Słowo Jehowy jest żywe
Ciekawe myśli z Księgi Liczb
PO OPUSZCZENIU Egiptu Izraelici zostają zorganizowani w naród. Wkrótce potem mogliby już wejść do Ziemi Obiecanej, ale niestety tak się nie dzieje. Zamiast tego muszą przez jakieś 40 lat błąkać się po „wielkim i straszliwym pustkowiu” (Powtórzonego Prawa 8:15). Dlaczego? Relacja zawarta w biblijnej Księdze Liczb wyjaśnia, co się stało. Lektura tej części Biblii powinna nam uświadamiać, jak ważne jest okazywanie posłuszeństwa Jehowie Bogu oraz darzenie szacunkiem Jego reprezentantów.
Księga Liczb, spisana przez Mojżesza na pustkowiu i na równinach moabskich, obejmuje okres 38 lat i 9 miesięcy — od roku 1512 do 1473 p.n.e. (Liczb 1:1; Powtórzonego Prawa 1:3). Jej nazwa nawiązuje do dwóch spisów Izraelitów, które przeprowadzono w odstępie jakichś 38 lat (rozdziały 1-4, 26). Treść jest podzielona na trzy części. Część pierwsza ukazuje, co się działo przy górze Synaj. Druga opisuje przeżycia Izraelitów w czasie wędrówki po pustkowiu. Część ostatnia dotyczy wydarzeń, które się rozegrały na równinach moabskich. Czytając tę Księgę, warto się zastanowić: Czego mógłbym się z niej nauczyć? Czy mógłbym skorzystać z zawartych tam zasad?
U STÓP GÓRY SYNAJ
Pierwszy z dwóch spisów ludności odbywa się, gdy Izraelici wciąż jeszcze obozują pod Synajem. Liczba mężczyzn powyżej 20 roku życia, bez Lewitów, sięga ogółem 603 550. Spis przeprowadzono najwyraźniej w celu policzenia mężczyzn zdolnych do służby wojskowej. W całym obozie, uwzględniając kobiety, dzieci i Lewitów, może przebywać nawet ponad trzy miliony osób.
Po spisie Izraelici otrzymują polecenia w sprawie porządku wymarszu, szczegółowy opis obowiązków Lewitów i służby w przybytku, nakazy w kwestii kwarantanny, prawa dotyczące posądzenia o niewierność małżeńską oraz ślubów nazireatu. Rozdział 7 zawiera informacje o darach złożonych przez naczelników plemion z okazji uroczystości poświęcenia ołtarza; rozdział 9 opisuje obchody Paschy. Całe zgromadzenie otrzymuje również polecenia dotyczące rozbijania i zwijania obozu.
Odpowiedzi na pytania biblijne:
2:1, 2 — Czym były „znaki”, wokół których oddziały trójplemienne miały obozować na pustkowiu? Biblia nie podaje, jak wyglądały te znaki. Nie uważano ich jednak za święte symbole ani nie przypisywano im znaczenia religijnego. Miały czysto praktyczne zastosowanie — ułatwiały ludziom znalezienie swego miejsca w obozie.
5:27 — Co miało oznaczać ‛zmarnienie uda’ żony, która dopuściła się cudzołóstwa? Użyte tu słowo „udo” oznacza narządy rozrodcze. ‛Zmarnienie’ sugeruje degenerację tych narządów, uniemożliwiającą wydanie na świat potomstwa.
Czego się możemy nauczyć:
6:1-7. Nazirejczycy mieli się powstrzymywać od produktów z winorośli i innych napojów alkoholowych, co wymagało samozaparcia. Nie mogli też ścinać włosów — stanowiły one oznakę podporządkowania się Jehowie, podobnie jak kobiety miały być podporządkowane swym mężom lub ojcom. Nazirejczycy byli zobowiązani zachowywać czystość, dlatego nie wolno im było dotykać zwłok, nawet bliskiego krewnego. Dzisiejsi słudzy pełnoczasowi przejawiają ducha ofiarności, gdy odmawiają sobie pewnych rzeczy oraz podporządkowują się Jehowie i Jego postanowieniom. Czasami wiąże się to z wyjazdem do odległego kraju, co niekiedy utrudnia lub wręcz uniemożliwia powrót do domu na pogrzeb kogoś z rodziny.
8:25, 26. Starsi Lewici mieli przechodzić w stan spoczynku. Postanowienie to uwzględniało ograniczenia wynikające z podeszłego wieku, a jednocześnie pozwalało na odpowiednie obsadzenie stanowisk. Tacy „emeryci” mogli jednak dobrowolnie pomagać innym Lewitom. Chociaż obecnie głosiciele Królestwa nie przechodzą na emeryturę, powyższy przepis jest dla nas cenną lekcją. Jeśli z powodu zaawansowanego wieku chrześcijanin nie potrafi już się wywiązywać z pewnych zadań, może wykonywać inne, leżące w granicach jego możliwości.
WĘDRÓWKA PO PUSTKOWIU
Kiedy znad przybytku unosi się obłok, Izraelici rozpoczynają wędrówkę, która zakończy się po 38 latach i jednym lub dwóch miesiącach, gdy dotrą na pustynne równiny moabskie. Być może zechcesz prześledzić trasę ich marszu na mapce ze strony 9 broszury ‛Zobacz tę dobrą ziemię’, wydanej przez Świadków Jehowy.
W drodze do Kadesz, na pustkowiu Paran, Izraelici co najmniej trzy razy zaczynają utyskiwać. Za pierwszym razem Jehowa kładzie temu kres, zsyłając ogień, który zabija pewną liczbę ludzi. Potem Izraelici domagają się mięsa, Jehowa zsyła więc przepiórki. A gdy Miriam i Aaron narzekają na Mojżesza, Miriam zostaje na pewien czas porażona trądem.
Kiedy lud obozuje w Kadesz, Mojżesz posyła 12 mężczyzn, by przeszpiegowali Ziemię Obiecaną. Zwiadowcy wracają po 40 dniach. Lud daje wiarę niepomyślnej relacji dziesięciu z nich i chce ukamienować Mojżesza, Aarona, jak również dwóch wiernych zwiadowców, Jozuego i Kaleba. Jehowa jest gotów dotknąć naród zarazą, ale po wstawiennictwie Mojżesza obwieszcza, że będą się tułać po pustkowiu przez 40 lat — aż wszyscy objęci spisem poumierają.
Jehowa daje Izraelowi dodatkowe przepisy. Korach i inni buntownicy występują przeciw Mojżeszowi i Aaronowi, ale zostają zgładzeni przez ogień i pochłonięci przez ziemię. Następnego dnia cały lud szemra przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi. W rezultacie 14 700 osób ginie z powodu plagi zesłanej przez Jehowę. Aby wyraźnie wskazać wybranego przez siebie arcykapłana, Bóg sprawia, że zakwita laska Aarona. Następnie Jehowa udziela dalszych wskazówek dotyczących służby Lewitów oraz oczyszczania ludu. Używanie popiołu z czerwonej krowy wyobraża oczyszczenie możliwe dzięki ofierze Jezusa (Hebrajczyków 9:13, 14).
Synowie Izraela wracają do Kadesz, gdzie umiera Miriam. Zgromadzenie ponownie narzeka na Mojżesza i Aarona. Tym razem powodem jest brak wody. Ponieważ Mojżesz i Aaron nie uświęcili imienia Jehowy, gdy w cudowny sposób wydobyli wodę ze skały, tracą możliwość wejścia do Ziemi Obiecanej. Izraelici opuszczają Kadesz. Na górze Hor umiera Aaron. Ponieważ Izraelici muszą ominąć ziemię Edomitów, czują się bardzo zmęczeni i szemrają przeciwko Bogu i Mojżeszowi. Aby ich ukarać, Jehowa zsyła jadowite węże. Mojżesz kolejny raz prosi o łaskę, a Bóg poleca mu zrobić miedzianego węża i umieścić go na słupie, tak by pokąsani mogli na niego spojrzeć i odzyskać zdrowie. Wąż obrazuje uśmiercenie Jezusa Chrystusa na palu, służące naszej wiecznotrwałej pomyślności (Jana 3:14, 15). Izrael pokonuje amoryckich królów Sychona i Oga i zajmuje ich ziemie.
Odpowiedzi na pytania biblijne:
12:1 — Dlaczego Miriam i Aaron mówili przeciwko Mojżeszowi? Rzeczywistym powodem ich skarg była prawdopodobnie żądza władzy, która opanowała Miriam. Kiedy żona Mojżesza, Cyppora, dołączyła do niego na pustkowiu, Miriam mogła się obawiać, że nie będzie już uważana za najważniejszą kobietę w obozie (Wyjścia 18:1-5).
12:9-11 — Dlaczego tylko Miriam została dotknięta trądem? Najprawdopodobniej to ona była inicjatorką tego utyskiwania i skłoniła Aarona, by się do niej przyłączył. Aaron okazał właściwe nastawienie, gdyż przyznał się do błędu.
21:14, 15 — Co to była za księga? Pismo Święte wspomina o kilku księgach, które stanowiły dla pisarzy biblijnych materiał źródłowy (Jozuego 10:12, 13; 1 Królów 11:41; 14:19, 29). Jedną z nich była właśnie „Księga Wojen Jehowy”. Zawierała opisy wojen toczonych przez Jego lud.
Czego się możemy nauczyć:
11:27-29. Mojżesz dał piękny przykład, jak powinniśmy reagować, gdy inni otrzymują zaszczytne zadania w służbie dla Jehowy. Zamiast zazdrośnie zabiegać o własną chwałę, Mojżesz cieszył się, że Eldad i Medad zaczęli działać jako prorocy.
12:2, 9, 10; 16:1-3, 12-14, 31-35, 41, 46-50. Jehowa oczekuje od swych czcicieli, że będą szanować tych, którym On powierzył jakąś miarę władzy.
14:24. Niezbędnym warunkiem skutecznego opierania się świeckim naciskom mającym nas skłonić do popełniania zła jest pielęgnowanie „innego ducha”, czyli nastawienia umysłu. Musi się on wyraźnie odróżniać od ducha tego świata.
15:37-41. Frędzle na skraju szat Izraelitów miały im przypominać, że są ludem oddzielonym, by wielbić Boga i przestrzegać Jego przykazań. Czy i my nie powinniśmy stosować się do Bożych wymagań i odróżniać się od tego świata?
NA RÓWNINACH MOABSKICH
Gdy synowie Izraela rozkładają się obozem na pustynnej równinie moabskiej, jej mieszkańców ogarnia strach. Król Moabitów, Balak, najmuje Balaama, by ten rzucił przekleństwo na lud izraelski. Ale Jehowa zmusza Balaama do wypowiadania samych błogosławieństw. Wtedy Moabitki i Midianitki nakłaniają izraelskich mężczyzn do niemoralności i bałwochwalstwa. W rezultacie Jehowa zabija 24 000 grzeszników. Plaga kończy się, gdy Pinechas daje dowód, że nie toleruje żadnej rywalizacji z Jehową.
Z drugiego spisu ludności wynika, że wśród żywych nie ma już żadnego z mężczyzn objętych pierwszym spisem, z wyjątkiem Jozuego i Kaleba. Jozue zostaje wyznaczony na następcę Mojżesza. Izraelici otrzymują szczegółowe przepisy dotyczące różnych ofiar oraz składania ślubów. Izrael wywiera pomstę na Midianitach. Plemię Rubena, Gada i połowa plemienia Manassesa osiedlają się na wschód od Jordanu. Izraelici dostają wskazówki w sprawie przekroczenia Jordanu i objęcia w posiadanie tamtych terenów. Zostają ściśle określone granice terytoriów. Ziemia ma być rozdzielana przez losowanie. Lewitom przypadło 48 miast; 6 z nich ma służyć za miasta schronienia.
Odpowiedzi na pytania biblijne:
22:20-22 — Dlaczego Jehowa zapłonął gniewem na Balaama? Jehowa zakazał Balaamowi przeklinać Izraelitów (Liczb 22:12). Ale wbrew temu prorok wybrał się w drogę z ludźmi Balaka. Chciał się przypodobać królowi moabskiemu i otrzymać od niego zapłatę (2 Piotra 2:15, 16; Judy 11). Nawet gdy został zmuszony do wypowiadania błogosławieństw zamiast przekleństw, starał się zjednać sobie łaskę króla, podsuwając mu myśl, by czcicielki Baala uwiodły Izraelitów (Liczb 31:15, 16). A zatem Bóg zapłonął gniewem na Balaama z powodu nienasyconej chciwości tego proroka.
30:6-8 — Czy chrześcijanin może unieważnić ślub złożony przez żonę? Obecnie każdego, kto składa śluby, Jehowa traktuje indywidualnie. Do takich osobistych postanowień należy na przykład decyzja o oddaniu się Bogu (Galatów 6:5). Mąż nie ma prawa anulować czy unieważnić takiego ślubu. Żona nie powinna jednak składać ślubów, które byłyby sprzeczne ze Słowem Bożym lub z jej obowiązkami względem męża.
Czego się możemy nauczyć:
25:11. Jakże wspaniałym przykładem gorliwości w wielbieniu Jehowy jest dla nas Pinechas! Gdyby ktoś dopuścił się rażąco niemoralnego czynu, to pragnienie utrzymywania zboru w czystości powinno nas pobudzić do wyjawienia tego chrześcijańskim starszym.
35:9-29. Okoliczność, że nieumyślny zabójca musiał opuścić swój dom i na pewien czas zamieszkać w mieście schronienia, uczy nas, że życie jest święte i musimy okazywać należny szacunek dla tego daru.
35:33. Za ziemię splugawioną krwią niewinnej ofiary można dokonać przebłagania tylko krwią osoby, która ją przelała. Jak to dobrze, że Jehowa usunie niegodziwych, zanim ziemia zostanie przekształcona w raj! (Przysłów 2:21, 22; Daniela 2:44).
Słowo Boże oddziałuje z mocą
Musimy okazywać szacunek Jehowie i Jego sługom, którym powierzył odpowiedzialne zadania. Bardzo wyraźnie podkreśla to Księga Liczb. Jakże praktyczną naukę można z niej wyciągnąć co do zachowywania pokoju i jedności w dzisiejszym zborze!
Wydarzenia opisane w Księdze Liczb pokazują, jak łatwo ludzie zaniedbujący swe usposobienie duchowe mogą dopuścić się niegodziwości, na przykład szemrania, niemoralności czy bałwochwalstwa. Niektóre przykłady i pouczenia z tej księgi biblijnej mogą się przydać podczas omawiania miejscowych potrzeb na zebraniu służby w zborach Świadków Jehowy. Słowo Boże rzeczywiście „jest żywe i oddziałuje z mocą” na nasze życie (Hebrajczyków 4:12).
[Ilustracja na stronach 24, 25]
Za pośrednictwem obłoku unoszącego się nad przybytkiem Jehowa kierował rozbijaniem i zwijaniem obozu izraelskiego
[Ilustracje na stronie 26]
Jehowa zasługuje na nasze posłuszeństwo i oczekuje, że będziemy szanować Jego przedstawicieli