SPOWINOWACANIE SIĘ
Łączenie się więzami rodzinnymi poprzez małżeństwo. Hebrajski wyraz chatán, tłumaczony na „spowinowacić się”, jest spokrewniony ze słowami chatán („zięć; oblubieniec”), chotén („teść”), choténet („teściowa”) i chatunnáh („zaślubiny”) (Rdz 19:14; Wj 3:1; 4:25; Pwt 27:23; 1Sm 18:22; PnP 3:11).
Abraham stanowczo nie życzył sobie, żeby Izaak ożenił się z Kananejką (Rdz 24:3, 4). Izaak udzielił podobnych wskazówek Jakubowi (Rdz 28:1). Kiedy Chiwwita Szechem zgwałcił Dinę, jego ojciec, Chamor, zachęcał rodzinę Jakuba do spowinowacenia się z ich plemieniem. Synowie Jakuba udawali, że się na to zgadzają, niemniej po pomszczeniu zhańbionej Diny wzięli do niewoli dzieci i kobiety Chiwwitów (Rdz 34:1-11, 29). Później Juda ożenił się z Kananejką (Rdz 38:2), a Józef z Egipcjanką (Rdz 41:50). Mojżesz poślubił Midianitkę Cypporę, którą w Liczb 12:1 nazwano „Kuszytką” (Wj 2:16, 21). Małżeństwa te nie naruszały jednak wymogów Prawa, ponieważ nie zostało ono jeszcze ogłoszone.
Walcząc z Midianitami, Izraelici zachowywali przy życiu tylko dziewice (Lb 31:3, 18, 35). Prawo Mojżeszowe zezwalało pojąć za żonę brankę, która straciła rodziców (Pwt 21:10-14). Po wkroczeniu do Ziemi Obiecanej Izraelici często lekceważyli ostrzeżenie Boga przed spowinowacaniem się z poganami, przez co popadali w kłopoty i odstępstwo (Sdz 3:5, 6).
Związki małżeńskie zawierano niekiedy z myślą o osiągnięciu jakichś celów — np. gdy król Saul zachęcał Dawida, by się z nim spowinowacił i wziął za żonę jego córkę Michal (1Sm 18:21-27). Jedną z sześciu żon Dawida, które urodziły mu synów w Hebronie, była córka króla Geszuru (2Sm 3:3), państewka leżącego po drugiej stronie Machanaim (biorąc za punkt odniesienia Hebron), stolicy Isz-Boszeta. Istnieje pogląd, że Dawid spowinowacił się z królem Geszuru po to, by osłabić pozycję swego rywala. Salomon na początku swych rządów spowinowacił się z faraonem, żeniąc się z jego córką (1Kl 3:1; 9:16). Zarówno przez to małżeństwo, jak i przez poślubienie Moabitek, Ammonitek, Edomitek, Sydonitek i Hetytek popadł w końcu w rażące bałwochwalstwo (1Kl 11:1-6). Podobne nieszczęścia sprowadził na północne królestwo Izraela związek małżeński Achaba z Jezebel, córką władcy Sydonu (1Kl 16:31-33). Później król Jehoszafat nierozsądnie spowinowacił się z bałwochwalczym domem Achaba, co wycisnęło trwałe piętno na królestwie Judy (2Kn 18:1; 21:4-6; 22:2-4).
Po niewoli babilońskiej Ezdrasz był wstrząśnięty, gdy usłyszał, że nawet kapłani i lewici spowinowacili się z Kananejczykami i innymi narodami, toteż poczynił stanowcze kroki, by naprawić tę sytuację (Ezd 9:1-3, 12-14; 10:1-5, 10-14, 44). Jednakże jakiś czas później, za dni Nehemiasza, Tobiaszowi Ammonicie udało się w ten sposób nawiązać bliskie stosunki z rodziną kapłańską w Jerozolimie i uzyskać tak duże wpływy wśród dostojników judzkich, że kapłan Eliaszib urządził dla niego jadalnię na dziedzińcu świątyni, czym jawnie pogwałcił Prawo (Pwt 23:3). Oburzony Nehemiasz wyrzucił stamtąd całe wyposażenie domu Tobiasza (Neh 6:18; 13:4-9, 25-27; zob. MAŁŻEŃSTWO).