EDER

1. Potomek Berii z plemienia Beniamina; mieszkał w Jerozolimie (1Kn 8:1, 15, 16, 28).

2. Potomek Musziego z lewickiego rodu Merariego; za czasów Dawida otrzymał pewien przydział służby w sanktuarium (1Kn 23:21, 23-25; 24:30).

3. Miasto w pd. Judzie (Joz 15:21). Ponieważ po przestawieniu dwóch ostatnich spółgłosek w hebrajskim słowie „Eder” jego zapis staje się identyczny z hebrajskim zapisem słowa „Arad”, a w Septuagincie (Kodeks watykański) w podanym wersecie zamiast nazwy „Eder” występuje „Ara”, większość uczonych utożsamia Eder z Aradem (Tel ʽArad), położonym ok. 28 km na wsch. od Beer-Szeby.

4. („Stado”). Wieża, w pobliżu której jakiś czas po śmierci Racheli Jakub (Izrael) rozbił swój namiot. Chociaż dokładne położenie wieży nie jest znane, najprawdopodobniej stała gdzieś między Betlejem a Hebronem. Nazwa Eder wskazuje, że wieża ta zapewniała schronienie pasterzom i służyła za punkt obserwacyjny, z którego mogli doglądać swych stad (Rdz 35:19, 21, 27). Gdy Jakub tam obozował, jego syn Ruben ‛zbezcześcił posłanie’ ojca, współżyjąc z jego nałożnicą Bilhą (Rdz 35:22; 49:3, 4).

Hebrajskie wyrażenie przetłumaczone w Rodzaju 35:21 na „wieżę Eder” (migdal-ʽéder) pojawia się też w Micheasza 4:8, gdzie oddano je jako „wieża stada”. Może nawiązywać do nazwy miejsca, w którym obozował Jakub, a zostało użyte w związku z odrodzeniem ‛utykającego’ ludu Jehowy (Mi 4:7). Po odrodzeniu się „Syjonu” lud Boży miał być strzeżony przed niebezpieczeństwem niczym stado doglądane z „wieży” obserwacyjnej. Przykład ten pasuje do innych porównań występujących w proroctwie Micheasza; o Mesjaszu powiedziano tam, że „będzie pasł” (Mi 5:2-4), a lud Jehowy nazwano ‛trzodą Jego dziedzictwa’ (Mi 7:14).