„Dzień największy ze wszystkich dni”

„Pod wpływem natchnienia znalazłem się w dniu Pańskim” (OBJAWIENIE 1:10).

 1. W jakim żyjemy „dniu” i dlaczego budzi to tyle emocji?

„JEST to dzień największy ze wszystkich dni. Oto panuje Król!” Ważkie te słowa wypowiedział jeszcze w 1922 roku drugi prezes Towarzystwa Strażnica, ale do dziś wywierają one na nas silne wrażenie. Ciągle nam przypominają, że żyjemy w najbardziej frapującym okresie dziejów, określonym w Biblii mianem „dnia Pańskiego” (Objawienie 1:10). Dzień ów rzeczywiście jest „największy ze wszystkich dni”, bo jest to czas, w którym Jehowa za pośrednictwem Królestwa Chrystusowego urzeczywistni wszelkie swoje wspaniałe zamierzenia i na oczach całego stworzenia uświęci swe wzniosłe imię.

 2, 3. (a) Jak długo ma trwać dzień Pański? (b) Skąd można zaczerpnąć wiadomości o tym okresie?

² Omawiany dzień rozpoczął się w roku 1914, gdy Jezus objął w niebie tron jako Król wyznaczony przez Jehowę, a trwać będzie aż do końca jego tysiącletniego panowania, wtedy bowiem „przekaże Królestwo swemu Bogu i Ojcu” (1 Koryntian 15:24). Wierni chrześcijanie przez całe stulecia wypatrywali nadejścia dnia Pańskiego. Czas ten wreszcie nastał! Jakie znaczenie ma „dzień największy ze wszystkich dni” dla ludu Bożego i dla ogółu ludzkości?

³ Najwięcej informacji na temat dnia Pańskiego można znaleźć w biblijnej Księdze Objawienia. Prawie wszystkie zawarte w niej proroctwa spełniają się w tym szczególnym okresie. Ale księga ta stanowi jedynie uwieńczenie całego szeregu dawniejszych proroctw mówiących o dniu Pańskim. Nadejście jego przepowiadali między innymi Izajasz, Jeremiasz, Ezechiel i Daniel. Wypowiedzi ich w wielu wypadkach ułatwiają zrozumienie proroctw z Objawienia. Zobaczymy zaraz, jakie światło rzuca zwłaszcza Księga Ezechiela na spełnianie się treści Objawienia podczas dnia Pańskiego.

Czterej jeźdźcy

 4. Co się wydarzyło na początku dnia Pańskiego stosownie do 6 rozdziału Objawienia?

⁴ Na przykład w szóstym rozdziale Księgi Objawienia apostoł Jan opisuje następującą dramatyczną wizję: „I widziałem: oto koń biały, a siedzący na nim miał łuk, dano mu też koronę; i wyruszył, aby zwyciężać i dopełnić swego zwycięstwa” (Objawienie 6:2). Kto jest tym zwycięskim jeźdźcem? Nikt inny jak tylko Jezus Chrystus, wprowadzony na tron Królestwa Bożego i wyruszający z zamiarem rozgromienia swych nieprzyjaciół (Psalm 45:3-6; 110:2). Jezus rozpoczął swą tryumfalną kampanię w roku 1914, u samego zarania dnia Pańskiego (Psalm 2:6). Pierwsze jego zwycięstwo polegało na zrzuceniu Szatana i demonów na ziemię. Jakie to miało skutki dla ludzkości? „Biada ziemi i morzu” (Objawienie 12:7-12).

 5. Jakie budzące grozę postacie podążają za Jeźdźcem na białym koniu i jaką władzę ma każda z nich?

⁵ Za nim pojawiają się w tej samej wizji trzy złowrogie postacie: koń barwy ognistej symbolizujący wojnę, czarny koń wyobrażający głód oraz koń o umaszczeniu płowym, niosący jeźdźca imieniem „Śmierć”. Na temat ostatniego z wierzchowców czytamy: „I widziałem: oto koń trupio blady; siedzący na nim miał na imię Śmierć. A tuż za nim sunął Hades. I dano im władzę nad czwartą częścią ziemi, aby zabijali długim mieczem i brakiem żywności, i śmiertelną zarazą, i przez dzikie zwierzęta ziemskie” (Objawienie 6:3-8; Mateusza 24:3, 7, 8; Łukasza 21:10, 11).

 6. Jak się odbił na ziemi galop wymienionych trzech przerażających koni i jeźdźców?

⁶ Zgodnie z tym proroctwem od roku 1914 ludzkość straszliwie ucierpiała od wojen, głodu i chorób. Ale czwarty jeździec zabija też „przez dzikie zwierzęta ziemskie”. Czy od tamtej pory również ten szczegół dawał się we znaki? Ujrzymy tę sprawę we właściwym świetle, gdy rozpatrzymy analogiczne proroctwo podane przez Ezechiela.

 7. (a) Jakie proroctwo dotyczące Jeruzalem ogłosił Ezechiel? (b) Jak ta zapowiedź się spełniła?

⁷ Prawdopodobnie pięć lat przed zburzeniem Jeruzalem w roku 607 p.n.e. Ezechiel przepowiedział Żydom, że zostaną surowo ukarani za niewierność. Znalazłszy się pod wpływem natchnienia, zanotował następujące słowa Jehowy: „Ześlę na Jerozolimę moje cztery srogie kary: miecz, głód, dzikie zwierzęta i zarazę, aby wytracić w niej ludzi i zwierzęta” (Ezechiela 14:21, Biblia poznańska; 5:17). Czy zapowiedź ta spełniła się wówczas dosłownie? Kiedy nadszedł kres Jeruzalem, miasto to niewątpliwie ucierpiało od głodu i wojny, a przy klęsce głodu zazwyczaj wybucha też zaraza (2 Kronik 36:1-3, 6, 13, 17-21; Jeremiasza 52:4-7; Treny Jeremiasza 4:9, 10). Czy odczuto wtedy literalnie plagę dzikich zwierząt? Widocznie dochodziło do atakowania, a nawet zabijania ludzi przez dzikie zwierzęta, bo i Jeremiasz przepowiedział takie wypadki (Kapłańska 26:22-33; Jeremiasza 15:2, 3).

 8. Jaką rolę odegrały dzikie zwierzęta w dotychczasowym przebiegu dnia Pańskiego?

⁸ A jak ma się rzecz obecnie? W krajach rozwiniętych dzikie zwierzęta nie stanowią już takiego zagrożenia jak dawniej. Niemniej jednak w innych rejonach świata ludzie w dalszym ciągu padają ich ofiarą, zwłaszcza jeśli do „dzikich zwierząt ziemskich” zaliczyć węże i krokodyle. Prasa światowa tylko sporadycznie donosi o zgonach wskutek ukąszenia lub pożarcia przez te stworzenia, ale wypadki tego rodzaju są dość powszechne. W książce pt. Planet Earth—Flood (Planeta Ziemia — powodzie) podano, że wielu mieszkańców Indii i Pakistanu próbujących ratować się ucieczką przed powodzią „umiera w męczarniach po ukąszeniu przez jadowite węże”. Dziennik India Today doniósł, że w pewnej wiosce w Bengalu Zachodnim około 60 kobiet straciło mężów, którzy zostali rozszarpani przez tygrysy. Tragedie takie mogą być jeszcze częstsze w przyszłości, gdy społeczeństwo się załamie i bardziej zacznie dokuczać głód.

 9. Jakie innego rodzaju „zwierzęta” sieją spustoszenie i przysparzają cierpień ludziom w bieżącym stuleciu?

⁹ Ale Ezechiel miał też na myśli „zwierzęta” innego rodzaju, gdy oświadczył: „Książęta są jak lew ryczący, co porywa zdobycz. Duszę pożerają, (...) dostojnicy są w niej [w Jerozolimie] jak wilki, które rozrywają zdobycz” (Ezechiela 22:25, 27, Bp). A zatem nawet ludzie potrafią się zachowywać niczym bestie; i jakże ucierpiał świat w naszym stuleciu od takich drapieżników! Wiele osób zginęło z rąk zezwierzęciałych przestępców i terrorystów. Doprawdy, śmierć na różne sposoby zbiera obfite żniwo w postaci ofiar „dzikich zwierząt ziemskich”.

10. Co lepiej rozumiemy dzięki temu, że wśród przyczyn śmierci Jan wymienił wojnę, głód, zarazę i dzikie zwierzęta?

¹⁰ Skoro także w widzeniu Jana wspomniano o wojnie, głodzie, zarazie i dzikich zwierzętach, nasuwa to nam wniosek, że straszne udręki, jakie spadły na Jeruzalem w 607 roku p.n.e., powinny mieć liczne odpowiedniki w naszych czasach. Dzień Pański istotnie przysporzył już ludzkości niemało cierpień, głównie dlatego, że przywódcy światowi odmówili podporządkowania się pierwszemu Jeźdźcowi, którym jest intronizowany Król, Jezus Chrystus (Psalm 2:1-3). A co można powiedzieć o ludzie Bożym? Co jemu przyniósł dzień Pański?

Obmierzenie świątyni

11. Jakie polecenie otrzymał Jan w myśl słów z Objawienia 11:1 i o jaką przy tym chodziło świątynię?

¹¹ W Księdze Objawienia 11:1 apostoł Jan napisał: „Dano mi trzcinę podobną do laski mierniczej i powiedziano: Wstań i zmierz świątynię Bożą i ołtarz, i tych, którzy się w niej modlą” (Biblia warszawska). Ukazana w wizji czynność mierzenia świątyni miała dla ludu Bożego doniosłe znaczenie. A którą świątynię Jan zmierzył? Nie tę literalną, żydowską, w której oddawał cześć Bogu, zanim został chrześcijaninem. Jehowa ją odrzucił, po czym wydał na zagładę w 70 roku n.e. (Mateusza 23:37 do 24:2). Chodziło raczej o wielką, duchową, świątynną organizację Jehowy. Na ziemskim dziedzińcu tej symbolicznej świątyni służbę w charakterze podkapłanów pełnią chrześcijańscy pomazańcy (Hebrajczyków 9:11, 12, 24; 10:19-22; Objawienie 5:10).

12. Kiedy powstała ta świątynia i w związku z tym jakie wydarzenia miały miejsce w I wieku n.e.?

¹² Świątynia owa pojawiła się w roku 29 n.e., gdy Jezus został namaszczony, aby pełnić funkcje Arcykapłana (Hebrajczyków 3:1; 10:5). Miało w niej usługiwać 144 000 podkapłanów; i rzeczywiście, już w pierwszym wieku wielu z nich — wybranych i opieczętowanych — dochowało wiary aż do śmierci (Objawienie 7:4; 14:1). Kiedy jednak ci pierwsi chrześcijanie spoczęli w grobach, zmorzeni snem śmierci, nie dostąpili natychmiastowego wskrzeszenia do życia w niebie (1 Tesaloniczan 4:15). Ponadto w następnych stuleciach doszło do wielkiego odstępstwa i kapłańską klasę namaszczonych chrześcijan otoczyły pleniące się „chwasty”, czyli odszczepieńcy (Mateusza 13:24-30). W późniejszych wiekach słuszne więc mogły się wydawać pytania: Czy w ogóle dojdzie do popieczętowania pełnej liczby 144 000 podkapłanów? I czy ci, którzy pozostali wierni aż do śmierci, doczekają się kiedyś zmartwychwstania, aby podjąć służbę w niebiańskiej świątyni? Symboliczna czynność dokonania pomiaru świątyni wskazywała, że odpowiedź na każde z tych pytań jest twierdząca. Jak to rozumieć?

13. Czego gwarancję stanowi zmierzenie przez Jana symbolicznej świątyni i co się wydarzyło w początkowym okresie dnia Pańskiego?

¹³ W proroctwach biblijnych obmierzenie czegoś zazwyczaj oznacza, że zamysł Jehowy w stosunku do danej rzeczy na pewno urzeczywistni się w całej rozciągłości (2 Królów 21:13; Jeremiasza 31:39; Treny Jeremiasza 2:8). Okoliczność, że Jan zmierzył ukazaną mu świątynię, stanowi zatem gwarancję, iż w dniu Pańskim spełni się wszystko, co Bóg w stosunku do niej postanowił. Z wyjaśnienia tego oraz ze wszelkich dostępnych dowodów wynika, że wierni pomazańcy, którzy pomarli, od roku 1918 dostępują zmartwychwstania i zajmują przyobiecane im miejsca w niebiańskim sanktuarium (1 Tesaloniczan 4:16; Objawienie 6:9-11). A co z pozostałymi spośród 144 000?

14. Co przeżyli namaszczeni chrześcijanie przed pierwszą wojną światową i w czasie jej trwania?

¹⁴ Jeszcze przed rozpoczęciem się dnia Pańskiego namaszczeni duchem naśladowcy Chrystusa, którzy zerwali z odstępczym chrześcijaństwem, zaczęli się gromadzić w odrębnej społeczności. Z godną podziwu wiernością wytrwale wskazywali na wyjątkowe znaczenie roku 1914, ale gdy ów znamienny rok nastał i wybuchła pierwsza wojna światowa, spotkały ich dotkliwe szykany, byli wręcz ‛deptani’. Prześladowanie to osiągnęło punkt szczytowy w roku 1918, gdy członków zarządu Towarzystwa Strażnica osadzono w więzieniu, a zorganizowana działalność ewangelizacyjna prawie zamarła. Słudzy Boży zostali wtedy niejako ‛zabici’ (Objawienie 11:2-7). Wobec tego jakie znaczenie miało dla nich zmierzenie duchowej świątyni?

15. Jakie znaczenie miało zmierzenie symbolicznej świątyni dla ludu Bożego w czasach Ezechiela?

¹⁵ W roku 593 p.n.e., to jest 14 lat po zburzeniu jeruzalemskiej świątyni Jehowy, Ezechiel ujrzał w widzeniu przyszły dom Boży. Prorokowi pozwolono dokładnie obejrzeć tę budowlę, był też świadkiem starannego obmierzenia wszystkich jej szczegółów (Księga Ezechiela, rozdziały 40 do 42). Co to miało oznaczać? Sam Jehowa tak wyjaśnił sprawę: Dokonanie pomiarów wskazywało, iż rodaków Ezechiela czeka pewna próba. Jeżeli się upokorzą, okażą skruchę za popełnione błędy i będą się ściśle stosować do praw Bożych, zostaną im wyjawione rozmiary owej świątyni. Niewątpliwie mogło to umocnić w nich nadzieję na oswobodzenie pewnego dnia z niewoli babilońskiej i wznowienie wielbienia Jehowy w Jego literalnej świątyni (Ezechiela 43:10, 11).

16. (a) O czym zapewniała lud Boży w roku 1918 czynność zmierzenia świątyni dokonana przez apostoła Jana? (b) W jaki sposób to się spełniło?

¹⁶ Podobna sytuacja zaistniała w roku 1918: Jeśli owi przygnębieni chrześcijanie upokorzą się i okażą skruchę za wszelkie swoje uchybienia, to odzyskają wolność, by się cieszyć błogosławieństwem Bożym oraz możliwością pełnego odegrania przyznanej im roli w Jego organizacji świątynnej. Rzeczywiście tak się stało. Zgodnie z proroctwem zanotowanym w Księdze Objawienia 11:11 pomazańcy ci „stanęli na nogach”, dostąpiwszy duchowo pojętego zmartwychwstania. Analogiczna wizja dotycząca wskrzeszenia, dana Ezechielowi, stanowiła zapowiedź powrotu Żydów do ojczyzny (Ezechiela 37:1-14). Nowożytnym „zmartwychwstaniem” okazało się wyprowadzenie ludu Bożego ze stanu zniechęcenia i niemalże kompletnej nieaktywności oraz zapewnienie mu ożywczych warunków, w których mógł z nową energią całkowicie się wywiązać ze swych zadań w służbie dla Jehowy. „Zmartwychwstanie” to nastąpiło w roku 1919.

Niewielki zwoik

17. (a) Opisz widzenie Jana z Objawienia 10:1. (b) Kogo przedstawiał anioł widziany przez Jana i w jakim dniu miała się spełnić ta wizja?

¹⁷ Z Księgi Objawienia 10:1 dowiadujemy się, że Jan ujrzał „silnego anioła zstępującego z nieba, przybranego obłokiem, a nad jego głową była tęcza i twarz jego była jak słońce, nogi zaś miał jak ogniste słupy”. Opis ten do pewnego stopnia przypomina widzenia, jakie uprzednio oglądał Ezechiel oraz sam Jan (Ezechiela 8:2; Objawienie 4:3). Tym razem jednak apostoł zobaczył anioła, a nie postać Jehowy. Musiał to więc być potężny, anielski Syn Jehowy, Jezus Chrystus, który „jest obrazem Boga niewidzialnego” (Kolosan 1:15). Ponadto w Objawieniu 10:2 przedstawiono Jezusa w pozycji świadczącej o wielkiej władzy, trzymał bowiem „prawą stopę na morzu, a lewą na ziemi”. Zatem anioł ten przedstawia Jezusa podczas dnia Pańskiego (zob. Psalm 8:4-8 [8:5-9, Biblia Tysiąclecia]; Hebrajczyków 2:5-9).

18. (a) Co polecono spożyć apostołowi Janowi? (b) Co miał zjeść Ezechiel, gdy otrzymał podobną wizję, i z jakim skutkiem?

¹⁸ Jezus ukazany w tak wspaniałej, chwalebnej postaci ma w ręce niewielki zwój; Jan słyszy polecenie, aby wziął ten zwoik i go spożył (Objawienie 10:8, 9). W ten sposób apostoł doświadcza czegoś, co bardzo przypomina przeżycia Ezechiela, któremu również kazano w widzeniu zjeść pewien zwój. Ezechiel otrzymał go od samego Jehowy, przy czym zobaczył, że „spisane były na nim żale, skargi i lamenty” (Ezechiela 2:8-10, Bp). Prorok wyznał: „Zjadłem go, a był w moich ustach słodki jak miód” (Ezechiela 3:3, Bp). Co dla Ezechiela oznaczało spożycie wręczonego mu zwoju?

19. (a) Co wyobrażało spożycie zwoju przez Ezechiela? (b) Do kogo miały dotrzeć gorzkie wiadomości, które Ezechielowi polecono głosić?

¹⁹ Rulon ten niewątpliwie zawierał natchnione, prorocze zapowiedzi. Zjadłszy go, Ezechiel przyjął polecenie obwieszczania zawartego w nim orędzia; przyswoił je sobie tak dalece, że stało się niejako cząstką jego samego (por. Jeremiasza 15:16). Ale dla drugich zawartość zwoju nie miała być słodka. Był pełen „żalów, skarg i lamentów”. Komu jego treść miała się wydać gorzka? Ezechiel najpierw usłyszał: „Synu człowieczy, idź, udaj się do Domu Izraela. Przemawiaj do nich moimi słowami” (Ezechiela 3:4, Bp). Później poszerzono to orędzie o wypowiedzi dotyczące okolicznych narodów pogańskich (Księga Ezechiela, rozdziały od 25 do 32).

20. Co się stało, gdy Jan spożywał wręczony mu zwoik, a co się działo potem?

²⁰ W wypadku Jana skutki zjedzenia otrzymanego zwoju były podobne. Apostoł donosi: „Wziąłem zwoik z ręki anioła, i zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód; ale gdy go zjadłem, brzuch mój zgorzkniał” (Objawienie 10:10). Zatem Jan w czasie jedzenia również poczuł słodycz. Ale orędzie to miało gorzki posmak. Dla kogo? Apostoł usłyszał następujące wyjaśnienie: „Musisz znowu prorokować odnośnie do ludów i narodów, i języków, i wielu królów” (Objawienie 10:11).

21. (a) Jakie działanie namaszczonych duchem chrześcijan w roku 1919 przypominało zjedzenie zwoiku przez Jana i jaki to dało rezultat? (b) Jak to się odbiło na chrześcijaństwie i reszcie ludzkości?

²¹ Jak to wszystko spełniło się w okresie dnia Pańskiego? Fakty historyczne potwierdzają, że już w roku 1919 wierni chrześcijanie tak ochoczo przyjęli słodki dla nich przywilej służenia Jehowie, że stał się on częścią ich samych. Ale dla drugich — zwłaszcza dla kleru chrześcijaństwa — ten zaszczyt i związane z nim błogosławieństwa okazały się goryczą. Dlaczego? Otóż wierni pomazańcy odważnie głosili całe orędzie Jehowy skierowane do ludzkości. Nie poprzestawali na obwieszczaniu „dobrej nowiny o Królestwie”, lecz obnażali stan duchowej martwoty, w jakim się znajduje chrześcijaństwo i reszta obecnego świata (Mateusza 24:14; Objawienie 8:1 do 9:21; 16:1-21).

22. (a) W jaki wspaniały sposób Jehowa posługiwał się pomazańcami w minionym okresie dnia Pańskiego? (b) Co dzień Pański przyniósł do tej pory światu podległemu Szatanowi, a co ludowi Bożemu?

²² Jehowa posłużył się tym lojalnym gronem chrześcijan do zgromadzenia pozostałych ze 144 000 mających otrzymać pieczęć oraz do rozpoczęcia zbierania wielkiej rzeszy osób żywiących nadzieję ziemską (Objawienie 7:1-4, 9, 10). W zamierzeniu Jehowy co do naszej planety rzesza ta odgrywa doniosłą rolę, a jej pojawienie się wywołało wielką radość zarówno w niebie, jak i na ziemi (Objawienie 7:11-17; Ezechiela 9:1-7). Tak więc „dzień największy ze wszystkich dni” już teraz przysporzył cierpień szatańskiemu światu, lecz ludowi Jehowy przyniósł obfite błogosławieństwa. Zobaczmy, jak się to będzie potwierdzać w dalszym ciągu dnia Pańskiego.

Czy potrafisz wyjaśnić:

◻ Co to jest dzień Pański?

◻ Jaka zgubna w skutkach rola przypadła w nim „dzikim zwierzętom ziemskim”?

◻ Jakie zapewnienie dał Jehowa przez to, że polecił Janowi obmierzyć świątynię?

◻ Jakie znaczenie miało dla namaszczonego ostatka zjedzenie przez apostoła Jana otrzymanego zwoiku?

◻ Co do tej pory dzień Pański przyniósł ludowi Bożemu, a co reszcie świata?

[Ilustracja na stronie 13]

Jan zmierzył świątynię, co stanowi niezawodne gwarancje dla pomazańców żyjących w dniu Pańskim