Jerozolima godna swej nazwy
„Weselcie [się] na zawsze z tego, co stwarzam, bo oto ja stwarzam Jerozolimę jako powód do radości” (IZAJASZA 65:18).
1. Jaki był stosunek Ezdrasza do wybranego miasta Bożego?
ŻYDOWSKI kapłan Ezdrasz wnikliwie studiował Słowo Boże, toteż wysoko sobie cenił rolę, jaką w prawdziwym wielbieniu Jehowy odgrywała niegdyś Jerozolima (Powtórzonego Prawa 12:5; Ezdrasza 7:27). Jego miłość do miasta Bożego jest widoczna we fragmencie Biblii, który spisał pod wpływem natchnienia od Boga — w księgach 1 i 2 Kronik oraz Ezdrasza. Na te sprawozdania historyczne przypada niemal czwarta część ogólnej liczby przeszło 800 wypadków użycia nazwy „Jerozolima” w Biblii.
2. Jaką proroczą zapowiedź dostrzegamy w znaczeniu nazwy „Jerozolima”?
2 W hebrajszczyźnie biblijnej słowo „Jerozolima” można odczytać jako występujące w tak zwanej liczbie podwójnej. Liczby tej najczęściej używa się w odniesieniu do rzeczy tworzących naturalne pary, jak oczy, uszy, ręce czy stopy. Zastosowanie jej w nazwie Jerozolimy może stanowić proroczą zapowiedź pokoju, którego słudzy Boży mieli zaznać w dwojakim sensie: duchowym i fizycznym. Pismo Święte nie wyjawia, czy Ezdrasz w pełni to rozumiał. W każdym razie będąc kapłanem, w miarę swych możliwości starał się pomóc Żydom pozostawać w pokojowych stosunkach z Bogiem. Z pewnością nie szczędził też wysiłków, by dzieje Jerozolimy odpowiadały znaczeniu jej nazwy: „posiadłość [lub: podwalina] podwójnego pokoju” (Ezdrasza 7:6).
3. Ile lat mija, zanim ponownie uzyskujemy wgląd w działalność Ezdrasza, i w jakich okolicznościach go zastajemy?
3 Biblia nie podaje, gdzie przebywał Ezdrasz przez 12 lat, które upłynęły od jego wizyty w Jerozolimie do przybycia Nehemiasza. Zły stan duchowy narodu w tym okresie wskazywałby, iż Ezdrasza tam nie było. Ze sprawozdania dowiadujemy się jednak, że zaraz po odbudowie muru jerozolimskiego Ezdrasz znowu usługiwał w tym mieście jako wierny kapłan.
Dzień wspaniałego zgromadzenia
4. Czym wyróżniał się u Izraelitów pierwszy dzień siódmego miesiąca?
4 Mur Jerozolimy został ukończony tuż przed miesiącem Tiszri, w którym obchodzono ważne święta i który był siódmym miesiącem religijnego kalendarza Izraelitów. Zaraz na pierwszego Tiszri przypadało szczególne święto związane z nowiem księżyca, zwane Świętem Trąbienia. Tego dnia kapłani dęli w trąby podczas składania ofiar Jehowie (Liczb 10:10; 29:1). Uroczystość ta przygotowywała Izraelitów na doroczny Dzień Przebłagania, obchodzony 10 Tiszri, oraz na radosne Święto Zbiorów, które trwało od 15 do 21 dnia tego samego miesiąca.
5. (a) Jak Ezdrasz i Nehemiasz wykorzystali „pierwszy dzień siódmego miesiąca”? (b) Dlaczego Izraelici zaczęli płakać?
5 „Pierwszego dnia siódmego miesiąca” zebrał się „cały lud”, prawdopodobnie z inicjatywy Nehemiasza i Ezdrasza. Przybyli mężczyźni, kobiety i wszyscy, „którzy byli wystarczająco rozumni, by móc słuchać”. A zatem nawet dzieci uważnie przysłuchiwały się temu, co Ezdrasz czytał z podium „od świtu aż do południa” (Nehemiasza 8:1-4). Co jakiś czas następowała przerwa i wtedy lewici pomagali ludowi zrozumieć to, co czytano. Poruszeni do łez Izraelici zdali sobie sprawę, jak dalece oni i ich przodkowie odstąpili od przestrzegania Prawa Bożego (Nehemiasza 8:5-9).
6, 7. Czego chrześcijanie mogą się nauczyć ze sposobu, w jaki Nehemiasz zachęcał Izraelitów, by przestali płakać?
6 Ale nie była to pora na smutek i płacz. Trwało przecież święto, a poza tym niedawno ukończono odbudowę muru Jerozolimy. Dlatego Nehemiasz podsunął zebranym właściwy kierunek myśli, mówiąc: „Idźcie, jedzcie rzeczy tłuste i pijcie słodkie, i poślijcie porcje temu, dla kogo nic nie przygotowano; bo dzień ten jest święty dla naszego Pana, i nie ubolewajcie, gdyż radość z Jehowy jest waszą twierdzą”. „Cały lud” posłusznie odszedł, „aby jeść i pić, i posyłać porcje, i wielce się radować, ponieważ zrozumieli słowa, które im oznajmiono” (Nehemiasza 8:10-12).
7 Dzisiejsi słudzy Boży mogą się wiele nauczyć z tego doniesienia. Powinny o nim pamiętać na przykład osoby, które mają przywilej brać udział w programie zebrań lub zgromadzeń. Oprócz udzielania korygujących rad, jakie czasami są potrzebne, na spotkaniach takich podkreśla się korzyści i błogosławieństwa płynące ze spełniania wymagań Bożych. Słychać też pochwały za dobrą pracę oraz zachęty do wytrwałości. Słudzy Boży powinni wychodzić z zebrań z radością w sercu po otrzymaniu budujących wskazówek ze Słowa Bożego (Hebrajczyków 10:24, 25).
Kolejne radosne zgromadzenie
8, 9. Jakie szczególne zgromadzenie odbyło się drugiego dnia siódmego miesiąca i jaką korzyść odniósł z niego lud Boży?
8 Drugiego dnia owego szczególnego miesiąca „mężowie będący głowami domów patriarchalnych całego ludu, kapłani i Lewici zebrali się razem u przepisywacza Ezdrasza, aby wniknąć w słowa tego prawa” (Nehemiasza 8:13). Ezdrasz wyśmienicie się nadawał do poprowadzenia takiego spotkania, bo już wcześniej „przygotował swe serce, by radzić się prawa Jehowy i je wypełniać oraz uczyć w Izraelu przepisu i sprawiedliwości” (Ezdrasza 7:10). Na zebraniu tym niewątpliwie uwypuklono dziedziny, w których lud Boży musiał ściślej dopasować się do przymierza Prawa. Potrzebą chwili było poczynienie stosownych przygotowań do zbliżającego się Święta Szałasów.
9 Owo całotygodniowe święto obchodzono w odpowiedni sposób, gdyż wszyscy zamieszkali w tymczasowych szałasach wykonanych z gałęzi i liści różnych drzew. Szałasy pojawiły się na dachach domów, na podwórzach, na dziedzińcach świątyni oraz na publicznych placach Jerozolimy (Nehemiasza 8:15, 16). Była to wspaniała okazja do zgromadzenia ludzi i czytania im fragmentów Prawa Bożego! (Porównaj Powtórzonego Prawa 31:10-13). Czyniono tak codziennie „od pierwszego dnia aż do ostatniego dnia” święta, toteż wśród całego ludu Bożego „nastała wielka radość” (Nehemiasza 8:17, 18).
Nie zaniedbujmy domu naszego Boga
10. Dlaczego 24 dnia siódmego miesiąca ponownie zorganizowano specjalne zgromadzenie?
10 Kiedy sługom Bożym zdarza się poważne niedociągnięcie, trzeba je w odpowiednim czasie i miejscu skorygować. Ezdrasz i Nehemiasz najwyraźniej uznali, że nadeszła taka stosowna pora, więc 24 Tiszri ogłosili dniem postu. Znowu czytano Prawo Boże, a ludzie wyznawali swe grzechy. Następnie lewici przypomnieli, jak miłosiernie Bóg postępował ze swym krnąbrnym narodem, w pięknych słowach oddali chwałę Jehowie oraz zawarli „wiarogodną umowę”, potwierdzoną pieczęcią książąt, lewitów i kapłanów (Nehemiasza 9:1-38).
11. Jakie warunki „wiarogodnej umowy” przyjęli na siebie Żydzi?
11 Cała ludność złożyła przysięgę, że będzie przestrzegać spisanej „wiarogodnej umowy” i „chodzić według prawa prawdziwego Boga”. Poza tym wszyscy postanowili nie wstępować w związki małżeńskie z „ludami tej ziemi” (Nehemiasza 10:28-30). Co więcej, Żydzi zobowiązali się przestrzegać sabatu, co roku składać datek na poparcie prawdziwego wielbienia, dostarczać drewna do spalania ofiar na ołtarzu, przyprowadzać na ofiarę pierworodne ze swych trzód i stad oraz oddawać pierwociny z płodów ziemi do sal jadalnych świątyni. Bez wątpienia byli zdecydowani ‛nie zaniedbywać domu swego Boga’ (Nehemiasza 10:32-39).
12. Jak dziś możemy pokazać, że nie zaniedbujemy domu Bożego?
12 Obecnie słudzy Jehowy muszą dbać o to, by nie zacząć traktować lekko przywileju ‛pełnienia świętej służby’ na dziedzińcach wielkiej duchowej świątyni Jehowy (Objawienie 7:15). Wiąże się to z regularnym zanoszeniem szczerych modlitw o dalszy rozwój wielbienia Stwórcy. A działanie zgodne z takimi modlitwami wymaga przygotowywania się do zebrań chrześcijańskich i brania w nich udziału, głoszenia różnymi metodami dobrej nowiny, a także pomagania osobom zainteresowanym przez ponowne ich odwiedzanie i w miarę możliwości prowadzenie z nimi studiów biblijnych. Wiele osób pragnących nie zaniedbywać domu Bożego przeznacza środki finansowe na działalność kaznodziejską i utrzymanie miejsc prawdziwego wielbienia. Można również wspomagać budowę pilnie potrzebnych miejsc spotkań oraz dbać w nich o czystość i porządek. Ważnym sposobem uzewnętrzniania miłości do duchowego domu Bożego jest też umacnianie pokoju wśród współwyznawców i wspieranie tych, którzy potrzebują pomocy materialnej lub duchowej (Mateusza 24:14; 28:19, 20; Hebrajczyków 13:15, 16).
Radosna uroczystość poświęcenia muru
13. Jaką pilną sprawą trzeba było się zająć przed poświęceniem muru Jerozolimy i jaki dobry przykład dało wiele osób?
13 „Wiarogodna umowa” zawarta za dni Nehemiasza przygotowała starożytny lud Boży na dzień uroczystego poświęcenia muru Jerozolimy. Niemniej trzeba było się zająć jeszcze jedną pilną sprawą. Jerozolima została otoczona długim murem z 12 bramami, ale potrzebowała więcej mieszkańców. Chociaż osiedlili się tam niektórzy Izraelici, „miasto (...) było rozległe i wielkie, a ludzi było w nim mało” (Nehemiasza 7:4). Aby rozwiązać ten problem, reszta ludności „rzucała losy, by wprowadzić jednego z dziesięciu, żeby zamieszkał w Jerozolimie, świętym mieście”. Spotkało się to z żywym odzewem, toteż pozostali błogosławili „wszystkich mężów, którzy wyrazili chęć zamieszkania w Jerozolimie” (Nehemiasza 11:1, 2). Jakiż to wspaniały przykład dla dzisiejszych prawdziwych chwalców Boga, którym warunki pozwalają przenieść się tam, gdzie pilnie potrzeba pomocy dojrzałych chrześcijan!
14. Co wydarzyło się w dniu uroczystego poświęcenia muru?
14 Wkrótce rozpoczęły się zasadnicze przygotowania do wielkiej uroczystości poświęcenia muru Jerozolimy. Z sąsiednich miast judzkich sprowadzono muzyków i śpiewaków. Utworzono z nich dwa duże chóry dziękczynne, a za każdym z nich podążał pochód (Nehemiasza 12:27-31, 36, 38). Chóry i pochody ruszyły z miejsca na murze najbardziej oddalonego od świątyni, prawdopodobnie od Bramy nad Doliną, poszły w przeciwnych kierunkach i spotkały się przy domu Bożym. „I owego dnia złożono wielkie ofiary, i się radowano, bo sam prawdziwy Bóg sprawił, że się weselono wielką radością. Radowały się też niewiasty i dzieci, tak iż radość Jerozolimy słyszano daleko” (Nehemiasza 12:43).
15. Dlaczego poświęcenie muru Jerozolimy nie stało się powodem do trwałej radości?
15 Biblia nie podaje daty tej radosnej uroczystości. Niewątpliwie była to jedna z donioślejszych chwil podczas odbudowy Jerozolimy, wręcz punkt kulminacyjny. Oczywiście wewnątrz miasta trzeba było jeszcze wykonać wiele prac budowlanych. Z czasem jego mieszkańcy zatracili dobre usposobienie duchowe. Na przykład gdy Nehemiasz odwiedził to miasto następnym razem, okazało się, że dom Boży znowu jest zaniedbany, a Izraelici ponownie biorą sobie za żony poganki (Nehemiasza 13:6-11, 15, 23). Tę samą złą sytuację opisuje w swej księdze prorok Malachiasz (Malachiasza 1:6-8; 2:11; 3:8). A zatem radość z poświęcenia muru Jerozolimy nie była trwała.
Powód do wiecznej radości
16. Jakich doniosłych wydarzeń z niecierpliwością oczekują słudzy Boży?
16 Obecnie słudzy Jehowy tęsknie wyczekują czasu, gdy zatryumfuje On nad wszystkimi swoimi wrogami. Na początek zniszczy „Babilon Wielki” — symboliczne miasto obrazujące wszelkie formy religii fałszywej (Objawienie 18:2, 8). Jej zagłada będzie stanowić pierwszą fazę nadchodzącego wielkiego ucisku (Mateusza 24:21, 22). Przed nami jest też prawdziwie doniosłe wydarzenie: niebiańskie zaślubiny Pana Jezusa Chrystusa z jego oblubienicą, składającą się ze 144 000 obywateli „Nowej Jerozolimy” (Objawienie 19:7; 21:2). Nie wiemy dokładnie, kiedy nastąpi ten kulminacyjny moment, ale możemy być pewni, że będzie powodem do ogromnej radości (zobacz Strażnicę z 15 sierpnia 1990 roku, strony 30 i 31).
17. Co wiemy na temat skompletowania Nowej Jerozolimy?
17 Jednego jesteśmy pewni: skompletowanie Nowej Jerozolimy jest bardzo bliskie (Mateusza 24:3, 7-14; Objawienie 12:12). W przeciwieństwie do ziemskiej Jerozolimy to niebiańskie miasto nigdy nie da podstawy do rozczarowania. A to dlatego, że wszyscy jego obywatele są namaszczonymi duchem, wypróbowanymi i oczyszczonymi naśladowcami Jezusa Chrystusa. Każdy z nich musi dochować wierności aż do śmierci i w ten sposób dowieść, iż będzie po wieczne czasy lojalny wobec Władcy Wszechświata, Jehowy Boga. Ma to ogromne znaczenie dla pozostałych ludzi — żyjących i zmarłych!
18. Dlaczego powinniśmy ‛na zawsze wielce się radować i weselić’?
18 Zobaczmy, co się stanie, gdy Nowa Jerozolima skieruje uwagę na ludzi okazujących wiarę w Jezusową ofiarę okupu. Apostoł Jan napisał: „Oto namiot Boga jest z ludźmi i On będzie przebywać z nimi, a oni będą jego ludami. I będzie z nimi sam Bóg. I otrze z ich oczu wszelką łzę, i śmierci już nie będzie ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie. To, co poprzednie, przeminęło” (Objawienie 21:2-4). Co więcej, Bóg posłuży się tym symbolicznym miastem, aby wynieść ród ludzki do stanu doskonałości (Objawienie 22:1, 2). Jakież to cudowne powody, by ‛wielce się radować i weselić na zawsze z tego, co Bóg teraz stwarza’! (Izajasza 65:18).
19. Czym jest raj duchowy, do którego są wprowadzani chrześcijanie?
19 Niemniej skruszeni ludzie nie muszą czekać do owego czasu, by skorzystać z pomocy od Boga. W roku 1919 Jehowa zaczął zgromadzać ostatnich z grona 144 000 do raju duchowego, w którym obficie wydawane są owoce ducha Bożego, takie jak miłość, radość czy pokój (Galatów 5:22, 23). Wybitną cechą charakterystyczną tego raju duchowego jest wiara przebywających w nim pomazańców, niezwykle skutecznie przewodzących głoszeniu dobrej nowiny o Królestwie Bożym po całej zamieszkanej ziemi (Mateusza 21:43; 24:14). Rezultatem tego jest blisko sześciomilionowa rzesza „drugich owiec”, które mają nadzieję ziemską i którym też umożliwiono wejście do raju duchowego oraz wykonywanie owocnej pracy (Jana 10:16). Osoby te zasługują na to, ponieważ oddały się Jehowie Bogu na podstawie wiary w ofiarę okupu złożoną przez Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Ich zjednoczenie się z przyszłymi członkami Nowej Jerozolimy okazało się prawdziwym błogosławieństwem. A zatem kierując namaszczonymi chrześcijanami, Jehowa założył trwały fundament „nowej ziemi” — społeczeństwa bogobojnych ludzi, którzy posiądą ziemską dziedzinę niebiańskiego Królestwa (Izajasza 65:17; 2 Piotra 3:13).
20. Jak Nowa Jerozolima okaże się godna swej nazwy?
20 Pokojowe warunki, jakimi cieszy się obecnie lud Jehowy w raju duchowym, wkrótce zapanują w literalnym raju na ziemi. Stanie się to wtedy, gdy Nowa Jerozolima zstąpi z nieba, by błogosławić ludzkości. Słudzy Boży w dwojakim sensie będą zaznawać dobrodziejstw pokoju opisanego w Księdze Izajasza 65:21-25. Pomazańcy, którzy jeszcze nie zajęli swego miejsca w niebiańskiej Nowej Jerozolimie, razem z „drugimi owcami” już dziś doświadczają pokoju Bożego jako zjednoczeni czciciele Jehowy przebywający w raju duchowym. Pokój ten rozciągnie się też na literalny raj, gdy ‛wola Boża będzie się działa na całej ziemi, tak jak się dzieje w niebie’ (Mateusza 6:10). Chwalebne niebiańskie miasto Boże rzeczywiście okaże się godne swej nazwy, stanowiąc trwałą ‛podwalinę podwójnego pokoju’. Przez całą wieczność będzie przynosić chlubę Wielkiemu Stwórcy, Jehowie Bogu, oraz swemu Oblubieńcowi, Królowi Jezusowi Chrystusowi.
Czy sobie przypominasz?
◻ Co osiągnięto, gdy Nehemiasz zgromadził lud w Jerozolimie?
◻ Co musieli zrobić starożytni Żydzi, by dom Boży nie był zaniedbany, a co jest wymagane od nas?
◻ Jaka jest rola „Jerozolimy” w zapewnieniu trwałej radości i pokoju?
[Mapa na stronie 23]
[Patrz publikacja]
BRAMY JEROZOLIMY
Liczby pokazują obecną wysokość nad poziomem morza
BRAMA RYBNA
BRAMA STAROMIEJSKA
BRAMA EFRAIMA
BRAMA NAROŻNA
Szeroki Mur
Plac
BRAMA NAD DOLINĄ
DRUGA DZIELNICA
Pierwotny mur północny
MIASTO DAWIDOWE
BRAMA POPIELISK
Dolina Hinnoma
Zamek
BRAMA OWCZA
BRAMA STRAŻY
Teren świątyni
BRAMA INSPEKCYJNA
BRAMA KOŃSKA
OFEL
Plac
BRAMA WODNA
Źródło Gichon
BRAMA ŹRÓDLANA
Ogród Królewski
En-Rogel
Dolina Tyropeon (Środkowa)
Dolina potoku Kidron
740
730
730
750
770
770
750
730
710
690
670
620
640
660
680
700
720
740
730
710
690
670
Prawdopodobne położenie muru Jerozolimy podczas zburzenia miasta oraz przy odbudowie, której przewodził Nehemiasz