Co dla ludzkości będzie oznaczać związanie Szatana Diabła

„I pochwycił smoka, węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat.” — Obj. 20:2.

 1. Kto szczególnie musi zostać związany? Co dowodzi, że to wydarzenie wkrótce nastąpi?

NAJWIĘKSZY przestępca i intrygant całego stworzenia musi być związany. Wszystkie narody ziemi znajdują się dzisiaj w bardzo krytycznym położeniu. Jeżeli ród ludzki ma się ostać, to ten siewca niepokoju, odpowiedzialny za taki stan rzeczy, musi zostać związany jeszcze za naszego pokolenia. Już sama rozpaczliwa sytuacja, doprowadzająca narody do ostateczności, przemawia za tym, że owo wydarzenie jest bardzo bliskie, nawet tak bliskie, iż ludzie należący do naszego pokolenia mogą dożyć tej chwili i odczuć na sobie jej doniosłe następstwa. Gdy w niedalekiej przyszłości sytuacja na świecie osiągnie pod względem zagrożenia punkt szczytowy, nadarzy się najlepsza okazja do związania tego podżegacza, zwłaszcza że właśnie wtedy będzie to najbardziej pożądane. Ten, który jest w stanie go związać, skorzysta z owej okazji, czym wielce przyczyni się do przywrócenia porządku i powszechnego pokoju.

 2, 3. (a) Na czym możemy polegać, jeśli chodzi o miarodajną wypowiedź co do losu ludzkości? (b) Co przepowiedziała ostatnia księga Biblii o ostatecznym rozwoju sytuacji światowej i związaniu sprawcy niepokoju?

² Ponura rzeczywistość naszych czasów wskazuje wyraźnie, że musimy się znajdować blisko końca obecnego porządku na świecie. Na współczesnej nauce nie możemy polegać; nie możemy oczekiwać, by się autorytatywnie wypowiedziała o przyszłości całego rodu ludzkiego lub o niej zadecydowała. Istnieje coś o wiele starszego i bardziej godnego zaufania niż dzisiejsza nauka, mianowicie Księga, która zwłaszcza pod tym względem jest najbardziej miarodajna. Chodzi tu o Biblię świętą, dzieło złożone z sześćdziesięciu sześciu ksiąg składowych, których spisywanie ukończono mniej więcej 1900 lat temu. Ostatnia z tych ksiąg, napisana pod koniec pierwszego stulecia naszej ery, przepowiada ostateczny rozwój sytuacji na świecie dokładnie tak, jak się to faktycznie działo od roku 1914 n.e. Żywo przedstawia ona stosunki i wydarzenia, jakie muszą w tym czasie zaistnieć na ziemi, zanim ten sprawca niepokoju we wszechświecie zostanie związany, a następnie raduje nas proroczą wizją jego związania. W trzecim od końca rozdziale Pisma świętego czytamy:

³ „Widziałem anioła zstępującego z nieba, który miał klucz od otchłani i wielki łańcuch w ręce swojej. I pochwycił smoka, węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat. I wrzucił go do otchłani i zamknął ją, i położył nad nim pieczęć, aby już nie zwodził narodów, aż się dopełni owych tysiąc lat. Potem musi być wypuszczony na krótki czas.” — Obj. 20:1-3.

 4. Do jakiego mylnego przekonania przywodzi Szatan Diabeł narody? Do czego został z tej racji przyrównany w Biblii?

⁴ Powiedziano nam tutaj wyraźnie, kto właściwie jest tym wielkim przestępcą i intrygantem. Jest nim Szatan Diabeł. To on zwodził wszystkie narody i będzie tak czynił nadal, dopóki nie zostanie związany. Czyż więc można się dziwić temu, że narody znajdują się dzisiaj w wielkich trudnościach? Szatan wprawdzie wmawia im, że znajdują się na właściwej drodze do trwałego pokoju i dobrobytu, ale przy tym cały czas prowadzi ich wprost ku zagładzie. Zatem nie powinno nas dziwić, że został przyrównany do węża, a ponieważ zwodził ludzkość różnymi oszustwami już od początku jej dziejów, nadano mu miano „węża starodawnego”. (1 Mojż. 3:1-15) Szatan Diabeł nie jest mizernym nieprzyjacielem, gdyż potrafi swoim ofiarom wyrządzić poważne szkody, a nawet je pochłonąć; dlatego też został porównany z wielkim, ognistym, siedmiogłowym smokiem. — Obj. 12:3, 4; Jer. 51:34.

 5, 6. (a) Jaką kwestią jesteśmy zainteresowani, chcąc się dowiedzieć, kiedy Szatan będzie związany? (b) Jak brzmi odpowiedź na nasze pytanie i dlaczego jest ona bez wątpienia właściwa?

⁵ Szatan na podobieństwo smoka próbuje pochłonąć wszystkich ludzi, to znaczy dostać ich pod swą moc. Dla ustalenia, czy zostanie on związany jeszcze za naszego pokolenia, możemy zapytać: Cóż ten symboliczny smok, Szatan Diabeł, miał uczynić narodom tuż przed związaniem go i wrzuceniem w przepaść, zabezpieczoną następnie pieczęcią? Dokąd prowadzi droga, na którą zwodzi narody? Do ich ostatniej walki! Nie może być inaczej, ponieważ w pięciu wierszach bezpośrednio poprzedzających doniesienie o uwięzieniu Szatana czytamy:

⁶ „Widziałem jednego anioła stojącego w słońcu; i zawołał głosem donośnym, mówiąc wszystkim ptakom latającym środkiem nieba: Nuże, zbierzcie się na wielką ucztę Bożą, by jeść ciała królów i ciała wodzów, i ciała mocarzy, i ciała koni oraz ich jeźdźców, i ciała wszystkich wolnych i niewolników, małych i wielkich. I widziałem zwierzę [dzikie zwierzę, NT; bestię, BG], i królów ziemi, i wojska ich zebrane, by stoczyć bój z tym, który siedział na koniu, oraz z wojskiem jego. I pojmane zostało zwierzę, a wraz z nim fałszywy prorok, który przed nim czynił cuda, jakimi zwiódł tych, którzy przyjęli znamię zwierzęcia i oddawali pokłon posągowi jego. Zostali oni obaj wrzuceni żywcem do jeziora ognistego gorejącego siarką. A pozostali byli pobici mieczem wychodzącym z ust jeźdźca na koniu, i wszystkie ptaki nasyciły się ciałami ich.” — Obj. 19:17-21.

 7. Kto sprowadza królów i ich wojska na miejsce bitwy i jak zostało to ukazane nieco wcześniej, przed przytoczonym opisem tej walki?

⁷ A więc okazuje się, że symboliczny Smok, Szatan Diabeł, prowadzi królów ziemi i ich wojska w bój, w tym celu posługuje się „bestią” albo „dzikim zwierzęciem” oraz „fałszywym prorokiem”. Nieco wcześniej, przed powyższym opisem bitwy, mianowicie w rozdziale szesnastym, wierszach od trzynastego do szesnastego, Biblia zwraca uwagę na ten fakt następującymi słowami: „I ujrzałem trzy nieczyste inspirowane wypowiedzi, które wyglądały jak żaby, wychodzące z paszczy smoka i z paszczy dzikiego zwierza, i z ust fałszywego proroka. Są to w rzeczywistości wypowiedzi inspirowane przez demony i wykonujące znaki, a wychodzą do królów całej zamieszkanej ziemi, aby ich zgromadzić na wojnę wielkiego dnia Boga Wszechmocnego. (...) I zgromadziły ich na miejsce, które zwie się po hebrajska Har-Magedon [albo: Armagedon].” — Obj. 16:13-16, NW; porównaj też brzmienie tych wersetów według Biblii Gdańskiej oraz Biblii Tysiąclecia.

 8, 9. (a) Co wskazuje, że nie chodzi tu o zwyczajną wojnę, i po jakiej stronie będą zgromadzeni królowie ziemi? (b) Na co zasłużą sobie z tego powodu narody?

⁸ Ludzkość stoi więc przed nieuniknioną walką. Nie chodzi przy tym o zwyczajną wojnę, gdyż w takim wypadku nie byłaby ona nazwana „wojną wielkiego dnia Boga Wszechmocnego.” Do walki tej zostaną zgromadzeni wszyscy władcy polityczni, którzy tu otrzymali miano „królów całej zamieszkanej ziemi”, przy czym wszyscy staną po jednej stronie: przeciw „Bogu Wszechmocnemu.” Religijni przywódcy narodów mogą wprawdzie przekonywać politycznych „królów ziemi i wojska ich”, że walczą po stronie Boga, ale stanowi to jedynie składnik oszukańczej „inspirowanej wypowiedzi” pochodzącej z paszczy Smoka, Szatana Diabła. Narody ziemi na pewno nie będą walczyły po stronie Boga prawdy i sprawiedliwości, Stworzyciela nieba i ziemi, ponieważ Jego własne Słowo ostrzega nas, że zniszczy On wszystkie te narody. A dlaczego?

⁹ Ponieważ okażą się Jego wrogami, przeciwstawnymi Jego niebiańskiemu rządowi. Wszystkich ich zwodzi główny przeciwnik Boga Wszechmocnego — Smok Szatan Diabeł, który posługuje się „dzikim zwierzem” i „fałszywym prorokiem”. Ostatecznym wynikiem zwodzenia narodów przez Szatana Diabła na przestrzeni z górą czterech tysięcy lat będzie ich zagłada.

10. Dlaczego wojna na polach Armagedonu musi nadejść? Skąd wiemy, że związanie Szatana nastąpi już wkrótce?

¹⁰ „Wojna wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” na polach Armagedonu musi nadejść, ponieważ Smok, to jest Szatan Diabeł, i jego demony, jeszcze nie są związani i wrzuceni do otchłani. Zostaną uwięzieni w przepaści dopiero po wojnie Boga Wszechmocnego i po zniszczeniu wszystkich ziemskich nieprzyjaciół Boga. Tak więc Szatan Diabeł musi najpierw zobaczyć, jak jego widzialną organizację na ziemi spotka unicestwienie i musi poznać, że został pokonany. Ponieważ ta wojna Armagedonu szybko się zbliża, wiemy stąd, iż związanie i uwięzienie Szatana Diabła oraz jego demonów również nastąpi wkrótce.

NIE TYLKO „POJĘCIE ZŁA”

11. Dlaczego nie zamierzamy obrażać narodów, kiedy mówimy, że walczą przeciw Bogu?

¹¹ Czy jednak nie posuwamy się za daleko, mówiąc wprost, że wszystkie narody świata zwracają się przeciw Bogu Wszechmocnemu i będą w końcu przeciw Niemu walczyć? Nie! I też nie mamy na myśli, żeby przez to ubliżać narodom. Powiadamy jedynie to, co mówi Pismo święte, inspirowane przez Boga: że wszystkie narody dają się zwodzić przez wielkiego Smoka, Szatana Diabła, i jego demony.

12. Czyim słowom podszeptywanym przywódcom politycznym zaprzecza to oświadczenie? Dlaczego ludzie mądrzy na sposób świata uśmiechają się, kiedy mówimy o osobowym Diable?

¹² Oczywiście zaprzecza to temu, co władcom politycznym mówią pozostający z nimi w przyjaznych stosunkach religijni przywódcy narodów, a więc księża i inni duchowni rzekomego chrześcijaństwa, czy też kapłani tak zwanego pogaństwa. Religijni i polityczni przywódcy ziemscy są we własnych oczach tak mądrzy i z powodu swej świeckiej nauki tak dumni, iż czują się obrażeni, gdy słyszą, że pod niewidzialnym kierownictwem Smoka, Szatana Diabła, maszerują ku zbrojnej rozprawie pod Armagedon. Wielu wysoko kształconych ludzi przyznaje wprawdzie, że na całej ziemi sroży się zło, uśmiecha się jednak pobłażliwie, kiedy mówimy o istnieniu Diabła. Ze swej strony utrzymują, że Szatan Diabeł to tylko samo „pojęcie zła”, a nie rzeczywista osoba.a

13. Jakiego Diabła przedstawianego przez staromodnych artystów rzeczywiście nie ma? Czy jednak pomysł, że Diabeł to tylko „pojęcie zła”, powstał dopiero w ostatnich czasach?

¹³ Nie ma oczywiście nic takiego jak czarny, czy według innych czerwony diabełek z dwoma różkami, spiczastym ogonem i koźlimi racicami. Tego rodzaju twór istnieje tylko w wyobraźni staromodnych malarzy i rzeźbiarzy oraz osób zacofanych pod względem religijnym. Ale z uwagi na warunki, w jakich się znajduje świat, nie czas teraz na łudzenie się uczuciem, jakoby Szatan Diabeł był jedynie uosobieniem „pojęcia zła”, a nie nadludzkim, niewidzialnym, osobowym duchem, który jest przyczyną i głównym sprawcą niegodziwości. Pomysł, że Diabeł jest tylko „pojęciem zła”, wcale nie wyłonił się dopiero w ostatnim czasie, odtąd wkroczyliśmy w wiek nauki, wiek potęgi nuklearnej i podróży pozaziemskich. Na tę teorię religijną zwrócono uwagę już w roku 1894, gdy uczeni John M’Clintock i James Strong wydali w Nowym Jorku dziewiąty tom swej „Encyklopedii literatury biblijnej, teologicznej i kościelnej” (Cyclopaedia of Biblical, Theological and Ecclesiastical Literature).

14, 15. (a) Jakie kryteria obowiązują w myśl wspomnianej Encyklopedii przy szukaniu odpowiedzi na pytanie czy Szatan jest rzeczywistą osobą? (b) Gdybyśmy mieli jedynie przypuszczać, że pisarze Biblii chcieli przedstawić Szatana jako rzeczywistą osobę — czy mogliby oni uczynić to trafniej niż uczynili? (c) Czy sposób wypowiadania się pisarzy biblijnych o Szatanie pozwala wnioskować, że chodzi tylko o postać symboliczną? Co oznaczałoby przypuszczenie, że pojęcie Szatana jest jedynie zwrotem retorycznym?

¹⁴ Na stronicy 361 tego tomu omawiana jest „Osobowość Szatana”; powiedziano tam, że przy szukaniu odpowiedzi na pytanie, czy Szatan rzeczywiście jest osobą, obowiązują te same kryteria, które byśmy stosowali przy „rozstrzygnięciu kwestii, czy Cezar lub Napoleon rzeczywiście żyli, czy też [byli] tylko uosobieniem pojęć abstrakcyjnych, ucieleśnionym w miarę tworzenia się wokół nich historii i przypisywania im właściwości osób”. Następnie w tym dziewiątym tomie powołano się na świętych pisarzy biblijnych, jak na przykład na żydowskiego proroka Mojżesza i uczniów Jezusa Chrystusa z pierwszego stulecia, oraz powiedziano:

¹⁵ „Przedstawiając charakter i sposób postępowania Szatana, święci pisarze przypisywali jemu wszelkie formy działalności osobowej. Opisują go jako kogoś, kto wywiera wpływy i dysponuje władzą, posiada posłańców i naśladowców. Potrafi kusić i sprzeciwiać się, ponosi odpowiedzialność, obarczony jest winą, ma być osądzony i ostatecznie ukarany”. Choćbyśmy mieli jedynie przypuszczać, że święci pisarze chcieli krzewić naukę, iż Szatan jest rzeczywistą osobą, doprawdy „nie mogliby chyba znaleźć bardziej wymownych określeń niż te, których faktycznie użyli”. Jeżeli natomiast ktoś wolałby przypuszczać, że „całe to podobieństwo do rzeczywistego, namacalnego, świadomego działania myślącej jednostki” stanowi tylko swoiste zwroty retoryczne, ożywienie bezosobowego pojęcia, i zaledwie przedstawia jakąś wyimaginowaną postać, równałoby się to „oskarżeniu natchnionych pisarzy, iż posłużyli się przenośnią w taki sposób, że na podstawie uznanych prawideł językowych nie można jej uznać jedynie za przenośnię — w taki sposób, że nie można jej brać za przenośnię bez naruszenia wszelkich zasad retorycznych, którymi — jak wiadomo — kierowali się w innych wypadkach”.

16. (a) Czy pisarze biblijni przez swój sposób pisania o Diable usiłowali nam wmówić coś nieprawdziwego? (b) Czy teoria zakładająca, jakoby Diabeł był jedynie uosobieniem „pojęcia zła”, nie ma żadnych godnych uwagi słabych punktów?

¹⁶ Inspirowani pisarze biblijni, od proroka Mojżesza do chrześcijańskiego apostoła Jana, nie używali jednak słów określających Diabła jedynie jako zwrotów retorycznych. Rozmyślnie wyrażali się w sposób mogący nam, czytelnikom Pisma świętego, najskuteczniej dopomóc do poznania i zrozumienia, że Szatan Diabeł jest rzeczywiście istniejącym, osobowym, świadomie myślącym duchem. Nie naruszali praw językowych, aby nas tylko łudzić, iż Szatan Diabeł jest żywym stworzeniem, zamiast otwarcie powiedzieć, że to jedynie uosobienie „pojęcia zła”. Wspomniana wyżej Encyklopedia głosi dalej: „Teoria uosobienia napotyka jednak nie tylko na te ogólne trudności, ale jeszcze na liczne dalsze. Teoria ta opiera się na założeniu, że diabeł to po prostu samo pojęcie zła. Spróbujmy ją więc [tę teorię] zastosować do wyjaśnienia dwóch lub trzech tekstów Pisma świętego.” Następnie Encyklopedia ta przechodzi do rozpatrzenia doniesienia chrześcijańskiego apostoła Mateusza o kuszeniu Jezusa Chrystusa przez Szatana Diabła na pustyni judejskiej; podaje przy tym:

17. Jakie wnioski wysnuwa wspomniana już Encyklopedia ze sceny kuszenia Jezusa na pustyni (Mat. 4:1-11)?

¹⁷ „,Wtedy Duch zaprowadził Jezusa na pustynię, aby go kusił diabeł.’ (Mateusza 4:1-11) Czy Jezus był kuszony przez realnie istniejący, osobowy byt, czy też przez pojęcie zła? Skoro przez to ostatnie, w kim wtedy albo w czym tkwiło to zło? Czy w samym Jezusie? Wówczas nie byłoby prawdą, że był całkowicie bez grzechu. Tkwiłby w nim pierwiastek grzechu i wskutek tego sam dla siebie stałby się kusicielem. Taka metoda interpretacji jest zła, a teologia na niej oparta byłaby jeszcze gorsza. Nie zapominajmy także o tym, iż zło, aby stanowić zło moralne, musi tkwić w jakimś moralnie świadomym bycie. Grzech jest tylko wtedy złem, gdy się wiąże ze stanem lub działaniem jakiejś odpowiedzialnej za siebie osobowości.”

18. Czy ten sam argument zaprzeczający teorii o uosobieniu „pojęcia zła” może być użyty również w związku z Jehową Bogiem?

¹⁸ Podobny argument zaprzeczający poglądowi, jakoby Szatan Diabeł był uosobieniem „pojęcia zła”, można użyć także w związku z samym Bogiem Wszechmocnym. Sprawa ta łączy się z bogobojnym człowiekiem imieniem Ijob, który żył jeszcze za dni proroka Mojżesza, piętnaście stuleci przed naszą erą. Księga biblijna Ijoba donosi, jak Szatan pewnego dnia zjawił się przed obliczem Bożym w czasie zgromadzenia świętych aniołów w niebie. W pierwszym rozdziale tej księgi, wierszu siódmym, czytamy:

19, 20. Jakie pytania nasuwają się przy założeniu, że Szatan Diabeł wspomniany w Księdze Ijoba 1:7 jest w gruncie rzeczy tylko „pojęciem zła”, i do jakiego wniosku dochodzimy?

¹⁹ „Rzekł Bóg do Szatana: ‚Skąd przychodzisz? Odrzekł szatan Jahwe [albo: Jehowie]: ‚Z badania ziemi i wędrówki po niej.’” — BT.

²⁰ Czy wspomniany tu Szatan nie był rzeczywistą osobą, lecz tylko „pojęciem zła”? Jeżeli tak, to do kogo przemawiał Jehowa Bóg? Czy do siebie samego? Gdyby tak było, wtedy Szatan, uosobione pojęcie zła, mieszkałby w samym Jehowie Bogu. Wynikałoby z tego również, jakoby zło było przyrodzoną cechą Boga Wszechmocnego, jakoby zło moralne wywodziło się z jedynego żywego i prawdziwego Boga. Taki bluźnierczy pogląd sprzeciwia się całej pozostałej treści Pisma świętego.

21. Kto w gruncie rzeczy oskarżałby Ijoba przed Bogiem, kto pozostawałby w sprzeczności z samym sobą i kto w końcu okazałby się kłamcą, gdyby teoria o uosobionym „pojęciu zła” była prawdziwa?

²¹ Poza tym Bóg powiedział o Ijobie, że jest to człowiek „prawy, sprawiedliwy, bogobojny i unikający grzechu”. Natomiast Szatan oskarżył Ijoba, że służy Jehowie Bogu tylko ze względu na korzyści materialne. Czytamy: „Szatan na to do Jahwe: ‚Więc bez oglądania się na zapłatę Job [Ijob] czci Boga? (...) Wyciągnij, proszę, swą rękę i dotknij jego majątku. Czy w twarz Ci nie będzie złorzeczył?’” (Ijoba 1:8-11, BT) Gdyby Szatan był w tym wypadku tylko uosobieniem „pojęcia zła”, oskarżającego Ijoba przed Bogiem, wtedy oskarżycielem byłby sam Jehowa Bóg i to bezpośrednio po własnym oświadczeniu, że Ijob jest człowiekiem dobrym, któremu nie ma równego na ziemi; zło tkwiłoby w samym Bogu Najwyższym, rozdzieranym wewnętrznymi sprzecznościami. Ponadto skoroby Bóg pozwolił wypróbować Ijoba, a przy tym Szatan okazał się kłamcą, to gdyby Szatan był tylko pojęciem zła, sam Bóg okazałby się kłamcą. — Ijoba 1:12-22.

22. (a) Dlaczego według tej teorii Bóg w związku z Ijobem po raz drugi okazałby się kłamcą? (b) Dlaczego wniosek, do jakiego wiedzie ów pogląd, jest niedorzeczny?

²² Kiedy pierwsza próba się nie udała, Szatan prosił o zezwolenie na dalsze wypróbowanie Ijoba, a Jehowa Bóg pozwolił mu na to. Oskarżenie Szatana wymierzone przeciw Ijobowi ponownie zostało zdemaskowane jako oszczerstwo. Gdyby tutaj Szatan był tylko uosobieniem „pojęcia zła”, tkwiącego w Jehowie Bogu, wówczas Jehowa jeszcze raz okazałby się kłamcą. Tymczasem u Boga kłamstwo jest niemożliwe, natomiast o Szatanie Diable powiedział Jezus Chrystus, że jest twórcą, czyli „ojcem” pierwszego kłamstwa — tego kłamstwa, wskutek którego Szatan Diabeł stał się mordercą całego rodu ludzkiego. — Tyt. 1:1, 2; Hebr. 6:18; Jana 8:44.

23. Kim więc, jak się okazuje, musi być Szatan Diabeł, i zarazem kim okazał się Ijob, a ponadto Jehowa Bóg?

²³ Zatem wszelkie reguły logiki i prawidła mowy przekonują nas, że Szatan musi być realną, żyjącą osobą z niewidzialnej dziedziny duchowej. Kiedy Ijob wiernością swoją dowiódł, iż Szatan jest diabłem, czyli po prostu oszczercą, Bóg wyratował Ijoba z jego wielkich cierpień i obficie mu pobłogosławił. Inni pisarze biblijni poza Mojżeszem również wspominają o Ijobie jako postaci historycznej, a nie zmyślonej; przemawia to za tym, iż podobnie Szatan Diabeł był i jest postacią realną, tak samo zresztą jak Jehowa Bóg przedstawiony w Księdze Ijoba jest rzeczywiście istniejącą, świadomą Istotą obdarzoną poczuciem moralnej odpowiedzialności za swoje postępowanie. — Ezech. 14:14, 20; Jak. 5:11; porównaj Objawienie 12:9-12.

24. Na co wręcz szkoda czasu? Co jeszcze podaje wspomniana już Encyklopedia o udowodnionym istnieniu osobowego Diabła?

²⁴ Można by omówić jeszcze dalsze teksty Pisma świętego, aby wykazać, jak śmieszne jest mówienie, że Szatan Diabeł występujący w Biblii nie jest rzeczywistą osobą, lecz po prostu nieosobowym „pojęciem zła”. Szkoda jednak na to czasu; Encyklopedia M’Clintocka i Stronga, rozpatrzywszy argumenty wynikające ze słów Ewangelii według Jana 8:44, słusznie dodaje: „Stratą czasu byłoby dowodzenie, że Pismo święte raz po raz mniej lub bardziej bezpośrednio wyjawia osobowe istnienie Ducha zła. Przypisana mu jest każda właściwość i działalność mogąca wskazywać na osobowość, a przy tym forma językowa tych wyjaśnień nie dopuszcza innego wykładu.” — Tom 9, strona 361 b.

SKĄD SIĘ WZIĄŁ?

25. Jaka księga wyjaśnia, skąd się wziął Szatan Diabeł? Co w istocie rzeczy oznacza to imię i tytuł?

²⁵ Ponieważ Bóg wszelkiej dobroci i sprawiedliwości nie gest źródłem żadnego zła moralnego ani niegodziwości, może ci trudno zrozumieć, czytelniku, skąd się wziął Szatan Diabeł i jak doszło do tego, że dziś stanowi groźbę dla całego świata ludzkiego. Biblia święta pozwala nam jednak poznać faktyczny stan rzeczy. Wyrażenie „Szatan Diabeł” oznacza po prostu: „sprzeciwiający się oszczerca” albo „Przeciwnik-Oszczerca”. Nie trudno jest stać się przeciwnikiem, stawiającym opór, i oszczercą (po grecku diabolos) wobec kogoś innego, a szczególnie wobec Jehowy Boga.

26. Jak okazuje się na przykładzie Piotra i Judasza Iszkariota, że łatwo nożna samemu uczynić siebie szatanem albo diabłem?

²⁶ Na przykład Jezus pewnego razu nazwał szatanem swego apostoła Piotra, ponieważ ten mu się sprzeciwiał. Kiedy Piotr robił swemu Mistrzowi Jezusowi Chrystusowi wyrzuty za przepowiadanie sobie gwałtownej śmierci, Jezus odparł mu: „Idź precz ode mnie, szatanie! Jesteś mi zgorszeniem, bo nie myślisz o tym, co Boskie, tylko o tym, co ludzkie.” (Mat. 16:23) Przy innej okazji ten sam Piotr dał wyraz przekonaniu, że Jezus jest ‚Synem Boga żywego’, a wtedy Mistrz odpowiedział mu według doniesienia Jana 6:68-71: „Czy nie dwunastu was wybrałem? Ale jeden z was jest diabłem [diabolos]. I mówił o Judaszu, synu Szymona z Kariotu, bo ten miał go wydać, a był jednym z dwunastu”. Tak to Judasz Iszkariot sam uczynił siebie diabłem, czyli oszczercą. — Jana 6:70, NW.

27. Jak apostoł Paweł wykazał, że niewiasty i mężczyźni mogą uczynić siebie diabłami, to znaczy oszczercami?

²⁷ Chrześcijański apostoł Paweł, pisząc pouczenia dla chrześcijanek, wyraził się w ten sposób, że powinny być „czyste, nie skłonne do oczerniania [dosłownie: nie diablice]”. (1 Tym. 3:11, BT) „Podobnie starsze niewiasty mają zachować taką postawę, która przystoi osobom świętobliwym: niech nie szerzą oszczerstw [diabelstw]”. (Tyt. 2:3, Kow) Apostoł Paweł pisał również: „W dniach ostatnich nastaną chwile trudne. Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, wyniośli, pyszni, bluźniący, (...) miotający oszczerstwa [diaboloi]”. (2 Tym. 3:1-3, BT) Zatem diabłami mogą być nie tylko stworzenia duchowe, ale także ludzie — w tym sensie, że są oszczercami współbliźnich lub Boga. „Bóg prawdy” nie czyni nikogo z mężczyzn czy niewiast diabłami, to znaczy oszczercami; jedynie sami doprowadzają siebie do takiego stanu. — Ps. 30(31):6, Wk.

28. W kim odbył się również ów proces przeobrażenia samego siebie? Jak Jezus potwierdził to słowami Jana 8:44?

²⁸ Ten proces przekształcenia siebie w określony sposób odbył się też w ponadludzkim stworzeniu duchowym, które Biblia nazywa ‚ogromnym smokiem, wężem starodawnym zwanym diabłem i szatanem, który zwodzi cały świat’. (Obj. 12:9) To stworzenie duchowe, które stało się Diabłem, zaczęło nim być dopiero w jakiś czas po utworzeniu przez Jehowę Boga. Pan Jezus Chrystus powiedział o tym stworzeniu do pewnych religiantów, którzy czyhali na jego życie: „Ojcem waszym jest diabeł i chcecie postępować według pożądliwości ojca waszego. On był mężobójcą od początku i w prawdzie nie wytrwał, bo w nim nie ma prawdy. Gdy mówi kłamstwo, mówi ze swego, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa”. (Jana 8:44) Wspomniana wyżej Encyklopedia (tom 9, strona 364a) dodaje do tej wypowiedzi Jezusa następujący komentarz: „W tym miejscu słowa ap’arkhes [od początku] odnoszą się zapewne do początku jego działalności w stosunku do człowieka”.

29. Jak obecny Szatan Diabeł został „ojcem kłamstwa”? Kiedy stał się mordercą?

²⁹ Tak więc stworzenie duchowe, o którym jest tu mowa, nie zostało stworzone jako Szatan Diabeł. Bóg nie uczynił go zabójcą, lecz stworzył go w prawdzie. On jednak nie chciał wytrwać w prawdzie, ale wolał zostać kłamcą i oszczercą (diabolos). Zatem kiedy skłamał, nie mówił według woli i ducha swego niebiańskiego Ojca, lecz kłamał z własnego popędu, kierując się własnymi skłonnościami. Ponieważ nie trwał mocno przy prawdzie Bożej, tylko zaczął kłamać, został nazwany ojcem kłamstwa. Nie był mordercą zaraz od czasu stworzenia go przez Boga, ale od chwili, gdy się stał Szatanem Diabłem. Sam siebie uczynił takim.

30. Kiedy Szatan Diabeł wystąpił na widownię? W jaki sposób przeciwstawił się Jehowie?

³⁰ W trzecim rozdziale pierwszej księgi Pisma świętego, spisanej przez proroka Mojżesza, powiedziano nam, jak powstał Szatan Diabeł. Będąc ponadludzkim duchem, przebywał niewidzialnie w pierwotnym miejscu zamieszkania człowieka, w ogrodzie Eden, który leżał w dzisiejszej Azji południowo-zachodniej. Szatan pojawił się na widowni, gdy już Jehowa Bóg stworzył niewiastę, aby była towarzyszką doskonałego człowieka Adama. Ten niewidzialny duchowy syn Boży stawił opór Jehowie Bogu, czyli wystąpił przeciw Niemu, za narzędzie i pośrednika używszy węża; przez niego powiedział doskonałej niewieście Ewie haniebne kłamstwo o Bogu, jej niebiańskim Ojcu.

31. Przez jakie wykroczenie uczynił siebie zwodzicielem? Co Bóg odtąd bierze za symbol Szatana, jak to wynika również z ostatniej księgi Biblii?

³¹ Ten Przeciwnik, czyli Buntownik, sam więc uczynił siebie oszczercą lub diabłem. Przez wypowiedzenie do Ewy kłamstwa, zmierzającego do uwikłania jej w nieposłuszeństwo wobec Boga, stał się on także zwodzicielem. Osobiście pozostał wprawdzie dla Ewy niewidzialny, ale do okłamania jej użył widzialnego węża. Dlatego Biblia podaje: „Wąż chytrością swoją zwiódł Ewę”. (2 Kor. 11:3) Z tego też powodu Jehowa Bóg zaraz tam w ogrodzie Eden wziął węża za symbol Szatana Zwodziciela, a w ostatniej księdze Biblii ten arcyszalbierz nazwany został ‚Wężem Starodawnym’ albo ‚wężem znanym od dawna’, który „zwodzi całą zamieszkaną ziemię”. — Obj. 12:9; 20:2, BT, NDb, NW.

32. Do czego zmierzał Diabeł, zwodząc Ewę? W jakim stanie urodziliśmy się wszyscy wskutek tego?

³² Jaki cel chciał osiągnąć „wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem”, przystąpiwszy do zwiedzenia Ewy przez nazwanie jej Boga i Ojca bojaźliwym kłamcą? Sądząc z rozwoju wydarzeń, zamysłem jego było zwrócenie Ewy przeciwko Bogu, a następnie posłużenie się nią do przeciwstawienia Bogu jej męża Adama; tym samym przeciągnąłby oboje na swoją stronę i pod swe panowanie. Tym sposobem mógł też rozciągnąć władzę na ich potomstwo, na cały ród ludzki, aby w końcu cała ziemia stała się krainą buntowników, czyli przeciwników Boga Jehowy. Około 41 stuleci później chrześcijański apostoł Jan pisał, iż rzeczywiście „świat leży w mocy Złego”. (1 Jana 5:19, BT, RS, NW) Równocześnie Szatan w swej podłości podał ludzkość w moc grzechu i śmierci, gdyż dekret Boży brzmi: „Zapłatą za grzech jest śmierć”. (Rzym. 6:23) Jesteśmy więc od Adama i Ewy wszyscy urodzeni w grzechu i pod wyrokiem śmierci.

33. Co uczynił Bóg celem wykonania na Adamie swego wyroku? Dlaczego grzech i śmierć przeszły na nas wszystkich?

³³ W związku z wydaniem przez siebie wyroku śmierci na grzeszników Jehowa Bóg wygnał Adama i Ewę z ogrodu Eden, a tym samym uniemożliwił im dostęp do znajdującego się tam „drzewa życia”. Czytamy: „Jahwe [albo: Jehowa] Bóg rzekł: ‚Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro i zło; niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki’. Dlatego Jahwe Bóg wydalił go z ogrodu Eden, aby uprawiał tę rolę, z której został wzięty”. Dopiero potem, a więc poza ogrodem Edenu grzesznicy Adam i Ewa zaczęli wydawać na świat dzieci. (Ks. Rodzaju [1 Mojż.] 3:22 do 4:3, BT) W wyniku Boskiego orzeczenia i zgodnie z prawem dziedziczności grzech i śmierć przeszły na wszystkich nas jako ich potomków. (Rzym. 5:12) Jakże nisko przez to upadliśmy!

34. Kto wówczas również doznał upadku? Jak Bóg wskazał na to w ogrodzie Eden?

³⁴ Niemniej jednak anielski Syn Boży, który został ‚wężem starodawnym, zwanym Diabłem i Szatanem’, również doznał upadku. Wskazują na to słowa wypowiedziane do niego przez Boga w ogrodzie Eden. Zwracając się do niego tak, jak gdyby mówił do literalnego węża, którym się Szatan posłużył do zwiedzenia Ewy, Jehowa Bóg oświadczył: „Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych: na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo [nasienie, BG, NW] twoje a potomstwo [nasienie] jej; ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę.” — Rodzaju (1 Mojż.) 3:14, 15, BT.

35. Czyim ojcem stał się przez to Szatan i jaki wobec tego czeka go koniec?

³⁵ W ten sposób Szatan Diabeł został przeklęty przez Boga, a tym samym stał się również ojcem przeklętych. (Mat. 25:41) Jako taki jest skazany na wieczystą zagładę, ma doznać zmiażdżenia głowy pod nogami obiecanego Nasienia „niewiasty” Bożej. Zgodnie z tym chrześcijański apostoł Paweł pisał do tych, którzy wchodzili w skład owego Nasienia: „Bóg pokoju rychło zetrze szatana pod stopami waszymi”. — Rzym. 16:20.

KIEDY ZRZUCONY Z NIEBA

36-38. Kiedy nastąpiło zrzucenie Szatana z nieba według przeświadczenia wielu czytelników Biblii? Gdzie według nich opisuje to Biblia?

³⁶ Wielu czytelników Biblii sądziło, że Szatan Diabeł został zrzucony z nieba wówczas, gdy Bóg wypowiadał w Edenie wyżej przytoczone słowa przeciwko wężowi, i że właśnie to strącenie z nieba jest opisane w ostatniej księdze biblijnej, w Objawieniu 12:3-13, gdzie czytamy następujące słowa:

³⁷ „Ukazał się drugi znak na niebie: Oto ogromny rudy [ognisty, NW] smok, mający siedem głów i dziesięć rogów, a na jego głowach siedem diademów (...). I stanął smok przed niewiastą, która miała porodzić, aby, skoro tylko porodzi, pożreć dziecię jej. I porodziła syna, chłopczyka, który rządzić będzie wszystkimi narodami laską żelazną; lecz dziecię jej zostało porwane do Boga i do tronu jego. (...)

³⁸ „I wybuchła walka w niebie: Michał i aniołowie jego stoczyli bój ze smokiem. I walczył smok i aniołowie jego, lecz nie przemógł, i nie było już dla nich miejsca w niebie. I zrzucony został ogromny smok, wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem, który zwodzi cały świat; zrzucony został na ziemię, zrzuceni też zostali z nim aniołowie jego. I usłyszałem donośny głos w niebie, mówiący: Teraz nastało zbawienie i moc, i panowanie [królestwo, BG, NW] Boga naszego, i władztwo Pomazańca jego, gdyż zrzucony został oskarżyciel braci naszych, który dniem i nocą oskarżał ich przed Bogiem naszym. (...) Lecz biada ziemi i morzu, gdyż zstąpił do was diabeł pałający wielkim gniewem, bo wie, iż czasu ma niewiele. A gdy smok ujrzał, iż został zrzucony na ziemię, zaczął prześladować niewiastę, która porodziła chłopczyka”.

39. Jakich ważnych warunków nie spełniała jeszcze ówczesna sytuacja, wobec czego też proroctwo z Objawienia 12:3-13 nie może się odnosić do upadku Szatana w Edenie?

³⁹ Czy faktycznie opis ten dotyczy odtrącenia ‚węża starodawnego, zwanego Diabłem i Szatanem’, od łaski Bożej w ogrodzie Eden? Nie! Nawet poprzednio już przytaczana Encyklopedia w nawiązaniu do tekstu Objawienia 12:7, 9 podaje: „Jakiekolwiek byłoby znaczenie tego wersetu, pozostaje rzeczą pewną, że nie może on odnosić się do pierwotnego upadku Szatana”.b W owym czasie, prawie sześć tysięcy lat temu, żadna niewiasta nie urodziła jeszcze dziecka. A już z całą pewnością symboliczna „niewiasta” Boża nie urodziła wtedy obiecanego „syna, chłopczyka”. W tamtym dawnym okresie Jehowa Bóg dopiero obiecał, że Jego „niewiasta” wyda potomstwo, które zmiażdży głowę Węża. Dlatego też „wąż znany od dawna”, Szatan Diabeł, czuwał odtąd stale, żeby pożreć Nasienie „niewiasty” Bożej i zapobiec swojej zgubie wskutek zmiażdżenia głowy. Wówczas jednak nie wybuchła żadna wojna w niebie celem strącenia Szatana Diabła.

40. Dlaczego z uwagi na treść Objawienia 1:1 zdarzenia opisane w dwunastym rozdziale tej księgi nie mogły zajść w Edenie?

⁴⁰ Jeszcze inna okoliczność: Ostatnia księga Biblii została napisana wiele lat, a jak głosi tradycja, 63 lata po śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa; była więc spisana pod sam koniec pierwszego stulecia naszej ery. A w pierwszym rozdziale Objawienia, wierszu pierwszym, czytamy: „Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazał sługom swoim to, co ma się stać wkrótce”. Stąd też wypadki wspomniane w rozdziale dwunastym Objawienia muszą należeć do zdarzeń, które się miały rozegrać w jakiś czas później, to znaczy po tym, gdy około roku 96 n.e. zmartwychwstały Jezus Chrystus dał to objawienie wiernemu apostołowi Janowi.

41. Co księga Ijoba wyjawia o dostępie Szatana do nieba? Co na ten temat mają do powiedzenia Pisma Hebrajskie w części napisanej po księdze Ijoba?

⁴¹ Zatem nic dziwnego, że księga Ijoba, prawdopodobnie spisana przez Mojżesza, wyraźnie oznajmia, iż za dni Ijoba, czyli dwadzieścia pięć stuleci po zwiedzeniu Ewy przez Szatana Diabła w ogrodzie Eden, wciąż jeszcze miał on dostęp do nieba i mógł oskarżać lud Boży przed obliczem Jehowy. (Ijoba 1:6 do 2:7) Poza tym żadna z inspirowanych ksiąg Pism Hebrajskich, które spisywano po księdze Ijoba aż do czasów proroka Malachiasza, nie wyjawia, by Szatan Diabeł został wyrzucony z nieba.

42. Jakie więc pytania co do zrzucenia Szatana z nieba nasuwają się teraz?

⁴² Czy do tej pory Szatan Diabeł został już zrzucony z nieba na ziemię? Jeżeli tak, to kiedy? Skąd możemy o tym wiedzieć, skoro nie potrafimy go dojrzeć, gdyż jest stworzeniem duchowym, niewidocznym dla naszych oczu?

SKĄD WIADOMO, ŻE ZOSTAŁ ZRZUCONY

43. Kto musi być odpowiedzialny za warunki panujące na ziemi od pierwszej wojny światowej? Dlaczego nasuwają się nam w związku z tym słowa z Objawienia 12:12?

⁴³ Spójrzmy jednak na ogólnoświatowe stosunki, jakie panują na ziemi od czasu pierwszej wojny światowej z lat 1914-1918. Zrzucenie Szatana z nieba aż na naszą ziemię z pewnością jest wydarzeniem, które by się odbiło na biegu dziejów ziemskich, zwłaszcza że tekst Objawienia 12:12 zawiera okrzyk: „Biada mieszkającym na ziemi i na morzu! bo zstąpił diabeł do was z wielkim gniewem, wiedząc, że krótki ma czas.” (NT) Co to znaczy: „krótki ma czas”? Kiedy ten czas się skończy? Z chwilą, gdy on wraz ze swymi demonami zostanie pojmany, związany i wtrącony do przepaści, niezdolny do zwodzenia narodów przez tysiąc lat. (Obj. 20:1-3) Za katastrofalne warunki panujące na ziemi od czasu pierwszej wojny światowej z pewnością odpowiedzialny jest ktoś wyższy niż człowiek; czy może nim być rozwścieczony, wyrzucony Szatan? Zobaczymy.

44. Na co — według Objawienia 12:10 — miało wskazywać zrzucenie Szatana i z czego w takim razie wynika to zrzucenie?

⁴⁴ Weźmy pod uwagę, na co w myśl natchnionego tekstu wskazuje zrzucenie Szatana. Po pokonaniu go i jego demonów w bitwie na niebie miał być tam słyszany donośny głos: „Teraz stało się zbawienie i moc, i królestwo Boga naszego, i władza Chrystusa jego”. (Obj. 12:10, NT) Z tego doniosłego obwieszczenia jasno wynika, że zrzucenie Szatana i jego demonów z wysokości niebios aż na naszą ziemię musi być następstwem ustanowienia Królestwa Bożego w niebie. Strącenie Szatana wynika z faktu urodzenia przez „niewiastę” Bożą w niebiosach syna, chłopca, którego symbolicznemu smokowi, Szatanowi Diabłu nie udaje się pożreć, gdyż dziecko zostaje „porwane do Boga i do tronu jego”. (Obj. 12:1, 2, 4, 5) Tak więc urodzenie chłopca i osadzenie go na tronie u boku Boga w niebie musi przedstawiać narodziny niebiańskiego Królestwa Bożego, to znaczy objęcie władzy królewskiej po prawicy Boga przez Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Właśnie dlatego w niebiosach mogła być ogłoszona wiadomość: „Teraz stało się (...) królestwo Boga naszego, i władza Chrystusa Jego.”

45. Kiedy miały w niebie miejsce narodziny mesjańskiego Królestwa Bożego? Jakie mamy na to dowody?

⁴⁵ Narodziny Królestwa Bożego i wstąpienie na tron Chrystusa, sprawującego tam władze królewską z ramienia Boga, miało miejsce w roku 1914. Dzieje świata w okresie już ponad pięćdziesięciu lat, jakie minęły od roku 1914, harmonizują z proroctwami podanymi przez samego Jezusa Chrystusa. Przepowiedział w nich wydarzenia i stosunki, które miały się pojawić, kiedy Bóg osadzi go na tronie w niebiosach i kiedy on jako nowy, mesjański król rozpocznie panowanie w niebie i na ziemi pośród swoich nieprzyjaciół. — Ps. 110:1-6; Hebr. 10:12, 13; Mat. 24:3 do 25:46; Obj. 6:1-8; 11:15-18.

46. Jakie więc dwie wojny trwały jednocześnie i co stało się z nieszczęściami trapiącymi ludzkość?

⁴⁶ „Walka w niebie”, podczas której zrzucono stamtąd Szatana i jego demonów, widocznie co najmniej przez jakiś czas trwała równocześnie z pierwszą wojną światową na ziemi, toczącą się w latach 1914-1918. O tej ostatniej politycy mówili, że jest to „wojna, która położy kres wszelkim wojnom” i „ocali świat dla demokracji”; w rzeczywistości jednak nie położyła kresu walkom zbrojnym, nie zapewniła światu demokracji, ani też nie zakończyła raz na zawsze nieszczęść.

47. W jakim okresie czasu żyjemy teraz najwyraźniej? Czym można wytłumaczyć obecne prześladowania religijne?

⁴⁷ Czy widzisz, jak od roku 1914 spełniają się proroctwa biblijne dotyczące wydarzeń ogólnoświatowych? Skoro tak, to masz jasny dowód, że Szatan został zrzucony z nieba i obecnie jest ograniczony do naszej ziemi. Stąd też wiadomo, iż żyjemy teraz w tym ‚krótkim czasie’, o którym również Szatan wie, że stoi mu do dyspozycji. Widzimy, jak wywiera swój wielki gniew wywołany porażką w niebie przez sprowadzanie nieszczęść zapowiedzianych słowami: „Biada mieszkającym na ziemi i na morzu”. Co więcej, wszczyna on także prześladowania religijne, jak napisano: „A gdy smok ujrzał, iż został zrzucony na ziemię, zaczął prześladować niewiastę, która porodziła chłopczyka. (...) I zawrzał smok gniewem na niewiastę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o Jezusie.” (Obj. 12:12-17) Czy więc można się dziwić temu, że we wszystkich stronach świata chrześcijańscy świadkowie Jehowy są prześladowani za to, że trwają przy świadczeniu o narodzeniu się w niebie mesjańskiego Królestwa Bożego w roku 1914?

48. (a) Jak Szatan wyzyskuje resztę ‚krótkiego czasu’, która mu jeszcze pozostała? (b) W jakim sensie dzień bitwy Armagedon okaże się „wielkim dniem”?

⁴⁸ Minęło już około pięćdziesięciu lat tego ‚krótkiego czasu’, jakim dysponuje zrzucony Szatan, zanim zostanie wraz z demonami pojmany i na tysiąc lat uwięziony w otchłani. Czas jeszcze pozostały musi teraz być doprawdy bardzo krótki. Zarówno on sam, jak i jego demony, gorączkowo wywierają swe niewidzialne wpływy, by zgromadzić „królów całej zamieszkanej ziemi” na miejsce, które ostatnia księga Biblii nazywa Armagedonem, gdzie stoczą „wojnę wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”. (Obj. 16:13-16, NW) Dla Boga Wszechmocnego będzie to naprawdę „wielki dzień”, gdyż wraz z Królem Jezusem Chrystusem zwycięży On w tej bitwie na polach Armagedonu. Wszyscy ci, którzy znajdą się po stronie Szatana, przegrają tę decydującą rozprawę, największą wojnę w całej historii człowieka. Dla ludzi okaże się to największym uciskiem, jaki na nich sprowadzi Szatan wraz ze swymi demonami. — Mat. 24:21, 22.

49. Jaką ważną kwestię musimy teraz rozstrzygnąć? Dlaczego jest to dla nas sprawą tak doniosłą?

⁴⁹ Każdy z nas musi rozstrzygnąć ważną kwestię: Czy znajdę się po stronie zwycięskiej? Jest to dla nas kwestia jak najbardziej doniosła, bo chcemy przecież zadecydować we właściwy sposób. Teraz jest czas na decyzję, a chodzi o wieczne życie albo śmierć i zagładę na zawsze. Nie pragniemy w tym czasie stawać w jednym szeregu z dzikim ‚zwierzem i królami ziemi, i wojskami ich’, które są „zebrane, by stoczyć bój z tym, który siedział na koniu, oraz z wojskiem jego”, mianowicie z niebiańskim Jezusem Chrystusem, ‚Królem królów i Panem panów’, i jego zastępami niebiańskich aniołów. (Obj. 19:11-19) Pozostawanie wtedy po tej samej stronie, co ‚dziki zwierz’ oraz ‚królowie ziemi’ i ich armie, oznaczałoby dla nas zginienie razem z nimi, jak to przedstawia proroctwo biblijne o wyniku wojny Armagedonu w „wielkim dniu” Boga. — Obj. 19:20, 21.

DOBRODZIEJSTWA WYNIKAJĄCE Z JEGO ZWIĄZANIA

50, 51. (a) Jaki będzie tok wydarzeń podczas bitwy Armagedonu i po niej w myśl Objawienia 19:20 do 20:3? (b) Co w takim razie oznaczałoby dla nas wytracenie wraz z ziemskimi stronnikami Szatana w trakcie tej walki?

⁵⁰ Związanie Szatana i jego demonów nastąpi natychmiast po wytraceniu jego ziemskich sił na polach Armagedonu; gdyby wiec i nas spotkała tam zguba, nigdy nie moglibyśmy cieszyć się trwałymi dobrodziejstwami, jakie wynikną z tego związania. (Obj. 19:20 do 20:3) Nigdy nie skorzystalibyśmy z błogosławieństw tysiącletniego królowania Jezusa Chrystusa, które nastąpi po związaniu Szatana i jego demonów oraz wtrąceniu ich w przepaść całkowitej bezsilności. Ze słów Objawienia 20:3-6 wynika, że taki właśnie będzie tok wydarzeń:

⁵¹ „Wrzucił go [anioł z nieba] do otchłani i zamknął ją, i położył nad nim pieczęć, aby już nie zwodził narodów, aż się dopełni owych tysiąc lat. Potem musi być wypuszczony na krótki czas. I widziałem trony, i usiedli na nich ci, którym dano prawo sądu; widziałem też dusze tych, którzy zostali ścięci za to, że składali świadectwo o Jezusie i głosili Słowo Boże, oraz tych, którzy nie oddali pokłonu [dzikiemu, NT; NW] zwierzęciu ani posągowi jego i nie przyjęli znamienia na czoło i na rękę swoją. Ci ożyli i panowali z Chrystusem przez tysiąc lat. Inni umarli nie ożyli, aż się dopełniło tysiąc lat. To jest pierwsze zmartwychwstanie. Błogosławiony i święty ten, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu; nad nimi druga śmierć nie ma mocy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa, i panować z nim będą przez tysiąc lat.”

52, 53. Od panowania jakiego ziemskiego tworu uwolni ludzkość tysiącletnie panowanie Chrystusa?

⁵² Co sprawi tysiącletnie panowanie Jezusa Chrystusa i pozostałych przedstawicieli Nasienia „niewiasty” Bożej, którzy nie oddawali czci ‚dzikiemu zwierzęciu’? Przede wszystkim ludzkość nie będzie już więcej poddana władzy tej bestii. W tym miejscu pomyślisz może, czytelniku, że żartujemy; powiesz sobie: Czyżby ludzkością kiedykolwiek rządziło dzikie zwierzę? Rzecz oczywista, że nie chodzi o literalne zwierzę, lecz o symboliczną bestię. A co to takiego? Sprawę wyjaśnia Objawienie dane apostołowi Janowi. Po opisie zrzucenia Smoka, czyli Szatana Diabła, z nieba następują tam słowa:

⁵³ „I stanął na piaszczystym wybrzeżu morskim. I widziałem wychodzące z morza zwierzę [dzikiego zwierza, NW; bestię, BG], które miało dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jego dziesięć diademów, a na głowach jego bluźniercze imiona. A zwierzę, które widziałem, było podobne do pantery, a nogi jego jak u niedźwiedzia, a paszcza jego jak paszcza lwa. I przekazał mu smok siłę swoją i tron swój, i wielką moc. (...) I otworzyło paszczę swoją, by bluźnić przeciwko Bogu, bluźnić przeciwko imieniu jego i przybytkowi jego, przeciwko tym, którzy mieszkają w niebie, i dozwolono mu wszcząć walkę ze świętymi i zwyciężać ich; dano mu też władzę nad wszystkimi plemionami i ludami, i językami, i narodami. I oddadzą mu pokłon wszyscy mieszkańcy ziemi”. — Obj. 12:18 do 13:8.

54. Co przedstawia ten „dziki zwierz”? Jak można tego dowieść na podstawie Biblia?

⁵⁴ Co symbolizuje ten „dziki zwierz”? Ogólnoświatowy system polityczny, działający pod niewidzialnym nadzorem wielkiego przeciwnika Bożego, Szatana, „węża starodawnego”, który bluźnił Bogu w ogrodzie Eden. Porównanie z innymi symbolami występującymi w tymże Objawieniu danym Janowi oraz symbolami z siódmego rozdziału proroczej księgi Daniela potwierdza, że „dziki zwierz” przedstawia światowy system polityczny, którym się wielki przeciwnik Boga posługiwał od dni Nemroda, założyciela starożytnego Babilonu nad Eufratem, miasta powstałego w drugim stuleciu po potopie z czasów Noego. Nemrod, prawnuk Noego, został nazwany „możnym łowcą przeciwstawiającym się Jehowie”. — 1 Mojż. 10:8-12, NW.

55. Jak możemy sami się przekonać, czy w tym wypadku Biblia słusznie użyła symbolu „dzikiego zwierza”?

⁵⁵ W systemie rządów politycznych, panujących od czasów Nemroda aż do obecnej doby, wyróżniło się siedem kolejnych potęg światowych, które uciskały lud Boży. Czy system ten przypominał „dzikiego zwierza”, a więc bestię? Pozostawiamy ocenę naszym czytelnikom. Najpierw niech się zapoznają z historią tych mocarstw światowych, mianowicie: starożytnego Egiptu, Asyrii, Babilonii, Persji, Grecji, Rzymu i Angloamerykańskiego sojuszu politycznego, a następnie uczciwie osądzą sprawę. Symbolicznemu „dzikiemu zwierzowi” faktycznie też oddawano cześć. Nawet dzisiaj jesteśmy świadkami kultu państwa, ubóstwiania niezawisłości narodowej. Wszystko to wywołało już wiele wojen!

56. Co zniknie z oblicza ziemi po zniszczeniu „dzikiego zwierza” w Armagedonie i związaniu Szatana?

⁵⁶ Po zgładzeniu „dzikiego zwierza” w bitwie Armagedonu i związaniu jego niewidzialnego zwierzchnika, Smoka, Szatana Diabła, nie będzie już żadnej takiej bestii, która żądałaby czci, ani dalszego uciskania całej ludzkości z jej strony, czy też prześladowania wielbicieli Jehowy Boga. Raz na zawsze przeminą wojny między narodami i wojny domowe, a także polityczne sprzysiężenia i układy, nie wyłączając Organizacji Narodów Zjednoczonych; nie będzie granic państwowych, które by oddzielały jedne pokojowo usposobione narody od narodów sąsiednich, ustaną opłaty celne, podatki, domiary, rywalizacje ekonomiczne i walki o rynki światowe, znikną też wszystkie inne siejące dziś niezgodę urządzenia, które wynikły z oddawania państwu politycznemu czci boskiej.

57. Jak mogą pewne osoby zareagować, słysząc od nas, że systemy polityczne mają władzę przekazaną od Diabła? Co jednak wyjawił sam Diabeł, gdy kusił Jezusa Chrystusa?

⁵⁷ Czciciele „dzikiego zwierza” oburzą się zapewne, słysząc od nas, że to Smok, Szatan Diabeł, dał politycznym systemom tego świata moc, tron i władzę nad wszystkimi plemionami i ludami, językami, i narodami. Ale co powiedzą wobec oświadczenia samego Szatana, skierowanego do Jezusa Chrystusa podczas próby skłonienia go do objęcia politycznej władzy nad całą ziemią? Niech sobie przeczytają słowa z Ewangelii według Łukasza 4:5-8, które donoszą o tym, jak Szatan Diabeł przywiódł Jezusa na górę i „pokazał mu przez chwilę wszystkie królestwa zamieszkanej ziemi; i rzekł mu Diabeł: ‚Dam ci całą tę władzę i wspaniałość ich, gdyż została mi przekazana, a komu zechcę, daję ją. Jeżeli więc dokonasz przede mną aktu uwielbienia, wszystko to będzie twoje.’ W odpowiedzi Jezus rzekł mu: ‚Napisano: „Wielbij Jehowę, twego Boga.”’” — NW.

58, 59. (a) Jak Jezus i Paweł, jego apostoł, nazwali Szatana, choć bynajmniej nie na podstawie urojenia? Co więc będzie oznaczać dla ludzkości związanie i uwięzienie Szatana? (b) Co da ludzkości wielbienie Jehowy Boga?

⁵⁸ Jezus Chrystus niczego sobie nie uroił, gdy nazwał Szatana „władcą tego świata” (Jana 16:11, BT) Chrześcijański apostoł Paweł również nie opierał się wyłącznie na własnej wyobraźni, gdy Szatanowi nadał miano „bóg tego systemu rzeczy”, a ponadto powiedział, że „sam Szatan wciąż przemienia się w anioła światła” i „jego słudzy także wciąż przemieniają się w sług sprawiedliwości”. (2 Kor. 4:4; 11:14, 15, NW) Szatan Diabeł istnieje rzeczywiście i musi być związany; faktycznie też będzie związany i uwięziony. Wszyscy z utęsknieniem wyczekujemy dnia, w którym się to stanie! Kiedy Szatan i jego demony będą nareszcie strąceni w przepaść, pozbawieni wszelkich kontaktów z ludźmi, będzie to również oznaczać koniec fałszywych religii oraz wojen religijnych, nienawiści i podziałów na tym tle, koniec wszelkiego rodzaju demonizmu, czarów, wuduizmu, spirytyzmu, astrologii i wróżbiarstwa. Na całej ziemi zatryumfuje wtedy jedyna religia prawdziwa, wiodąca do życia. Ludzie wielbić będą jedynego żywego i prawdziwego Boga, którego imię — jak podaje Psalm 83:18 (NW) — „jest Jehowa”. Dobrodziejstwa wynikające z wielbienia Jehowy jako Boga zostały przedstawione przez Jezusa Chrystusa, jak następuje:

⁵⁹ „To znaczy życie wieczne: ich nabywanie wiedzy o tobie, jedynym prawdziwym Bogu, i o tym, któregoś posłał, Jezusie Chrystusie”. — Jana 17:3, NW; zobacz również Izajasza 11:9 i Abakuka 2:14.

60. (a) Co będzie dla ludzkości oznaczało tysiącletnie panowanie Chrystusa, w przeciwieństwie do władzy Szatana? (b) Czy tylko ci, którzy na ziemi przeżyją wydarzenia czasu końca, będą mogli skorzystać z otwartych wtedy wspaniałych sposobności?

⁶⁰ Panowanie Szatana Diabła od tysiącleci oznaczało grzech, śmierć i zstępowanie do wspólnego grobu całej ludzkości. Tysiącletnie królowanie Jezusa Chrystusa i reszty członków Nasienia „niewiasty” Bożej będzie oznaczało zmiażdżenie głowy „węża starodawnego”, a więc jego zgubę. (Obj. 20:7-10; 1 Mojż. 3:14, 15; Rzym. 16:20) Równać to się będzie udzieleniu ludziom sposobności życia bez końca w szczęściu pod władzą doskonałego rządu Bożego, na ziemi przemienionej z biegiem czasu w rozkoszny raj; takie bowiem ma być wieczne miejsce zamieszkania ludzkości. Cenna ta sposobność nie będzie ograniczona tylko do bogobojnych osób, które przeżyją walkę Armagedonu oraz związanie i uwięzienie Szatana Diabła wraz z demonami. Przeciwnie, ta wspaniała sposobność obejmie wszystkich ludzi, za których Jezus Chrystus dziewiętnaście stuleci temu dał sobie „zmiażdżyć piętę” i zmarł jako ofiara okupu. — 1 Tym. 2:5, 6; Mat. 20:28.

61. (a) Jak to stanie się możliwe? (b) Kiedy i jak umarli w końcu „dostąpią życia”?

⁶¹ Jak to będzie możliwe? Otóż nastąpi wzbudzenie umarłych, spoczywających we wspólnym grobie ludzkości. (Dzieje 24:15) Nie wstaną wszyscy na raz, niemniej jednak przed upływem tysiąca lat ten wspólny grób zostanie całkowicie opróżniony. Wszyscy posłuszni, którzy przetrwają decydującą próbę swego oddania wobec Boga przy końcu tysiąclecia, otrzymają przywilej wpisania lub pozostawienia ich imion w księdze życia u Boga. W ten sposób przy końcu tysiącletniego panowania Chrystusa „dostąpią życia” w całej pełni doskonałości. Każdy, kto nie ostoi się w tej próbie, zostanie na zawsze stracony wraz z Szatanem i jego demonami, którym Bóg pozwoli jeszcze przeprowadzić owo ostateczne wypróbowanie wszystkich mieszkańców ziemskiego raju. — Obj. 20:5, 7-15, NW.

62. Jak możemy się modlić o spełnienie tych nadziei?

⁶² Co za wspaniałe widoki urzeczywistnią się więc dla ludzkości, gdy Szatan i jego demony ulegną związaniu i uwięzieniu! Módlmy się nieustannie o rychłe spełnienie tych cudownych nadziei, w dalszym ciągu kierując do naszego niebiańskiego Ojca prośbę z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo twoje, bądź wola twoja, jako w niebie, tak i na ziemi”. — Mat. 6:9, 10.

[Przypisy]

„Zrzucony został na ziemię, zrzuceni też zostali z nim aniołowie jego. — Bardzo podobny zwrot występuje w księdze Bahir, w Sohar Gen. fol. 27, kol. 107: ‚I Bóg zrzucił Sammaela i jego sforę z miejsca ich świętości.’”