Czy powinnością religii jest mieszanie się do polityki?

W STAROŻYTNYM Babilonie, gdzie po potopie powstała religia fałszywa, do normalnych praktyk religijnych należała prostytucja. Każda dziewczyna musiała ofiarować swoją cnotę w świątyni Isztar, bogini płodności, zwanej „kró1ową nieba” i „matką bogów”. Pieniądze, które za to płacili mężczyźni, wpływały do skarbca świątyni. Prostytucja świątynna była też znana w wielu innych religiach, wywodzących się z babilońskiej. Nawet jeszcze za czasów apostołów w Koryncie, oddawanie czci głównej bogini tego miasta, Wenus, patronce zmysłowej miłości i rozpusty, było połączone z prostytucją. Pewien komentator pisze: „Publiczna prostytucja stanowiła poważną część składową tamtejszej religii; istniał zwyczaj, żeby w publicznych modłach błagać bogów o pomnożenie liczby poświęconych im prostytutek! A chcąc bogom okazać wdzięczność za wyświadczone łaski, ludzie składali ślubowania, że postarają się o więcej takich kobiet; stosunek cielesny z nimi nie był uważany za grzech ani za hańbęa

² Podczas gdy w religiach, przepojonych duchem babilońskim prostytucja należała do oficjalnego kultu, to według Prawa, które Bóg nadał narodowi izraelskiemu, nie wolno było dziewczynie oddawać się prostytucji. Izraelitkę, która w ten sposób okryła hańbą dom swego ojca, skazywano na śmierć. (3 Mojż. 19:29; 5 Mojż. 22:21; 23:17) Pieniądze uzyskane z prostytucji uchodziły za obrzydliwość. (5 Mojż. 23:18) W zborze chrześcijańskim prostytucja również budzi odrazę. Wszeteczeństwo i cudzołóstwo wymienione są wśród czynników, które uniemożliwiają człowiekowi wejście do Królestwa Bożego. — Gal. 5:19-21.

DUCHOWE CUDZOŁÓSTWO

³ Sprawę tę można rozpatrywać także z punktu widzenia symbolicznego, czyli duchowego. O chrześcijanach, duchowych synach Jehowy Boga, powiedziano, że są jak gdyby zaręczeni z Chrystusem. (2 Kor. 11:2) Społeczność naśladowców Chrystusa jako całość, czyli jako jedno ciało, uważana jest za jego oblubienicę. (Obj. 19:7, 8; 21:9) Nie podlegają oni już dłużej Królestwu ciemności, lecz są poddanymi Królestwa Bożego. (Kol. 1:13) Jezus sam powiedział, że jego naśladowcy nie są częścią składową świata. (Jana 15:19) Chrześcijanin, który by przystał do tego świata, czyli złamał wierność względem Jehowy Boga i Chrystusa, wdając się w jakiekolwiek polityczne powiązania ze światem — dopuściłby się duchowego wszeteczeństwa. Pisarz biblijny Jakub pisał: „Cudzołożnicy, czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? Jeżeli więc ktoś zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga.” (Jak. 4:4, BT) Zatem organizacja religijna, która się zajmuje polityką, czy to wtrącając się do spraw politycznych poszczególnych rządów, czy podejmując starania w celu zreformowania istniejących porządków społecznych i przekształcenia obecnego świata, staje się winną prostytucji i przez to daje dowód, że należy do Babilonu Wielkiego, ogólnoświatowego imperium religii fałszywej.

⁴ Dziś widzimy wyraźnie, jak systemy religijne nominalnego chrześcijaństwa uprawiają duchowy nierząd i mają go za istotny składnik swej religii, czyli swej formy wielbienia — zupełnie podobnie, jak to się kiedyś działo na przykład w Babilonie czy Koryncie. Dr James A. Pike, kiedy jeszcze był w Kalifornii biskupem Kościoła episkopalnego, miał powiedzieć: „Kościół powinien z pasją włączyć się do walk politycznych, zmierzających do przeobrażenia świata.”b Donald Soper, jeden z czołowych duchownych w Egipcie, wypowiedział się na ten temat: „W moim przekonaniu socjalizm jest politycznym wyrazem Królestwa Bożego na ziemi. Sądzę, że choć Partia Pracy nie jest socjalistyczna, może jednak nią być i też będzie, kiedy chrześcijanie w imię Jezusa Chrystusa wstąpią do niej, przekształcą ją i posłużą się nią do spełnienia jego słów: ‚Spodobało się Ojcu dać wam Królestwo’”.c Wydawana w mieście Houston (stan Teksas, USA) gazeta Post opublikowała prawie całostronicowy artykuł pod tytułem: „Zorganizowana religia walczy o władzę polityczną.”d

⁵ Nie tylko religia chrześcijańska wtrąca się do polityki; nieobce jest to również tak zwanym religiom pogańskim. Na przykład korespondent niemiecki G. Bonn donosił w czasopiśmie Atlas z października roku 1965 o pewnym mnichu nazwiskiem Narada Thero, który uczestniczy aktywnie w życiu politycznym Cejlonu: „Azję południowo-wschodnią obecnie utrzymuje w stanie fermentu rozpolitykowany i wojujący buddyzm. (...) Listy, które Narada Thero tutaj dyktuje, o wiele bardziej tchną dyplomatyczną strategią niż mądrością ducha.”

NAJBARDZIEJ OSŁAWIONA NIERZĄDNICA

⁶ Sytuacja powyższa bez wątpienia stała się przyczyną wielu kłopotów i cierpień. Ale czy może Bogu podoba się to, że religia traktuje mieszanie się do polityki jako swoje zadanie czy swą powinność? Bóg podjął się przedstawienia apostołowi Janowi w specjalnej wizji, jaki jest Jego oficjalny punkt widzenia, a więc co w zasadzie sądzi o tej sprawie. Jan opisał wizję następującymi słowami: „Przyszedł jeden z siedmiu aniołów, mających siedem czasz, i odezwał się do mnie, mówiąc: ‚Chodź, ukażę ci sąd nad Wielką Nierządnicą, która siedzi nad wielu wodami, z którą królowie ziemi nierządu się dopuścili, a mieszkańcy ziemi się upili winem jej nierządu.’” — Obj. 17:1, 2, BT.

⁷ Jehowa mówi więc przede wszystkim o sądzie, pod który ma być oddana. Rozsiadła się ona nad wielu wodami, które zgodnie z tekstem Objawienia 17:15 wyobrażają ludy ziemi. Z wizji wynika, że nie chodzi tu o zwykłą nierządnicę, gdyż klientami jej są królowie, włącznie z dzisiejszymi królami całej zamieszkanej ziemi, których inspiracja demonów zbiera teraz na pole bitewne Har-Magedonu. Ma ona za sobą długą karierę nierządnicy czy wszetecznicy. Ponieważ sprzedaje się królom i władcom, wino jej nierządu oddziaływa na wszystkich mieszkańców ziemi; upaja ich i pozbawia zmysłów, ścina z nóg i w końcu uśmierca.

⁸ Jan podaje jeszcze dalsze informacje o tej nierządnicy: „Zaniósł mnie w stanie zachwycenia na pustynię. I ujrzałem Niewiastę, siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, siedem głów i dziesięć rogów mającej. A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły; miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu. A na jej czole wypisane imię — tajemnica: »Wielki Babilon, Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi.« I ujrzałem Niewiastę pijaną krwią świętych i krwią świadków Jezusa.” — Obj. 17:3-6, BT.

⁹ Apostoł Jan wskazuje dobitnie, że owa nierządnica — to nie Babilon starożytny znad Eufratu, którego potęga światowa została obalona w roku 539 p.n.e. i który w końcu po kilkusetletnim rozpadaniu się zginął na zawsze. Chodzi tutaj o Babilon Wielki, ogólnoświatowe imperium religii fałszywej. Zaznaczono, że znajduje się on na pustyni, gdzie przebywają dzikie zwierzęta. Według wizji nawet siedzi na dzikiej bestii.

NIERZĄDNICA UJEŻDŻA BESTIĘ

¹⁰ Czym jest szkarłatna bestia, na której grzbiecie jeździ Babilon Wielki? Różni się ona poniekąd od bestii wspomnianej w Objawieniu 13:1, 2, która była centkowana jak pantera, chociaż w ogólnych zarysach przypomina wygląd tamtej bestii, dźwigającej się z morza. Odmienny ma na przykład kolor. Nie powiedziano o niej, że wynurzyła się z morza, lecz ma siedem głów i dziesięć rogów oraz jest pełna bluźnierczych imion, czym wyraźnie przypomina pierwotne dzikie zwierzę, które miało bluźniercze imiona powypisywane na głowach. Szkarłatna bestie także ma dziesięć rogów, jednak bez dziesięciu diademów, jakie nosiła pierwsza bestia. Zatem jest to obraz, odwzorowanie bestii, która wyszła z otchłani morza. Z księgi Objawienia 13:14, 15 wynika, że dwurożna bestia powstająca z ziemi zaproponowała sporządzenie obrazu bestii. Tekst Objawienia 17:3 wyjaśnia, jak ten obraz wygląda. Zewnętrznym pokrojem odpowiada zarysom bestii wychodzącej z morza. Kiedy pojawiła się szkarłatna bestia i kiedy nierządnica usadowiła się na jej grzbiecie?

¹¹ Dwurożna bestia dała o sobie znać zwłaszcza na konferencji pokojowej, która w roku 1919 odbyła się we Francji. Czołowi przedstawiciele Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, państw tworzących wspólnie tę siódmą potęgę światową, wystąpili tam z propozycją utworzenia międzynarodowej organizacji na rzecz pokoju, to jest Ligi Narodów, i w końcu udało im się ten projekt urzeczywistnić. Uczestnicy konferencji podpisali traktat pokojowy, który obejmował postanowienie o utworzeniu Ligi Narodów. Stało się to dnia 28 czerwca 1919 roku, a do października wymagana liczba rządów ratyfikowała układ wraz z owym postanowieniem, wobec czego mógł wejść w życie.

¹² W roku 1919 organizacje religijne chrześcijaństwa otwarcie poparły ideę Ligi Narodów i opowiedziały się za jej utworzeniem. Dnia 10 stycznia 1920 roku układ ratyfikowały państwa sygnatariusze w Paryżu i tym samym powołały do życia Ligę Narodów. Popierał ją między innymi król Wielkiej Brytanii, Jerzy V, będący zarazem głową Kościoła anglikańskiego, a Grecja, w której religią państwową jest prawosławie, przystąpiła do Ligi Narodów 30 marca 1920 roku.

¹³ Pontifex Maximus rzymskokatolickiej hierarchii kościelnej nie miał na konferencji pokojowej prawa głosu, gdyż Watykan w pierwszej wojnie światowej wyraźnie sprzyjał państwom zgrupowanym wokół Niemiec. Papieżowi z Rzymu nie pozwolono więc podejmować kroków dyplomatycznych w sprawie pokoju ani problemów wynikłych z minionej wojny.e Nieco później Kościół rzymskokatolicki otwarcie jednak poparł Ligę Narodów.

¹⁴ Jak z tego widać, Babilon Wielki nie zwlekał z zajęciem miejsca na grzbiecie bestii. Wstępne kroki zmierzające do tego celu podjął już w roku 1919. Bestia przyciągała tę nierządnicę swym urokiem. Była koloru szkarłatnego, który uchodzi za symbol majestatu królewskiego, a ten przecież Babilon tak bardzo lubi! Szkarłat jest też symbolem luksusu: sama nierządnica Babilon jest odziana w szkarłat i purpurę. — Mat. 27:28-31; 2 Sam. 1:24.

SYSTEMY RELIGIJNE ODDAJĄ BESTII CZEŚĆ

¹⁵ Babilon Wielki dopuścił się więc dalszego nierządu z królami ziemi. Oddał cześć „obrazowi” bestii i nakłaniał innych do tego samego. Bluźniercze imiona, którymi bestia jest pokryta, to takie określenia, jak: „jedyne istniejące światło”, „nadzieja świata”, a sam Babilon Wielki dodał jej do tego jeszcze miano „politycznego wyrazu Królestwa Bożego na ziemi”. Obecnie ta międzynarodowa organizacja pokojowa nazywa się Organizacją Narodów Zjednoczonych; w poniedziałek, 4 października 1965 roku, złożył jej wizytę papież, który z tej okazji nadał bestii dalsze bluźniercze imiona, oświadczając: „Organizacja ta reprezentuje drogę, którą musi pójść współczesna cywilizacja i pokój światowy”, oraz: „Ludy ziemi zwracają się do Organizacji Narodów Zjednoczonych jako do ostatniej nadziei na zgodę i pokój.” Zachęcał do ubóstwiania bestii, powiadając: „Ośmielamy się złożyć tu, wraz z ich daniną czci i nadziei, również naszą daninę”, po czym dodał jeszcze: „Gmach, który wznieśliście (ONZ), nie może nigdy upaść; trzeba go jednak udoskonalić.”f

¹⁶ Nadane jej imiona są bluźniercze, gdyż przypisują Lidze Narodów oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych to, czego może dokonać tylko Królestwo Boże. Nazwy te uwłaczają Bogu, ponieważ kierują nadzieję i ufność narodów ku tworom ludzkim i doprowadzają do czczenia obrazu zamiast Jehowy Boga oraz do polegania na tym obrazie zamiast na mesjańskim Królestwie Jehowy.

¹⁷ Omawiana niewiasta ukazana została jako odziana w purpurę i szkarłat oraz przyozdobiona złotem, drogimi kamieniami i perłami. Ta międzynarodowa wszetecznica wzbogaciła się na swym nierządzie. Oszukiwała ludzi fałszywymi i zwodniczymi naukami, przez co łatwo padali ofiarą władców, a w zamian za to otrzymywała od czynników politycznych bogactwa i cieszyła się ich szczególnymi względami. Za pomocą wpływu religijnego potrafi panować nad ludźmi, a z kolei całe poparcie, jakie ludzie świadczą królom i władcom ziemi, obraca na swoją korzyść. Puchar, który trzyma w ręce, przedstawia, że daje swoim religijnym zwolennikom coś do wypicia. Kielich ten jest złoty; innymi słowy, na zewnątrz wygląda pięknie, tak jakby mógł zawierać tylko najlepsze napoje. Wewnątrz jednak, jak też Jezus powiedział do współczesnych sobie przywódców religijnych, jest pełen obrzydliwości i brudów jej nierządu. — Porównaj tekst Mateusza 23:25, 26.

¹⁸ Picie wina z jej kielicha oraz cały jej nierząd popełniany z władcami ściągnęły na ludzi niewypowiedziane cierpienia, będące wynikiem wojen religijnych, zacofania gospodarczego, analfabetyzmu, niskich mierników moralnych i braku wiary w Biblię, co koniec końców przeciwstawia ich mesjańskiemu Królestwu Bożemu.

NIEPRAWE POTOMSTWO NIERZĄDNICY

¹⁹ Imię nierządnicy jest wypisane na jej czole i wszyscy je widzą. Wprawdzie było przez jakiś czas tajemnicą religijną, w której się krył sekret znaczenia jego nosicielki, ale Jehowa Bóg odkrył tę tajemnicę i obnażył ją, wobec czego każdy może teraz rozpoznać w niej ogólnoświatowe mocarstwo religii fałszywej. Można ją dziś tak samo łatwo zidentyfikować, jak chrześcijańskich świadków Jehowy, którzy przez swoje stanowisko i działalność dają się poznać jako niewolnicy Boga i Chrystusa, co trafnie opisano w księdze Objawienia 14:1. Ona natomiast działalnością swoją daje dowód, że jest taka sama jak starożytny Babilon: przepojona fałszywą religią wywodzącą się jeszcze od Nemroda, możnego łowcy, który powstał przeciw Jehowie Bogu. Jest w istocie rzeczy niewolnicą Diabła.

²⁰ Aczkolwiek jest nierządnicą, nie przeszkodziło jej to być także matką. Ma wiele córek. Są to poszczególne odłamy religijne, zarówno w obrębie chrześcijaństwa, jak i pogaństwa, które wspólnie tworzą właśnie tę organizację międzynarodową, ogólnoświatowe imperium religii fałszywej. Wszystkie te córki są wszeteczne i naśladując swą macierz, również uprawiają rozpustę z królami ziemi. Usiłowała ona skłonić do nierządu także prawdziwy zbór chrześcijański pod przewodnictwem Jezusa Chrystusa, lecz jej wysiłki spełzły na niczym.

²¹ Babilon Wielki jest matką jeszcze w innym sensie; jest matką „obrzydliwości ziemi”. Twierdziła, że reprezentuje Boga, jednak wbrew prawu Bożemu wydawała nieprawe potomstwo, takie jak bałwochwalstwo, zarówno w sensie dosłownym, jak i przenośnym. (Rzym. 2:22; Mat. 24:15; 1 Król. 11:5, 7; 2 Król. 23:13) Wydała też na świat nieprawe osoby; media spirytystyczne, wróżbiarzy i astrologów, a nawet wprowadziła zwyczaj składania ofiar z ludzi. (2 Król. 23:24; Izaj. 66:3; Ezech. 20:7, 8, 30; Oz. 9:10) Zamiast wydawać owoce ducha i zachęcać do tego swych wyznawców, sama popełniała i propagowała wśród swoich zwolenników uczynki ciała, takie jak: plugawe praktyki, wyuzdanie, a nawet prostytucja świątynna i związane z tym niemoralne wybryki; podobnie pijaństwem usiłowała czcić fałszywego boga.

NIE UPIJAJ SIĘ WRAZ Z NIERZĄDNICĄ

²² Sam Babilon to stara pijaczka, ale jej pijaństwo jest o wiele bardziej obrzydliwe niż alkoholizm, gdyż lubi ona się upijać krwią ludzką, a szczególnie krwią rozlaną podczas prześladowań religijnych. Już w czasach poprzedzających apostoła Jana bywała „pijana krwią świętych”; była też odpowiedzialna za przelanie krwi Jezusa Chrystusa, „świętego” Bożego. (Dzieje 3:14, 15; 4:27, 30; Marka 1:24; Łuk. 4:34) Ale nawet po dzień dzisiejszy upija się do syta „krwią świadków Jezusa”, będąc najbardziej zagorzałą nieprzyjaciółką Boga na ziemi. Podszczuwana przez Szatana, fanatycznie dążyła do uśmierzenia głosu tych świadków, którzy obwieszczają mesjańskie Królestwo Jehowy, i niejednemu z nich faktycznie zadała śmierć. — Obj. 17:6; 6:9-11, BT.

²³ Zatem pytanie: „Czy powinnością religii jest mieszanie się do polityki?” — obchodzi każdego z nas, ale najbardziej tych, którzy należą do poszczególnych systemów religijnych, bo któż chciałby się upijać wraz z Babilonem Wielkim, a zwłaszcza pić krew przez popieranie tej krwawej, morderczej organizacji i sprzymierzanie się z nią? Kto chciałby się stać winnym rzucania bluźnierstw pod adresem Boga oraz czczenia obrazu przeciwnego Bogu i Jego Królestwu? (Obj. 18:3, 4; 6:10, 11) Nie zapominajmy, że opisana w Objawieniu wizja dana Janowi dotyczyła osądzenia nierządnicy. Z pewnością nie chcielibyśmy być sądzeni przez Boga Wszechmocnego za pobudzanie Go do gniewu! Apostoł Paweł powiada: „Czyśmy mocniejsi od niego?” — 1 Kor. 10:22.

²⁴ Dalsze szczegóły dotyczące szkarłatnej bestii, opisanej w Objawieniu Jana, oraz wykonania wyroku Bożego na osławionej nierządnicy, Babilonie Wielkim, zostaną omówione w następnych wydaniach niniejszego czasopisma. (B-64)

[Przypisy]