obietnicy oczekujemy nowych niebios i nowej ziemi, a w nich ma mieszkać sprawiedliwość.” (2 Piotra 3:13, NW) Symbolicznymi nowymi niebiosami będzie mesjańskie Królestwo Jehowy, panujące z niewidzialnych dziedzin. Nowa ziemią będą zorganizowane „drugie owce”, za które Rzetelny Pasterz Jezus Chrystus złożył swe ludzkie życie. W tym nowym ziemskim społeczeństwie zamieszka, czyli będzie praktykowana sprawiedliwość; literalna ziemia cała będzie napełniona sprawiedliwością wśród rajskich warunków.

34. Co zatem jest rolą uprawy Bożej i do czego powinni czuć się zobowiązani wszyscy chrześcijanie?

³⁴ Powyższe chwalebne poselstwo dotyczy całej ludzkości. Jest skierowane do wszystkich. Wolą Bożą oznajmioną przez Chrystusa jest, żeby ta dobra nowina rozeszła się po całej zamieszkanej ziemi, zanim będą zniszczone teraźniejsze niebiosa i ziemia wraz ze wszystkimi niezbożnymi. (Mat. 24:14) Cały świat ludzki jest obecnie rolą uprawy Bożej i takiej działalności, jak nigdy dotąd. Jako chrześcijanie oddani zupełnie spełnianiu Jego woli jesteśmy zobowiązani współpracować z Nim w tym nader ważnym dziele zbawienia. Doceniając Jego niezasłużoną dobroć wobec nas, zdecydowanie będziemy przeć naprzód w tym dziele, „albowiem Bożymi współpracownikami jesteśmy. W ten sposób z miłości okażemy Mu, że cała ta nieogarniona dobroć, jaką nam okazuje przez Jezusa Chrystusa, nie chybia celu. — 1 Kor. 3:9; 2 Kor. 5:19 do 6:1, NT.

[Przypis]

[Ilustracje na str. 5]

Ozdoba (kosmos)

Narodzenie na świat (kosmos)

[Ilustracje na str. 6]

Abel pierwszy ze świata (kosmos) ludzkiego godny odkupienia

[Ilustracje na str. 7]

Świat (kosmos) niezbożnych ludzi zniszczony wodą