-
„Podjęcie twardego boju o wiarę”Strażnica — 1983 | nr 9
-
-
mogą ulec wpływowi fałszywej nauki oraz wyuzdaniu. Jednakże stanowcza rada Judy tak umocni tych, którzy wolą trwać w wierności, że nie ulegną szatańskim próbom zerwania ich więzi z Jehową Bogiem. Obyśmy odtąd, dzięki dalszym rozważaniom nad natchnionym Listem Judy, byli jeszcze lepiej wyposażeni do „podjęcia twardego boju o wiarę”!
-
-
Zważajmy na ‛ostrzegawcze przykłady’!Strażnica — 1983 | nr 9
-
-
Zważajmy na ‛ostrzegawcze przykłady’!
1, 2. Jakiego rodzaju pouczenia zawiera List Judy?
JEHOWA jest Bogiem, który nie wkracza bez ostrzeżenia (2 Król. 17:12-15; Ezech. 3:17-21). Jego lud wie, że On nie życzy sobie, aby ktokolwiek zginął z powodu zejścia na drogę wiodącą do zagłady (Ezech. 18:23, 32). Świadkowie Jehowy oczywiście są wdzięczni swemu Ojcu niebiańskiemu za to, że ostrzega, prowadzi i wybawia tych, którzy Go miłują.
2 Natchniony List Judy zawiera zarówno przestrogi, jak i wskazówki co do dalszego działania. Z poprzedniego artykułu dowiedzieliśmy się, dlaczego Juda nalegał, aby jego bracia w wierze ‛podjęli twardy bój o wiarę’. Zechcemy teraz rozważyć z modlitwą podane przez niego ostrzegawcze przykłady z dawnych czasów (Rzym. 15:4).
WYSTRZEGAJMY SIĘ BRAKU WIARY
3. O czym Juda chciał „przypomnieć” swoim braciom w wierze?
3 Juda rozpoczyna swój wywód przestrogą przed tym, co zagraża wierze, i oświadcza:
„Pragnę wam przypomnieć — mimo iż wiecie o wszystkim raz na zawsze — że chociaż Jehowa wybawił lud z ziemi egipskiej, to jednak potem wytracił tych, którzy nie okazywali wiary” (Judy 5).
Gdyby chrześcijanie nie podjęli z powodzeniem „twardego boju o wiarę”, mogliby stracić uznanie Jehowy. Aby temu zapobiec, Juda chciał narażonym na niebezpieczeństwo braciom w wierze „przypomnieć” wydarzenia, o których się kiedyś dowiedzieli i z których wynika, jak Bóg postąpił w przeszłości z ludźmi nie dochowującymi wiary.
4. Jak i dlaczego Jehowa „wybawił” Izraelitów z niewoli?
4 W wersecie 5 Juda podkreśla najpierw, że Jehowa Bóg „wybawił”, czyli wyzwolił uciemiężonych Izraelitów z niewoli egipskiej. Uczynił to, gdy posłusznie urządzili pierwszą Paschę. Jehowa dokonał tego cudownego wyzwolenia z Egiptu, ponieważ Jego będący w niewoli lud okazał wiarę (Wyjścia 12:1-14, 31).
5. (a) Co przedstawia symboliczny Egipt i na jakiej podstawie Jehowa z niego wybawia? (b) Co muszą czynić oddani Świadkowie Jehowy, żeby dostąpić ostatecznego zbawienia?
5 Podobnie wybawia Jehowa ludzi z Egiptu symbolicznego, czyli obcego Mu świata ludzkiego (Obj. 11:8). Czyni to, ponieważ ci ludzie przez wiarę uznają Go za Boga swego zbawienia, a Jezusa Chrystusa za symbolicznego baranka paschalnego, którego krwią zostają wykupieni z tego świata (1 Kor. 5:7). Aby jednak mieć udział w zbawieniu — czy to w niebie, czy na ziemi — oddany świadek Boga Jehowy musi się okazać wiernym; nie wolno mu odstąpić od wiary i powrócić do tego niegodziwego świata oraz jego grzesznej niewoli, podobnie jak wyzwolonym Izraelitom nie wolno było wracać do Egiptu (Powt. Pr. 17:16; Mat. 24:13). Konieczna jest niewzruszona wiara, bo chociaż Jehowa „wybawił” swój lud stamtąd, to „jednak potem wytracił tych, którzy nie okazywali wiary” i chcieli powrócić do Egiptu oraz panującego tam stylu życia. (Dla porównania zobacz: List 1 do Koryntian 10:1-12; Księgę Wyjścia 32:4-6; Księgę Liczb 25:1-18; 21:4-9; 14:35-38). Nie ulega wątpliwości, że Świadkowie Jehowy muszą dzisiaj zachowywać wiarę, jeśli chcą dostąpić ostatecznego wybawienia (Hebr. 3:12, 13).
ZGUBNE NASTĘPSTWA NIEMORALNOŚCI
6. (a) Jakie „pierwotne stanowisko” zajmowali aniołowie i gdzie jest ich „właściwe miejsce pobytu”? (b) Jakiego grzechu dopuścili się niektórzy z nich? (c) Jakie jest podobieństwo między grzesznym postępowaniem zbuntowanych aniołów a czynami „bezbożnych ludzi”, o których wspomina Juda?
6 Przytaczając następny ostrzegawczy przykład, Juda napisał:
„I aniołów, którzy nie zachowali pierwotnego stanowiska, lecz opuścili swe właściwe miejsce pobytu, zatrzymał wieczystymi więzami w gęstej ciemności na sąd wielkiego dnia” (Judy 6).
Aniołowie zostali stworzeni duchami mającymi szanse żyć bez końca w niebie (Ps. 103:20; 104:4; Hebr. 1:7). Taki był ich początek, ich „pierwotne stanowisko”. „Właściwym miejscem pobytu”, czyli wyznaczonym im miejscem zamieszkania, są dla nich niewidzialne niebiosa. Niestety, niektórzy aniołowie samowolnie opuścili swój właściwy dom niebiański. Apostoł Piotr napisał, że „zgrzeszyli”, i zaraz potem przypomniał zdarzenia z czasów Noego (2 Piotra 2:4, 5). Kieruje to naszą uwagę na czasy przedpotopowe, kiedy „synowie prawdziwego Boga” (pochodzący z piątego wieku manuskrypt aleksandryjski Septuaginty podaje: „aniołowie”) najwidoczniej przyoblekali ludzkie ciała i wbrew woli Bożej brali sobie za żony urodziwe dziewczyny (Rodz. 6:1, 2). Ponieważ współżycie z kobietami było dla stworzeń duchowych czymś przeciwnym naturze,
-