Zdemaskowanie wielkiej nierządnicy

OBECNY system rzeczy podporządkowany Szatanowi składa się z trzech zasadniczych elementów, którymi ów „bóg tego świata” swobodnie manipuluje. Należą do nich: czynniki polityczne, władza i wpływy wielkiej finansjery oraz religia. W ciągu minionych tysięcy lat dziejów ludzkości te trzy elementy niezmiennie stanowiły zasadnicze składniki prawie każdego ustroju. Którą z tych potężnych sił wyobraża „matka nierządnic”? (2 Koryntian 4:3, 4, Biblia Tysiąclecia, wyd. II; Objawienie 12:9; 17:5).

Według wizji Jana, którą tu omawiamy, do łoża rozpusty chętnie z nią szli władcy, czyli „królowie ziemi” (Objawienie 18:3). (Potwierdzające to fakty historyczne przedstawiono na następnych stronach niniejszego czasopisma). Wobec tego sam Babilon Wielki nie może symbolizować tego elementu światowego systemu rzeczy, którym jest władza polityczna.

A co można powiedzieć o sektorze wielkich interesów, odgrywającym dziś tak istotną rolę w życiu ludzi? Z całą pewnością wywiera on na wiele narodów potężny wpływ i w rzeczy samej decyduje o tym, kto będzie bogaty, a kto biedny. Czyżby zatem to był Babilon Wielki? Jan otrzymał od anioła cenną wskazówkę, wyjaśniającą również tę kwestię. Obwieścił on mianowicie wstrząsające wydarzenie — Babilon wypada z łask! Nierządnica traci swych klientów i kochanków, w których nagle zaczyna budzić wstręt. Kto jeszcze oprócz „królów ziemi” należał do jej stałych gości? Anioł odpowiada: ‛Wszystkie narody padły ofiarą wina gniewu jej rozpusty i dopuszczali się z nią rozpusty królowie ziemi, a wędrowni kupcy ziemscy wzbogacili się na mocy jej bezwstydnego zbytku’. Istotnie, ludzie interesu dużo skorzystali na uprawianym z nią handlu, na współdziałaniu z nią oraz pomnażaniu jej „bezwstydnego zbytku”. Nie może ona więc wyobrażać systemu gospodarki światowej (Objawienie 18:3).

Ustaliliśmy zatem metodą eliminacji, że nie może tu chodzić o władze polityczne ani o wpływy wielkiego kapitału. Jaki czynnik nam jeszcze pozostał? Musi nim być ten system oddziaływania, którego dotyczy również następujące oskarżenie: „Twoimi praktykami spirytystycznymi zostały wprowadzone w błąd wszystkie narody”. Jest to element niegdyś potężny, choć obecnie tracący na znaczeniu, wywierający od czasów starożytnego Babilonu przemożny wpływ na sposób myślenia i postępowania narodów, a więc dzierżący „królestwo nad królami ziemi” — mianowicie religia fałszywa! (Objawienie 17:18; 18:23).

Co prawda takie stwierdzenie może szokować wielu szczerych, pobożnych ludzi, niemniej jednak Babilon Wielki — matka nierządnic — przedstawia imperium religii fałszywej obejmujące cały świat Szatana. Wyobraża religie świata, które od wieków w ten czy inny sposób wchodziły w kompromisy z żywiołami politycznym i finansowym.

Babilon podżegaczem wojennym

W myśl omawianej proroczej wizji Babilon Wielki to osławiona ladacznica, która wiodła narody, ludy i plemiona na krwawe wojny, krucjaty i wendety, wspierając je za pomocą zaklęć, wody święconej, modłów i płomiennych, patriotycznych kazańa (Objawienie 18:24).

Duchowni, a zwłaszcza kapelani, służyli władcom za podatne narzędzie do gromadzenia w charakterze mięsa armatniego rzesz ludzi, którzy następnie poginęli w obu wojnach światowych oraz w innych większych konfliktach. Katolicy zabijali katolików, a protestanci posłusznie mordowali protestantów, wskutek czego tylko w czasie dwóch wojen światowych straciło życie jakieś 50 do 60 milionów ludzi.

W obecnym wysoce oświeconym XX wieku spuścizna religijna w dalszym ciągu bywa przyczyną nienawiści i śmierci — nie tylko w łonie chrześcijaństwa, przeżywającego konflikt między katolikami a protestantami, lecz także w świecie niechrześcijańskim, w którym islam występuje przeciw judaizmowi, hinduizm przeciw islamowi, buddyzm przeciw hinduizmowi, sikhizm przeciw hinduizmowi i tak dalej.

Czynniki religijne zresztą zawsze chciały wywierać przemożny wpływ na „królów ziemi”, próbując decydować o ich losach i następcach. Rozważmy krótko kilka przykładów.

Nierządnica a „królowie ziemi”

DZIEJE chrześcijaństwa pełne są dowodów kupczenia wpływami oraz mieszania się do rządów. Przyjrzyjmy się bliżej chociaż niektórym z nich. Do władców, którzy dostrzegali korzyści płynące ze współdziałania z religią oraz zapewnienia sobie błogosławieństwa kleru katolickiego, należał między innymi Karol Wielki (742-814 n.e.).

Jak podano w dziele The New Encyclopædia Britannica, po ‛odsunięciu’ poprzedniej rodziny panującej, ówczesny papież namaścił Karola Wielkiego, jego ojca oraz brata, kładąc w ten sposób podwaliny nowej dynastii. Następnie dodano: „Jednocześnie doszło do zawarcia między Frankami [narodem Karola Wielkiego] a papieżem politycznego sojuszu przeciwko Longobardom. (...) Karol [nazwany później Karolem Wielkim] szybko uznał ścisłe związki władzy doczesnej z kościołem”.

W roku 800 n.e. papież Leon III „postanowił obwołać Karola cesarzem” zachodniego Cesarstwa Rzymskiego, koronując go w czasie mszy bożonarodzeniowej w Bazylice św. Piotra.

Chciwość tej nierządnicy

Każda prostytutka żąda zapłaty. A czym Karol Wielki mógł się odwdzięczyć przedstawicielowi Babilonu, to jest Rzymowi? „Karol (...) wielokrotnie powtarzał w Bazylice św. Piotra daną przez jego ojca obietnicę przekazania papiestwu znacznych obszarów Italii”. Cytowane źródło dodaje: „Wskutek jego politycznie uwarunkowanej religijności cesarstwo i kościół zrosły się w instytucjonalną i duchową całość”.

Innym przykładem potężnego wpływu religii na sprawowanie władzy był angielski kardynał Wolsey (1475-1530). We wspomnianej encyklopedii podano, że ten „kardynał i mąż stanu odegrał dominującą rolę w rządach króla Anglii, Henryka VIII. (...) W grudniu 1515 roku Wolsey został lordem kanclerzem (...). Korzystał ze swej ogromnej władzy świeckiej oraz kościelnej, żeby zgromadzić majątek ustępujący wielkością tylko królewskiemu”. Mówiąc symbolicznym językiem Objawienia, wysokiej klasy prostytucja niemało kosztuje.

Kolejny osławiony przykład wtrącania się religii w sprawy państwa dał książę kardynał Richelieu (1585-1642), który dzierżył we Francji wielką władzę i który, jak czytamy w encyklopedii Britannica, nagromadził dóbr w ilościach „uchodzących nawet w tamtych czasach za przesadne”.

Następcą Richelieu był inny kardynał, Jules Mazarin (1602-1661), który za panowania króla Ludwika XIV sprawował urząd pierwszego ministra Francji. Wprawdzie nie miał wyższych święceń kapłańskich, ale papież Urban VIII wyniósł go w roku 1641 do godności kardynała. Mazarin też odznaczał się niepohamowaną żądzą bogactwa. Cytowana encyklopedia podaje: „Wrogowie Mazarina zarzucali mu chciwość. Skupił on w swym ręku liczne urzędy i beneficja, a niekiedy mieszał dochody królewskie ze swymi własnymi”.

W czasach nowożytnych religia fałszywa w dalszym ciągu gromadzi bogactwa i usiłuje oddziaływać na czynniki polityczne, a nawet nimi kierować. Dobitnym przykładem tego jest tajna organizacja katolicka Opus Dei (co po łacinie znaczy: „Dzieło Boże”), która obecnie cieszy się względami papieskimi i — jak twierdzi pisarz Lawrence Lader — „w pełni popiera antykomunizm oraz skrajną prawicę”. Stosuje ona taktykę przyciągania najzdolniejszej młodzieży katolickiej do własnych szkół średnich i wyższych, by potem lokować swoich ludzi na wysokich stanowiskach, zapewniających wpływy i głos w rządach, wśród finansjery oraz w środkach masowej informacji. W Hiszpanii przeżywała rozkwit za czasów faszystowsko-katolickiego dyktatora Franco, kiedy to w pewnym okresie 10 spośród 19 członków jego gabinetu wywodziło się z kręgu elity Opus Dei.a

Kaznodzieje telewizyjni w USA znani są z popisywania się bogactwem i z prowadzenia wystawnego życia. Niektórzy duchowni protestanccy wyniośle wkroczyli na arenę polityczną, a nawet pretendowali do fotela prezydenckiego. Nie ulega wątpliwości, że chociaż wspomniana stara rozpustnica nisko upadła, to jednak pod takim lub innym pozorem w dalszym ciągu paraduje wśród oznak luksusu władzy i usiłuje we wszystkim wieść prym (Objawienie 17:4).

A co można powiedzieć o imieniu, które nosi ta nierządnica — Babilon Wielki? Jak na jego podstawie można się upewnić co do tożsamości symbolicznej kobiety ukazanej w Objawieniu?