Co oznacza dla ciebie nasze drogocenne dziedzictwo?
„Chodźcie, pobłogosławieni przez mego Ojca, odziedziczcie królestwo przygotowane dla was od założenia świata” (MATEUSZA 25:34).
1. Co przypada ludziom w dziedzictwie?
KAŻDY z nas coś odziedziczył. Dla jednych spadek może oznaczać wygodny i dostatni styl życia. Inni natomiast z pokolenia na pokolenie żyją w ubóstwie. Niektórym przodkowie, powodowani własnymi przeżyciami lub zasłyszanymi informacjami, przekazali w spuściźnie zagorzałą nienawiść do jakiegoś narodu. Wszyscy jednak mamy pewną wspólną cechę. Po pierwszym człowieku, Adamie, wszyscy odziedziczyliśmy grzech. Dziedzictwo to prowadzi do śmierci (Kaznodziei 9:2, 10; Rzymian 5:12).
2, 3. Jakie dziedzictwo Jehowa pierwotnie przewidział dla potomków Adama i Ewy i dlaczego nie mogli z niego skorzystać?
2 Jehowa, kochający niebiański Ojciec, pierwotnie przewidział dla ludzi zupełnie inne dziedzictwo — doskonałe życie wieczne w raju. Nasi prarodzice, Adam i Ewa, mieli doskonały start, byli wolni od grzechu. Jehowa Bóg dał ludzkości w darze ziemię (Psalm 115:16). Umieścił pierwszą parę w ogrodzie Eden, który unaoczniał, jak mogłaby wyglądać cała nasza planeta, wyznaczył im też cudowne, pasjonujące zadanie. Mieli wydawać na świat dzieci, troszczyć się o ziemię, jej przebogaty świat roślin i zwierząt, a także rozszerzyć granice raju na cały nasz glob (Rodzaju 1:28; 2:8, 9, 15). Ze wszystkich tych dóbr miały też korzystać ich dzieci. Jakże zachwycające dziedzictwo mogli im przekazać!
3 Ale jeżeli Adam i Ewa chcieliby się tym wszystkim cieszyć wraz ze swym potomstwem, musieli utrzymywać bliską więź z Bogiem. Winni byli Jehowie miłość i posłuszeństwo, a tymczasem nie docenili otrzymanych od Niego darów i zignorowali Jego przykazanie. Utracili swój rajski dom i wspaniałe widoki na przyszłość, jakie roztoczył przed nimi Bóg. Nie mogli więc ich przekazać swemu potomstwu (Rodzaju 2:16, 17; 3:1-24).
4. Jak możemy posiąść dziedzictwo, które utracił Adam?
4 Jehowa w swym miłosierdziu przedsięwziął odpowiednie kroki, by potomstwo pierwszej pary mogło skorzystać z dziedzictwa zaprzepaszczonego przez Adama. Jak? W wyznaczonym przez Boga czasie Jego Syn, Jezus Chrystus, oddał swe doskonałe ludzkie życie za potomków Adama. W ten sposób wykupił wszystkich. Jednakże omawiane dziedzictwo nie przypada im w udziale automatycznie. Muszą zabiegać o uznanie Boże, pokładając wiarę w gładzącą grzechy wartość ofiary Jezusa i potwierdzając tę wiarę posłuszeństwem (Jana 3:16, 36; 1 Tymoteusza 2:5, 6; Hebrajczyków 2:9; 5:9). Czy swym stylem życia poświadczasz, że cenisz sobie to wszystko?
Dziedzictwo przekazane za pośrednictwem Abrahama
5. Jak Abraham pokazał, że ceni sobie więź z Jehową?
5 W ramach urzeczywistniania swego zamierzenia względem ziemi Jehowa w szczególny sposób obszedł się z Abrahamem. Polecił, by ten wierny mężczyzna opuścił swój kraj i przeniósł się do ziemi, którą On mu wskaże. Abraham chętnie okazał posłuszeństwo. Kiedy dotarł do celu, Jehowa oznajmił mu, że ta ziemia przypadnie w dziedzictwie nie jemu, lecz jego potomstwu (Rodzaju 12:1, 2, 7). Jak Abraham zareagował? Był gotowy służyć Jehowie bez względu na to, kiedy i w jaki sposób pokieruje On sprawami, by jego potomstwo objęło swoje dziedzictwo. Przez 100 lat, do samej śmierci, pełnił służbę dla Jehowy w nie swoim kraju (Rodzaju 12:4; 25:8-10). Czy postąpiłbyś tak samo? Jehowa nazwał Abrahama swym „przyjacielem” (Izajasza 41:8).
6. (a) Co Abraham unaocznił swą gotowością do złożenia w ofierze własnego syna? (b) Jakie drogocenne dziedzictwo Abraham mógł przekazać swemu potomstwu?
6 Abraham czekał wiele lat na syna Izaaka, którego bardzo pokochał. Chłopiec najwidoczniej był już w wieku młodzieńczym, gdy Jehowa polecił Abrahamowi złożyć go na ofiarę. Abraham nie wiedział, że w ten sposób ma unaocznić, co uczyni sam Bóg, dając swego Syna na okup. Okazał jednak posłuszeństwo i był zdecydowany poświęcić Izaaka na ofiarę, gdyby nie powstrzymał go anioł Jehowy (Rodzaju 22:9-14). Jehowa już wcześniej oznajmił, że obietnice dane Abrahamowi spełni poprzez Izaaka. Dlatego Abraham najwyraźniej wierzył, że w razie potrzeby Bóg może przywrócić jego synowi życie, choć jeszcze nigdy nic takiego się nie zdarzyło (Rodzaju 17:15-18; Hebrajczyków 11:17-19). Ponieważ nie odmówił nawet swego syna, Jehowa oświadczył mu: „Poprzez twoje potomstwo na pewno będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi” (Rodzaju 22:15-18). Słowa te oznaczały, że główny przedstawiciel potomstwa wspomnianego w Księdze Rodzaju 3:15, czyli mesjański wybawca, pojawi się w linii rodowej Abrahama. Jakież to drogocenne dziedzictwo!
7. Jak Abraham, Izaak i Jakub dowiedli, że cenią swoje dziedzictwo?
7 Abraham nie zdawał sobie sprawy ze znaczenia tamtych poczynań Jehowy, podobnie zresztą jak jego syn Izaak i wnuk Jakub, „którzy byli wraz z nim dziedzicami tej samej obietnicy”. Wszyscy oni jednak pokładali ufność w Jehowie. Nie związali się z żadnym miastem-państwem w owej krainie, gdyż oczekiwali czegoś lepszego — „miasta mającego rzeczywiste fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg” (Hebrajczyków 11:8-10, 13-16). Ale nie wszyscy potomkowie Abrahama cenili sobie wspaniałe dziedzictwo dostępne za jego pośrednictwem.
Jak niektórzy wzgardzili dziedzictwem
8. W jaki sposób Ezaw pokazał, że nie ceni swego dziedzictwa?
8 Ezaw, najstarszy syn Izaaka, nie cenił swego prawa pierworodztwa. Rzeczy święte nie miały dla niego wartości. Kiedy pewnego dnia był głodny, sprzedał swe prawa pierworodnego syna swojemu bratu, Jakubowi. Za jaką cenę? Za jeden posiłek — chleb i potrawę z soczewicy! (Rodzaju 25:29-34; Hebrajczyków 12:14-17). Naród, poprzez który miały się ziścić obietnice Boże dane Abrahamowi, pochodził od Jakuba, którego imię Bóg zmienił na Izrael. Jakie widoki otwierało przed jego potomkami to szczególne dziedzictwo?
9. Jakiego wyzwolenia dostąpili potomkowie Jakuba, czyli Izraela, ze względu na swe duchowe dziedzictwo?
9 Podczas klęski głodu Jakub przeniósł się z rodziną do Egiptu. Tam jego ród rozrósł się liczebnie, popadł jednak w niewolę. Ale Jehowa nie zapomniał o swym przymierzu z Abrahamem. W wyznaczonym przez siebie czasie uwolnił synów Izraela i zapowiedział, że wprowadzi ich do „ziemi mlekiem i miodem płynącej”, ziemi przyobiecanej Abrahamowi (Wyjścia 3:7, 8; Rodzaju 15:18-21).
10. Jakie niezwykłe wydarzenia rozegrały się u stóp góry Synaj w związku z dziedzictwem synów Izraela?
10 Kiedy synowie Izraela byli w drodze do Ziemi Obiecanej, Jehowa zgromadził ich u stóp góry Synaj. Tam im oznajmił: „Jeśli (...) będziecie bezwzględnie posłuszni memu głosowi i naprawdę będziecie zachowywać moje przymierze, to staniecie się moją szczególną własnością spośród wszystkich ludów, gdyż do mnie należy cała ziemia. A wy sami staniecie się dla mnie królestwem kapłanów i narodem świętym” (Wyjścia 19:5, 6). Kiedy lud ochoczo i jednogłośnie przyjął te warunki, Jehowa dał mu Prawo — czego nie uczynił wobec żadnego innego narodu (Psalm 147:19, 20).
11. Między innymi jakie cenne przywileje obejmowało duchowe dziedzictwo synów Izraela?
11 Jakże wspaniałe dziedzictwo duchowe otrzymali członkowie tego nowego narodu! Oddawali cześć jedynemu prawdziwemu Bogu. Zostali przez niego wyzwoleni z Egiptu i byli naocznymi świadkami zdumiewających wydarzeń, gdy u stóp góry Synaj otrzymali Prawo. Ich dziedzictwo zostało jeszcze poszerzone o „święte oświadczenia Boże” przekazane za pośrednictwem proroków (Rzymian 3:1, 2). Jehowa uczynił ich swoimi świadkami (Izajasza 43:10-12). Z tego narodu miał się wywodzić mesjański Potomek. Prawo wskazywało na niego, pozwalało go rozpoznać i miało pomóc im zrozumieć, dlaczego jest im potrzebny (Galatów 3:19, 24). Co więcej, mieli otrzymać sposobność usługiwania razem z tym mesjańskim Potomkiem w charakterze królestwa kapłanów i narodu świętego (Rzymian 9:4, 5).
12. Czego nie dostąpili Izraelici, mimo iż weszli do Ziemi Obiecanej? Z jakiego powodu?
12 Zgodnie ze swą obietnicą Jehowa wprowadził Izraelitów do Ziemi Obiecanej. Ale jak to później wyjaśnił apostoł Paweł, wskutek braku wiary, kraina ta nie okazała się dla nich prawdziwym „miejscem odpoczynku”. Jako naród nie weszli do „odpoczynku Bożego”, ponieważ nie potrafili dostrzec celu Bożego dnia odpoczynku, który rozpoczął się po stworzeniu Adama i Ewy, ani zgodnie z nim postępować (Hebrajczyków 4:3-10).
13. Co utracił naród izraelski wskutek zlekceważenia swego duchowego dziedzictwa?
13 Wszyscy, którzy razem z Mesjaszem mieli działać w jego niebiańskim Królestwie w charakterze królestwa kapłanów i narodu świętego, mogli się wywodzić z cielesnego Izraela. Ale jego członkowie nie cenili swego niezwykłego dziedzictwa. Gdy przyszedł Mesjasz, przyjął go jedynie ostatek rodowitych Izraelitów. W rezultacie tylko niewielu zaliczono do przepowiedzianego królestwa kapłanów. Królestwo Boże zostało odebrane cielesnemu Izraelowi i „dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mateusza 21:43). Co to za naród?
Dziedzictwo w niebiosach
14, 15. (a) Jak po śmierci Jezusa narody zaczęły zjednywać sobie błogosławieństwa za pośrednictwem „potomstwa” Abrahama? (b) Jakie dziedzictwo przypada w udziale członkom „Izraela Bożego”?
14 Narodem, któremu dano Królestwo, jest „Izrael Boży”, duchowy Izrael, złożony ze 144 000 zrodzonych z ducha naśladowców Jezusa Chrystusa (Galatów 6:16; Objawienie 5:9, 10; 14:1-3). Niektórzy z nich byli rodowitymi Żydami, lecz większość pochodziła z narodów pogańskich. W ten sposób zaczęła się spełniać obietnica Jehowy dana Abrahamowi, że za pośrednictwem jego „potomstwa” zjednają sobie błogosławieństwa wszystkie narody (Dzieje 3:25, 26; Galatów 3:8, 9). W ramach tego początkowego spełnienia ludzie z narodów zostali namaszczeni duchem świętym i uznani przez Jehowę Boga za Jego duchowych synów, a braci Jezusa Chrystusa. Tak oto stali się drugorzędną częścią tego „potomstwa” (Galatów 3:28, 29).
15 Z przyszłymi członkami tego nowego narodu wywodzącymi się z Żydów Jezus ustanowił przed śmiercią nowe przymierze, które miało zostać uprawomocnione jego własną krwią. Dzięki wierze w tę ofiarę uczestnicy owego przymierza mieli być ‛na zawsze doprowadzeni do doskonałości’ (Hebrajczyków 10:14-18). Mieli zostać „uznani za prawych” i dostąpić przebaczenia grzechów (1 Koryntian 6:11). W tym sensie można o nich powiedzieć, iż są tacy jak Adam przed popełnieniem grzechu. Ich udziałem nie będzie jednak życie w ziemskim raju. Jezus oznajmił, że idzie przygotować im miejsce w niebie (Jana 14:2, 3). Osoby te rezygnują z możliwości życia na ziemi na rzecz ‛dziedzictwa zachowanego dla nich w niebiosach’ (1 Piotra 1:4). Czym się tam zajmują? Jezus wyjaśnił: „Zawieram z wami przymierze (...) co do królestwa” (Łukasza 22:29).
16. Jaki wspaniały przydział służby czeka chrześcijan namaszczonych duchem?
16 Osoby panujące z niebios razem z Chrystusem będą między innym pomagać w usuwaniu z ziemi wszelkich śladów buntu przeciw zwierzchnictwu Jehowy (Objawienie 2:26, 27). Jako drugorzędna część duchowego potomstwa Abrahama wezmą udział w udostępnianiu ludziom ze wszystkich narodów błogosławieństwa w postaci doskonałego życia (Rzymian 8:17-21). Jakże drogocenne dziedzictwo otrzymali! (Efezjan 1:16-18).
17. Jakie aspekty ich dziedzictwa są dostępne dla namaszczonych chrześcijan przebywających jeszcze na ziemi?
17 Ale dziedzictwo namaszczonych naśladowców Jezusa nie dotyczy jedynie przyszłości. Lepiej niż ktokolwiek inny pomógł on im poznać Jehowę, jedynego prawdziwego Boga (Mateusza 11:27; Jana 17:3, 26). Słowem i czynem nauczył ich, co to znaczy ‛pokładać ufność w Jehowie’ i z czym się wiąże posłuszeństwo wobec Niego (Hebrajczyków 2:13; 5:7-9). Zapoznał ich z prawdą o zamierzeniu Bożym i zapewnił, że dzięki duchowi świętemu będą je coraz lepiej rozumieć (Jana 14:24-26). Utrwalił w ich umysłach i sercach znaczenie Królestwa Bożego (Mateusza 6:10, 33). Powierzył im też zadanie, by dawali świadectwo i czynili uczniów z ludzi w Jerozolimie, Judei i Samarii, a nawet w najodleglejszych miejscach na ziemi (Mateusza 24:14; 28:19, 20; Dzieje 1:8).
Drogocenne dziedzictwo wielkiej rzeszy
18. W jaki sposób spełnia się dziś obietnica Jehowy, że za pośrednictwem Abrahama będą sobie błogosławić wszystkie narody?
18 Izrael duchowy, „mała trzódka” dziedziców Królestwa, najprawdopodobniej został już skompletowany (Łukasza 12:32). Od kilkudziesięciu lat Jehowa kieruje uwagę na inne grono — na wielką rzeszę wywodzącą się ze wszystkich narodów. W ten sposób na szeroką skalę spełnia obietnicę, którą złożył Abrahamowi, iż za pośrednictwem jego „potomstwa” będą sobie błogosławić wszystkie narody. Osoby dostępujące tego błogosławieństwa również z radością pełnią świętą służbę dla Jehowy i wiedzą, że ich wybawienie jest możliwe dzięki wierze w Baranka Bożego, Jezusa Chrystusa (Objawienie 7:9, 10). Czy przyjąłeś zaproszenie Jehowy, by przyłączyć się do tego szczęśliwego grona?
19. Jakiego dziedzictwa wyczekują ludzie z narodów dostępujący obecnie błogosławieństw?
19 Jakie drogocenne dziedzictwo Jehowa oferuje tym, którzy nie należą do małej trzódki? Bynajmniej nie chodzi o miejsce w niebiosach, lecz raczej o to, co swemu potomstwu mógł przekazać Adam — widoki na doskonałe życie wieczne w raju, który stopniowo obejmie swym zasięgiem całą ziemię. W takim świecie „śmierci już nie będzie ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie” (Objawienie 21:4). Zatem również do ciebie odnosi się wypowiedź z natchnionego Słowa Bożego: „Ufaj Jehowie i czyń dobrze; mieszkaj na ziemi i postępuj wiernie. I wielce się rozkoszuj Jehową, a da ci wszystko, o co prosi twe serce. I jeszcze tylko chwilka, a już nie będzie niegodziwca (...). Lecz potulni posiądą ziemię i naprawdę będą się wielce rozkoszować obfitością pokoju. Prawi posiądą ziemię i będą na niej przebywać na zawsze” (Psalm 37:3, 4, 10, 11, 29).
20. W jaki sposób „drugie owce” korzystają ze znacznej części duchowego dziedzictwa powierzonego namaszczonym chrześcijanom?
20 „Drugie owce” Jezusa mają otrzymać dziedzictwo w ziemskiej dziedzinie niebiańskiego Królestwa (Jana 10:16a). Chociaż nie będą w niebie, korzystają ze znacznej części duchowego dziedzictwa przekazanego pomazańcom. To właśnie dzięki gronu namaszczonych chrześcijan, dzięki „niewolnikowi wiernemu i roztropnemu”, drugie owce rozumieją drogocenne obietnice zawarte w Słowie Bożym (Mateusza 24:45-47; 25:34). Obie grupy, pomazańcy i drugie owce, znają i wielbią jedynego prawdziwego Boga, Jehowę (Jana 17:20, 21). Razem dziękują Bogu za gładzącą grzechy wartość ofiary Jezusa. Wspólnie, jako jedna trzoda, pełnią służbę pod przewodnictwem jednego Pasterza, Jezusa Chrystusa (Jana 10:16b). Tworzą ogólnoświatową miłującą się społeczność braterską. Jedni i drudzy dostąpili przywileju występowania w charakterze świadków na rzecz Jehowy i Jego Królestwa. Jeżeli więc jesteś oddanym i ochrzczonym sługą Jehowy, wszystko to jest także twoim duchowym dziedzictwem.
21, 22. Jak każdy z nas może dowieść, iż ceni sobie swe duchowe dziedzictwo?
21 Jak dalece cenisz sobie to dziedzictwo? Czy ma ono dla ciebie tak dużą wartość, że spełnianie woli Boga zajmuje w twoim życiu pierwsze miejsce? Czy na dowód tego regularnie uczęszczasz na wszystkie zebrania zboru chrześcijańskiego, jak do tego zachęca Słowo Boga oraz Jego organizacja? (Hebrajczyków 10:24, 25). Czy to dziedzictwo jest dla ciebie tak cenne, że trwasz w służbie Bożej mimo różnych trudności? Czy w związku z nim odczuwasz głęboką wdzięczność, która dodaje ci sił do opierania się wszelkim pokusom mogącym cię skłonić do zaprzepaszczenia go?
22 Obyśmy wszyscy cenili sobie duchowe dziedzictwo przekazane nam przez Boga. Mocno utkwijmy swój wzrok w przyszłym raju, a zanim on nastanie, w pełni korzystajmy z dobrodziejstw, jakie już teraz udostępnia nam Jehowa. Jeśli w swym życiu koncentrujemy się na więzi z Jehową, dajemy tym przekonujący dowód, że swe dziedzictwo od Boga naprawdę uważamy za drogocenne. Obyśmy znajdowali się wśród tych, którzy wyznają: „Wywyższać cię będę, Boże mój, Królu, i błogosławić twe imię po czas niezmierzony, na zawsze” (Psalm 145:1).
Jak byś wyjaśnił?
• Jakie dziedzictwo mógłby nam przekazać Adam, gdyby pozostał lojalny wobec Boga?
• Jak potomkowie Abrahama zapatrywali się na udostępnione im dziedzictwo?
• Co należy do dziedzictwa namaszczonych naśladowców Chrystusa?
• Jakie dziedzictwo przypada w udziale wielkiej rzeszy i jak jej członkowie mogą dowieść, że naprawdę je cenią?
[Ilustracje na stronie 20]
Potomkowie Abrahama otrzymali obietnicę drogocennego dziedzictwa
[Ilustracje na stronie 23]
Czy cenisz swoje dziedzictwo duchowe?