HEBRON

1. Wnuk Lewiego i syn Kehata; przodek „synów Hebrona”, czyli Hebronitów (1Kn 6:2, 18; 15:4, 9; 23:12, 19; 26:30-32; Wj 6:16, 18; Lb 3:19, 27; 26:58).

2. Syn Mareszy i ojciec Koracha, Tappuacha, Rekema i Szemy; potomek Kaleba z plemienia Judy (1Kn 2:42, 43).

3. („Miejsce towarzystwa”). Starożytne miasto w górzystym regionie Judy, zbudowane siedem lat wcześniej niż Coan w Egipcie (Lb 13:22). Leży ok. 30 km na pd. pd. zach. od Jerozolimy, na wysokości przeszło 900 m n.p.m. Jest jednym z najstarszych wciąż zamieszkanych miast Bliskiego Wschodu. Jak się wydaje, pierwotna nazwa Hebronu, „Kiriat-Arba” („miasto Arby”), pochodzi od jego założyciela, Arby, „potężnego męża wśród Anakitów” (Rdz 23:2; Joz 14:15). Miasto i okoliczne wzgórza od dawna słyną z winogron, granatów, fig, oliwek, moreli, jabłek i orzechów. Ponieważ teren ten obfituje w źródła i studnie, Hebron otoczony jest bujną zielenią.

Między innymi w Hebronie mieszkali jako osiadli przybysze patriarchowie Abraham, Izaak i Jakub (Rdz 13:18; 35:27; 37:13, 14). Tam zmarła Sara, którą potem pochowano w pobliskiej jaskini Machpela. Jaskinię tę wraz z otaczającą ją ziemią Abraham kupił od Efrona Hetyty; potem stała się ona rodzinnym grobowcem, gdzie pogrzebano także Abrahama, Izaaka, Rebekę, Leę i Jakuba (Rdz 23:2-20; 49:29-33; 50:13).

Kiedy Mojżesz wysłał do Ziemi Obiecanej 12 zwiadowców, w Hebronie mieszkali olbrzymi potomkowie Anaka (Lb 13:22, 28, 33). Jakieś 40 lat później król Hebronu Hoham przyłączył się do czterech innych królów, by walczyć z Gibeonem, który zawarł pokój z Jozuem. Gdy na prośbę Gibeonitów Izraelici wyruszyli im na odsiecz, z pomocą Jehowy pokonali sprzymierzonych najeźdźców. Owych pięciu królów, którzy ukryli się w jaskini, zabito, a ich ciała wisiały na palach aż do wieczora (Joz 10:1-27).

Podczas podboju pd. Kanaanu wszyscy mieszkańcy Hebronu, łącznie z ich królem (najwyraźniej następcą Hohama), zostali wydani na zagładę (Joz 10:36, 37). Chociaż Izraelici pod wodzą Jozuego złamali potęgę Kananejczyków, wydaje się, że nie zostawiali swych załóg na podbitych obszarach. Kiedy więc walczyli gdzie indziej, Anakici najwidoczniej znów opanowali Hebron, toteż później Kaleb (lub synowie Judy pod dowództwem Kaleba) musiał ponownie im go odebrać (Joz 11:21-23; 14:12-15; 15:13, 14; Sdz 1:10). Hebron najpierw został przydzielony Kalebowi z plemienia Judy, a potem otrzymał „status miejsca uświęconego” jako miasto schronienia. Był też miastem kapłańskim. Jednakże „pole tego miasta” oraz jego osady stanowiły dziedziczną własność Kaleba (Joz 14:13, 14; 20:7; 21:9-13).

Cztery wieki później w Hebronie mężowie judzcy namaścili Dawida na króla. Panował stamtąd siedem i pół roku; w tym czasie urodziło mu się sześciu synów: Amnon, Kileab (Daniel), Absalom, Adoniasz, Szefatiasz i Jitream (2Sm 2:1-4, 11; 3:2-5; 1Kn 3:1-4). Wcześniej mieszkańcy Hebronu najwyraźniej pomagali Dawidowi, gdy ukrywał się przed Saulem (1Sm 30:26, 31). Pod koniec panowania Dawida w Hebronie po jego stronie opowiedział się Abner, do tej pory główny sprzymierzeniec jego rywala Isz-Boszeta, syna Saula (2Sm 2:8, 9). Gdy Joab wrócił z jakiejś wyprawy i dowiedział się, że Dawid odesłał Abnera w pokoju, sprowadził go przez posłańców z powrotem do Hebronu i sam go zabił. Tam też Abner został pochowany (2Sm 3:12-27, 32). Później do tego miasta przybyli Rechab i Baana, mordercy Isz-Boszeta; przynieśli Dawidowi jego głowę, spodziewając się nagrody, ale on kazał ich uśmiercić za ten nikczemny postępek (2Sm 4:5-12). Następnie Dawid został namaszczony na króla nad całym Izraelem i przeniósł swą stolicę z Hebronu do Jerozolimy (2Sm 5:1-9).

Po jakimś czasie syn Dawida Absalom wrócił do Hebronu i podjął nieudaną próbę odebrania ojcu władzy królewskiej (2Sm 15:7-10). Prawdopodobnie wybrał tę dawną stolicę Judy ze względu na jej znaczenie historyczne, a także dlatego, że sam stamtąd pochodził. Później król Rechoboam, wnuk Dawida, odbudował Hebron (2Kn 11:5-10). Po spustoszeniu Judy przez Babilończyków i powrocie żydowskich wygnańców z niewoli niektórzy z nich osiedlili się w Hebronie (Kiriat-Arba) (Neh 11:25).

[Ilustracja na stronie 803]

Scena uliczna w Hebronie, który w starożytnym Izraelu był jednym z miast schronienia