właściwe miejsce pobytu, zatrzymał wieczystymi więzami w gęstej ciemności na sąd wielkiego dnia. Podobnie też Sodoma i Gomora oraz okoliczne miasta, gdy tak samo jak wyżej wymienieni oddały się rozpasanemu nierządowi i poszły za ciałem w użyciu przeciwnym naturze, posłużyły nam za ostrzegawczy przykład, ponosząc przysądzoną im karę ognia wiecznego.” — Judy 6, 7, NW.

19, 20. (a) Na czym polegał grzech aniołów, o którym mówił Juda, i jaka wynikła stąd kara? (b) Jaką naukę stanowi dla nas przykład aniołów, którzy zgrzeszyli?

¹⁹ Tych niezbożnych ludzi, którzy chcieliby skazić innych w organizacji Bożej, uczeń Juda przyrównuje więc teraz do upadłych aniołów z czasów Noego. Niewątpliwie zmaterializowali się oni, przybrawszy wygląd doskonałych stworzeń ludzkich. Dzięki temu ich powierzchowność musiała być nader pociągająca. Ale czy przyszli na ziemię po to, aby przywieść ludzi z powrotem do Boga? Nie, kierowali się złą pobudką! Mieli oczy pełne namiętnych pożądań. Zwrócili je na piękne córki ludzkie. Wywierając korzystne wrażenie swoim wyglądem, ci zmaterializowani aniołowie z powodzeniem uwodzili przystojne dziewczyny. Najwidoczniej nie zastanawiając się nad tym, czy w ogóle mają do tego prawo, po prostu brali sobie za żonę każdą niewiastę, którą zechcieli, i ile chcieli, raczej prześcigając w tym Lamecha, który już poprzednio pojął dwie żony. (1 Mojż. 4:19) Dorodny wygląd zewnętrzny pomagał im wkraść się między rodzaj ludzki i skazić go swoimi poczynaniami. Juda wskazuje tym, że również teraz niejedni z tych, którzy się wślizgują, mogą wyglądać przystojnie. Starają się bliżej zapoznać zwłaszcza z osobami odmiennej płci, aby je zdeprawować i zhańbić przez niestosowne obcowanie cielesne. Podczas potopu ci aniołowie zdematerializowali się, ale nie mogli już powrócić do świętej organizacji Bożej. Bóg ich „zatrzymał wieczystymi więzami w gęstej ciemności na sąd wielkiego dnia”. Są teraz w stanie ciemności duchowej, nie mając żadnego światła od Boga. Złe pobudki postępowania doprowadziły ich do tego, że stali się demonami. (1 Mojż. 6:1-5) Jakież to wymowne ostrzeżenie dla nas!

²⁰ Okazuje się, że nawet aniołowie, którzy oglądają oblicze Boga, mogą popaść w grzech i ściągnąć na siebie wyrok zagłady. Bóg nigdy nie miał zamiaru udzielić aniołom podwójnej natury, dzięki której żyliby częściowo w niebie jako duchy, a częściowo na ziemi w postaci ludzkiej, aby współżyć z kobietami. Ale ci aniołowie opuścili wyznaczone im miejsce pobytu. Jeżeli więc nawet aniołom zagraża ściągnięcie na siebie zagłady, to niedoskonali ludzie nie powinni mniemać, że ich zbawienie jest już zabezpieczone, a utracenie go niemożliwe. Tylko podjąwszy twardy bój o wiarę zdołasz się utrzymać w stanie zbawienia. Nie chcesz chyba być podobny aniołom, którzy stracili swój tak wzniosły stan. Dlatego przeciwstawiaj się ludziom, którzy chcieliby wyjść poza granice zakreślone przez Boga i plugawić ciało.

21. (a) Szczególnie za jaki grzech Sodomę i Gomorę spotkała zagłada? (b) Dlaczego zniszczenie tych miast jest ostrzeżeniem, a jednocześnie dla ludzi pobożnych zachętą?

²¹ Poza grzesznymi aniołami Juda w formie ostrzeżenia wspomina to zniszczenie, które Bóg spowodował z górą 450 lat po potopie, gdy ukarał ognistą zagładą miasta Sodomę i Gomorę. Miasta owe „oddały się rozpasanemu nierządowi i poszły za ciałem w użyciu przeciwnym naturze”. Mieszkańcy ich uprawiali nierząd nie tylko z kobietami, ale też pożądali ciała mężczyzn, a być może również bydląt. (3 Mojż. 18:22-25) Biblia donosi nam, że Jehowa wysłał do Sodomy dwóch aniołów, aby zlustrowali istniejący tam upadek moralny i wyratowali Lota od wiszącej nad miastem zagłady. Lot gościnnie przyjął aniołów do domu, natomiast niezbożni mieszkańcy Sodomy, motłoch złożony zarówno z młodych, jak i starszych mężczyzn, domagał się wydania obu aniołów dla niestosownego obcowania cielesnego. Nawet gdy aniołowie porazili ten tłum ślepotą, uniesieni namiętnością sodomici nadal starali się dostać aniołów w swoje ręce. Następnego dnia rano Jehowa Bóg spuścił na Sodomę i Gomorę deszcz ognia z siarką. Lot i jego córki uniknęli zguby, jaka spotkała sodomitów. Ta zagłada służyć ma „za ostrzegawczy przykład”. Dla kogo? Piotr odpowiada: „Obróciwszy w popiół miasta Sodomę i Gomorę, [Bóg] potępił je, stawiając ludziom niezbożnym za przykład tego, co nadchodzi, a wyzwolił sprawiedliwego Lota, który był wielce strapiony tym, że urągający prawu pozwalają sobie na wyuzdanie (...) Jehowa wie, jak ludzi zbożnie oddanych wyzwolić z próby, a niesprawiedliwych zachować na dzień sądu, aby zostali odcięci, zwłaszcza jednak tych, którzy chodzą za ciałem, pragnąc je splugawić.” — 2 Piotra 2:6-10, NW.

22. (a) Jakie więc ostrzeżenie powinniśmy wziąć sobie do serca? (b) Jak Bóg wyzwala sprawiedliwych z próby?

²² Niech się więc mają na baczności wszyscy, którzy by w organizacji Bożej chcieli plugawić ciało! Takich czeka wyrok wiecznej zagłady. Obyż wszyscy prawdziwi wielbiciele Boga wzięli sobie do serca to ostrzeżenie i ani nawet na chwilę nie pomyśleli, żeby może chwycić przynętę tych straceńców. Przeciwstawcie się im. ‚Podejmijcie twardy bój o wiarę.’ Możemy być pewni, że Bóg wie, jak wyzwolić z próby ludzi zbożnie oddanych. Niekoniecznie jednak będzie oddalać od nas krytyczne okoliczności, które się składają na próbę. Bóg oswobadza sprawiedliwych z doświadczenia przez odcięcie ludzi niezbożnych w słusznym, przez Niego ustalonym czasie. Tych, którzy sprowadzają wypróbowanie, w końcu usuwa ze sceny wydarzeń.

23. Czym nie wolno nam się nigdy znużyć, lecz jakiej nagrody możemy się wtedy spodziewać?

²³ Nie wiemy, jak długo jeszcze źli będą ściągać na nas doświadczenia, ale nigdy nie wolno nam się znużyć głoszeniem „dobrej nowiny o Królestwie”; nie słabiejmy też w bezustannym przeciwstawianiu się niezbożnym. Wtedy dostąpimy błogosławionego wyzwolenia, gdy Bóg wytraci bezbożników, a my pozostaniemy w oczyszczonym nowym porządku rzeczy. Do tego czasu nie wolno nam jednak rezygnować z czujności, lecz musimy stale toczyć twardy bój w obronie wiary.

Wyszkolone od dzieciństwa

◆ Z Brazylii pewna niewiasta — świadek Jehowy, a zarazem matka dziesięciorga dzieci, której mąż nie jest wierzącym — donosi o tym, jak pobłogosławione zostały jej wysiłki wychowawcze nad dziećmi: „Niektóre z moich dzieci są gorliwymi, regularnymi głosicielami, a inne są jeszcze całkiem małe; pomimo tego zawsze przed jedzeniem proszę o błogosławieństwo i rozpatruję z nimi tekst dzienny. Studiuję też z nimi co tydzień. Jedna z największych radości, jakich mi udzielił Jehowa, polega na tym, że moje dzieci już mają prawdę ugruntowaną w swoich sercach. Pewnego dnia mąż, udając się na targ do miasta Cabo, zabrał ze sobą jedną z naszych córek. W porze południowej postanowił, że zjedzą pewien przysmak, dobrze u nas znany haggis. (Jest to potrawa z podróbek baranich i krwi). Dziewczynka, która z nim była, jest bardzo rozgarnięta i wie, że haggis zawiera krew. A wiecie, co było dalej? Gdy ojciec podał jej pełen talerz haggisu, powiedziała: ‚Tatusiu, to jest z krwią, ja nie mogę tego jeść, bo Jehowa nie chce, żeby ludzie jedli krew.’ Dziecko to liczy sobie dopiero cztery latka.” Taka matka rzeczywiście szkoli dzieci ‚według potrzeby drogi ich’. — Przyp. 22:6; Dzieje 15:20, 28, 29.