Jakiemu celowi służą proroctwa?

OSOBY utrzymujące, że ich różnorodne formy kultu zostały objawione przez jakieś nadludzkie moce, przyznają zarazem, że takie nadprzyrodzone siły mogą być dobre albo złe. W związku z tym nasuwają się pytania: Czy każda z owych form wielbienia sięga korzeniami wiarogodnego źródła? A może sprawa nie jest tak pewna? Która z nich pochodzi od prawdziwego Boga?

PIERWSZA RELIGIA

Ludzkość uchodzi za jedną rodzinę, co jest zgodne z biblijnym doniesieniem o pierwszej parze ludzkiej, Adamie i Ewie. Jehowa, ich Stwórca, sam dał się im poznać. Poinformował Adama i Ewę o ich roli w Jego zamierzeniu oraz o szczególnej więzi, jaka ich z Nim łączyła. Bóg ustanowił Adama swoim pierwszym prorokiem, odpowiedzialnym za przekazanie Boskich objawień żonie oraz przyszłemu potomstwu, to znaczy całej ludzkości (Rodz. 1:27-30; 2:15-17).

Była to jedyna forma wielbienia objawiona przez Jehowę. Wyrażała się w posłuszeństwie wobec woli Bożej. Nie były w niej potrzebne żadne obrzędy, ofiary, miejsca kultu ani wyrocznie.

POJAWIA SIĘ RELIGIA FAŁSZYWA

Pierwsze odmienne „objawienie” pochodziło od pewnego anioła, który zapragnął czci dla siebie. Podsunął namiastkę religii prawdziwej i skłonił Adama z Ewą do opowiedzenia się po jego stronie w buncie przeciwko Stworzycielowi. Stał się przez to Szatanem, przeciwnikiem Jehowy. W swoim „proroctwie” obiecywał prawo do samostanowienia i niezależności od Boga. Tymczasem doprowadziło ono do popadnięcia w niewolę Szatana oraz grzechu, którego skutkiem jest śmierć (Rodz. 3:1-19; Mat. 4:8-10; Rzym. 5:12).

Do Szatana przyłączyły się potem inne zbuntowane stworzenia anielskie, czyli demony. Niewątpliwie właśnie one namnożyły fałszywych pojęć religijnych, które się przyczyniły do zdeprawowania rodu ludzkiego. Za dni Enosza, wnuka Adama, „przystąpiono do wzywania imienia Jehowy”. Według tak zwanego Targumu Palestyńskiego było to działanie bluźniercze w ramach praktykowanego wówczas kultu bałwochwalczego (Rodz. 4:26; 6:1-8; 1 Piotra 3:19, 20; 2 Piotra 2:1-4).a

Za dni Noego religia fałszywa została zmieciona przez potop. Pozostała jedynie czysta forma wielbienia, którą uprawiał Noe, prorok Jehowy (Rodz. 6:5-9, 13; 7:23; 2 Piotra 2:5). Ale demony przetrwały i na nowo zaczęły szerzyć kłamliwe proroctwa oraz poglądy religijne. Pod ich wpływem potomkowie Noego na przekór Jehowie podjęli budowę miasta Babel jako ośrodka fałszywego wielbienia. Jednakże Bóg pomieszał im mowę i „rozproszył ich stamtąd po całej powierzchni ziemi” (Rodz. 11:1-9).

Czego się z tego możemy nauczyć? Wszyscy jesteśmy potomkami Noego i Adama. Wszelkie kultury wywodzą się więc ze wspólnego źródła, a występujące w nich wyobrażenia o Bogu stanowią ślad wiedzy, jaka przetrwała do czasów Noego. Niemniej tamto pierwotne pojęcie zostało skażone przez fałszywe poglądy religijne odziedziczone po tych przodkach, którzy niegdyś opuścili Babel (odbudowane później jako Babilon) i rozproszyli się po całym świecie. Świadczą o tym szeroko rozpowszechnione przesądy, dotyczące na przykład zmarłych, a także kult przodków oraz praktykowanie astrologii, wróżbiarstwa i czarów (Dan. 2:1, 2).

CEL PROROCTW

Czy to ma znaczyć, że współczesne religie opierają się wyłącznie na elementach zaczerpniętych z tak odległej przeszłości? Nie. Szatan i demony w dalszym ciągu inspirują kłamliwe proroctwa, aby zwodzić i dzielić ludzkość, zaciemniać prawdziwe objawienia Boże oraz wprowadzać coraz to nowe poglądy i systemy religijne oparte na fałszu (1 Tym. 4:1; 1 Jana 4:1-3; Obj. 16:13-16). W Biblii czytamy: „Pojawili się wśród ludu również fałszywi prorocy, jak i między wami będą fałszywi nauczyciele. Oni to niepostrzeżenie wprowadzą zgubne sekty” (2 Piotra 2:1).

Z drugiej strony Jehowa chronił prawdziwą religię, objawioną w Edenie. Dostarczał uzupełniających informacji, aby wzbogacić naszą wiedzę o Nim samym oraz o naszej odpowiedzialności związanej z realizacją Jego planów. Niesfałszowane proroctwa zatem mówią prawdę o Bogu oraz o Jego woli i miernikach moralnych. Rzucają światło na więź łączącą człowieka z Bogiem, mając na celu ponowne doprowadzenie ludzkości do stanu zgodnego z zamierzeniem Bożym, które dzięki temu całkowicie się urzeczywistni (Izaj. 1:18-20; 2:1-5; 55:8-11).

Na początku buntu człowieka Jehowa wypowiedział proroctwo, które potomkom Adama i Ewy dawało nadzieję. Wyjawił, że nadejdzie wybawca, „nasienie”, które zniszczy Szatana i jego pomiot (Rodz. 3:15). Późniejsze proroctwa dopomogły w zidentyfikowaniu tego obiecanego „nasienia”, czyli „pomazańca” Bożego, i wyjaśniły, że odegra on główną rolę w spełnieniu zamierzeń Bożych (Ps. 2:2; 45:8, Biblia warszawska; Izaj. 61:1).

Tak więc nadrzędnym celem proroctw było powiadomienie o zamysłach Bożych oraz umożliwienie rozpoznania wspomnianego „pomazańca”, czyli „Chrystusa”, który je miał zrealizować. Wybrańcem tym okazał się Jezus, toteż anioł Jehowy oświadczył przy pewnej okazji: „Bogu oddaj cześć, bo właśnie dawanie świadectwa o Jezusie inspiruje do [albo: jest duchem] prorokowania” (Obj. 19:10). Wypowiedź ta naświetla dwie sprawy. Po pierwsze: żaden głosiciel prawdziwych proroctw nie będzie wymagał, aby mu oddawano cześć, gdyż należy się ona jedynie Jehowie Bogu (Mat. 4:4; Jana 4:23, 24). Po drugie: ostatecznym celem każdego prawdziwego proroctwa musi być ujawnienie wydarzeń i faktów związanych z Jezusem. Odpowiada to wyznaczonej mu przez Jehowę doniosłej roli w spełnieniu Jego zamierzenia, dotyczącego uświęcenia imienia Bożego i przywrócenia ziemi właściwej pozycji w ustanowionym przez Niego porządku rzeczy (Jana 14:6; Kol. 1:19, 20).

Z tego powodu natchnione orędzia od Boga wskazywały przede wszystkim na Jezusa. „Duchem”, czyli treścią i celem takich prawdziwych proroctw, było składanie o nim świadectwa. Ponadto spełnienie się ich na Jezusie potwierdziło, że wszystkie są wiarogodne. Właśnie dlatego Biblia mówi, że ‛prawda nastała za pośrednictwem Jezusa Chrystusa’. „Bo obietnice Boże, ile ich było, w nim znalazły swoje ‛Tak’” (Jana 1:17; 2 Kor. 1:20, Bw; Dzieje 10:43; 28:23).

DLACZEGO DANO JE IZRAELITOM?

Jehowa rozpoczął ‛dawanie świadectwa o Jezusie’, przepowiadając nadejście obiecanego „nasienia”. Z czasem wyjawił ziemski rodowód tegoż „nasienia”, którego przodkami byli między innymi: Noe, Sem, Abraham, Izaak (a nie Ismael) oraz Jakub. Ludzie ci trwali lojalnie przy prawdziwej religii, udowadniając, że są wiernymi prorokami Jehowy, podczas gdy wszystkie narody były pogrążone w zepsuciu wskutek oddawania czci fałszywym bogom (Rodz. 6:9; 22:15-18; Hebr. 11:8-10, 16). W rodowodzie tym znaleźli swe miejsce także późniejsi potomkowie tych mężów — członkowie narodu izraelskiego, a zwłaszcza ród jego najwybitniejszego króla, Dawida (2 Sam. 7:12-16).

Za pośrednictwem Mojżesza Jehowa wyjaśnił, dlaczego wybrał Izraelitów: „Nie dlatego (...) że jesteście najliczebniejszym ze wszystkich ludów (...). Ale stało się tak, ponieważ Jehowa (...) dotrzymuje przysięgi złożonej waszym praojcom”, Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi (Powt. Pr. 7:6-8; 29:13). Rzecz zrozumiała, że łańcuch przodków obiecanego „nasienia” mógł wieść tylko przez jeden naród. Jednakże prawdziwą religię mogli wyznawać również nie-Izraelici. Mimo iż objawienia prawdy nie były dawane innym narodom, to jednostki spośród nich mogły razem z Izraelitami wielbić Boga, a niektóre takie osoby nawet weszły w skład linii prowadzącej do „nasienia” (Liczb 9:14; Rut 4:10-22; Mat. 1:5, 6). Odrębne objawienia udzielone innym ludom lub narodom mogłyby jedynie zwiększyć zamieszanie religijne, podczas gdy wolą Jehowy jest ponowne zjednoczenie ludzkości we wspólnym wielbieniu (Rodz. 22:18; Efez. 1:8-10; 2:11-16).

Stwórca stawia jednakowe wymagania przedstawicielom wszystkich ras. Mierniki moralne i zamysły Jehowy są niezmienne, toteż swoim postępowaniem z Izraelem ukazał On, jak się zachowa w podobnych sytuacjach w przyszłości (Malach. 3:6). Izrael posłużył więc za przykład dla wszystkich narodów. Bóg zilustrował w ten sposób korzyści płynące z prawdziwego wielbienia oraz zdemaskował głupotę, jaką jest praktykowanie fałszywych kultów. Kiedy Izraelici dochowywali wierności, chronił ich i darzył błogosławieństwem, gdy jednak zwracali się do bóstw okolicznych narodów, byli przez te ludy ciemiężeni, zgodnie zresztą z ostrzeżeniem Jehowy (Powt. Pr. 30:15-20; Dan. 9:2-14).

Sam Izrael miał ponadto znaczenie prorocze, Dawid zaś stał się pierwowzorem Jezusa, który został spadkobiercą przymierza co do Królestwa, jakie Bóg zawarł z Dawidem (1 Kron. 17:11, 14; Łuk. 1:32). Prawo nadane Izraelitom, w tym wymagane przez nie ofiary oraz kapłaństwo, stanowiło zapowiedź ofiary Jezusa, jak również wskazywało na jego niebiański urząd królewski i kapłański. W ten sposób stało się ‛wychowawcą prowadzącym do Chrystusa’ (Gal. 3:19, 24; Dzieje 2:25-36; Hebr. 10:1-10; Obj. 20:4-6).

KSIĘGA PRAWDZIWYCH PROROCTW

Tego rodzaju informacje o tak żywotnym znaczeniu nie zostałyby wiernie przechowane przez ustną tradycję ani przez oddzielne objawienia dawane poszczególnym narodom. Najlepszą metodą ich utrwalenia i udostępnienia wszystkim ludziom było sporządzenie odpowiedniego przekazu na piśmie. I ten cel spełnia Biblia. Jedynie ona zawiera objawienia natchnione przez Boga oraz zachowuje historyczne i prorocze doniesienia o Jego postępowaniu z ludźmi. Tylko Biblia przedstawia Jezusa Chrystusa jako Pośrednika zbawienia zgotowanego przez Boga. Przepowiada też, jak w końcu ten Syn Boży wywiąże się ze swej roli mesjańskiego Króla. Jest ona zatem natchnionym i kompletnym spisanym Słowem Bożym (Rzym. 15:4; 1 Kor. 10:11; 2 Piotra 1:20, 21).

Z uwagi na fakt, że Biblia została już skompletowana, nikt wprowadzający ewentualne nowe „proroctwa”, religie lub odłamy nie może być natchniony przez Boga. Prawdziwych proroctw nie dano po to, żeby zakładać nowe religie. Po prostu uaktualniały jedyną prawdziwą religię i wskazywały na przyszłe urzeczywistnienie zamierzeń Jehowy. Spełnianie się ich stanowi dowód Jego niezrównanej mocy i Boskości, potwierdzając, że tylko On może przepowiedzieć wydarzenia setki lat naprzód i dokładnie je zrealizować (Izaj. 41:21-26; 46:9-11).

Wszyscy więc, którzy pragną poznać prawdziwe proroctwa i uczestniczyć w czystym wielbieniu, powinni się zwrócić do Biblii. Jest to prorocza Księga od Boga — Jego pełne orędzie skierowane do ludzkości (2 Tym. 3:16, 17).

[Przypis]

[Ilustracje na stronie 5]

Obiecane „nasienie” i jego przodkowie

Noe

Sem

Abraham

Izaak

Jakub

Dawid

Jezus