KURIER

Człowiek wybrany spośród królewskiej straży przybocznej w celu przekazania rozporządzeń lub pilnych rozkazów władcy do odległych obszarów królestwa. W służbie kurierów (hebr. racím, dosł. „biegacze”) szczególnie ważna była szybkość. Od najdawniejszych czasów nazywano ich „gońcami” lub „biegaczami”. Określenia te występują w 2 Kronik 30:6, 10 i Jeremiasza 51:31.

W imperium perskim istniał system stacji pośrednich, czyli posterunków z szybkimi końmi, gdzie na ważne wiadomości czekał następny kurier, który ruszał w dalszą drogę na świeżym koniu (Est 3:13-15; 8:10, 14). Posłańcy pędzili dniem i nocą, bez względu na pogodę. W cesarstwie rzymskim w określonych odległościach rozmieszczono stacje, na których stale trzymano 40 koni dla kurierów. Rzymscy kurierzy w ciągu dnia pokonywali przeciętnie ok. 160 km — dość dużo jak na owe czasy. Dzięki takiemu systemowi rozstawnych koni rozkazy królewskie mogły stosunkowo szybko docierać do krańców imperium.