JEHOJACHIN

(prawdopodobnie: „Jehowa umocnił”).

Syn króla judzkiego Jehojakima i jego żony Nechuszty (2Kl 24:6, 8; 2Kn 36:8). Nazywany jest też Jechoniaszem (forma imienia Jehojachin) oraz Koniaszem (skrót od Jechoniasz) (Est 2:6; Jer 28:4; 37:1).

Jehojachin został królem w wieku 18 lat i naśladował nikczemne postępowanie swego poprzednika (2Kl 24:8, 9; 2Kn 36:9, przyp. w NW). Jego ojciec, Jehojakim, uznał zwierzchnictwo króla babilońskiego Nebukadneccara, lecz niespełna trzy lata później (618 p.n.e.) zbuntował się przeciw niemu (2Kl 24:1). Doprowadziło to do okrążenia Jerozolimy przez nieprzyjaciół. Wyrażenie „w owym czasie” (2Kl 24:10) może się odnosić nie tyle do krótkiego panowania Jehojachina, ile do całego tamtego okresu, a samo oblężenie mogło się rozpocząć za rządów jego ojca, Jehojakima, na co zdaje się wskazywać Daniela 1:1, 2. Jehojakim przypuszczalnie umarł, zanim oblężenie się skończyło, a tron Judy objął jego syn. Zasiadał na nim jednak zaledwie trzy miesiące i dziesięć dni, po czym poddał się Nebukadneccarowi w r. 617 (wg pewnej kroniki babilońskiej było to w miesiącu Adar) (2Kl 24:11, 12; 2Kn 36:9; A. Millard, Skarby czasów Biblii, Warszawa 2000, s. 132). Tak jak zapowiedział Jehowa poprzez Jeremiasza, Jehojachin dostał się do niewoli babilońskiej (Jer 22:24-27; 24:1; 27:19, 20; 29:1, 2). Na wygnanie uprowadzono też innych członków rodziny królewskiej, a także dworzan, rzemieślników i wojowników (2Kl 24:14-16; zob. NEBUKADNECCAR).

Sprawozdanie z 2 Królów 24:12-16 donosi, że wraz z jeńcami Nebukadneccar zabrał „wszystkie skarby domu Jehowy i skarby domu królewskiego”. Tymczasem w Daniela 1:1, 2 powiedziano, iż do Babilonu przeniesiono tylko „część sprzętów” świątynnych. Można to wyjaśnić np. w ten sposób, że skarby wspomniane w Księdze 2 Królów to przede wszystkim złote przybory, które wyraźnie tam wymieniono, natomiast pozostałe sprzęty pozostawiono. Jest też możliwe, że gdy Babilończycy zdobyli Jerozolimę po buncie Jehojakima przeciw ich królowi, wzięli do Babilonu „niektóre sprzęty z domu Jehowy”, a inne „cenne przedmioty z domu Jehowy” sprowadzili wkrótce potem razem z Jehojachinem. Wskazywałaby na to relacja z 2 Kronik 36:6-10. Wynika z niej, że po zdobyciu Jerozolimy Nebukadneccar odjechał, a następnie „posławszy, sprowadził go [Jehojachina] do Babilonu razem z cennymi przedmiotami z domu Jehowy”. Podobnie było dziesięć lat później, gdy po ostatecznym opanowaniu i zburzeniu Jerozolimy (607 p.n.e.) Nebukadneccar wrócił do Ribli „w krainie Chamat”, a dokończenie podboju pozostawił w rękach Nebuzaradana, dowódcy swej straży przybocznej (2Kl 25:8-21).

Podczas pobytu w Babilonie Jehojachinowi urodziło się siedmiu synów (1Kn 3:16-18). W ten sposób została zachowana królewska linia rodowa prowadząca do Mesjasza (Mt 1:11, 12). Ale zgodnie z proroctwem żaden potomek Jehojachina nie zasiadł już na tronie w ziemskiej Jerozolimie. Dlatego można go było traktować jako człowieka bezdzietnego, pozbawionego królewskiego następcy (Jer 22:28-30).

W piątym roku wygnania Jehojachina rozpoczął działalność prorok Ezechiel (Eze 1:2). Jakieś 32 lata później (580 p.n.e.) Ewil-Merodach (Awilmarduk), następca Nebukadneccara, uwolnił Jehojachina z więzienia i wywyższył go ponad wszystkich innych pojmanych królów. Odtąd jadał on przy stole królewskim i codziennie otrzymywał specjalny przydział pożywienia (2Kl 25:27-30; Jer 52:31-34).

Odnaleziono babilońskie dokumenty administracyjne, w których wyszczególniono racje żywnościowe Jehojachina i pięciu jego synów.