odnośnie do naszych czasów, wówczas będziesz wiedzieć na pewno, że oni wyznają religię, która jest dobra nie tylko dla świadków Jehowy, lecz także jest wystarczająco dobra w oczach Bożych, aby można było zachować życie podczas końca świata i po nim.

Jakże bardzo byłoby to niebezpieczne, gdybyśmy zadowoleni z siebie trzymali się jakiejś religii, a potem po nadejściu sądu Bożego w Armagedonie spostrzegli, że wprawdzie dla ciebie ona była wystarczająco dobra, ale nie była wystarczająco dobra dla Boga!

Jeźdźcy Apokaliptyczni

NIEWIELE ksiąg Biblii tak bardzo przykuwa uwagę swych badaczy jak ostatnia księga, Objawienie czyli Apokalipsa. Księga ta nie jest, jak się często mówi, Objawieniem „Jana”, lecz „Objawieniem Jezusa Chrystusa, które mu dał Bóg” i które Chrystus przez anioła „przedstawił w znakach swemu niewolnikowi Janowi”. (Obj. 1:1, NW) Któremu Janowi? Według świadectwa wczesnochrześcijańskich nadzorców, jak Justyna Męczennika — apostołowi Janowi. Zgadza się to z tym, co nam wiadomo o Janie, jego innych pismach i o treści samego Objawienia. Na przykład wyraz „Słowo” jest używane w Chrześcijańskich Pismach Greckich tylko przez apostoła Jana i stosowane bywa do Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. — Jana 1:1, 14; Obj. 19:13.

Jak się dowiadujemy z samego Objawienia, jest ono proroctwem, a to oznacza, że pewnego dnia zostanie zrozumiane. Kiedy się ono miało wypełnić, na to Jan sam zdaje się wskazywać, objaśniając, w jaki sposób zlecone mu zostało napisanie tej księgi: „Przez inspirację dostąpiłem tego, że byłem w dniu Pańskim i usłyszałem za sobą głos podobny głosowi trąb, mówiący: ‚Co widzisz, napisz w zwoje.’” Innymi słowy: Jan widział pod inspiracją, co się miało stać w dniu Pańskim. Ponieważ „dzień Pański” rozpoczął się w roku 1914, jak to już często wykazywane było na łamach niniejszego czasopisma, rzeczą rozsądną jest przypuścić, że to, co Jan widział, wskazywało na wydarzenia, które miały nastąpić po owym roku. — Obj. 1:10, NW.

Nas, którzy żyjemy w „dniu Pańskim”, powinno szczególnie interesować proroctwo o jeźdźcach, które znajdujemy w Objawieniu 6:1-8, NDą:

„I widziałem, jak Baranek otworzył jedną z siedmiu pieczęci, i usłyszałem, jak jedno z czterech zwierząt [żyjących stworzeń, NW] mówiło jakby głosem gromu: Przybywaj! I zobaczyłem: oto koń biały, a na nim jeździec trzymający łuk. Dano mu koronę, a on wyjechał jak zwycięzca ku nowemu zwycięstwu.

A kiedy otworzył drugą pieczęć, usłyszałem drugie zwierzę [żyjące stworzenie] mówiące: Przybywaj! I wyjechał inny koń barwy płomiennej [czerwonogniady], a siedzącemu na nim jeźdźcowi dozwolono, żeby pozbawił ziemię pokoju, tak by jedni drugich zabijali. I dano mu miecz wielki.

A kiedy otworzył trzecią pieczęć, usłyszałem trzecie zwierzę [żyjące stworzenie] mówiące: Przybywaj! I zobaczyłem: Oto koń czarny a na nim jeździec trzymający wagę w ręku. I posłyszałem jakby głos w pośrodku czterech zwierząt [żyjących stworzeń] mówiący: Miara pszenicy za denara i trzy miary jęczmienia za denara, a ‚nie niszcz oliwek i winnic.’

A kiedy otworzył czwartą pieczęć, usłyszałem głos czwartego zwierzęcia [żyjącego stworzenia] mówiącego: Przybywaj! I zobaczyłem: Oto koń trupio siny, a na nim jeździec, którego imię: ‚Śmierć’. Piekło [Hades] szło razem z nim i dano im władzę nad czwartą częścią ziemi, aby zabijali mieczem, głodem, morem i okrucieństwem zwierząt ziemskich.”

Najpierw uwaga nasza zostaje zwrócona na Baranka, którym — jak kontekst jasno pokazuje — jest Jezus Chrystus, bo o tym Baranku jest powiedziane: „Byłeś zabity, a krwią swoją odkupiłeś Bogu osoby z każdego pokolenia i języka, i ludu i narodu.” Że Baranek otwiera pieczęcie, to znaczy, że oznajmia rzeczy, które były dawniej zapieczętowane, na przykład rzeczy, które Jan mógł widzieć i których wypełnienie dzisiaj widzimy. — Obj. 5:6, 9, NW; Izaj. 29:11.

Dalej w tej wizji widzimy cztery żyjące stworzenia, które po kolei wzywają Jana, aby przyszedł i patrzał, co się dzieje. Poznajemy je również z kontekstu: „I pośród tronu i wokół tronu są cztery żywe stworzenia pełne oczu z przodu i z tyłu, a pierwsze żywe stworzenie jest podobne do lwa, a drugie żywe stworzenie jest podobne do młodego wołu, a trzecie żywe stworzenie ma twarz jakoby ludzką, a czwarte żywe stworzenie jest podobne do orła w locie.” Te cztery żyjące stworzenia przedstawiają trafnie składającą się z żyjących stworzeń organizację Bożą, która wykazuje cztery główne przymioty Jehowy: sprawiedliwość (lew), moc i siłę (młody wół), miłość (człowiek) i mądrość (orzeł). Każde z tych czterech żyjących stworzeń współdziała w tym dramacie, bo po kolei wzywają one Jana, aby przyszedł i patrzał, co się dzieje. — Obj. 4:6, 7, NW.

KOŃ W SYMBOLICZNYM JĘZYKU BIBLII

Wyjaśniwszy sobie o Baranku, pieczęciach i czterech żyjących stworzeniach dochodzimy do pięciu koni i ich jeźdźców. „Pięciu?” mógłby ktoś zapytać. „Czy nie mówi się zawsze o ‚czterech jeźdźcach apokaliptycznych’?” Na ogół tak, ale w rzeczywistości jest pięciu jeźdźców. Jakże to? Ponieważ po opisie czwartego konia i jego jeźdźca „Śmierć”, powiedziane jest w doniesieniu: ,Piekło [Hades] szło razem z nim.’ Czy jednak „śmierć” i „hades” nie są to samo? Nie, „hades” to grób, miejsce spoczynku umarłych, podczas gdy „śmierć” przedstawia to, co śmierć powoduje, na przykład zarazę lub inną szeroko rozpowszechnioną przyczynę śmierci, „śmierć” i „hades” nie są więc to samo. W tym wypadku rzeczywiście jest pięciu jeźdźców? Tak jest, gdyż nawet gdyby śmierć i hades jeździły na tym samym koniu, byłoby pięciu jeźdźców, choć tylko cztery konie. Gdyby śmierć i hades siedziały na tym samym koniu, na pewno byłoby to wspomniane, bo na każdym z innych koni siedział tylko jeden jeździec. Ponieważ jednak wyraźnie jest powiedziane: ‚Piekło [Hades] szło razem z nim’, ze śmiercią, trzeba przypuścić, że jeździł na oddzielnym koniu, choć to nie jest opisane.