Skrucha prowadząca z powrotem do Boga

„Życzliwie usposobiony Bóg próbuje doprowadzić ciebie do skruchy” (Rzym. 2:4).

 1, 2. Co powinniśmy zrozumieć, jeśli chodzi o grzech i o pogląd Boży?

KAŻDEMU z nas dodają otuchy słowa psalmisty Dawida:

„Jehowa jest miłosierny, łaskawy,

nieskory do gniewu i przepełniony serdeczną życzliwością. (...)

Nie obszedł się z nami ściśle według naszych grzechów

ani według naszych błędów nie sprowadził na nas tego, na cośmy zasłużyli. (...)

Jak ojciec okazuje miłosierdzie synom,

tak Jehowa okazał miłosierdzie tym, co się go boją.

Sam przecież dobrze zna naszą strukturę,

pamiętając, że jesteśmy prochem” (Ps. 103:8, 10, 13, 14).

² Bóg wprawdzie uznaje nas wszystkich za grzeszników, niemniej jednak pragnie nam pomóc i jest gotów nam przebaczyć (Ps. 32:1, 2). Nasze wyobrażenie o Bogu wszakże nie będzie dokładne, jeśli nie przyswoimy sobie w całości Jego poglądu na grzech. Chociaż Psalm 103 zapewnia nas, że Jehowa ‛przebacza wszystkie błędy’, to jednak wskazuje także na nasze obowiązki: „Serdeczna życzliwość Jehowy od czasu niezmierzonego aż po czas niezmierzony rozciąga się nad tymi, co się go boją, (...) nad tymi, którzy pamiętają o jego rozporządzeniach, aby się do nich stosować” (Ps. 103:3, 17, 18).

 3. Dlaczego żywotne znaczenie ma skrucha?

³ Jeżeli ktoś popełni poważny grzech, nie okazuje skruchy i nie szuka ojcowskiego miłosierdzia Jehowy, ale w dalszym ciągu pogrąża się w grzechu, co wtedy? Opis z Księgi Wyjścia 34:6, 7 podaje dokładnie, jaki jest Bóg Jehowa. Podkreśla Jego miłosierdzie, powolność do gniewu i gotowość przebaczania błędów, potem jednak dodaje: „Lecz bynajmniej nie zapewni on bezkarności”. (Porównaj z tym Księgę Liczb 25:1-5; Ezechiela 33:12, 13). Dlatego nie wolno nam nadużywać Jego miłosierdzia, wychodząc z mylnego założenia, że i tak nam ono przysługuje. Co więc powinien uczynić prawdziwy czciciel Boga, jeśli przytrafi mu się grzech?

ZWRÓCENIE SIĘ KU BOGU

 4. Jak można uzyskać przebaczenie? (2 Kron. 7:13, 14).

⁴ Chrześcijanin, który zgrzeszył przeciw prawu Bożemu, potrzebuje przebaczenia. Kto właściwie może go udzielić? W gruncie rzeczy tylko Bóg. Apostoł Jan napisał: „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy, i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości” (1 Jana 1:9; 2:1, Nowy Przekład).

 5, 6. Jakiej rady udzielono w Liście Jakuba 5:14-16? Dlaczego winowajca powinien dostosować się do tej rady?

⁵ W wypadku poważnego grzechu Bóg mądrze radzi, żeby chrześcijanin ‛wyznający grzechy swoje’ zdobył się jeszcze na dodatkowy krok. W kontekście nawiązującym najwyraźniej do schorzenia duchowego, łącznie z „grzechami”, uczeń Jakub nadmienił: „Choruje kto spośród was? Niech przywoła starszych ze zboru i niech się modlą nad nim (...). A modlitwa wiary poratuje niedomagającego i Jehowa go podźwignie. Nadto jeśli popełnił grzechy, zostaną mu przebaczone” (Jak. 5:14-16).

⁶ Krok ten jest rozsądny, gdyż chrześcijanin, który się dopuścił ciężkiego grzechu, przejawia pewien stopień duchowej słabości i potrzebuje pomocy. Może dużo skorzystać z modlitw, które z wiarą skierują do Boga „starsi ze zboru”. Tacy starsi potrafią też przedstawić mu rady biblijne i odpowiednio go wesprzeć, żeby odzyskał siły duchowe. Ponadto niektóre przewinienia są właściwie grzechami przeciw zborowi chrześcijańskiemu, gdyż przynoszą ludowi Bożemu ujmę i zmartwienie. W takim wypadku tym bardziej jest rzeczą stosowną, aby winowajca szukał pomocy u starszych (2 Kor. 2:10).

 7. Jak starsi zostają powiadomieni o zaistniałym wykroczeniu, żeby mogli udzielić pomocy? (Prz. 28:27; 29:24).

⁷ Chrześcijanin winien poważnego grzechu daje dowody mądrości i pokory, gdy z własnej inicjatywy zwraca się do starszych. „Kto ukrywa występki, nie ma powodzenia, lecz kto je wyznaje i porzuca, dostępuje miłosierdzia” (Prz. 28:13, NP). Niekiedy z powodu zażenowania, poczucia winy lub braku szczerego żalu grzesznik nie udaje się do starszych, jak radzi Jakub. Każdy inny chrześcijanin, który wie o tym grzechu, powinien zachęcić sprawcę, aby naprawił swój błąd i poszukał tak mu potrzebnej pomocy duchowej. Jeżeli mimo to winowajca nie idzie do starszych, drugi chrześcijanin powinien ich powiadomić, żeby mogli pośpieszyć z niezbędną pomocą. Wszystkim chrześcijanom powinno zależeć na tym, by ‛odwieść grzesznika od jego błędnej drogi’ i przez to ‛wybawić duszę jego od śmierci’ (Jak. 5:19, 20).

UPOMINANIE NA PODSTAWIE SŁOWA BOŻEGO

 8. W jaki sposób starsi prowadzą postępowanie na spotkaniu komitetu?

⁸ Kiedy członkowie komitetu sądowniczego spotykają się celem rozpatrzenia jakiegoś naruszenia norm, proszą w modlitwie o kierownictwo Jehowy. Jak przystoi pasterzom, których pobudką działania jest miłość, starsi cierpliwie omawiają ze sprawcą to, co się wydaje istotą problemu lub złego czynu (Efez. 5:1, 2; 1 Piotra 5:2, 3). Nawet gdy są świadkowie potwierdzający, że popełniono przestępstwo, komitet sądowniczy zachęca danego człowieka, aby szczerze omówił nie tylko samo zło, ale też wszystko, co do niego doprowadziło, i jakie jest jego zdanie o całej sprawie (Powt. Pr. 19:15; Jana 8:17). Dlaczego jest to potrzebne?

 9, 10. Co starają się osiągnąć starsi w komitecie prowadzącym przesłuchanie w sprawie jakiegoś przewinienia? (Ps. 51:15, NP).

⁹ Chociaż starsi wysłuchujący sprawy ustalają winę i starają się przekonać winowajcę o wadze wyrządzonego zła, to przede wszystkim zależy im na udzieleniu pomocy chrześcijańskiemu bratu, który zbłądził na manowce. Pragną pobudzić go do skruchy, żeby ‛od osoby Jehowy nadeszło orzeźwienie’ (Dzieje 3:19). Jeżeli sprawca nie przyznaje się do winy, nie uznaje szkodliwości swego postępku lub nie widzi potrzeby skruchy, prawdopodobnie będą musieli ‛złożyć przekonujący dowód co do grzechu i co do sprawiedliwości’. (Zobacz dla porównania Ewangelię według Jana 16:8). Jednakże w trakcie przekazywania takiego zbożnego upomnienia nie powinni wykazywać mściwości ani srogości. Biblia zaleca: „Upominaj, strofuj, nawołuj — z całą wielkodusznością i umiejętnością nauczania” (2 Tym. 4:1, 2). Dzięki życzliwemu i cierpliwemu, lecz zarazem stanowczemu upominaniu może uda im się dotrzeć do serca grzesznika, aby znienawidził zło i nawrócił się do Boga (Jer. 3:12, 13).

¹⁰ Wiele możemy się nauczyć z przykładu Ezdrasza. Wyraźnie wytknął on Żydom ich błąd. Nie miał jednak przede wszystkim na celu, by ich zawstydzić, natomiast chciał ich powstrzymać, poruszyć ich serca, pobudzić do znienawidzenia zła i do okazania skruchy. Skłonił ich do wyznania wszystkiego Jehowie i do odpowiedniego działania; uczynili, co w danej sytuacji było możliwe, aby naprawić zło (Ezdr. 10:7-14). Podobnie komitet zajmujący się wypadkiem ciężkiego grzechu chce pomóc winowajcy, aby zdał sobie sprawę z powagi popełnionego zła i odczuł w sercu potrzebę skruchy (Izaj. 1:18).

„UPOMINAJ WOBEC WSZYSTKICH OBSERWATORÓW”

11. Komu jest potrzebne biblijne upomnienie?

¹¹ Na spotkaniach sądowniczych z obwinionymi starsi stosują się do następujących słów apostoła Pawła, skierowanych do Tymoteusza: „Osoby, które się pogrążają w grzechu, upominaj wobec wszystkich obserwatorów [dosłownie: „na oczach wszystkich”], aby i pozostałych ogarnęła bojaźń” (1 Tym. 5:20). Chodzi tu zatem o „zatwardziałych grzeszników” (Romaniuk), o ludzi „trwających w grzechu” (Biblia Tysiąclecia) aż do czasu, gdy zostaje im udzielone to upomnienie.

12. W jaki sposób komitet sądowniczy stosuje się do rady z Listu 1 do Tymoteusza 5:20?

¹² W pierwszym stuleciu Tymoteusz jako pełnomocny przedstawiciel apostoła Pawła mógł tę pisemną instrukcję wprowadzać w czyn osobiście, „na oczach wszystkich” zainteresowanych sprawą i w obecności winowajcy. W czasach obecnych takiego upomnienia udziela zwykle wyznaczony do tego komitet starszych, a nie poszczególna jednostka. Niekoniecznie musi w to być wciągnięty cały zbór. Pod koniec spotkania komitetu sądowniczego, po udowodnieniu winy, starsi w nawiązaniu do popełnionego zła dają upomnienia oparte na Piśmie Świętym. Obecni są świadkowie, którzy złożyli zeznania co do rozpatrywanego grzechu, i takie wtajemniczone osoby zostają zaproszone do wysłuchania biblijnego napomnienia. W ten sposób wygłasza się je „wobec wszystkich obserwatorów”, czyli „na oczach wszystkich”. „Pozostali” wspomniani w Liście 1 do Tymoteusza 5:20 otrzymują dzięki temu pomoc, która im ułatwi przejęcie się zdrową bojaźnią przed popełnieniem grzechu; tym lepiej sobie uprzytomnią potrzebę unikania grzechu i okoliczności, które mogą do niego prowadzić.

CZY WIDAĆ SKRUCHĘ?

13. Przed jakim zadaniem stają starsi rozpatrujący czyjś poważny grzech?

¹³ Do najtrudniejszych zadań starszych rozpatrujących czyny karygodne należy ustalenie, czy grzesznik okazuje szczerą skruchę. Nie mogą sądzić tylko na podstawie zewnętrznych pozorów. A ponieważ nie potrafią odczytywać z serc, więc potrzeba im wiele trzeźwego rozeznania, równowagi i mądrości w ocenianiu samego przewinienia, jego stosunku do prawa Bożego oraz tego, co mówi i jak się zachowuje sprawca.

14, 15. Dlaczego starsi powinni uważnie badać, czy wystąpiła skrucha?

¹⁴ Starsi nie powinni pochopnie wnioskować, że ujawniła się skrucha. Dlaczego? Otóż jeśli mylnie osądzą, że mają przed sobą skruszonego grzesznika, może to wywrzeć szkodliwy wpływ na całą trzodę. Weźmy jednak pod uwagę odmienny przykład biblijny, dotyczący złoczyńcy w zborze korynckim. Był on przez pewien okres wykluczony, po czym z powodu szczerej skruchy został przyjęty z powrotem. Jak bracia mieli go teraz traktować? Koryntianie zostali życzliwie zachęceni, aby polegając na dobrym rozpoznaniu skruchy ‛przebaczyli mu i dodawali otuchy’, to jest aby „postanowili okazać mu miłość” (2 Kor. 2:6-8, NP). Tak samo dzieje się obecnie, gdy komitet dochodzi do wniosku, że winowajca jest przejęty skruchą. Gdyby jednak błędnie ocenili sytuację i pozostawili w zborze złoczyńcę, który nie dał dowodów prawdziwej skruchy, naraziliby na niebezpieczeństwo moralną i duchową czystość całej reszty trzody (1 Kor. 5:6).

¹⁵ Czego komitet może oczekiwać przy ustalaniu, czy u sprawcy występuje prawdziwa skrucha? Człowiek ogarnięty skruchą nie próbuje pomniejszać ani usprawiedliwiać zła, które wyrządził. Uznaje w swoim umyśle niegodziwość tego, co zrobił, i czuje w sercu głęboki żal z powodu zgrzeszenia przeciw Bogu (Jer. 3:25; Dzieje 3:19). Toteż starsi załatwiający sprawę muszą się upewnić, czy faktycznie istnieje taki żal, inaczej mówiąc smutek.

16, 17. (a) Jaka jest różnica między „smutkiem świata” a „smutkiem zbożnym”? (Hebr. 12:16, 17). (b) Jaki wpływ na sąd starszych będą miały łzy lub inne oznaki wzruszenia?

¹⁶ Starsi zapewne będą musieli odróżnić „smutek świata” od „smutku zbożnego”, który „przyczynia się do skruchy dla wybawienia” (2 Kor. 7:10). Człowieka, który coś zawinił, mogło zasmucić osobiste niepowodzenie, może się wstydzić z powodu zdemaskowania albo czuć przygnębionym ze względu na czekające go skarcenie. Tymczasem taki „smutek świata” nie dowodzi, że go dręczy zgrzeszenie przeciw Bogu albo ściągnięcie hańby na Boga i Jego lud, a dopiero to świadczyłoby o „smutku zbożnym”. Ezaw płakał rzewnymi łzami nad utratą prawa pierworodztwa, ale Jehowa wiedział, iż w sercu jego nie było prawdziwej skruchy. Jeżeli więc ktoś obarczony ciężkim grzechem nawet roni łzy, starsi muszą dążyć do ustalenia, czy to wynika ze „smutku zbożnego”. Oczywiście jest to możliwe. Za czasów Ezdrasza „lud zanosił się od płaczu”, słysząc jego szczerą modlitwę za ich grzechy, a Piotr gorzko zapłakał z powodu zaparcia się Jezusa (Rodz. 25:29-34; 27:34; Ezdr. 10:1, NP; Łuk. 22:59-62).

¹⁷ Przytoczone przykłady biblijne dostatecznie tłumaczą, dlaczego starsi nie mogą sądzić tylko na podstawie powierzchownych objawów wzburzonych emocji. Ludzie różnią się pod względem uzewnętrzniania uczuć i sposobu panowania nad nimi. Toteż bez względu na okoliczność, czy pojawią się łzy, jest rzeczą ważną, czy u winowajcy poruszyło się serce, czy cierpi w duchu albo odczuwa głęboki żal za obrazę Jehowy i narażenie na szwank swoich stosunków z Nim (Ps. 51:1-6, NP). Dlatego starsi będą prawdopodobnie dochodzić, czy ów człowiek wyznał Bogu w modlitwie swój grzech, szukając Jego przebaczenia jak Dawid (Ps. 32:3-5; 41:5, NP; Jer. 31:19).

18. Jaką rolę odgrywa przyznanie się?

¹⁸ Jeżeli winowajca samorzutnie złożył wyznanie wobec „starszych ze zboru”, może to być pomocna wskazówka co do stanu jego serca (Jak. 5:14, 16). Cóż jednak zrobić, gdy nie przyznał się dobrowolnie i trzeba było mu wykazać winę na podstawie dowodów lub zeznań świadków? Mimo to może uda się jeszcze na tym spotkaniu trafić mu do przekonania, wobec czego uzna, że zgrzeszył. (Zwróćmy uwagę na opis doprowadzenia do skruchy Dawida z racji grzechu popełnionego z Batszebą, zamieszczony w Księdze 2 Samuela 12:1-13). Jeżeli jednak nie obeszło się bez obszernego upomnienia, zanim złoczyńca zaczął przejawiać wstępne oznaki skruchy, to komitet powinien zachować szczególną ostrożność. Starsi muszą być przekonani, że zmienił się stan jego serca i że będzie gorliwie naprawiał wyrządzone zło oraz że jest zdecydowany unikać powtórzenia się czegoś takiego w przyszłości (2 Kor. 7:10, 11; Obj. 3:19).

19. Co skruszony winowajca powinien odczuwać w stosunku do zboru?

¹⁹ Winowajca powinien ubolewać nad niesławą, jaką sprowadził na zbór Boży. Kiedy Dawid zgrzeszył, rozkazawszy zliczyć ludność, i potem uświadomił sobie, co uczynił, przyznał, że był to postępek nierozsądny. Następnie, gdy zobaczył, jak tragicznie ucierpiał na tym cały naród, pobudziło go to do oświadczenia: „Oto ja zgrzeszyłem i ja zawiniłem, co zaś uczyniły te owce?” (2 Sam. 24:10, 17, NP). Czy więc sprawca ujawnia prawdziwe wyrzuty sumienia z powodu przyniesionej ujmy oraz z powodu zmartwień i problemów, jakich przysporzył zborowi?

„UCZYNKI ODPOWIADAJĄCE SKRUSZE”

20-22. (a) Jakie „uczynki” lub ‛owoce’ zbadają starsi? (b) Unaocznij, jak ktoś przejęty skruchą może wydać takie ‛owoce’.

²⁰ Apostoł Paweł nawoływał ludzi, że „powinni okazać skruchę i nawrócić się do Boga, pełniąc uczynki odpowiadające skrusze” (Dzieje 26:20). Kiedy za czasów Nehemiasza ogarnęła Żydów skrucha z powodu przemieszania się z cudzoziemcami, przystąpili do zdecydowanego działania świadczącego o szczerości tej skruchy (Nehem. 9:1, 2; zobacz też Księgę Jonasza 3:5-10). Toteż rozpatrując wypadek rażącego grzechu, starsi będą się interesować, czy grzesznik zaczął ‛wydawać owoc, który odpowiada skrusze’ (Mat. 3:8).

²¹ Jeżeli zgrzeszył przeciw jakiejś osobie, to czy wyznał jej swój grzech i prosił ją o wyrozumiałość? Na przykład w razie dopuszczenia się cudzołóstwa — czy przyznał się do tego niewinnemu współmałżonkowi i czy prosił o przebaczenie? Albo jeśli jest winien oszustwa, czy uczynił jakieś kroki celem wyrównania strat? Mogły zaistnieć okoliczności, wskutek których jeszcze nie był w stanie naprawić wszelkich wyrządzonych szkód, ale czy daje podstawy do przekonania, że podejmie rozsądne starania, aby się z tego wywiązać? (Łuk. 19:8). Sedno w tym, do jakiego stopnia winowajca wydał „owoc, który odpowiada skrusze”.

²² Być może grzech wyniknął ze zlekceważenia rad Pisma Świętego. Ktoś na przykład mógł systematycznie brać udział w rozrywkach razem ze światowymi kolegami z pracy i to niepożądane towarzystwo doprowadziło go do niemoralności. Czy w takim razie ten, kto zbłądził, zerwał już z owym towarzystwem? (Prz. 13:20; 1 Piotra 4:3, 4). Czy ponadto dokłada starań, by regularnie spotykać się z ludem Bożym, i czy przejawia szczere pragnienie wysławiania Boga jako Jego czysty czciciel? Żaden z tych ‛owoców’ nie stanowi wyłącznego kryterium dla ustalenia, czy u grzesznika widać skruchę. Niemniej starsi zainteresują się, czy dba o budujące towarzystwo, czy chodzi na zebrania chrześcijańskie i gorliwie uczestniczy w służbie polowej, gdyż uznają pogląd Boży, że powinny mieć miejsce „uczynki odpowiadające skrusze”.

23. Co musi wziąć pod uwagę komitet w wypadku powtarzanego grzechu?

²³ Komitetowi sądowniczemu powinno bardzo zależeć na czystości zboru. Wielką troskę musi wykazywać zwłaszcza wtedy, gdy winowajca po kryjomu uprawiał poważny grzech przez dłuższy okres. Tak samo starsi postąpią w wypadku, gdy mają do czynienia z osobą, u której weszło w zwyczaj, by grzeszyć, a potem stwarzać pozory skruchy. Może już kilkakrotnie postąpiła źle, ale ponieważ się wydawało, iż okazała skruchę, za każdym razem została upomniana i pozwolono jej pozostać w zborze. Teraz znowu zgrzeszyła. W takiej sytuacji starsi, mając na uwadze dobro całego stada, muszą rozważyć, czy jej życie niezbicie dowodzi, że wydaje „owoc, który odpowiada skrusze”. Czy swoim postępowaniem nie pokazuje, że jej przynależność do zboru Bożego jest bardzo problematyczna? (Ps. 119:104; Rzym. 12:9).

24. Co decyduje o tym, czy umawiać dodatkowe spotkania z obwinionym? (Oz. 5:4; Mat. 21:30).

²⁴ Niekiedy grzesznik jest zatwardziały i zachowuje się buńczucznie, nie okazując skruchy pomimo szczerych i cierpliwych wysiłków ze strony starszych (Kazn. 8:12, NP). Nie mają oni obowiązku wielokrotnego spotykania się z takim osobnikiem, aby niejako targować się z nim lub wyprosić u niego skruchę. Ale w niektórych wypadkach mogą uznać za potrzebne, aby ponownie spotkać się z winowajcą, jeśli co do jego uczuć, pobudek i skruchy brak jasnych dowodów. Po przyznaniu mu czasu na to, żeby się pomodlił i zastanowił nad poprzednią rozmową biblijną, kwestia jego skruchy być może się wyjaśni.

25. Dlaczego pojawienie się zła nakłada na starszych poważną odpowiedzialność?

²⁵ Starsi muszą zdawać sobie sprawę z wagi swej odpowiedzialności za ustalenie, czy ma miejsce szczera skrucha. Powinni okazać miłosierdzie i udzielić pomocy osobom błądzącym, które faktycznie są przejęte skruchą. Muszą też się jednak wystrzegać mylnie ulokowanej sympatii, która by mogła spowodować pozostawienie w zborze niebezpiecznego „zakwasu” (Gal. 5:9).

POMOC DLA ZBORU

26. Jak mogą być załatwione niektóre sprawy, jeśli o nich wie tylko niewielu?

²⁶ W niektórych wypadkach nawet poważny grzech nie jest i według wszelkiego prawdopodobieństwa nie stanie się powszechnie znany. Być może wiedzą o nim tylko nieliczne jednostki, jak na przykład najbliższa rodzina lub kilku świadków. (Wprawdzie są to bezpośredni „obserwatorzy”, ale należy im wytłumaczyć, że miłość wymaga, aby o sprawie nie plotkować). Skoro więc komitet sądowniczy osiągnął pewność, że winowajca przejął się skruchą, nie potrzeba jego uchybieniu nadawać szerszego rozgłosu; przecież wszyscy „obserwatorzy” wysłuchali już upomnień biblijnych, a i grzesznik jest doprowadzony do skruchy.

27, 28. Kiedy może być rzeczą pożądaną, aby powiadomić zbór o upomnieniu kogoś?

²⁷ Kiedy indziej grzech może być znany wielu członkom zboru, ewentualnie nawet szerszemu otoczeniu. Może też mieć taki charakter, że z czasem niewątpliwie nabierze rozgłosu. W takim wypadku należy postąpić inaczej. Całemu zborowi trzeba umożliwić nabranie przekonania, że sprawę załatwiono właściwie. Ponadto odniesie on korzyść z rady biblijnej, która w nim ugruntuje zdrową bojaźń przed grzechem.

²⁸ Innym razem starsi mogą uznać, iż należy przejawić pewną miarę ostrożności. Na przykład chociaż winowajca teraz ogarnięty jest prawdziwą skruchą, mógł w przeszłości wykazywać pewien brak zdecydowania, jeśli chodzi o unikanie poczynań prowadzących do grzechu. Dlatego w trosce o dobro zboru, żeby mu nie zagroził ktoś od wewnątrz przez wywieranie szkodliwego wpływu, komitet złożony ze starszych może postanowić, aby zostało wygłoszone pouczające przemówienie biblijne.

29, 30. (a) W jaki sposób starsi poinformują zbór? (b) Jaka może być korzyść z takiego omówienia pewnych wypadków?

²⁹ W jednym i drugim wypadku starsi zborowi mogą zaplanować omówienie tej sprawy na cotygodniowym zebraniu służby, ale już nie należy jej poruszać na innych zebraniach. W trakcie programu zebrania służby można ogłosić, że były grzesznik otrzymał upomnienie od wyznaczonego w tym celu komitetu sądowniczego i przejawił skruchę. Komitet sądowniczy może też uznać za konieczne nałożenie pewnych ograniczeń. Przykładowo można wymienić nieprzydzielanie do przygotowania punktów w programach zebrań, niereprezentowanie zboru w modlitwie, niedopuszczanie do odczytywania wersetów lub do odpowiadania na pytania postawione ogółowi obecnych. Jeżeli komitet wyznaczył jakieś ograniczenia, może poradzić się grona starszych, czy ich zdaniem należy to opublikować w zborze. Takie ograniczenia można w przyszłości stopniowo anulować.

³⁰ Tego samego wieczora, ale w dalszej części zebrania służby, wyznaczony starszy może wygłosić przekonujące przemówienie biblijne. Nie powinien bezpośrednio wymieniać winowajcy ani wyjawiać szczegółów z tych poufnych informacji, które wyszły na jaw w trakcie spotkań komitetu sądowniczego. Omówi natomiast, co Słowo Boże powiada na temat błędu lub grzechu, o który w tym wypadku chodzi, czym on grozi i jak go unikać. Cały zbór odniesie pożytek z takiej biblijnej przestrogi (2 Tym. 4:1, 2).

31. Jak powinniśmy traktować Boży stosunek do skruchy?

³¹ Każdy z nas powinien wysoko sobie cenić gotowość Jehowy do uwzględnienia szczerej skruchy. Nie powinniśmy przyjmować „nadaremnie łaski Bożej” (2 Kor. 6:1, NP). Gdyby ktoś tak postąpił, wdawszy się w grzech i nie okazując skruchy, Bóg każe zborowi przedsięwziąć ostrzejsze środki zaradcze. Zagadnienie to zostanie rozpatrzone w następnym wydaniu.

[Ramka na stronie 12]

CZEGO SIĘ DOWIEDZIAŁEŚ O SKRUSZE?

Gdybyśmy popełnili poważny grzech, powinniśmy to wyznać Bogu, a także zastosować się do rady Jego Słowa, żeby szukać pomocy u „starszych”.

Na spotkaniu komitetu sądowniczego starsi starają się ustalić winę i próbują pomóc grzesznikowi w okazaniu skruchy.

Na tym spotkaniu ‛upominanie wobec wszystkich obserwatorów’ obejmuje obecnych w charakterze świadków lub innych powiadomionych o grzechu.

Osoba naprawdę przejęta skruchą boleje w sercu nad tym, że zgrzeszyła przeciw Bogu oraz ściągnęła niesławę na Niego i na Jego lud.

Starsi będą szukać dowodów na „uczynki odpowiadające skrusze”.

Interesując się udzieleniem pomocy winowajcy, komitet ma też na uwadze uchronienie reszty zboru przed skażeniem.