WYŁĄCZNE ODDANIE
Wyrażenie to nawiązuje do faktu, iż Jehowa nie toleruje żadnej rywalizacji, tzn. nie pozwala oddawać czci innym bogom. Hebrajskie słowo kannáʼ jest używane tylko w odniesieniu do Boga i oznacza „wymagający wyłącznego oddania; zazdrosny” (Wj 20:5, przyp. w NW; zob. ZAZDROŚĆ, GORLIWOŚĆ).
Bóg nie odda nikomu należnej Jemu chwały (Iz 42:8). Kto przestaje okazywać Mu wyłączne oddanie, naraża się na Jego zapalczywy gniew (Pwt 4:24; 5:9; 6:15). Izrael był niejako poślubiony Jehowie, który wymagał od swej symbolicznej małżonki wyłącznego oddania, lojalności i wierności, ale też z gorliwością i zapałem występował w jej obronie (Eze 36:5). Natomiast nieposłuszeństwo i podążanie za obcymi bogami równało się cudzołóstwu, które ściągało słuszny gniew Jehowy, zazdrośnie strzegącego swego dobrego imienia (Pwt 32:16, 21; Eze 16:38, 42).
Na czym polega wyłączne oddanie, którego Jehowa wymaga od swych sług?
Słowo „wyłączny” oznacza „przysługujący tylko jednej osobie”. Z kolei „oddanie” to „całkowite poświęcenie się komuś” lub „głębokie przywiązanie do kogoś”. A zatem „wyłączne oddanie” dla Boga polega na niedopuszczaniu do tego, by ktoś (lub coś) zajął w naszych sercach i poczynaniach należne Mu miejsce. To zaszczytne miejsce przysługuje tylko Bogu.
Jehowa Bóg nie toleruje rywalizacji. O tym, że Jehowa wymaga wyłącznego oddania, wyraźnie mówi drugie spośród „Dziesięciu Słów”, czyli Dziesięciorga Przykazań spisanych palcem Bożym: „Jam jest Jehowa, twój Bóg (...). Nigdy nie wolno ci mieć innych bogów na przekór mojemu obliczu [lub „mnie na przekór”] (...) gdyż ja, Jehowa, twój Bóg, jestem Bogiem wymagającym wyłącznego oddania” (Pwt 5:6-9). Francuski przekład M. Drioux (1884) tak oddaje werset z Wyjścia 34:14: „Bóg domaga się wyłącznej miłości”, tzn. chce, by miłowano tylko Jego, nikogo innego. Jezus potwierdził to w swej odpowiedzi na pytanie Żyda, który próbował wystawić go na próbę (Mt 22:37). Jehowa był dla Izraela Bogiem i Królem, Zwierzchnikiem religijnym i Głową państwa. Wobec tego Izraelita, który by służył innym bogom, łamał pierwsze i drugie przykazanie i popełniał zdradę stanu — najstraszliwszą zbrodnię, zasługującą na najcięższą karę. Pewnego razu Izraelici wdali się w kult fałszywego boga połączony z niemoralnością i groziła im zagłada, ponieważ Jehowa zdecydowanie domagał się wyłącznego oddania. Zostali ocaleni tylko dlatego, że Pinechas, wnuk Aarona, ‛nie tolerował żadnej rywalizacji z Jehową’ i bez wahania udowodnił to czynem (Lb 25:11).
Kiedy Jehowa pozwolił Izraelitom powrócić z niewoli babilońskiej, uczynił to ze względu na swe imię (Eze 39:25-28). W przekładzie F. Fentona werset z Wyjścia 34:14 brzmi następująco: „WIECZNIE ŻYJĄCY jest zazdrosny o SWOJE IMIĘ”. Ponieważ Jehowa jest zazdrosny o swe imię, innymi słowy: jest do niego bezgranicznie przywiązany, nie pozwoli, by Jego lud otaczał szacunkiem imię jakiegokolwiek innego boga.
Oddanie niewolnika dla pana. Wyrażenie „wyłączne oddanie” kojarzy się też ze stosunkiem niewolnika do swego pana. Jehowa jako Stwórca jest Właścicielem i Panem wszechrzeczy. Jest Bogiem i ma prawo do tego, by stworzenia, nad którymi panuje, były oddane wyłącznie Jemu i wykonywały Jego wolę. Kiedy osoba szczerze usposobiona poznaje Jehowę i zaczyna cenić swoją więź z Nim, dobrowolnie daje szczere dowody wyłącznego oddania swemu Bogu. Jehowa tego właśnie pragnie, nienawidzi zaś formalistycznej pobożności i pozorów oddania (Mt 15:8, 9). Taką więź i miłe Bogu dobrowolne oddanie ilustruje pewien szczegół Prawa Mojżeszowego. Otóż Hebrajczyka będącego niewolnikiem należało po siedmiu latach puścić wolno. „Ale jeśli ów niewolnik będzie usilnie zapewniał: ‚Naprawdę miłuję mego pana, moją żonę oraz moich synów; nie chcę odejść jako człowiek wolny’, to jego pan przyprowadzi go przed prawdziwego Boga i przyprowadzi go do drzwi lub węgara; i jego pan przekłuje mu ucho szydłem, i będzie on jego niewolnikiem po czas niezmierzony” (Wj 21:2, 5, 6). Paweł, pisząc do nie-Żydów ze zboru w Tesalonice, wspomniał o tym, że gdy zostali chrześcijanami, dobrowolnie oddali się swemu Bogu. Przestali służyć bożkom, „aby być niewolnikami żywego i prawdziwego Boga” (1Ts 1:9).
Wyłączne oddanie Jezusa. Z Filipian 2:5-8 wynika, że Jezus zarówno w niebie, jak i na ziemi uznawał suwerenną pozycję swego Ojca i był Mu wyłącznie oddany. Sam podkreślił, że najważniejsze przykazanie Prawa wymagało miłowania Boga całym sercem (Mt 22:37). Prócz tego składał dowody wyłącznego oddania dla imienia Jehowy i zachęcał do tego swych uczniów. Nauczył ich modlitwy, która zaczyna się od słów: „Nasz Ojcze w niebiosach, niech będzie uświęcone twoje imię” (Mt 6:9). Oddanie Jezusa szło w parze z gorliwością i zapałem, czemu dał świadectwo, oczyszczając świątynię zgodnie z proroctwem: „Gorliwość o twój dom mnie pożre” (Jn 2:17; Ps 69:9). Najpiękniejszy przejaw wyłącznego oddania Jezusa dla Ojca opisano w 1 Koryntian 15:24-28, gdzie zapowiedziano, że gdy na czele niebiańskiego Królestwa odniesie zwycięstwo nad wszystkimi wrogami oraz wszelką inną władzą, wtedy przekaże Królestwo swemu Ojcu i sam Mu się podporządkuje, „tak by Bóg był wszystkim dla każdego”.