Jehowa jest mym działem

„Ja jestem twoim działem i twoim dziedzictwem pośród synów Izraela” (LICZB 18:20).

 1, 2. (a) Jaka była sytuacja Lewitów, jeśli chodzi o przydział ziemi? (b) Jakie zapewnienie Jehowa dał Lewitom?

GDY Izraelici podbili już większą część Ziemi Obiecanej, Jozue zaczął przez losowanie przydzielać ludowi dziedziczne posiadłości. Pomagali mu w tym arcykapłan Eleazar oraz naczelnicy z poszczególnych plemion (Liczb 34:13-29). Ale w odróżnieniu od pozostałych plemion Lewici nie otrzymali dziedzictwa, czyli działu, w Ziemi Obiecanej (Joz. 14:1-5). Dlaczego tak się stało? Czy zostali pominięci?

² Odpowiedź dał sam Jehowa. Podkreślając fakt, że o Lewitach nie zapomniano, oznajmił temu plemieniu: „Ja jestem twoim działem i twoim dziedzictwem pośród synów Izraela” (Liczb 18:20). Cóż za doniosłe zapewnienie: „Ja jestem twoim działem”! Jak byś się poczuł, gdyby podobne słowa Jehowa skierował również do ciebie? W pierwszej chwili mógłbyś pomyśleć: „Czy zasługuję na takie zapewnienie ze strony Wszechmocnego?”. Albo zastanawiałbyś się: „Czy rzeczywiście w obecnych czasach Jehowa może być działem niedoskonałych chrześcijan?”. Pytania te dotyczą ciebie i twoich bliskich. Przeanalizujmy zatem, co oznacza ta Boża wypowiedź. Dzięki temu zrozumiemy, jak dziś Jehowa może okazać się działem swego ludu. A precyzyjniej rzecz ujmując, jak może być działem każdego z nas — niezależnie od tego, czy żywimy nadzieję niebiańską, czy wyczekujemy życia w ziemskim raju.

Jehowa troszczy się o plemię Lewiego

 3. Jak to się stało, że Bóg wybrał Lewitów do pełnienia służby dla Niego?

³ Zanim Jehowa dał Izraelitom Prawo Mojżeszowe, w charakterze kapłanów występowali mężczyźni będący głowami rodzin. Ale ustanawiając to Prawo, powierzył obowiązki kapłanów i ich pomocników plemieniu Lewiego jako ich stały urząd. Jak do tego doszło? Kiedy Bóg wytracał pierworodnych w Egipcie, izraelskich pierworodnych uświęcił — oddzielił ich dla siebie na własność. Potem dokonał znaczącej zamiany: „Biorę Lewitów (...) w miejsce wszystkich pierworodnych wśród synów Izraela”. Ponieważ spis wykazał, że pierworodnych z ludu było więcej niż Lewitów, należało zapłacić okup, aby wyrównać tę różnicę (Liczb 3:11-13, 41, 46, 47). Tak oto Lewitom przypadł w udziale zaszczyt pełnienia służby dla Boga Izraela.

 4, 5. (a) Co to oznaczało dla Lewitów, że ich działem był Bóg? (b) Jak Jehowa troszczył się o Lewitów?

⁴ Co dla Lewitów oznaczało to rozporządzenie? Według słów Jehowy miał On być ich działem w tym sensie, że zamiast własności ziemskiej otrzymali bezcenny przywilej służby. Ich dziedzictwem było „kapłaństwo Jehowy” (Joz. 18:7). Kontekst wypowiedzi z Księgi Liczb 18:20 pokazuje, że Lewici nie byli poszkodowani pod względem materialnym (odczytaj Liczb 18:19, 21, 24). Przysługiwała im „wszelka dziesięcina w Izraelu jako dziedzictwo za ich służbę”. Dostawali 10 procent plonów oraz rodzących się zwierząt domowych. Z kolei oni sami składali na rzecz kapłanów dziesięcinę — „to, co najlepsze” z przypadających im darów (Liczb 18:25-29)a. Kapłani otrzymywali również „wszelkie święte daniny” przynoszone przez Izraelitów do miejsca wielbienia Boga. Mieli więc solidne podstawy, by wierzyć, że Jehowa będzie się o nich troszczył.

⁵ Jak się wydaje, Prawo Mojżeszowe przewidywało odkładanie jeszcze jednej dziesięciny, by w trakcie świętych zgromadzeń każda izraelska rodzina miała środki na utrzymanie i przyjemne spędzenie czasu (Powt. Pr. 14:22-27). Jednakże po upływie każdego trzeciego i szóstego roku w siedmioletnim cyklu sabatowym dziesięciny te przynoszono do bram i rozdawano biednym oraz Lewitom. Dlaczego korzystali z nich także Lewici? Ponieważ nie posiadali w Izraelu „żadnego działu ani dziedzictwa” (Powt. Pr. 14:28, 29).

 6. Gdzie mieszkali Lewici, skoro nie mieli własności ziemskiej w Izraelu?

⁶ Może się zastanawiasz, gdzie mieszkali Lewici, skoro nie przydzielono im ziemi. Bóg zadbał i o tę sprawę. Wyznaczył im 48 miast — z czego 6 było miastami schronienia — oraz przyległe do nich pastwiska (Liczb 35:6-8). Dzięki temu mieli gdzie mieszkać w okresie wolnym od służby w sanktuarium. Jehowa szczodrze błogosławił osobom, które poświęcały Mu swe życie. A zatem Lewici pokazywali, iż uważają Jehowę za swój dział, gdy w pełni ufali, że On chce i potrafi o nich zadbać.

 7. Co było niezbędne, aby Jehowa pozostawał działem Lewitów?

⁷ Prawo Mojżeszowe nie zapowiadało żadnej kary dla Izraelity nieskładającego dziesięciny. Kiedy lud nie był chętny do ofiarowywania tych danin, członkowie plemienia kapłańskiego na tym cierpieli. Taka sytuacja zaistniała za czasów Nehemiasza. Lewici, zmuszeni do pracy w polu, zaniedbywali swą służbę (odczytaj Nehemiasza 13:10). A więc ich utrzymanie zależało od duchowego stanu narodu. Ponadto sami kapłani i pozostali Lewici musieli wierzyć w Jehowę oraz w to, że jest On w stanie zaspokoić ich potrzeby.

Jehowa działem poszczególnych osób

 8. Z jakim problemem zmagał się Lewita imieniem Asaf?

⁸ Jehowa był działem Lewitów jako plemienia. Warto jednak zauważyć, że również poszczególni jego członkowie mawiali: „Jehowa jest mym działem”. W ten sposób dawali wyraz swemu oddaniu dla Boga i ufności wobec Niego (Lam. 3:24). Jeden z takich Lewitów był śpiewakiem oraz kompozytorem. W odniesieniu do niego będziemy używać imienia Asaf, choć równie dobrze mógł to być ktoś z rodu Asafa, Lewity przewodzącego śpiewakom w czasach króla Dawida (1 Kron. 6:31-43). W Psalmie 73 czytamy, że Asaf czuł się zdezorientowany i zaczął zazdrościć niegodziwcom żyjącym w dostatku. Żalił się: „Doprawdy, na próżno oczyściłem swe serce i obmywam ręce w niewinności”. Widocznie stracił prawidłowe spojrzenie na przywilej służby — przestał cenić to, że Jehowa był jego działem. Przeżywał duchową rozterkę, ‛dopóki nie wszedł do wspaniałego sanktuarium Boga’ (Ps. 73:2, 3, 12, 13, 17).

 9, 10. Dlaczego Asaf mógł powiedzieć, że Bóg jest jego „działem po czas niezmierzony”?

⁹ Po przyjściu do sanktuarium Asaf popatrzył na sprawę z Bożej perspektywy. Niewykluczone, że sam przeżyłeś coś podobnego. Być może kiedyś zdarzyło ci się do pewnego stopnia stracić z oczu zaszczytne zadania duchowe i skupić na tym, czego nie masz pod względem materialnym. Ale dzięki studiowaniu Słowa Bożego i uczęszczaniu na zebrania znowu zacząłeś oceniać sytuację z uwzględnieniem punktu widzenia Jehowy. Asaf pojął, jaki los czeka w końcu niegodziwców. Pomyślał też o swoim życiu i uzmysłowił sobie, że Jehowa ujmie go za prawą rękę i poprowadzi. Mógł więc powiedzieć do Boga: „Poza tobą nie mam żadnej innej rozkoszy na ziemi” (Ps. 73:23, 25). Następnie nazwał Jehowę swoim działem (odczytaj Psalm 73:26). Psalmista czuł, że choćby jego ‛ciało i serce zawiodło’, Bóg okaże się dla niego „działem po czas niezmierzony”. Ufał, że Jehowa będzie uważał go za przyjaciela i nie zapomni o jego wiernej służbie (Kazn. 7:1). Ta świadomość niezmiernie pokrzepiała Asafa. Śpiewał: „Mnie zaś dobrze jest przybliżać się do Boga. U Wszechwładnego Pana, Jehowy, poszukałem schronienia” (Ps. 73:28).

¹⁰ Okoliczność, że Bóg był działem Asafa, znaczyła dla tego męża więcej niż materialne wsparcie przysługujące mu jako Lewicie. Jego wypowiedzi koncentrują się przede wszystkim na przywileju służby i więzi z Jehową — przyjaźni z Najwyższym Bogiem (Jak. 2:21-23). Aby utrzymać takie stosunki, musiał nieustannie wierzyć w Jehowę i Mu ufać. Musiał żywić przekonanie, że jeśli będzie się stosował do mierników Bożych, to w ostatecznym rozrachunku spotka go nagroda. Ty również możesz być o tym przekonany.

11. Czego dotyczyły wątpliwości Jeremiasza i jak zostały rozwiane?

¹¹ Innym Lewitą uważającym Jehowę za swój dział był Jeremiasz. Rozważmy, co miał na myśli, gdy użył tego określenia. Mieszkał w Anatot, lewickim mieście w pobliżu Jerozolimy (Jer. 1:1). W pewnym okresie zaczął się zastanawiać, dlaczego niegodziwcom się szczęści, podczas gdy prawi cierpią (Jer. 12:1). Widząc, co się dzieje w Jerozolimie i Judzie, czuł się zmuszony ‛przedłożyć Jehowie skargę’. Wiedział, że Bóg jest sprawiedliwy. Dobitną odpowiedzią na wątpliwości Jeremiasza było pewne proroctwo, które Jehowa polecił mu rozgłosić, oraz jego spełnienie. Zgodnie z tym orędziem osoby posłuszne wskazówkom Bożym zyskały ‛swe dusze jako łup’, lecz niegodziwcy, którym dobrze się wiodło, zlekceważyli ostrzeżenie i zginęli (Jer. 21:9).

12, 13. (a) Co skłoniło Jeremiasza do oznajmienia: „Jehowa jest mym działem” i jakie nastawienie przejawiał ów prorok? (b) Dlaczego wszystkie plemiona Izraela musiały zachowywać postawę wyczekiwania?

¹² Gdy Jeremiasz później oglądał swój zrujnowany kraj, czuł się tak, jakby chodził w ciemnościach. Miał wrażenie, że wskutek działań Jehowy ‛siedzi jak ludzie martwi od dawna’ (Lam. 1:1, 16; 3:6). Prorok ten nawoływał wcześniej krnąbrnych rodaków, aby wrócili do niebiańskiego Ojca, ale ich niegodziwość była tak wielka, że Jehowa w końcu pozwolił na spustoszenie Jerozolimy i Judy. Sytuacja ta sprawiała Jeremiaszowi ból, choć on sam niczym nie zawinił. Mimo udręki pamiętał o Bożych zmiłowaniach. „Nie nadszedł nasz kres” — przyznał. W rzeczy samej zmiłowania Jehowy „są nowe każdego rana”! Właśnie wtedy Jeremiasz oznajmił: „Jehowa jest mym działem”. Nadal pełnił zaszczytną służbę jako prorok (odczytaj Lamentacje 3:22-24).

¹³ Izraelici przez 70 lat mieli przebywać na obczyźnie. Ich kraj miał pozostawać spustoszony (Jer. 25:11). Ale słowa Jeremiasza — „Jehowa jest mym działem” — wyrażały jego ufność w Boże miłosierdzie i pomagały mu zachowywać „postawę wyczekiwania”. Ze względu na utratę swego dziedzictwa wszystkie plemiona izraelskie koniecznie musiały naśladować nastawienie proroka. Jehowa był ich jedyną nadzieją. Po 70 latach sprawił, że naród wybrany powrócił do rodzinnego kraju i znów mógł Mu tam służyć (2 Kron. 36:20-23).

Inne osoby uważające Jehowę za swój dział

14, 15. Kto spoza Lewitów uważał Boga za swój dział i dlaczego?

¹⁴ Zarówno Asaf, jak i Jeremiasz pochodzili z plemienia Lewiego. Ale czy tylko Lewici mogli pełnić służbę dla Jehowy? Z całą pewnością nie! Młody Dawid, zanim został królem Izraela, nazwał Boga swoim „działem w krainie żyjących” (odczytaj Psalm 142:1, 5 oraz nagłówek). Gdy komponował psalm zawierający te słowa, nie przebywał w pałacu ani nawet w domu. Ukrywał się przed wrogami w jaskini. Dawid co najmniej dwukrotnie znalazł schronienie w jaskiniach — raz w pobliżu Adullamu, a raz na pustkowiu En-Gedi. Psalm 142 mógł skomponować właśnie w jednej z tych jaskiń.

¹⁵ Jeśli tak było, to Dawid uciekał wówczas przed królem Saulem, który nastawał na jego życie. Ukrył się w trudno dostępnej jaskini (1 Sam. 22:1, 4). Przebywając w tym niegościnnym regionie, mógł myśleć, że nie ma żadnych sprzymierzeńców (Ps. 142:4). Wtedy zaczął wołać do Boga.

16, 17. (a) Co przysparzało Dawidowi udręk? (b) Do kogo Dawid mógł zwrócić się o pomoc?

¹⁶ Zanim Dawid napisał Psalm 142, mógł usłyszeć, jaki los spotkał arcykapłana Achimelecha. Achimelech, nie znając wszystkich faktów, pomógł Dawidowi, gdy ten uchodził przed Saulem. Zawistny król Saul kazał zgładzić arcykapłana i jego domowników (1 Sam. 22:11, 18, 19). Dawid czuł się odpowiedzialny za ich śmierć — czuł się tak, jakby własnoręcznie zamordował kapłana, który udzielił mu wsparcia. Czy będąc w takiej sytuacji, miałbyś podobne myśli? Dodatkowych udręk przysparzało Dawidowi to, że wciąż ścigany przez Saula, nie miał chwili wytchnienia.

¹⁷ Wkrótce potem zmarł prorok Samuel, który namaścił Dawida na przyszłego króla (1 Sam. 25:1). To wydarzenie mogło w Dawidzie jeszcze spotęgować poczucie bezsilności. Mimo to wiedział, do kogo zwrócić się o pomoc — do Jehowy. Nie pełnił takiej służby jak Lewici, miał jednak inne zadanie. Został wyznaczony na władcę ludu Bożego (1 Sam. 16:1, 13). Wylał więc serce przed Jehową i wciąż zabiegał o Jego wskazówki. Ty również możesz i powinieneś uczynić Jehowę swoim działem oraz schronieniem, wysilając się w świętej służbie.

18. Jak osoby wspomniane w tym artykule pokazywały, że Jehowa jest ich działem?

¹⁸ Dla osób, o których wspomnieliśmy, Bóg był działem w tym sensie, że otrzymały one określone zadania w służbie dla Niego. Wywiązując się z nich, polegały na Jego wsparciu. Jehowa mógł być działem Lewitów, ale też innych członków Izraela, na przykład Dawida. A jak może się On stać również twoim działem? Zagadnienie to omówimy w następnym artykule.

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

• W jakim sensie Jehowa był działem Lewitów?

• Jak Asaf, Jeremiasz i Dawid dowodzili, że Jehowa jest ich działem?

• Co jest niezbędne, aby Jehowa okazał się twoim działem?

[Napis na stronie 8]

Lewici nie posiadali własności ziemskiej. Ich działem był Jehowa, gdyż otrzymali bezcenny przywilej pełnienia dla Niego służby

[Ilustracja na stronie 7]

W jakim sensie Jehowa był działem kapłanów i pozostałych Lewitów?

[Ilustracja na stronie 9]

Co pomogło Asafowi nadal uważać Jehowę za swój dział?