Pisarz: Samuel

Miejsce spisania: Izrael

Spisywanie ukończono: ok. 1100 p.n.e.

Obejmuje okres: ok. 1450-ok. 1120 p.n.e.

 1. Dlaczego okres sędziów zasługuje na uwagę?

OTO karta w historii Izraela obfitująca w skrajnie różne wydarzenia — od zgubnego wikłania się w demoniczne kulty po miłosierne interwencje Jehowy, który za pośrednictwem ustanowionych przez siebie sędziów wyzwalał swój skruszony lud. Naszą wiarę wzmacniają wielkie czyny Otniela, Ehuda, Szamgara i późniejszych sędziów. Pisarz Listu do Hebrajczyków oświadczył: „Czasu by mi zabrakło, gdybym zaczął opowiadać o Gedeonie, Baraku, Samsonie, Jeftem, (...) którzy dzięki wierze pokonali w boju królestwa, prowadzili do prawości, (...) w słabości nabrali mocy, stali się dzielni na wojnie, rozgromili wojska cudzoziemców” (Hebr. 11:32-34). Do grona 12 wiernych sędziów z tamtego okresu należeli też Tola, Jair, Ibcan, Elon i Abdon. (Samuela zwykle nie zalicza się do sędziów). Jehowa staczał za nich bitwy i udzielał im swego ducha, gdy dokonywali bohaterskich czynów. Wszelką zasługę i chwałę przypisywali oni swojemu Bogu.

 2. Dlaczego hebrajska nazwa Księgi Sędziów jest bardzo stosowna?

² W Septuagincie księga ta nosi nazwę Kritaí, a w Biblii hebrajskiej Szofetím, co znaczy „sędziowie”. Szofetím pochodzi od czasownika szafát — „sądzić, usprawiedliwiać, karać, rządzić” — dobrze opisującego zadania tych teokratycznych przedstawicieli „Boga, Sędziego wszystkich” (Hebr. 12:23). Jehowa w szczególnych sytuacjach powoływał takich mężów, by wyzwalali Jego lud z obcego jarzma.

 3. Kiedy została spisana Księga Sędziów?

³ Kiedy została spisana Księga Sędziów? Odpowiedź pomogą nam znaleźć dwie zawarte w niej wzmianki. Pierwsza brzmi: „Jebusyci mieszkają (...) w Jerozolimie po dziś dzień” (Sędz. 1:21). Król Dawid odebrał Jebusytom „twierdzę Syjon” w ósmym roku swego panowania, czyli w roku 1070 p.n.e., toteż Księga Sędziów musiała być spisana wcześniej (2 Sam. 5:4-7). Druga wzmianka pojawia się cztery razy: „W owych dniach nie było króla w Izraelu” (Sędz. 17:6; 18:1; 19:1; 21:25). A zatem sprawozdanie zostało spisane w czasie, gdy już był jakiś „król w Izraelu”, czyli po roku 1117 p.n.e., kiedy to pierwszym królem został Saul. Księga ta musiała więc powstać między rokiem 1117 a 1070 p.n.e.

 4. Kto spisał Księgę Sędziów?

⁴ Kto ją spisał? Niewątpliwie jakiś oddany sługa Jehowy. W okresie przejścia od sędziów do królów tylko Samuel wyróżniał się jako główny orędownik wielbienia Jehowy, on też jest pierwszym w szeregu wiernych proroków. W związku z tym logiczny wydaje się wniosek, że to właśnie Samuel spisał historię sędziów.

 5. Jak można obliczyć długość okresu, który obejmuje Księga Sędziów?

⁵ Jak długi okres obejmuje Księga Sędziów? Można to obliczyć na podstawie Księgi 1 Królów 6:1, gdzie podano, że Salomon rozpoczął budowę domu Jehowy w czwartym roku swego panowania, który był zarazem ‛czterysta osiemdziesiątym rokiem po wyjściu synów Izraela z ziemi egipskiej’. („Czterysta osiemdziesiąty” jako liczebnik porządkowy oznacza, że upłynęło 479 pełnych lat). W tych 479 latach mieszczą się następujące znane okresy: 40 lat pobytu na pustkowiu pod wodzą Mojżesza (Powt. Pr. 8:2), 40 lat panowania Saula (Dzieje 13:21), 40 lat panowania Dawida (2 Sam. 5:4, 5) oraz pierwsze 3 pełne lata panowania Salomona. Gdy odejmiemy te 123 lata od 479 lat z Księgi 1 Królów 6:1, okaże się, że między wejściem Izraela do Kanaanu a początkiem panowania Saula upłynęło 356 lat.a Wydarzenia opisane w Księdze Sędziów rozgrywały się od śmierci Jozuego aż do czasów Samuela, a więc obejmują mniej więcej 330 lat z tego 356-letniego okresu.

 6. Co nas upewnia o autentyczności Księgi Sędziów?

⁶ Autentyczność Księgi Sędziów nie ulega najmniejszej wątpliwości. Żydzi zawsze uznawali ją za część kanonu Biblii. Powoływali się na nią zarówno pisarze Pism Hebrajskich, jak i Chrześcijańskich Pism Greckich, na przykład w Psalmie 83:9-18, w Księdze Izajasza 9:4 i 10:26 oraz w Liście do Hebrajczyków 11:32-34. Księga Sędziów odznacza się niezwykłą szczerością, gdyż nie ukrywa żadnych niedociągnięć ani upadków Izraela. Jednocześnie wywyższa bezgraniczną lojalną życzliwość Jehowy. To On, a nie jakiś człowieczy sędzia, jest wysławiany jako Wybawca Izraela.

 7. (a) Jak archeologia potwierdza wiarogodność tej księgi? (b) Dlaczego Jehowa słusznie zarządził wytępienie czcicieli Baala?

⁷ Dodatkowe potwierdzenie autentyczności Księgi Sędziów stanowią znaleziska archeologiczne. Najbardziej wymowne są te, które dotyczą natury kananejskiego kultu Baala. Poza informacjami z Biblii niewiele wiedziano na ten temat, dopóki w roku 1929 nie rozpoczęto prac wykopaliskowych w starożytnym kananejskim mieście Ugarit (dzisiejsze Ras Szamra na wybrzeżu syryjskim, naprzeciw południowo-wschodniego cypla wyspy Cypr). Stwierdzono, że wielbienie Baala było nacechowane materializmem, skrajnym nacjonalizmem i zmysłowością. Najprawdopodobniej każde kananejskie miasto miało swoją świątynię Baala oraz sanktuaria zwane wyżynami. Wewnątrz nich mogły się znajdować wizerunki Baala, a na zewnątrz, koło ołtarzy — kamienne słupy, stanowiące zapewne falliczne symbole Baala. Sanktuaria te były zbryzgane krwią odrażających ofiar, składanych z ludzi. Gdy Izraelici skalali się kultem Baala, tak samo składali w ofierze swych synów i córki (Jer. 32:35). Stał tam również święty pal wyobrażający matkę Baala, Aszerę. Sprośnymi obrzędami płciowymi oddawano cześć bogini płodności, Asztarte, żonie Baala, a „poświęceni” mężczyźni i kobiety uprawiali prostytucję świątynną. Nic więc dziwnego, że Jehowa nakazał wytępić ów kult oraz jego zezwierzęciałych zwolenników. „Twoje oko nie użali się nad nimi; i nie wolno ci służyć ich bogom” (Powt. Pr. 7:16).b

TREŚĆ KSIĘGI SĘDZIÓW

 8. Na jakie części w naturalny sposób dzieli się Księga Sędziów?

⁸ Księga ta w naturalny sposób dzieli się na trzy części. Pierwsze dwa rozdziały zapoznają nas z sytuacją w ówczesnym Izraelu. W rozdziałach od 3 do 16 opisano, jak naród był wybawiany przez 12 sędziów. Rozdziały od 17 do 21 relacjonują niektóre wydarzenia związane z wewnętrznymi trudnościami trapiącymi Izraela.

 9. Jakie tło wydarzeń ukazują pierwsze dwa rozdziały Księgi Sędziów?

⁹ Sytuacja w Izraelu za dni sędziów (1:1 do 2:23). Opisano tu, jak plemiona izraelskie się rozchodzą, aby zasiedlić przydzielone im tereny. Ale zamiast całkowicie wypędzić Kananejczyków, biorą wielu z nich do przymusowych robót i pozwalają im mieszkać wśród Izraelitów. Dlatego anioł Jehowy oświadcza: „Staną się dla was sidłami, a ich bogowie będą dla was przynętą” (2:3). Kiedy więc pojawia się nowe pokolenie, które nie zna Jehowy ani Jego dzieł, lud szybko Go opuszcza, aby służyć Baalom i innym bogom. Jehowa zwraca przeciwko nim swą rękę ku ich nieszczęściu, toteż „znaleźli się w wielkich opałach”. Ponieważ są uparci i nie chcą słuchać nawet sędziów, Jehowa nie wypędza ani jednego z narodów, które pozostawił, aby wypróbować Izraela. Informacje te stanowią tło ułatwiające zrozumienie późniejszych wydarzeń (2:15).

10. Dzięki jakiej mocy sądzi Otniel i z jakim skutkiem?

¹⁰ Sędzia Otniel (3:1-11). Uciskani przez Kananejczyków, synowie Izraela zaczynają wołać do Jehowy o pomoc. Najpierw wzbudza On sędziego Otniela. Czy Otniel sądzi dzięki ludzkiej mocy i mądrości? Nie, czytamy bowiem, iż „zstąpił na niego duch Jehowy”, by mógł pokonać wrogów Izraela. „Potem ziemia ta nie była niepokojona przez czterdzieści lat” (3:10, 11).

11. Jak Jehowa wyzwala Izraela za pośrednictwem Ehuda?

¹¹ Sędzia Ehud (3:12-30). Synowie Izraela już od 18 lat są poddani moabskiemu królowi Eglonowi, gdy Jehowa znowu wysłuchuje ich wołania o pomoc i wzbudza sędziego Ehuda. Uzyskawszy prywatną audiencję u króla, leworęczny Ehud wyciąga spod płaszcza wykonany przez siebie miecz i zabija otyłego Eglona, wbijając mu miecz głęboko w brzuch. Izrael szybko zbiera się po stronie Ehuda do walki z Moabem i za sprawą Boga przez 80 lat ziemia znowu cieszy się spokojem.

12. Skąd wiadomo, że Szamgar zawdzięcza swe zwycięstwo mocy Bożej?

¹² Sędzia Szamgar (3:31). Szamgar wybawia Izraela, zabijając 600 Filistynów. Zwycięstwo to wyraźnie zawdzięcza mocy Jehowy, bo jako broni używa tylko zwykłego ościenia bydlęcego.

13. Po jakich dramatycznych wydarzeniach Barak i Debora śpiewają pieśń zwycięstwa?

¹³ Sędzia Barak (4:1 do 5:31). Następnie Izrael zostaje ujarzmiony przez kananejskiego króla Jabina i dowódcę jego armii, Syserę, który chełpi się posiadaniem 900 rydwanów z żelaznymi kosami. Gdy Izrael znowu zaczyna wołać do Jehowy, wzbudza On sędziego Baraka, umiejętnie wspieranego przez prorokinię Deborę. Aby Barak i jego armia nie mieli żadnego powodu do przechwałek, Debora oznajmia, że bitwa zostanie stoczona pod kierownictwem Jehowy, i proroczo zapowiada: „Jehowa sprzeda Syserę w rękę kobiety” (4:9). Barak zwołuje na górę Tabor mężczyzn z plemienia Naftalego i Zebulona. Następnie jego dziesięciotysięczna armia schodzi w dół, aby stoczyć bitwę. W tym dniu zwycięża silna wiara. ‛Jehowa zaczyna wprawiać w zamieszanie Syserę i wszystkie jego rydwany wojenne, i cały obóz’, zatapiając ich nagłą powodzią w dolinie potoku Kiszon. „Nie ostał się ani jeden” (4:15, 16). Jael, żona Chebera Kenity, do której namiotu ucieka Sysera, dopełnia tej rzezi, przybijając głowę Sysery do ziemi palikiem namiotowym. „Tak to w owym dniu Bóg pokonał Jabina” (4:23). Debora i Barak z radością śpiewają pieśń, wysławiając niezwyciężoną moc Jehowy, który sprawił, że nawet gwiazdy ze swych orbit walczyły z Syserą. Doprawdy, jest to czas, by błogosławić Jehowę (5:2). Na 40 lat nastaje pokój.

14, 15. Jakim znakiem Jehowa zapewnia Gedeona, że jest z nim, i jak o tym wsparciu świadczy ostateczna klęska Midianitów?

¹⁴ Sędzia Gedeon (6:1 do 9:57). Synowie Izraela znowu brną w zło, toteż kraj pustoszą najeźdźcy midianiccy. Jehowa przez swego anioła czyni sędzią Gedeona i osobiście dodaje mu otuchy słowami: „Ja będę z tobą” (6:16). Gedeon dokonuje pierwszego odważnego czynu, burząc w swym rodzinnym mieście ołtarz Baala. Połączone wojska nieprzyjacielskie przeprawiają się do Jizreel, a ‛duch Jehowy ogarnia Gedeona’, który zwołuje Izraela do bitwy (6:34). Gedeon przeprowadza próbę: kładzie na klepisku runo, wystawiając je na działanie rosy, i dwukrotnie otrzymuje znak, że Bóg jest z nim.

¹⁵ Jehowa oznajmia Gedeonowi, że jego armia, licząca 32 000 mężczyzn, jest zbyt duża, a jej wielkość mogłaby dać ludziom powód do chełpienia się zwycięstwem. Gedeon najpierw odsyła do domu bojaźliwych i pozostaje mu tylko 10 000 ludzi (Sędz. 7:3; Powt. Pr. 20:8). Potem poddaje ich próbie związanej z piciem wody i odprawia wszystkich z wyjątkiem 300 uważnych i czujnych wojowników. W nocy Gedeon wyrusza na przeszpiegi do obozu Midianitów i nabiera ufności, gdy słyszy, jak pewien mężczyzna wykłada sen i mówi, iż „to nic innego, jak tylko miecz Gedeona (...). Prawdziwy Bóg wydał w jego rękę Midian i cały obóz” (Sędz. 7:14). Gedeon oddaje cześć Bogu, po czym rozstawia swych ludzi w trzech oddziałach wokół obozu midianickiego. Nagle spokój nocy zostaje zburzony przez trąbienie w rogi, odgłos rozbijania wielkich dzbanów na wodę, blask pochodni oraz okrzyk 300 mężczyzn: „Miecz Jehowy i Gedeona!” (7:20). Obóz nieprzyjaciela pogrąża się w zamęcie. Wojownicy walczą ze sobą i rzucają się do ucieczki. Izraelici ścigają ich i zabijają razem z ich książętami. Następnie proszą Gedeona, aby panował nad nimi, ale Gedeon odmawia, mówiąc: „To Jehowa będzie nad wami panował” (8:23). Jednakże z łupów wojennych czyni efod, który później jest otaczany przesadną czcią i staje się sidłem dla Gedeona oraz jego domowników. Przez 40 lat, gdy sędzią jest Gedeon, kraj zaznaje spokoju.

16. Jaką zgubę ściąga na siebie uzurpator Abimelech?

¹⁶ Po śmierci Gedeona Abimelech, jeden z synów, których urodziła mu jego nałożnica, przywłaszcza sobie władzę i morduje 70 swych przyrodnich braci. Tylko Jotam, najmłodszy syn Gedeona, ratuje się ucieczką i ze szczytu góry Garizim zapowiada Abimelechowi zgubę. W przypowieści o drzewach porównuje „królowanie” Abimelecha do zwykłego „ciernistego krzewu”. Wkrótce potem Abimelech daje się uwikłać w wewnętrzny spór w Szechem i ponosi upokarzającą śmierć z rąk kobiety, która celnie zrzuca na niego z wieży Tebec kamień młyński i miażdży mu czaszkę (Sędz. 9:53; 2 Sam. 11:21).

17. Czego się dowiadujemy o sędziach Toli i Jairze?

¹⁷ Sędziowie Tola i Jair (10:1-5). Obaj dzięki mocy Jehowy niosą wyzwolenie; jeden występuje w roli sędziego przez 23 lata, a drugi przez 22.

18. (a) Jakiego wyzwolenia dokonuje Jefte? (b) Z jakiego ślubu złożonego Jehowie wiernie się wywiązuje? W jaki sposób?

¹⁸ Sędzia Jefte (10:6 do 12:7). Gdy Izrael uporczywie wraca do bałwochwalstwa, znowu ściąga na siebie gniew Jehowy. Lud cierpi ucisk ze strony Ammonitów i Filistynów. Jefte zostaje odwołany z wygnania, aby poprowadzić Izraela do walki. Ale kto jest rzeczywistym sędzią w tym sporze? Odpowiedź znajdujemy w słowach samego Jeftego: „Niech Jehowa, Sędzia, dzisiaj rozsądzi między synami Izraela a synami Ammona” (11:27). Toteż Jefte, ogarnięty duchem Jehowy, składa ślubowanie, że gdy wróci w pokoju od Ammonitów, odda Jehowie tego, kto pierwszy wyjdzie mu naprzeciw z jego domu. Potem urządza Ammonitom wielką rzeź. Gdy wraca do swego domu w Micpie, pierwsza wybiega mu na spotkanie jego córka, radując się ze zwycięstwa Jehowy. Jefte spełnia swój ślub, ale nie wzoruje się na pogańskim zwyczaju składania ofiar z ludzi, stanowiącym element kultu Baala, lecz oddaje swą jedyną córkę do domu Jehowy na wyłączną służbę ku Jego czci.

19. W jakich okolicznościach dochodzi do próby z użyciem hasła „Szibbolet”?

¹⁹ Tymczasem Efraimici są niezadowoleni, że nie wezwano ich do walki z Ammonitami, i odgrażają się Jeftemu, który jest zmuszony ich przepędzić. W sumie ginie 42 000 Efraimitów, wielu z nich przy brodach Jordanu, gdzie rozpoznawano ich po tym, że nie potrafili poprawnie wymówić hasła „Szibbolet”. Jefte sądzi Izraela przez sześć lat (12:6).

20. O jakich trzech sędziach jeszcze wspomniano?

²⁰ Sędziowie Ibcan, Elon i Abdon (12:8-15). Powiedziano o nich niewiele; podano, że byli sędziami kolejno przez siedem, dziesięć i osiem lat.

21, 22. (a) Jakich potężnych czynów dokonuje Samson i dzięki czyjej mocy? (b) Jak Samson zostaje w końcu pokonany przez Filistynów? (c) Jakie wydarzenia poprzedzają największy wyczyn Samsona i kto mu udziela mocy?

²¹ Sędzia Samson (13:1 do 16:31). Izrael znowu dostaje się pod jarzmo filistyńskie. Tym razem Jehowa powołuje sędziego Samsona. Rodzice od chwili narodzin poświęcają go na nazirejczyka, co oznacza, że jego włosów nigdy nie może tknąć brzytwa. Gdy Samson dorasta, Bóg mu błogosławi i ‛zaczyna go pobudzać duch Jehowy’ (13:25). Tajemnica jego siły nie tkwi w ludzkich mięśniach, lecz w mocy udzielanej przez Jehowę. Kiedy ‛zaczyna nań oddziaływać duch Jehowy’, otrzymuje siłę, dzięki której gołymi rękami zabija lwa, a później w ramach pomsty za zdradzieckie knowania uśmierca 30 Filistynów (14:6, 19). Gdy Filistyni dalej postępują zdradziecko w związku z jego zaręczynami z jedną z ich kobiet, Samson wiąże za ogony 300 lisów, przymocowuje między nie pochodnie, po czym wypuszcza zwierzęta, podpalając w ten sposób filistyńskie zboża, winnice i sady oliwne. Potem urządza Filistynom wielką rzeź, w czasie której ‛rzuca nogi na uda’ (15:8). Filistyni namawiają jego rodaków z plemienia Judy, żeby go związali i im wydali, ale znowu ‛zaczyna na niego oddziaływać duch Jehowy’ i opadają pęta z jego rąk. Samson powala tysiąc Filistynów — „jeden stos, dwa stosy!” (15:14-16). Jaką ma śmiercionośną broń? Wilgotną szczękę osła. Jehowa orzeźwia swego wyczerpanego sługę, sprawiając przez cud, że na polu bitwy wytryska źródło wody.

²² Następnie Samson spędza noc w domu nierządnicy w Gazie, gdzie cichaczem otaczają go Filistyni. Znowu jednak okazuje się, że jest z nim duch Jehowy, wstaje bowiem o północy, wyrywa wrota bramy miejskiej wraz z bocznymi słupami i wynosi je na sam szczyt góry naprzeciw Hebronu. Potem zakochuje się w zdradzieckiej Dalili. Ta chętnie służy Filistynom za narzędzie i tak długo mu się naprzykrza, aż Samson wyjawia jej prawdziwe źródło swej wielkiej siły: jako nazirejczyk należy do Jehowy, a symbolem tego są jego długie włosy. Kiedy więc zasypia, Dalila każe mu je obciąć. Tym razem Samson po przebudzeniu daremnie zrywa się do walki — „Jehowa go opuścił” (16:20). Filistyni chwytają go, wyłupują mu oczy i jako niewolnika umieszczają go w więzieniu, gdzie musi mleć ziarno. Ponieważ nadchodzi pora wielkiego święta ku czci filistyńskiego boga Dagona, wyprowadzają Samsona, aby ich zabawiał. Nie zważając na to, że jego włosy bujnie odrosły, pozwalają mu stanąć między dwiema potężnymi kolumnami domu będącego miejscem kultu Dagona. Samson woła do Jehowy: „Wszechwładny Panie, Jehowo, wspomnij na mnie, proszę, i umocnij mnie, proszę, choćby ten jeden raz”. I Jehowa rzeczywiście to czyni. Samson chwyta kolumny i ‛napręża się z mocą’ — mocą od Jehowy — ‛i dom zaczyna się walić, tak iż martwych, których uśmierca w chwili swej śmierci, jest więcej niż tych, których uśmiercił za swego życia’ (16:28-30).

23. Jakie wydarzenia opisano w rozdziałach od 17 do 21 i kiedy się one rozegrały?

²³ W rozdziałach od 17 do 21 poznajemy wewnętrzne trudności, które w owym czasie trapią Izraela. Wydarzenia te rozgrywają się na początku okresu sędziów, jak to wynika ze wzmianki, że żyli jeszcze wówczas Jonatan i Pinechas, wnukowie Mojżesza i Aarona.

24. Jak niektórzy Danici wprowadzają własną religię?

²⁴ Micheasz i Danici (17:1 do 18:31). Micheasz z plemienia Efraima zakłada własne, niezależne miejsce kultu, bałwochwalczy „dom bogów”, w którym ma rzeźbiony wizerunek oraz kapłana z plemienia Lewiego (17:5). Przechodzą tamtędy Danici, udający się na północ w poszukiwaniu dziedzictwa. Zabierają Micheaszowi jego przedmioty religijne oraz kapłana i maszerują daleko na północ, aby zburzyć niczego nie podejrzewające miasto Laisz. Na jego miejscu budują własne miasto, Dan, i ustawiają rzeźbiony wizerunek zabrany Micheaszowi. Wskutek tego przez cały czas, gdy w Szilo stoi dom prawdziwego wielbienia Jehowy, praktykują religię, którą sobie sami wybrali.

25. Jakie wewnętrzne trudności w Izraelu osiągają punkt kulminacyjny w Gibei?

²⁵ Grzech Beniaminitów w Gibei (19:1 do 21:25). Kolejne odnotowane wydarzenie daje później Ozeaszowi powód do wypowiedzenia słów: „Od dni Gibei grzeszyłeś, Izraelu” (Oz. 10:9). Pewien Lewita z Efraima, wracając ze swą nałożnicą do domu, nocuje u starego człowieka w Gibei Beniamina. Niegodziwi mężczyźni z tego miasta otaczają dom i domagają się obcowania z Lewitą. Zgadzają się jednak wziąć zamiast niego jego nałożnicę i gwałcą ją przez całą noc. Rano Lewita znajduje ją na progu martwą. Zabiera jej ciało do domu, rozcina je na 12 części i rozsyła do całego Izraela. Wystawia to 12 plemion na próbę. Czy ukarzą Gibeę i usuną z Izraela niemoralność? Plemię Beniamina patrzy przez palce na tę podłą zbrodnię. Pozostałe plemiona zgromadzają się przed Jehową w Micpie, gdzie postanawiają iść, jak wskaże los, przeciwko Beniaminitom w Gibei. Po dwóch krwawych porażkach urządzają zasadzkę, odnoszą zwycięstwo i niemal całkowicie unicestwiają plemię Beniamina; tylko 600 mężów znajduje schronienie na skale Rimmon. Później Izraelici zaczynają żałować, że jedno plemię zostało wytracone. Nadarza się sposobność zapewnienia ocalałym Beniaminitom żon spośród córek z Jabesz-Gilead i Szilo. Tak się kończy relacja o walkach i intrygach w Izraelu. W końcowych słowach Księgi Sędziów jeszcze raz powiedziano: „W owych dniach nie było króla w Izraelu. Każdy zwykł czynić to, co w jego własnych oczach było słuszne” (Sędz. 21:25).

DLACZEGO POŻYTECZNA

26. Jakie dobitne przestrogi zawarte w Księdze Sędziów mają zastosowanie również w dobie dzisiejszej?

²⁶ Księga Sędziów w żadnym wypadku nie jest tylko kroniką walk i przelewu krwi, wywyższa bowiem Jehowę jako wspaniałego Wyzwoliciela swego ludu. Ukazuje niezrównane miłosierdzie i wielkoduszną cierpliwość Boga, gdy lud noszący Jego imię przychodzi do Niego ze skruszonym sercem. Księga ta jest szczególnie pożyteczna dlatego, że otwarcie występuje w obronie wielbienia Jehowy i dobitnie ostrzega przed głupotą, jaką jest uprawianie demonicznego kultu, kalanie się praktykami religii fałszywej i przebywanie w niemoralnym towarzystwie. Jehowa surowo potępił kult Baala, co powinno nas skłaniać do trzymania się z dala od jego nowożytnych odpowiedników: materializmu, nacjonalizmu i niemoralności płciowej (2:11-18).

27. Jaki pożytek możemy odnieść z dobrego przykładu sędziów?

²⁷ Poznawanie nieustraszonej, odważnej wiary sędziów winno zrodzić w naszych sercach podobną wiarę. Nic więc dziwnego, że w Liście do Hebrajczyków 11:32-34 wspomniano o tamtych mężach z tak wielkim uznaniem! Walczyli oni o uświęcenie imienia Jehowy, ale nie polegali na własnych siłach. Wiedzieli i pokornie przyznawali, że źródłem ich mocy jest duch Jehowy. Tak samo my możemy wziąć „miecz ducha”, Słowo Boże, ufając, że Bóg nas wzmocni, podobnie jak dodał sił Barakowi, Gedeonowi, Jeftemu, Samsonowi i innym. Jeśli będziemy się modlić do Jehowy i całkowicie na Nim polegać, to w walce z wielkimi przeszkodami możemy dzięki pomocy Jego ducha być tak silni duchowo, jak Samson był silny pod względem fizycznym (Efez. 6:17, 18; Sędz. 16:28).

28. Jak Księga Sędziów kieruje uwagę na przyszłe uświęcenie imienia Jehowy przez Królewskiego Potomka?

²⁸ Prorok Izajasz dwukrotnie powołuje się na Księgę Sędziów, aby pokazać, iż Jehowa niechybnie roztrzaska jarzmo, które nieprzyjaciele wkładają na Jego lud, tak jak to uczynił za czasów Midianitów (Izaj. 9:4; 10:26). Przypomina to nam również o pieśni Debory i Baraka, którą kończy żarliwa modlitwa: „Tak niech zginą wszyscy twoi nieprzyjaciele, Jehowo, a ci, którzy cię miłują, niech będą jak słońce, gdy wychodzi w swej potędze” (Sędz. 5:31). Kim są ci, którzy miłują Jehowę? Sam Jezus Chrystus wskazał, iż chodzi o dziedziców Królestwa, gdyż w Ewangelii według Mateusza 13:43 użył podobnego sformułowania: „W owym czasie prawi będą świecić jasno jak słońce w królestwie ich Ojca”. A zatem Księga Sędziów wskazuje na czas, gdy panować będzie prawy Sędzia i Królewski Potomek, Jezus. Za jego pośrednictwem Jehowa otoczy chwałą i uświęci swoje imię, zgodnie z modlitwą psalmisty dotyczącą nieprzyjaciół Bożych: „Uczyń im jak Midianowi, jak Syserze, jak Jabinowi w dolinie potoku Kiszon (...), aby wiedziano, że ty, który masz na imię Jehowa, ty sam jesteś Najwyższym nad całą ziemią” (Ps. 83:9, 18; Sędz. 5:20, 21).

[Przypisy]