Spełniali wolę Jehowy

Wiara rodziców zostaje nagrodzona

DLA Izraelitów narodziny dziecka płci męskiej były powodem do wielkiej radości. Wiązało się to z przedłużeniem linii rodowej i oznaczało, iż ziemia dalej pozostanie dziedzictwem rodziny. Ale około roku 1593 p.n.e. przyjście na świat syna Hebrajczycy mogli uznać bardziej za przekleństwo niż za błogosławieństwo. Dlaczego? Faraon obawiał się ludności żydowskiej, gwałtownie rozrastającej się w podległym mu państwie, toteż wszystkich nowo narodzonych chłopców hebrajskich rozkazał zabijać (2 Mojżeszowa 1:12, 15-22).

Właśnie w okresie, gdy usiłowano dokonywać tego okropnego ludobójstwa, pewnemu hebrajskiemu małżeństwu, Amramowi i Jochebed, urodził się śliczny chłopczyk. Nietrudno sobie wyobrazić, jak ich radość ustąpiła miejsca strachowi, gdy przypomnieli sobie o zarządzeniu faraona. Patrząc jednak na swe maleństwo, postanowili, że bez względu na konsekwencje nie opuszczą go (2 Mojżeszowa 2:1, 2; 6:20).

Wiara pobudza do działania

Przez trzy miesiące Amram i Jochebed ukrywali swe dziecko (2 Mojżeszowa 2:2). Było to jednak ryzykowne, gdyż Hebrajczycy i Egipcjanie mieszkali blisko siebie. Każdy, kogo by przyłapano na próbie przekroczenia rozkazu faraona, z pewnością zostałby ukarany śmiercią razem z dzieckiem. Co więc mogli zrobić ci oddani rodzice, by ocalić zarówno syna, jak i siebie?

Jochebed zebrała kilka pędów papirusu. Jest to mocna bylina podobna do bambusa, mająca trójkanciastą łodygę mniej więcej grubości palca. Może być wysoka nawet na 6 metrów. Egipcjanie wytwarzali z niej papier, maty, żagle, sandały i lekkie łodzie.

Jochebed uformowała z łodyg kosz wystarczająco duży, by można w nim zmieścić dziecko. Następnie powlekła go żywicą i smołą, dzięki czemu był dobrze spojony i nie przepuszczał wody. Potem włożyła synka do środka i ukryła kosz w sitowiu na brzegu Nilu (2 Mojżeszowa 2:3).

Odnalezienie dziecka

Córka Jochebed, Miriam, została w pobliżu, chcąc zobaczyć, co będzie dalej. Wówczas nadeszła córka faraona, by wykąpać się w Nilu.a Być może Jochebed wiedziała, iż księżniczka często bywa w tym miejscu, toteż celowo zostawiła tam synka, żeby można go było łatwo znaleźć. W każdym razie córka faraona szybko zauważyła schowany w sitowiu kosz i poleciła jednej ze służących go przynieść. Widok ukrytego wewnątrz płaczącego dziecka wzbudził w niej współczucie. Zorientowała się, iż jest to chłopiec hebrajski. Ale jak mogła pozwolić, by zabito tak śliczne dziecko? Oprócz ludzkiej życzliwości być może kierowała się też rozpowszechnionym wśród Egipcjan poglądem, według którego od ilości dobrych uczynków spełnionych za życia zależała możliwość pójścia do nieba (2 Mojżeszowa 2:5, 6).b

Miriam, która obserwowała to wszystko z pewnej odległości, podeszła do córki faraona. „Czy mam pójść i zawołać ci kobietę, mamkę hebrajską, by ci karmiła to dziecko?” — zapytała. „Idź!” — odparła księżniczka. Miriam pobiegła do matki. Wkrótce przyszła Jochebed. „Zabierz to dziecko i wykarm mi je, a ja dam ci należną zapłatę” — rzekła księżniczka. Niewykluczone, że się już zorientowała, iż Jochebed jest matką chłopczyka (2 Mojżeszowa 2:7-9).

Jochebed opiekowała się dzieckiem dopóty, dopóki nie odstawiła go od piersi.c Dzięki temu miała wiele wspaniałych okazji, by pouczać syna o prawdziwym Bogu, Jehowie. Potem oddała dziecko córce faraona, która nadała mu imię Mojżesz, co znaczy „wyciągnięty z wody” (2 Mojżeszowa 2:10).

Lekcja dla nas

Amram i Jochebed w pełni wyzyskali ów niezbyt długi okres, w którym mieli sposobność pouczania swego syna, na czym polega czyste wielbienie. Dzisiejsi rodzice powinni czynić podobnie. Jest to wręcz niezbędne. Szatan Diabeł „krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć” (1 Piotra 5:8). Nie posiadałby się z radości, gdyby jego ofiarą padli młodzi ludzie — chłopcy i dziewczęta — którzy mają możliwość stać się oddanymi sługami Jehowy. Wcale nie darzy ich sympatią! Dlatego mądrzy rodzice wszczepiają w swe malutkie dzieci bojaźń wobec prawdziwego Boga, Jehowy (Przypowieści 22:6; 2 Tymoteusza 3:14, 15).

Wysiłki Amrama i Jochebed, którzy ukrywali swe niemowlę przez pierwsze trzy miesiące jego życia, zaliczono w Liście do Hebrajczyków 11:23 do uczynków wiary. Ci bogobojni rodzice ufali w zbawczą moc Jehowy, toteż nie opuścili swego dziecka, za co zostali pobłogosławieni. My również powinniśmy ściśle trzymać się praw i zasad Jehowy, pamiętając, iż cokolwiek On dopuszcza, przyczyni się ostatecznie do naszej wiecznej pomyślności i szczęścia (Rzymian 8:28).

[Przypisy]