Miłosierdzie Jehowy ratuje nas od rozpaczy

„Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość” (PSALM 51:3, BT).

 1, 2. Jak może wpłynąć na sługę Jehowy dopuszczenie się poważnego grzechu?

NARUSZANIE prawa Jehowy nie uchodzi bezkarnie. Jakże wyraźnie to dostrzegamy po dopuszczeniu się jakiegoś rażącego grzechu przeciw Bogu! Nawet jeśli od lat wiernie służymy Jehowie, to gdy pogwałcimy Jego prawo, odczuwamy ogromny niepokój bądź popadamy w głębokie przygnębienie. Możemy odnosić wrażenie, że Jehowa nas opuścił i że nie jesteśmy już godni Mu służyć. Wydaje nam się, iż nasze przewinienie niczym wielki obłok odcina nas od światła łaski Bożej.

² Tak właśnie czuł się kiedyś Dawid, król starożytnego Izraela. Jak do tego doszło?

Błędy mogą prowadzić do rażących grzechów

 3, 4. Co przydarzyło się królowi Dawidowi, gdy był u szczytu powodzenia?

³ Dawid miłował Boga, niemniej popełnił błędy, wskutek których dopuścił się poważnych grzechów (porównaj Galacjan 6:1). Może się to przydarzyć każdemu niedoskonałemu człowiekowi, zwłaszcza jeśli sprawuje zwierzchnictwo nad innymi. Dawid był znamienitym, sławnym i potężnym królem. Któż by się ośmielił sprzeciwić jego słowu? Dzielni mężowie czekali na każde jego skinienie, a lud skwapliwie wykonywał królewskie rozkazy. Jednakże Dawid zbłądził — wziął sobie wiele żon i przeprowadził spis ludności (5 Mojżeszowa 17:14-20; 1 Kronik 21:1).

⁴ W tym okresie dobrobytu materialnego Dawid obciążył się poważnymi grzechami przeciw Bogu i ludziom. Jeden grzech pociągał za sobą drugi — przeplatały się jak nitki w materiale tkanym przez Szatana. Kiedy Izraelici walczyli z Ammonitami, Dawid pewnego razu obserwował z tarasu na dachu kąpiącą się Batszebę, piękną żonę Uriasza. Jej mąż był na wojnie, toteż król sprowadził Batszebę do swego pałacu i dopuścił się z nią cudzołóstwa. Wyobraź sobie, jak wstrząsnęła nim wiadomość, że zaszła w ciążę! Dawid posłał po Uriasza, mając nadzieję, iż ten spędzi noc z Batszebą, a dziecko uzna za swoje. Ale chociaż Dawid go upił, Uriasz nie chciał spać z żoną. Zdesperowany król wysłał do swego wodza Joaba tajne rozkazy, polecając skierować Uriasza na pierwszą linię frontu, gdzie czekała go pewna śmierć. Uriasz faktycznie poległ w bitwie, a po upływie ustalonego zwyczajem okresu żałoby Dawid pojął wdowę po nim za żonę, zanim ludzie się zorientowali, że jest w ciąży (2 Samuela 11:1-27).

 5. Jakie następstwa pociągnął za sobą grzech Dawida z Batszebą i jak wpłynęły na niego popełnione przewinienia?

⁵ Za pośrednictwem proroka Natana Bóg obnażył grzechy Dawida i oznajmił: „Wywiodę przeciwko tobie nieszczęście z własnego twego domu”. Tak też się stało: Dziecko, które urodziła Batszeba, zmarło (2 Samuela 12:1-23, BT). Pierworodny syn Dawida imieniem Amnon zgwałcił swą przyrodnią siostrę Tamar, za co później został zamordowany przez jej brata (2 Samuela 13:1-33). Inny syn królewski, Absalom, usiłował zagarnąć tron i ściągnął hańbę na swego ojca, obcując cieleśnie z jego nałożnicami (2 Samuela 15:1 do 16:22). Wojna domowa zakończyła się śmiercią Absaloma, co pogłębiło smutek Dawida (2 Samuela 18:1-33). Popełnione grzechy nauczyły go jednak pokory i uświadomiły mu potrzebę utrzymywania ścisłej więzi z litościwym Bogiem. Jeżeli więc zdarzy nam się zbłądzić, pokornie okażmy skruchę i przybliżmy się do Jehowy (porównaj Jakuba 4:8).

 6. Dlaczego na królu Dawidzie ciążyła szczególnie wielka wina?

⁶ Występek Dawida był tym poważniejszy, że jako władca izraelski dobrze znał Prawo Jehowy (5 Mojżeszowa 17:18-20). Nie był faraonem egipskim ani królem babilońskim, którzy nie mieli takiej wiedzy i z reguły czynili to, co się Bogu nie podobało (porównaj Efezjan 2:12; 4:18). Należąc do narodu oddanego Jehowie, Dawid dobrze wiedział, że cudzołóstwo i morderstwo zaliczają się do rażących grzechów (2 Mojżeszowa 20:13, 14). Chrześcijanie także znają prawo Boże. Niektórzy jednak, podobnie jak Dawid, łamią je wskutek odziedziczonej skłonności do grzechu, ludzkich słabości oraz nie zwalczonych pokus. Gdyby komuś z nas się to przydarzyło, wcale nie musimy pozostawać w mroku, który osłabia wzrok duchowy i pogrąża w bezdennej rozpaczy.

Wyznanie grzechu przynosi ulgę

 7, 8. (a) Czego zaznał Dawid, gdy próbował zataić swe grzechy? (b) Dlaczego należy wyznać grzechy i je porzucić?

⁷ Jeżeli poważnie naruszymy prawo Boże, może nam być trudno wyznać swe grzechy nawet Jehowie. Do czego to może doprowadzić? W Psalmie 32 Dawid przyznał: „Dopóki milczałem [zamiast wyjawić grzechy], kości moje wysychały pośród nieustannych moich jęków; bo we dnie i w nocy ciążyła nade mną Twa [Jehowy] ręka, niszczały me siły jak w czasie skwaru letniego” (wersety 3 i 4, Biblia poznańska). Próby zatajenia grzechu i zagłuszenia wyrzutów sumienia wyczerpywały krnąbrnego Dawida. Wewnętrzna udręka tak nadwątliła jego siły witalne, że przypominał drzewo, z którego susza wyssała życiodajną wilgoć. Zapewne cierpiał zarówno pod względem psychicznym, jak i fizycznym. Tak czy inaczej, utracił radość. Co począć, gdyby ktoś z nas znalazł się w podobnym stanie?

⁸ Przebaczenie i ulgę może zapewnić wyznanie win Bogu. Dawid śpiewał w pieśni: „Wyznałem przed Tobą swój grzech i nie taiłem swej winy. Powiedziałem sobie: ‚Wyjawię Jahwe moje występki’, a Tyś mi odpuścił nieprawość mego grzechu” (Psalm 32:5, Bp). Czy dręczy cię przygnębienie z powodu skrywania jakiegoś grzechu? Czy nie byłoby najlepiej wyjawić go i porzucić, żeby dostąpić miłosierdzia Bożego? Dlaczego nie miałbyś się udać do starszych zboru i nie szukać u nich uzdrowienia duchowego? (Przypowieści 28:13; Jakuba 5:13-20). W ten sposób dasz dowód skruszonego ducha, a po jakimś czasie odzyskasz chrześcijańską radość. „Szczęśliwy, kto dostąpił odpuszczenia nieprawości i przebaczenia grzechu” — napisał Dawid. „Szczęśliwy człowiek, któremu Jahwe nie przypisuje winy, (którego dusza wolna jest od fałszu)” (Psalm 32:1, 2, Bp).

 9. Kiedy i dlaczego powstał Psalm 51?

⁹ Dawid i Batszeba byli odpowiedzialni przed Jehową Bogiem za swe niegodziwe postępowanie. Chociaż wskutek popełnionych grzechów zasłużyli na śmierć, Bóg okazał im miłosierdzie. Przejawił je zwłaszcza wobec Dawida, ze względu na przymierze co do Królestwa (2 Samuela 7:11-16). Skrucha Dawida za grzechy związane z osobą Batszeby uwidacznia się w Psalmie 51. Przejęty żalem król ułożył ten wzruszający psalm, gdy prorok Natan obudził jego sumienie i gdy ujrzał ogrom swych występków przeciw prawu Bożemu. Aby zwrócić Dawidowi uwagę na jego grzechy, Natan musiał się wykazać odwagą, której i dzisiaj potrzebują w takich sytuacjach zamianowani chrześcijańscy starsi. Król nie odrzucił oskarżenia i nie zgładził Natana, lecz pokornie przyznał się do winy (2 Samuela 12:1-14). Psalm 51 zawiera jego żarliwe prośby do Boga, zanoszone w związku z tą haniebną sprawą, i stanowi znakomity materiał do rozmyślań połączonych z modlitwą — szczególnie wtedy, gdy zbłądzimy i gorąco pragniemy, by Jehowa okazał nam miłosierdzie.

Jesteśmy odpowiedzialni przed Bogiem

10. Jak Dawid mógł odzyskać zdrowie duchowe?

¹⁰ Dawid nie próbował usprawiedliwiać swego grzechu, lecz błagał: „Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość” (Psalm 51:3, BT). Dopuszczając się występku, Dawid przekroczył prawo Boże. Mógł jednak liczyć na odzyskanie zdrowia duchowego — pod warunkiem, że Bóg okaże mu łaskę stosownie do swej serdecznej życzliwości, czyli lojalnej miłości. Do tej pory Bóg wielokrotnie przejawiał wobec niego miłosierdzie, toteż zdjęty żalem król miał podstawę do nadziei, iż Stwórca wymaże jego wykroczenia.

11. Na co wskazywały ofiary składane w Dniu Przebłagania i co obecnie stanowi warunek zbawienia?

¹¹ Ofiary składane w Dniu Przebłagania wskazywały proroczo, iż Jehowa przewidział możliwość oczyszczenia z grzechu osób okazujących skruchę. Obecnie już nam wiadomo, że Jego miłosierdzia i przebaczenia dostępujemy na podstawie wiary w ofiarę okupu, złożoną przez Jezusa Chrystusa. Skoro Dawid ufał serdecznej życzliwości i miłosierdziu Jehowy, znając jedynie pierwowzory i cienie tej ofiary, o ileż bardziej dzisiejsi słudzy Boży winni przejawiać wiarę w okup dostarczony z myślą o ich zbawieniu! (Rzymian 5:8; Hebrajczyków 10:1).

12. Co to znaczy zgrzeszyć i jak Dawid zapatrywał się na swe występki?

¹² Następnie Dawid prosił Boga: „Obmyj mnie zupełnie z winy mojej i oczyść mnie z grzechu mego! Ja bowiem znam występki swoje i grzech mój zawsze jest przede mną” (Psalm 51:4, 5). Zgrzeszyć to chybić celu wyznaczonego przez mierniki Jehowy. Nie ulega wątpliwości, że właśnie czegoś takiego dopuścił się Dawid. Nie przypominał jednak mordercy ani cudzołożnika, który nie przejmuje się swym postępkiem, a jego smutek wypływa jedynie z lęku przed karą lub możliwością nabawienia się jakiejś choroby. Dawid miłował Jehowę, toteż nienawidził tego, co niegodziwe (Psalm 97:10). Czuł odrazę do popełnionego grzechu i prosił Boga, aby mógł zostać całkowicie z niego oczyszczony. W pełni zdawał sobie sprawę ze swych przewinień i gorzko żałował, iż uległ zdrożnemu pragnieniu. Stale miał przed oczyma swój grzech, gdyż osoba bogobojna nie zazna spokoju sumienia, dopóki nie okaże skruchy, nie wyzna winy i nie dostąpi przebaczenia od Jehowy.

13. Dlaczego Dawid mógł napisać, że zgrzeszył przeciw samemu Bogu?

¹³ Uznając swą odpowiedzialność przed Jehową, Dawid oznajmił: „Przeciwko tobie samemu zgrzeszyłem i uczyniłem to, co złe w oczach twoich, abyś okazał się sprawiedliwy w wyroku swoim, czysty w sądzie swoim” (Psalm 51:6). Dawid złamał prawa Boże, splamił urząd królewski i ‛niewątpliwie odniósł się do Jehowy bez szacunku’, przynosząc Mu hańbę (2 Samuela 12:14, NW; 2 Mojżeszowa 20:13, 14, 17). Ponadto grzeszne postępki Dawida stanowiły wykroczenie przeciw społeczności izraelskiej oraz przeciw członkom jego rodziny, tak jak i dzisiaj ochrzczony winowajca przysparza smutku i zgryzot zborowi chrześcijańskiemu i swym najbliższym. Chociaż przejęty skruchą król wiedział, że zgrzeszył przeciw ludziom, między innymi przeciw Uriaszowi, to jednak uznał, iż jeszcze bardziej zawinił wobec Jehowy (porównaj 1 Mojżeszową 39:7-9). Dawid był pewien, że Jehowa wyda sprawiedliwy osąd (Rzymian 3:4). Taką samą postawą powinni się odznaczać chrześcijanie, którzy dopuścili się grzechu.

Okoliczności łagodzące

14. O jakich okolicznościach łagodzących wspomniał Dawid?

¹⁴ Chociaż Dawid nie próbował się usprawiedliwiać, to jednak powiedział: „Oto z uchybieniem wyłoniłem się w bólach porodowych, a w grzechu poczęła mnie matka” (Psalm 51:5, NW [51:7]). Dawid urodził się z uchybieniem, a jego matka odczuwała bóle porodowe w następstwie odziedziczonej grzeszności (1 Mojżeszowa 3:16; Rzymian 5:12). Jego słowa nie oznaczają bynajmniej, jakoby stosowne współżycie intymne małżonków, a także poczęcie i narodziny były grzechem — przecież pobieranie się i wydawanie na świat dzieci to postanowienie Boże. Dawid nie miał też na myśli jakiegoś szczególnego przewinienia swej matki. Został poczęty w grzechu, ponieważ jego rodzice, podobnie jak wszyscy inni niedoskonali ludzie, byli grzeszni (Joba 14:4).

15. Czego nie wolno czynić, nawet jeśli wiemy, że Bóg uwzględnia okoliczności łagodzące?

¹⁵ Jeżeli dopuściliśmy się jakiegoś grzechu, to w modlitwie do Boga możemy wspomnieć o okolicznościach łagodzących, które być może przyczyniły się do popełnienia występku. Nie obracajmy jednak niezasłużonej życzliwości Bożej w usprawiedliwienie wyuzdania ani nie wykorzystujmy jej jako parawanu, za który można się schronić przed pociągnięciem do odpowiedzialności za grzechy (Judy 3, 4). Dawid przyznał, że zawinił, zajmując umysł nieczystymi myślami i ulegając pokusie. Módlmy się o to, byśmy potrafili oprzeć się pokusom, a potem postępujmy zgodnie z takimi prośbami (Mateusza 6:13).

Błaganie o oczyszczenie

16. W czym Jehowa znajduje upodobanie i jak to powinno wpływać na nasze życie?

¹⁶ Niektórzy ludzie mogą sprawiać wrażenie szlachetnych i oddanych Bogu, ale On patrzy w głąb ich serc i widzi, jacy są naprawdę. Dawid oświadczył: „Oto znalazłeś [Jehowo] upodobanie w prawdomówności sięgającej aż do wnętrza; obyś dał mi w moim skrytym ja poznać prawdziwą mądrość” (Psalm 51:6, NW [51:8]). Posługując się kłamstwem i podstępem, Dawid doprowadził do śmierci Uriasza i próbował zataić okoliczności, w jakich Batszeba zaszła w ciążę. Wiedział jednak, że Bóg ma upodobanie w prawdomówności i świętości. Jeżeli i my będziemy o tym pamiętać, wywrze to korzystny wpływ na nasze postępowanie, bo przecież ludzie przewrotni ściągają na siebie potępienie Jehowy (Przypowieści 3:32). Ponadto skruszony król Dawid miał nadzieję, że jeśli Bóg ‛da mu poznać prawdziwą mądrość’, to zdoła przez resztę życia przestrzegać Jego mierników.

17. Co oznaczały słowa modlitwy mówiące o oczyszczeniu hizopem?

¹⁷ Widząc potrzebę skorzystania z pomocy Bożej w pokonaniu grzesznych skłonności, psalmista prosił dalej: „Racz mnie oczyścić z grzechu hizopem, abym był czysty; racz mnie obmyć, żebym się stał bielszym nawet od śniegu” (Psalm 51:7, NW [51:9]). Krzewu hizopu (być może chodzi o Origanum maru, odmianę majeranku) używano między innymi podczas ceremonii oczyszczania osób uwolnionych od trądu (3 Mojżeszowa 14:2-7). Całkiem więc słusznie Dawid prosił w modlitwie o oczyszczenie z grzechu hizopem. Myśl o czystości mieści się też w jego prośbie, by Jehowa go obmył, dzięki czemu mógłby się stać zupełnie czysty, bielszy nawet od śniegu nie zabrudzonego sadzą ani innymi zanieczyszczeniami (Izajasza 1:18). Jeżeli więc kogoś dręczy sumienie z powodu popełnionego wykroczenia, może ufnie wierzyć, że gdy ze skruchą będzie szukać przebaczenia u Boga, On go oczyści i obmyje na podstawie Jezusowej ofiary okupu.

Prośba o odzyskanie uznania Bożego

18. W jakim stanie znajdował się Dawid, zanim okazał skruchę i wyznał grzechy, i w czym może nam pomóc znajomość tego faktu?

¹⁸ Każdy chrześcijanin, którego kiedykolwiek trapiły wyrzuty sumienia, rozumie słowa Dawida: „Daj [Jehowo], bym usłyszał radość i wesele, niech się rozradują kości, które skruszyłeś!” (Psalm 51:10). Zanim Dawid okazał skruchę i wyznał grzechy, nieczyste sumienie zatruwało mu życie. Nie cieszyły go nawet radosne pieśni wykonywane przez znakomitych śpiewaków i utalentowanych muzyków. Utrata uznania Bożego zadawała przytłoczonemu grzechem Dawidowi tak straszliwą udrękę, że czuł się jak człowiek, któremu zmiażdżono kości. Gorąco pragnął dostąpić przebaczenia i odzyskać zdrowie duchowe oraz zaznawaną wcześniej radość. W dobie obecnej winowajca okazujący skruchę także potrzebuje przebaczenia Jehowy, żeby mógł na nowo odczuwać radość, jakiej doświadczał, zanim swym postępkiem nadwerężył osobistą więź z Bogiem. Odzyskanie „radości Ducha Świętego” przez skruszoną osobę wskazuje, iż Jehowa jej wybaczył i darzy ją miłością (1 Tesaloniczan 1:6). Jakąż pociechę to przynosi!

19. Jak by się poczuł Dawid, gdyby Bóg wymazał wszystkie jego przewinienia?

¹⁹ Następnie Dawid modlił się: „Odwróć oblicze swe od moich grzechów i wymaż wszystkie moje przewinienia” (Psalm 51:11, BT). Nie można było oczekiwać, że Jehowa przychylnie spojrzy na grzech. Toteż Dawid prosił Go, by odwrócił swe oblicze od przewinień, które popełnił. Błagał również, żeby Bóg wymazał wszystkie jego uchybienia, żeby zakrył wszystkie jego występki. Oby tylko Jehowa zechciał tak postąpić! Wówczas Dawid doznałby pociechy i uwolniłby się od brzemienia, jakim jest nieczyste sumienie; ponadto okazujący skruchę król poznałby wtedy, że miłościwy Bóg mu przebaczył.

Co począć, gdy zgrzeszysz?

20. Co powinien uczynić każdy chrześcijanin, który się dopuścił poważnego grzechu?

²⁰ Z Psalmu 51 wynika, iż każdy oddany Jehowie sługa, który poważnie zgrzeszył, ale daje dowody skruchy, może z ufnością prosić Boga o okazanie mu łaski i oczyszczenie go z grzechu. Jeżeli jako chrześcijanin dopuściłeś się rażącego wykroczenia, to dlaczego nie miałbyś w pokornej modlitwie prosić naszego Ojca niebiańskiego o przebaczenie? Przyznaj, że nie zdołasz zyskać przychylności w oczach Boga bez Jego pomocy, i proś, by zechciał ci przywrócić dawną radość. Przejęci skruchą chrześcijanie mogą ufnie przedkładać Jehowie w modlitwach takie prośby, gdyż jest On „hojny (...) w przebaczaniu” (Izajasza 55:7, BT; Psalm 103:10-14). Rzecz jasna, należy także udać się do starszych zboru, którzy mogą udzielić niezbędnej pomocy duchowej (Jakuba 5:13-15).

21. Czym się zajmiemy w następnym artykule?

²¹ Miłosierdzie Jehowy faktycznie ratuje Jego lud od rozpaczy. Przeanalizujmy jednak jeszcze inne płynące z serca prośby Dawida, zawarte w Psalmie 51. Z naszych rozważań dowiemy się, iż Jehowa nie gardzi skruszonym sercem.

Jak byś odpowiedział?

◻ Jak może wpłynąć na sługę Jehowy poważny grzech?

◻ Jak się odbiły na Dawidzie próby ukrycia popełnionego grzechu?

◻ Dlaczego Dawid powiedział, że zgrzeszył przeciw samemu Bogu?

◻ Czego nie wolno czynić, mimo iż Bóg uwzględnia okoliczności łagodzące?

◻ Co powinien zrobić chrześcijanin, który popełnił rażący grzech?