5. (a) Jak Jehowa zadbał o wyżywienie na pustyni? (b) Kto prócz Izraelitów korzystał z tego dobrodziejstwa? Dlaczego?

⁵ Także i później Jehowa miłościwie zaopatrywał swój lud. Po opuszczeniu Egiptu kilkumilionowa rzesza Izraelitów wędrowała przez pustynię Synaj. Jak na tym niegościnnym pustkowiu miało się wyżywić takie mnóstwo ludzi? Ich brak wiary, wprawdzie gniewał Jehowę, niemniej „bramy nieba otworzył i spuścił jak deszcz mannę do jedzenia: dał im zboże z nieba”. „Nasycił ich chlebem z nieba” i powtarzało się to przez całe 40 lat (Ps. 78:22-24; 105:40, Biblia Tysiąclecia; Wyjścia 16:4, 5, 31, 35). Warto też pamiętać, że mannę spożywali nie tylko Izraelici. Razem z nimi wyszło z Egiptu „wielkie mnóstwo cudzoziemców”, którzy uwierzyli w Jehowę i przyłączyli się do Jego ludu. Dla nich również Bóg dawał mannę (Wyjścia 12:38, BT).

¹⁰ Jak widać, Jezus dał swoje ciało „za życie świata”, czyli całej ludzkości objętej okupem. I „każdy” z tego świata, kto w sensie przenośnym spożywa ten „chleb”, przejawiając wiarę w zbawienną moc ofiary Jezusa, może wejść na drogę, która prowadzi do życia wiecznego. Pod tym względem „wielkie mnóstwo cudzoziemców”, którzy razem z Izraelitami żywili się manną na pustyni, trafnie przedstawiło proroczo wielką rzeszę „drugich owiec” Jezusa, które wespół z namaszczonym ostatkiem „Izraela Bożego” symbolicznie spożywają teraz jego ciało. Czynią to, okazując wiarę w złożoną przez niego ofiarę (Rzym. 10:9, 10; Gal. 6:16).