Pokładajmy ufność w Jehowie

„Jehowa (...) okaże się twą ufnością” (PRZYSŁÓW 3:26).

 1. Co dowodzi, że wiele ludzi — wbrew swym twierdzeniom — nie zawsze ufa Bogu?

NA PIENIĄDZACH emitowanych w USA widnieje napis In God We Trust (Bogu ufamy). Ale czy osoby korzystające z nich w tym lub w innym kraju naprawdę ufają Bogu? A może bardziej polegają na samych pieniądzach? Pokładanie ufności w walucie jakiegokolwiek państwa kłóci się z zaufaniem do wszechmocnego Boga miłości, który nigdy nie nadużywa swej władzy ani nie jest chciwy. Co więcej, niedwuznacznie potępia chciwość (Efezjan 5:5).

 2. Jak na „moc bogactwa” zapatrują się prawdziwi chrześcijanie?

² Prawdziwi chrześcijanie pokładają ufność w Bogu, a nie w bogactwie i jego „zwodniczej mocy” (Mateusza 13:22). Zdają sobie sprawę, że pieniądze mają znikomy wpływ na szczęście i przedłużenie życia. Może je natomiast zapewnić wszechmocny Bóg (Sofoniasza 1:18). Jakże więc mądra jest zachęta: „Prowadźcie życie wolne od umiłowania pieniędzy, zadowalając się tym, co jest obecnie. On bowiem powiedział: ‚Nie pozostawię cię ani nie opuszczę’”! (Hebrajczyków 13:5).

 3. Jak kontekst wypowiedzi z Księgi Powtórzonego Prawa 31:6 rzuca światło na użycie tych słów przez Pawła?

³ Pisząc powyższe słowa do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego, apostoł Paweł powołał się na wskazówki, których Mojżesz udzielił Izraelitom krótko przed swą śmiercią: „Bądźcie odważni i silni. Nie bójcie się ani nie drżyjcie przed nimi, gdyż Jehowa, twój Bóg idzie z tobą. Nie porzuci cię ani nie opuści cię całkowicie” (Powtórzonego Prawa 31:6). Jak wynika z kontekstu, Mojżesz zachęcał Izraelitów, by ufali nie tylko w to, że Jehowa zaspokoi ich potrzeby materialne. Co jeszcze miał na myśli?

 4. W jaki sposób Bóg pokazał Izraelitom, że można Mu zaufać?

⁴ Podczas 40-letniej wędrówki Izraelitów po pustkowiu Bóg wiernie dostarczał im niezbędnych środków do życia (Powtórzonego Prawa 2:7; 29:5). Ale zapewniał im też przewodnictwo, czego dowodem były między innymi obłok za dnia oraz ogień w nocy, prowadzące Izraelitów „do ziemi mlekiem i miodem płynącej” (Wyjścia 3:8; 40:36-38). Kiedy nadeszła pora na wejście do Ziemi Obiecanej, Jehowa wyznaczył Jozuego na następcę Mojżesza. Należało się spodziewać, iż tamtejsi mieszkańcy będą stawiać opór. Niemniej Jehowa prowadził swój lud już od dziesiątków lat, toteż nie było powodów do obaw. Izraelici nieraz się przekonali, że jest On Bogiem, któremu można zaufać.

 5. Pod jakim względem sytuacja dzisiejszych chrześcijan przypomina położenie Izraelitów u progu Ziemi Obiecanej?

⁵ Dzisiaj chrześcijanie zdążają do Bożego nowego świata przez pustkowie tego niegodziwego systemu. Niektórzy idą tą drogą nawet dłużej niż 40 lat. Teraz stoją już u progu Bożego nowego świata. Tymczasem wciąż przeszkadzają im wrogowie, usiłujący powstrzymać, kogo tylko się da, od wejścia do dzisiejszego odpowiednika Ziemi Obiecanej, daleko wspanialszego od tamtej starożytnej krainy, płynącej mlekiem i miodem. Jakże więc ważne są obecnie dla chrześcijan słowa Mojżesza powtórzone przez Pawła: „Nie pozostawię cię ani nie opuszczę”! Każdy, kto pozostaje silny, odważny i pełen wiary, ufając przy tym Jehowie, może być pewien nagrody.

Zaufanie oparte na wiedzy i przyjaźni

 6, 7. (a) W jaki sposób zostało wypróbowane zaufanie Abrahama do Jehowy? (b) Jak mógł się czuć Abraham podczas wędrówki do miejsca, gdzie miał ofiarować Izaaka?

⁶ Praojcu Izraelitów, Abrahamowi, polecono niegdyś, by złożył na ofiarę całopalną swego syna Izaaka (Rodzaju 22:2). Co pomogło temu kochającemu ojcu tak bezgranicznie ufać Jehowie, że bez wahania gotów był posłuchać tego nakazu? Odpowiedź znajdujemy w Liście do Hebrajczyków 11:17-19: „Dzięki wierze Abraham, poddawany próbie, niemalże ofiarował Izaaka, i on, człowiek, który chętnie przyjął obietnice, chciał ofiarować swego jednorodzonego syna, mimo iż mu powiedziano: ‚Poprzez Izaaka przyjdzie to, co będzie zwane „twoim potomstwem”’. Uważał jednak, że Bóg potrafi go nawet wskrzesić z martwych; i stamtąd też go otrzymał w sensie stanowiącym przykład”.

⁷ Warto pamiętać, iż wędrówka do miejsca, w którym miała zostać złożona ofiara, zajęła Abrahamowi i Izaakowi trzy dni (Rodzaju 22:4). Abraham miał więc dużo czasu, by przemyśleć otrzymane polecenie. Czy potrafisz sobie wyobrazić, co odczuwał i przeżywał? Narodziny Izaaka były niespodziewanym powodem do radości. Ta wyraźna interwencja Boga jeszcze bardziej przybliżyła do Niego Abrahama i jego niepłodną wcześniej żonę, Sarę. Niewątpliwie z zainteresowaniem wyglądali, co Izaakowi i jego potomkom przyniesie przyszłość. Czy ten nakaz Boży miał nagle rozwiać ich marzenia?

 8. Co obejmowało zaufanie Abrahama do Boga oprócz wiary w to, że potrafi On wskrzesić Izaaka?

⁸ Zaufanie Abrahama wynikało stąd, że znał Boga, tak jak się zna bliskiego przyjaciela. Jako „przyjaciel Jehowy”, „uwierzył Jehowie i poczytano mu to za prawość” (Jakuba 2:23). Jego ufność wobec Jehowy nie ograniczała się jedynie do wiary w to, iż potrafi On wskrzesić Izaaka. Chociaż nie znał wszystkich faktów, żywił równie silne przekonanie, że to, czego Bóg od niego wymaga, jest słuszne. Nie miał powodów do powątpiewania, czy Jehowa, prosząc o coś takiego, postępuje w sposób prawy. Później zaufanie Abrahama zostało jeszcze umocnione, gdy zainterweniował anioł Jehowy i powstrzymał go od złożenia Izaaka na ofiarę (Rodzaju 22:9-14).

 9, 10. (a) Jak Abraham już wcześniej wykazał się zaufaniem do Jehowy? (b) Jaką ważną naukę możemy wyciągnąć z przykładu Abrahama?

⁹ Podobnym zaufaniem do prawości Jehowy Abraham wykazał się już 25 lat wcześniej. Po otrzymaniu ostrzeżenia o zagładzie Sodomy i Gomory zaniepokoił się losem prawych ludzi, którzy mogli tam mieszkać, między innymi losem swego bratanka Lota. Zwrócił się więc do Boga słowami: „Jest nie do pomyślenia, żebyś działał w ten sposób, uśmiercając prawego razem z niegodziwcem, tak by prawego miało spotkać to, co niegodziwego! Jest to u ciebie nie do pomyślenia. Czyż Sędzia całej ziemi nie miałby uczynić tego, co słuszne?” (Rodzaju 18:25).

¹⁰ Patriarcha Abraham był przekonany, iż Jehowa nigdy nie postąpi w sposób nieprawy. W późniejszym okresie psalmista śpiewał: „Jehowa jest prawy we wszystkich swych drogach i lojalny we wszystkich swoich dziełach” (Psalm 145:17). Warto więc zadać sobie pytania: Jeżeli Jehowa pozwala, bym czegoś doświadczał, czy zawsze przyjmuję to bez powątpiewania w Jego prawość? Czy jestem przekonany, że cokolwiek On dopuszcza, ma na celu dobro moje oraz drugich? Jeśli możemy odpowiedzieć twierdząco, to wyciągnęliśmy z przykładu Abrahama ważną naukę.

Darz zaufaniem osoby wybrane przez Jehowę

11, 12. (a) W jakiej dziedzinie słudzy Boży muszą okazywać zaufanie? (b) Co nieraz może sprawiać nam trudność?

¹¹ Kto pokłada ufność w Jehowie, darzy też zaufaniem osoby, którymi On postanawia się posłużyć do realizacji swego zamierzenia. W wypadku Izraelitów chodziło o zaufanie do Mojżesza i jego następcy, Jozuego. Pierwsi chrześcijanie musieli ufać apostołom i starszym zboru w Jerozolimie. Obecnie powinniśmy darzyć zaufaniem „niewolnika wiernego i roztropnego”, ustanowionego w celu dostarczania nam „pokarmu we właściwym czasie”, a także tych jego członków, którzy tworzą Ciało Kierownicze (Mateusza 24:45).

¹² Kiedy okazujemy zaufanie osobom przewodzącym w zborze chrześcijańskim, w gruncie rzeczy sami odnosimy z tego pożytek. Zostaliśmy przecież zachęceni: „Bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i bądźcie ulegli, oni bowiem czuwają nad waszymi duszami jako mający zdać sprawę — żeby mogli to czynić z radością, a nie ze wzdychaniem, bo to wyszłoby wam na szkodę” (Hebrajczyków 13:17).

Nie kwestionuj wyboru dokonanego przez Jehowę

13. Z jakiego powodu powinniśmy ufać osobom wyznaczonym do sprawowania przewodnictwa?

¹³ Biblia pomaga nam zachować równowagę w okazywaniu zaufania osobom, które przewodzą ludowi Jehowy. Możemy zapytać samych siebie: Czy Mojżesz nie popełniał błędów? Czy apostołowie zawsze przejawiali usposobienie wzorowane na Chrystusie, tak jak on tego oczekiwał? Odpowiedź jest oczywista. Jehowa postanowił, by Jego ludem kierowali lojalni i oddani Mu mężczyźni, chociaż byli niedoskonali. Podobnie jest dzisiaj — mimo iż starsi nie są doskonali, powinniśmy uważać ich za ‛nadzorców, których duch święty ustanowił, aby paśli zbór Boga’. Zasługują na nasze wsparcie i poważanie (Dzieje 20:28).

14. Co szczególnego było w tym, że do kierowania narodem izraelskim Jehowa wybrał Mojżesza, a nie Aarona bądź Miriam?

¹⁴ Aaron był o trzy lata starszy od Mojżesza, ale obaj byli młodsi od swej siostry, Miriam (Wyjścia 2:3, 4; 7:7). A ponieważ Aaron wysławiał się swobodniej niż Mojżesz, miał przemawiać w imieniu brata (Wyjścia 6:29 do 7:2). Jednakże do przewodzenia Izraelitom Jehowa nie wyznaczył ani najstarszej Miriam, ani najwymowniejszego Aarona. Wybrał Mojżesza, biorąc pod uwagę wszystkie zaistniałe okoliczności i potrzeby. Gdy Aaronowi i Miriam zabrakło w pewnej chwili takiej wnikliwej oceny, zaczęli się uskarżać: „Czyż Jehowa mówił tylko przez Mojżesza? Czyż nie mówił także przez nas?” Inicjatorką tych utyskiwań była prawdopodobnie Miriam, toteż została ukarana za brak szacunku dla wybranego przez Jehowę człowieka, w którym razem z Aaronem powinna była rozpoznać ‛najpotulniejszego ze wszystkich ludzi, jacy byli na powierzchni ziemi’ (Liczb 12:1-3, 9-15).

15, 16. Jak Kaleb dowiódł swego zaufania do Jehowy?

¹⁵ Kiedy 12 zwiadowców wróciło po przeszpiegowaniu Ziemi Obiecanej, 10 rozpowiadało złe wieści. Mówiąc o kananejskich „mężczyznach nadzwyczajnego wzrostu”, zasiali strach w sercach Izraelitów. Skutkiem tego naród zaczął „szemrać przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi”. Ale nie wszyscy zwiadowcy utracili zaufanie do Mojżesza i do Jehowy. W sprawozdaniu czytamy: „Wtedy Kaleb, próbując uspokoić lud wobec Mojżesza, przemówił: ‚Wyruszmy zaraz, a weźmiemy ją w posiadanie, gdyż na pewno zdołamy nią zawładnąć’” (Liczb 13:2, 25-33; 14:2). Taką samą zdecydowaną postawę zajął jeszcze jeden zwiadowca, Jozue. Obaj dali dowód, że ufają Jehowie, powiedzieli bowiem: „Jeśli Jehowa znalazł w nas upodobanie, to wprowadzi nas do tej ziemi i ją nam da — ziemię mlekiem i miodem płynącą. Tylko (...) nie bójcie się ludu tej ziemi (...) z nami jest Jehowa. Nie bójcie się ich” (Liczb 14:6-9). Takie zaufanie do Jehowy zostało nagrodzone. Spośród żyjących wtedy dorosłych tylko Kaleb, Jozue i niektórzy Lewici mieli przywilej wejść do Ziemi Obiecanej.

¹⁶ Po latach Kaleb powiedział: „Całkowicie podążałem za Jehową, moim Bogiem. (...) I oto Jehowa zachował mnie przy życiu, tak jak obiecał, tych czterdzieści pięć lat, odkąd Jehowa złożył tę obietnicę Mojżeszowi, gdy Izrael chodził po pustkowiu, a oto mam dzisiaj osiemdziesiąt pięć lat. A jednak jestem dzisiaj tak silny, jak w dniu, w którym wysłał mnie Mojżesz. Jaka wtedy była moja moc, taka jest teraz moja moc” (Jozuego 14:6-11). Zwróć uwagę na pozytywne nastawienie Kaleba, jego wierność i możliwości fizyczne. A jednak Jehowa nie wybrał go na następcę Mojżesza. Ten przywilej otrzymał Jozue. Możemy być pewni, że Jehowa miał powody, by dokonać właśnie takiego wyboru, i że był to najlepszy wybór.

17. Co mogłoby wskazywać, iż Piotr nie nadaje się do odpowiedzialnych zadań?

¹⁷ Apostoł Piotr trzy razy zaparł się Mistrza. Poza tym porywczo wziął sprawy w swoje ręce i odciął ucho niewolnikowi arcykapłana (Mateusza 26:47-55, 69-75; Jana 18:10, 11). Można by sądzić, iż Piotr był bojaźliwym, niezrównoważonym człowiekiem, niegodnym jakichkolwiek szczególnych przywilejów. Tymczasem kto otrzymał klucze Królestwa, związane z przywilejem otwarcia drogi do powołania niebiańskiego trzem grupom ludzi? Właśnie Piotr (Dzieje 2:1-41; 8:14-17; 10:1-48).

18. Jakiego błędu, o którym wspomina Juda, chcielibyśmy się ustrzec?

¹⁸ Przykłady te pokazują, że musimy się wystrzegać osądzania na podstawie pozorów. Jeżeli ufamy Jehowie, nie będziemy wątpić, czy On wybiera odpowiednie osoby. Chociaż Jego ziemski zbór składa się z niedoskonałych ludzi, którzy są świadomi swej omylności, On dokonuje za ich pośrednictwem potężnych dzieł. Juda, przyrodni brat Jezusa, przestrzegał chrześcijan w I wieku przed tymi, którzy „lekceważą zwierzchnictwo oraz mówią obelżywie o chwalebnych” (Judy 8-10). Obyśmy nigdy się do nich nie upodobnili.

19. Dlaczego nie mamy powodów do wątpienia, czy Jehowa posługuje się odpowiednimi osobami?

¹⁹ Do wykonywania pewnych odpowiedzialnych zadań Jehowa najwyraźniej wybiera osoby, które odznaczają się określonymi przymiotami, niezbędnymi do kierowania Jego ludem w taki sposób, w jaki On sobie tego życzy w danym czasie. Powinniśmy zawsze o tym pamiętać i nie wątpić, że Bóg posługuje się odpowiednimi osobami, oraz pokornie i z zadowoleniem pełnić służbę na wyznaczonym nam miejscu. W ten sposób pokażemy, iż pokładamy ufność w Jehowie (Efezjan 4:11-16; Filipian 2:3).

Okazywanie ufności w prawość Jehowy

20, 21. Czego możemy się nauczyć ze sposobu, w jaki Bóg obchodził się z Mojżeszem?

²⁰ Jeżeli zdarza nam się za bardzo ufać sobie, a zbyt mało Jehowie, wyciągnijmy naukę z przeżyć Mojżesza. Gdy skończył 40 lat, spróbował na własną rękę wyzwolić Izraelitów z niewoli egipskiej. Niewątpliwie miał szczere chęci, ale jego wysiłki ani nie doprowadziły do natychmiastowego wyzwolenia narodu izraelskiego, ani nie polepszyły jego własnej sytuacji. Został nawet zmuszony do ucieczki. Dopiero po 40-letnim przeszkoleniu, jakim było znojne życie w obcym kraju, stał się przydatny do wykonania zadania, którego chciał się podjąć wcześniej. Tym razem mógł liczyć na wsparcie Jehowy, gdyż teraz wszystko toczyło się zgodnie z Jego zamierzeniem i w wyznaczonym przez Niego czasie (Wyjścia 2:11 do 3:10).

²¹ Każdy z nas może zadać sobie pytania: Czy zdarza mi się, że nie czekam na Jehowę i starszych w zborze, lecz próbuję nadać sprawom szybszy bieg lub załatwić je po swojemu? Czy chętnie poddaję się nieustannemu szkoleniu, czy raczej czuję się pomijany, gdy innym są powierzane jakieś przywileje? Mówiąc krótko, czy wyciągnąłem ważną naukę z przykładu Mojżesza?

22. Jaki stosunek do Jehowy miał Mojżesz, mimo iż utracił wielki przywilej?

²² Od Mojżesza możemy się jednak nauczyć czegoś jeszcze. W Księdze Liczb 20:7-13 czytamy o błędzie, który popełnił i który go drogo kosztował. Utracił przywilej wprowadzenia Izraelitów do Ziemi Obiecanej. Czy uskarżał się, że decyzja Jehowy jest niesprawiedliwa? A może się odizolował i zaczął dąsać się na Boga za złe potraktowanie? Czy utracił zaufanie do prawości Jehowy? Za odpowiedź niech posłużą słowa samego Mojżesza, skierowane tuż przed śmiercią do Izraela. O Jehowie powiedział on: „Doskonałe są wszystkie jego poczynania, bo wszystkie jego drogi są sprawiedliwością. Bóg wierności, u którego nie ma niesprawiedliwości; jest on prawy i prostolinijny” (Powtórzonego Prawa 32:4). Mojżesz z pewnością do samego końca ufał Jehowie. A co z nami? Czy osobiście podejmujemy starania w celu umocnienia naszego zaufania do Jehowy i Jego prawości? Jak możemy to robić? Zobaczmy.

Jak byś odpowiedział?

◻ Jakie powody do ufania Jehowie mieli Izraelici?

◻ Czego pod względem zaufania możemy się nauczyć od Abrahama?

◻ Dlaczego nie powinniśmy wątpić, czy Jehowa posługuje się odpowiednimi osobami?

[Ilustracja na stronie 13]

Przejawem zaufania do Jehowy jest poważanie tych, którzy przewodzą w zborze