RAMIONA

1. Górna część grzbietu poniżej karku; barki.

W starożytności, podobnie jak dzisiaj, na ramionach (barkach) noszono ciężary (Rdz 21:14; Wj 12:34). Arka Przymierza miała być przenoszona na ramionach Lewitów, a nie przewożona wozem (Joz 3:14, 15; 2Sm 6:3, 6-9, 13; 1Kn 15:15). Wielki ciężar na ramionach mógł oznaczać ucisk lub niewolę (Ps 81:5, 6; Iz 10:27; 14:25; Mt 23:4). Plemieniu Issachara zapowiedziano, że „nachyli grzbiet [„ramię”, Bg] do niesienia ciężarów” (Rdz 49:14, 15). W dziejach Izraela członkowie tego plemienia chętnie brali na siebie różne obowiązki i trudy. To z Issachara wywodzili się liczni odważni wojownicy sędziego Baraka, później sędzia Tola, a w czasach Dawida — także wielu innych mądrych i dzielnych mężów (Sdz 5:13, 15; 10:1, 2; 1Kn 7:1-5; 12:23, 32).

Do ramion bądź barków nawiązywano też w kontekście władzy lub odpowiedzialności. Proroctwo Izajasza zapowiadało, iż na barkach Jezusa Chrystusa spocznie władza książęca (Iz 9:6). Niewiernemu Szebnie Izajasz oświadczył, że szafarzem domu królewskiego będzie zamiast niego Eliakim, któremu Bóg położy na ramieniu „klucz domu Dawidowego”. Ponieważ klucz w takich wypadkach symbolizował władzę i odpowiedzialne stanowisko, proroctwo to może się odnosić do powierzenia Chrystusowi władzy królewskiej, stanowiącego urzeczywistnienie przymierza zawartego z Dawidem (Iz 22:15, 20-22; Łk 1:31-33; por. też Obj 3:7). Na uwagę zasługuje również fakt, że do naramienników arcykapłana był przywiązany napierśnik sądu, co najwyraźniej symbolizowało uprawnienia, jakie miały spocząć na ramionach wielkiego Arcykapłana, Jezusa Chrystusa (Wj 28:6, 7, 12, 22-28; zob. ARCYKAPŁAN).

Kiedy Mojżesz błogosławił synów Izraela, tak powiedział o plemieniu Beniamina: „Niech umiłowany Jehowy mieszka przy nim bezpiecznie (...) i będzie mieszkał między jego ramionami” (Pwt 33:12). Prawdopodobnie chodziło o to, że królowie z rodu Dawida obiorą sobie terytorium Beniamina na siedzibę. Hebrajskie słowo przetłumaczone tu na „ramiona” jest w Jozuego 15:8 oddane jako „bok”, „grzbiet górski” lub „stok” (Bg, Bw, NŚ) i odnosi się do zbocza wzniesienia, na którym stała wówczas Jerozolima (zob. inne przykłady: Joz 15:10; Eze 25:9).

‛Nadstawianie (pokazywanie) opornego ramienia’ oznacza przeciwstawianie się Bożym poleceniom i prawom (Neh 9:29; Za 7:11), natomiast ‛służenie Jehowie ramię przy ramieniu’ wskazuje na jedność w działaniu (Sof 3:9).

2. Górne kończyny człowieka.

Hebrajskie słowo zeròaʽ i greckie brachíon, które występują w Biblii w tym znaczeniu, często używane są przenośnie — odnoszą się do siły lub mocy (Rdz 49:24, przyp. w NW; por. Bg; Hi 22:8, przyp. w NW; por. Łk 1:51). Swym nieskończenie potężnym „ramieniem” Jehowa Bóg może powoływać do istnienia cudowne dzieła stwórcze (Jer 27:5; 32:17). Poza tym za jego pomocą sprawuje władzę (Iz 40:10; Eze 20:33), wybawia uciśnionych (Ps 44:3; Iz 52:10), wyzwala swój lud (Wj 6:6; Iz 63:12; Dz 13:17), wspiera go i troszczy się o niego (Pwt 33:27; Iz 40:11; Oz 11:3), sądzi ludzi (Iz 51:5), rozprasza nieprzyjaciół (Ps 89:10; Łk 1:51). ‛Złamanie czyjegoś ramienia’ oznacza skruszenie jego potęgi (Hi 38:15; Ps 10:15; Jer 48:25). Jehowa ‛objawia swe ramię’ — swą potęgę — za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, obdarzonego mocą i władzą i występującego w roli Sędziego oraz Wykonawcy Wyroków (Iz 53:1; Jn 12:37, 38).

Biblia wyjaśnia, że nie warto polegać na zawodnym „ramieniu cielesnym”, czyli na mocy człowieka. Jehowa ostrzega swych sług, iż pokładanie ufności w ludzkim „ramieniu” jest niewłaściwe i zgubne (2Kn 32:8; Jer 17:5). On ‛złamie ramię’ niegodziwców, którzy uciskają swe ofiary (Hi 35:9; 38:15; Ps 10:15).

Posąg ze snu króla Nebukadneccara miał pierś i ramiona ze srebra. Przedstawiały one Medo-Persję — królestwo, które stało się mocarstwem światowym w miejsce Babilonu, głowy ze złota (Dn 2:32, 39).