Pisarz: Paweł

Miejsce spisania: Rzym

Spisywanie ukończono: ok. 61 n.e.

 1. Zgodnie z jakim poleceniem Paweł napisał List do Hebrajczyków?

PAWEŁ jest najbardziej znany jako apostoł skierowany „do narodów”. Ale czy głosił tylko nie-Żydom? Nic podobnego! Zanim został ochrzczony i otrzymał zadanie do wykonania, Pan Jezus powiedział o nim Ananiaszowi: „Człowiek ten jest mi naczyniem wybranym, aby nieść moje imię do narodów, a także do królów oraz do synów Izraela” (Dzieje 9:15; Gal. 2:8, 9). Napisanie Listu do Hebrajczyków było zgodne z danym Pawłowi poleceniem, by niósł imię Jezusa do synów Izraela.

 2. Jak można odeprzeć zarzuty, że to nie Paweł napisał List do Hebrajczyków?

² Jednakże część krytyków powątpiewa, czy List do Hebrajczyków napisał Paweł. Powołują się na przykład na to, że w tekście nie występuje jego imię. Nie jest to jednak żaden argument, ponieważ wiele innych ksiąg kanonicznych nie zawiera imienia pisarza, a jego tożsamość ustala się na podstawie ich treści. Ponadto zdaniem niektórych Paweł celowo nie przedstawił się z imienia w liście do hebrajskich chrześcijan w Judei, gdyż było ono znienawidzone przez tamtejszych Żydów (Dzieje 21:28). Również inny styl niż w pozostałych listach Pawła wcale nie dowodzi, że to nie on był pisarzem. Bez względu na to, czy zwracał się do pogan, do Żydów, czy do chrześcijan, zawsze wykazywał zdolność ‛stawania się wszystkim dla ludzi wszelkiego pokroju’. W tym wypadku przekonywał Żydów jako Żyd i używał argumentów, które mogli oni w pełni zrozumieć i ocenić (1 Kor. 9:22).

 3. Jakie dowody zawarte w tym liście wskazują, że napisał go Paweł i że skierował go głównie do Żydów?

³ Sama treść tej księgi również wskazuje, że jest ona dziełem Pawła. Pisarz przebywał w Italii i był blisko związany z Tymoteuszem. Fakty te pasują do Pawła (Hebr. 13:23, 24). Ponadto typowe dla niego są nauki, chociaż argumentację przeprowadzono z żydowskiego punktu widzenia, aby trafić do przekonania czysto żydowskiemu zborowi, do którego list był skierowany. W związku z tym w pewnym komentarzu powiedziano na temat Listu do Hebrajczyków: „Cała konstrukcja listu dowodzi, że został on napisany do rodowitych Żydów. Gdyby był skierowany do pogan, nawet jeden na dziesięć tysięcy nie zrozumiałby tych wywodów ze względu na nieznajomość systemu żydowskiego, tymczasem pisarz wszędzie zakłada, że czytelnik posiada tę wiedzę” (A. Clarke, Commentary, t. 6, s. 681). Pomaga to też wyjaśnić różnicę stylu między tym listem a innymi listami Pawła.

 4. Co jeszcze dowodzi, że List do Hebrajczyków napisał Paweł?

⁴ Odkrycie około roku 1930 papirusu Chestera Beatty’ego nr 2 (P⁴⁶) dostarczyło kolejnych dowodów, że pisarzem omawianej księgi był Paweł. Na temat tego papirusowego kodeksu, powstałego zaledwie półtora stulecia po śmierci Pawła, sławny brytyjski krytyk tekstu sir Frederic Kenyon oznajmił: „Na uwagę zasługuje okoliczność, że List do Hebrajczyków umieszczono zaraz po Liście do Rzymian (czego raczej nie robiono), a to dowodzi, iż w tym wczesnym okresie, gdy sporządzano ów manuskrypt, nie żywiono żadnych wątpliwości co do autorstwa Pawła”.a Cyclopedia McClintocka i Stronga mówi na ten temat wyraźnie: „Nie ma istotnych dowodów — ani zewnętrznych, ani wewnętrznych — które by uzasadniały przypisanie autorstwa tego listu komukolwiek poza Pawłem”.b

 5. Jak treść Listu do Hebrajczyków świadczy o jego natchnieniu?

⁵ O tym, iż List do Hebrajczyków jest ‛natchniony przez Boga’, świadczy nie tylko okoliczność, że był uznawany przez pierwszych chrześcijan, ale też jego treść. Wielokrotnie powołując się na dawne teksty, bezustannie kieruje on uwagę czytelnika na proroctwa z Pism Hebrajskich i wyjaśnia, jak wszystkie one spełniły się na Chrystusie Jezusie. W samym rozdziale 1 przytoczono aż siedem fragmentów Pism Hebrajskich, by udowodnić, że Syn jest teraz wyższy od aniołów. Księga ta stale wywyższa Słowo i imię Jehowy i wykazuje, iż Jezus jest Naczelnym Pełnomocnikiem w sprawie życia, a Królestwo Boże poddane jego władzy — jedyną nadzieją ludzkości.

 6. Na podstawie czego można ustalić miejsce i czas napisania Listu do Hebrajczyków?

⁶ Jeżeli chodzi o czas powstania tego listu, to jak już wspomniano, Paweł napisał go, gdy przebywał w Italii. W zakończeniu oznajmił: „Wiedzcie, że został uwolniony nasz brat Tymoteusz, z którym — jeśli przyjdzie rychło — was zobaczę” (13:23). Wynika z tego, iż spodziewał się szybkiego oswobodzenia i miał nadzieję spotkać się z Tymoteuszem, który również był więziony, lecz już odzyskał wolność. A zatem list ten powstał przypuszczalnie w roku 61, to jest w ostatnim roku pierwszego uwięzienia Pawła w Rzymie.

 7. Z jakim sprzeciwem mieli do czynienia chrześcijanie pochodzenia żydowskiego w Jerozolimie i czego potrzebowali?

⁷ Okres zakończenia żydowskiego systemu rzeczy przyniósł ciężkie próby hebrajskim chrześcijanom mieszkającym w Judei, a zwłaszcza w Jerozolimie. W miarę rozwoju i rozprzestrzeniania się dobrej nowiny Żydzi stawali się wyjątkowo zaciekłymi i fanatycznymi przeciwnikami chrześcijan. Zaledwie kilka lat wcześniej samo pojawienie się Pawła w Jerozolimie wywołało rozruchy, podczas których żydowscy religianci krzyczeli na całe gardło: „Precz z takim z ziemi, bo nie godzi się, by żył!” Przeszło 40 Żydów zobowiązało się pod klątwą, że nie będą jeść ani pić, dopóki nie zabiją Pawła, toteż potrzebna była silna eskorta dobrze uzbrojonego wojska, by go przewieźć nocą do Cezarei (Dzieje 22:22; 23:12-15, 23, 24). W tej atmosferze religijnego fanatyzmu i nienawiści chrześcijanie musieli żyć, głosić i trwać w wierze. Potrzebowali głębokiej wiedzy i zrozumienia tego, jak Chrystus spełnił Prawo, aby nie wracać do judaizmu i przestrzegania Prawa Mojżeszowego wraz z jego ofiarami ze zwierząt, będącymi już tylko czczym rytuałem.

 8. Dlaczego Paweł był znakomicie przygotowany do napisania Listu do Hebrajczyków i jakie uszeregowane argumenty przedstawił?

⁸ Nikt lepiej od apostoła Pawła nie zdawał sobie sprawy, z jakim naciskiem i prześladowaniami mieli do czynienia chrześcijanie pochodzenia żydowskiego. Nikt też nie był lepiej niż on, dawny faryzeusz, przygotowany do przytoczenia rzeczowych argumentów przeciwko tradycji żydowskiej. Korzystając z gruntownej znajomości Prawa Mojżeszowego, zdobytej u stóp Gamaliela, przedstawił niezbite dowody, że Chrystus wypełnił Prawo, jego rozporządzenia i ofiary. Wykazał, jak to wszystko zostało teraz zastąpione czymś znacznie chwalebniejszym i przynoszącym nieporównywalnie większe dobrodziejstwa, związane z nowym i lepszym przymierzem. Z właściwą sobie bystrością umysłu uszeregował dowody, by je podać w sposób jasny i przekonujący. Koniec przymierza Prawa i wejście w życie nowego przymierza, wyższość kapłaństwa Chrystusowego nad Aaronowym, prawdziwa wartość ofiary Chrystusa w porównaniu z ofiarami z byków i kozłów, stawienie się Chrystusa przed samym Jehową w niebie, a nie w zwykłym namiocie na ziemi — wszystkie te zupełnie nowe nauki, wyjątkowo odrażające dla nie wierzących Żydów, zostały tu przedstawione chrześcijanom pochodzenia żydowskiego i poparte tyloma dowodami z Pism Hebrajskich, że powinny były przemówić do każdego rozsądnego Żyda.

 9. Jaką skuteczną bronią stał się List do Hebrajczyków i dlaczego świadczył o miłości Pawła?

⁹ List ten stał się dla hebrajskich chrześcijan nową i skuteczną bronią, pozwalającą zamknąć usta żydowskim prześladowcom, a ponadto dostarczył mocnych argumentów, które mogły przekonać i nawrócić szczerych Żydów poszukujących prawdy Bożej. Świadczy o głębokiej miłości Pawła do tych chrześcijan i o jego gorącym pragnieniu niesienia im praktycznej pomocy w trudnych czasach.

TREŚĆ LISTU DO HEBRAJCZYKÓW

10. Czego dowiadujemy się z początkowych słów Listu do Hebrajczyków o stanowisku Chrystusa?

¹⁰ Wysokie stanowisko Chrystusa (1:1 do 3:6). Słowa wstępne kierują uwagę na Chrystusa: „Bóg, który dawno temu przy wielu okazjach i wieloma sposobami przemawiał do naszych praojców za pośrednictwem proroków, przy końcu tych dni przemówił do nas za pośrednictwem Syna”. Syn ten został ustanowiony Dziedzicem wszystkiego i jest odbiciem chwały swego Ojca. Dokonawszy oczyszczenia za nasze grzechy, „zasiadł po prawicy Majestatu w miejscach wyniosłych” (1:1-3). Paweł przytacza różne wersety na dowód, że Jezus stoi wyżej od aniołów.

11. (a) Dlaczego Paweł radzi zwracać niezwykłą uwagę na to, cośmy usłyszeli? (b) Czego potrafi dokonać Jezus dzięki swym przeżyciom i wysokiej pozycji?

¹¹ Paweł pisze, iż „jest konieczne, byśmy zwracali niezwykłą uwagę”. Dlaczego? Skoro nieposłuszni „słowu wypowiedzianemu poprzez aniołów” otrzymali surową zapłatę — tłumaczy — „to jakże my ujdziemy, jeśli zaniedbamy tak wielkie wybawienie, o którym przecież zaczęto mówić poprzez naszego Pana”? Bóg uczynił „syna człowieczego” niewiele niższym od aniołów, lecz teraz widzimy tego Jezusa „ukoronowanego chwałą i szacunkiem za wycierpienie śmierci, aby z racji niezasłużonej życzliwości Bożej zakosztował śmierci za każdego człowieka” (2:1-3, 6, 9). W celu doprowadzenia wielu synów do chwały Bóg najpierw uczynił tego Naczelnego Pełnomocnika w sprawie ich wybawienia „doskonałym przez cierpienia”. To właśnie on unicestwia Diabła i oswobadza „wszystkich, którzy wskutek strachu przed śmiercią przez całe życie podlegali niewoli”. Jezus staje się więc „miłosiernym i wiernym arcykapłanem”. A ponieważ sam cierpiał w próbie, „potrafi przyjść z pomocą tym, którzy są wystawiani na próbę” (2:10, 15, 17, 18). W rezultacie jest poczytywany za godnego większej chwały niż Mojżesz.

12. Jakiego postępowania muszą się wystrzegać chrześcijanie, jeśli chcą wejść do odpoczynku Bożego?

¹² Wejście do odpoczynku Bożego dzięki wierze i posłuszeństwu (3:7 do 4:13). Chrześcijanie ze wszystkich narodów powinni wziąć sobie do serca przestrogę płynącą z przykładu niewierności Izraelitów, aby nie rozwinęło się w nich „serce niegodziwe, któremu brakuje wiary — wskutek oddalenia się od Boga żywego” (Hebr. 3:12; Ps. 95:7-11). Z powodu nieposłuszeństwa i braku wiary Izraelici wyprowadzeni z Egiptu nie weszli do odpoczynku — czyli sabatu — Bożego, podczas którego Bóg nie dokonuje dzieł stwórczych związanych z ziemią. Paweł jednak wyjaśnia: „Pozostaje odpoczynek sabatowy dla ludu Bożego. Bo człowiek, który wszedł do odpoczynku Bożego, sam też odpoczął od swoich dzieł, tak jak Bóg od swoich”. Należy wystrzegać się drogi nieposłuszeństwa, jaką obrali Izraelici. „Bo słowo Boże jest żywe i oddziałuje z mocą, i jest ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, (...) i jest zdolne rozeznać myśli i zamiary serca” (Hebr. 4:9, 10, 12).

13. (a) Jak Chrystus został „kapłanem na wieki”, odpowiedzialnym za wiecznotrwałe wybawienie? (b) Dlaczego Paweł zachęca Hebrajczyków, żeby parli do dojrzałości?

¹³ Dojrzały pogląd na wyższość kapłaństwa Chrystusowego (4:14 do 7:28). Paweł usilnie zachęca Hebrajczyków do obstawania przy wyznawaniu Jezusa — wielkiego Arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa — aby mogli dostąpić miłosierdzia. Chrystus nie otoczył sam siebie chwałą, lecz uczynił to Ojciec, który oznajmił: „Tyś kapłanem na wieki na sposób Melchizedeka” (Hebr. 5:6; Ps. 110:4). Aby móc objąć stanowisko arcykapłana, Chrystus najpierw został wydoskonalony i nauczył się posłuszeństwa przez cierpienie, dzięki czemu stał się odpowiedzialny za wiecznotrwałe wybawienie wszystkich, którzy są mu posłuszni. Paweł ma „wiele do powiedzenia, lecz trudno to wyjaśnić”, tymczasem Hebrajczycy wciąż są niemowlętami potrzebującymi mleka, chociaż powinni być nauczycielami. „Pokarm stały należy się ludziom dojrzałym, tym, którzy dzięki używaniu mają władze poznawcze wyćwiczone, aby odróżniać to, co właściwe, od tego, co niewłaściwe”. Apostoł nalega, żeby ‛parli do dojrzałości’ (Hebr. 5:11, 14; 6:1).

14. Jak wierzący mogą odziedziczyć obietnicę i jak została umocniona ich nadzieja?

¹⁴ Jest niemożliwe, żeby tych, którzy poznali słowo Boże i odpadli, ożywić jeszcze do skruchy, „gdyż oni sami dla siebie na nowo zawieszają Syna Bożego na palu i wystawiają Go na publiczną hańbę”. Tylko dzięki wierze i cierpliwości wierzący mogą odziedziczyć obietnicę daną Abrahamowi — obietnicę potwierdzoną przez dwie niezmienne rzeczy: słowo Boga i Jego przysięgę. Ich nadzieja, będąca „kotwicą dla duszy, pewną i niewzruszoną”, została umocniona, gdy Jezus wszedł „poza zasłonę” jako Poprzednik i Arcykapłan na sposób Melchizedeka (6:6, 19).

15. Co dowodzi, że kapłaństwo Lewiego nie dorównuje kapłaństwu Jezusa, sprawowanemu na sposób Melchizedeka?

¹⁵ Ów Melchizedek był „królem Salem” oraz „kapłanem Boga Najwyższego”. Dziesięcinę zapłacił mu nawet Abraham, będący głową rodu, a za jego pośrednictwem Lewi, który był wówczas w jego lędźwiach. Błogosławieństwo Melchizedeka udzielone Abrahamowi rozciągnęło się na nie narodzonego jeszcze Lewiego, co dowodzi, że kapłaństwo lewickie ustępowało rangą kapłaństwu Melchizedeka. Poza tym gdyby doskonałość była osiągalna przez lewickie kapłaństwo Aarona, czy zachodziłaby potrzeba, żeby pojawił się inny kapłan „na sposób Melchizedeka”? Co więcej, skoro zmienia się kapłaństwo, „to z konieczności następuje też zmiana prawa” (7:1, 11, 12).

16. Dlaczego kapłaństwo Jezusa przewyższa kapłaństwo ustanowione przez Prawo?

¹⁶ W gruncie rzeczy Prawo niczego nie doprowadziło do doskonałości, lecz okazało się słabe i nieskuteczne. Ponieważ kapłani stale umierali, było ich wielu, ale Jezus „dzięki temu, że pozostaje żywy na wieki, ma swoje kapłaństwo bez następców. Dlatego też może całkowicie wybawić tych, którzy przez niego przystępują do Boga, ponieważ zawsze żyje, aby się za nimi ujmować”. Ten Arcykapłan, Jezus, jest „lojalny, niewinny, nieskalany, oddzielony od grzeszników”, a arcykapłani ustanowieni przez Prawo są słabi i zanim wstawią się za innymi, muszą składać ofiary za własne grzechy. A zatem słowo przysięgi złożonej przez Boga „ustanawia Syna, wydoskonalonego na wieki” (7:24-26, 28).

17. Pod jakim względem nowe przymierze jest ważniejsze?

¹⁷ Wyższość nowego przymierza (8:1 do 10:31). Paweł przedstawia Jezusa jako „pośrednika odpowiednio lepszego przymierza, które zostało prawnie ugruntowane na lepszych obietnicach” (8:6). Przytacza w całości Księgę Jeremiasza 31:31-34, by wykazać, że objęci nowym przymierzem mają prawa Boże wypisane w umysłach i sercach i że wszyscy poznają Jehowę, a On ‛ich grzechów na pewno już nie przywoła na pamięć’. To „nowe przymierze” usunęło poprzednie (przymierze Prawa), które stało się przedawnione i jest „bliskie zaniku” (Hebr. 8:12, 13).

18. Jak Paweł porównuje ofiary związane z jednym i drugim przymierzem?

¹⁸ Paweł opisuje doroczne ofiary w namiocie dawnego przymierza jako „prawne wymagania (...) nałożone do czasu wyznaczonego na wyprostowanie rzeczy”. Ale Arcykapłan Chrystus przyszedł z własną drogocenną krwią, a nie z krwią kozłów i byczków. Mojżesz uprawomocnił poprzednie przymierze i oczyścił symboliczny namiot za pomocą krwi zwierzęcej, ale realne rzeczy niebiańskie mające związek z nowym przymierzem wymagały lepszych ofiar. „Bo Chrystus wszedł nie do miejsca świętego uczynionego rękami, będącego odbiciem rzeczywistości, ale do samego nieba, żeby się teraz na naszą rzecz ukazywać przed osobą Boga”. Chrystus nie musi składać ofiary co roku, jak to czynił arcykapłan w Izraelu, gdyż „teraz (...) ujawnił się raz na zawsze przy zakończeniu systemów rzeczy, aby usunąć grzech przez ofiarę z samego siebie” (9:10, 24, 26).

19. (a) Czego nie mogło dokonać Prawo i z jakiego powodu? (b) Jaka jest wola Boża w związku z uświęceniem?

¹⁹ Podsumowując, Paweł mówi, że „skoro (...) Prawo zawiera cień mających nadejść dóbr”, powtarzanie ofiar nie mogło usunąć „świadomości grzechu”. Ale Jezus przyszedł na ten świat, aby wykonywać wolę Bożą. „Za sprawą wspomnianej ‚woli’”, wyjaśnia Paweł, „zostaliśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze”. Oby więc Hebrajczycy mocno, bez wahania, trzymali się publicznego oznajmiania swej nadziei i ‛zważali jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków’, nie opuszczając wspólnych zebrań. Gdyby po otrzymaniu dokładnego poznania prawdy rozmyślnie grzeszyli, „już nie pozostaje żadna ofiara za grzechy” (10:1, 2, 10, 24, 26).

20. (a) Czym jest wiara? (b) Jak Paweł w krótkich słowach podaje niezwykłe przykłady wiary?

²⁰ Definicja i przykłady wiary (10:32 do 12:3). Paweł mówi teraz Hebrajczykom: „Wciąż jednak pamiętajcie o dawniejszych dniach, w których po otrzymaniu oświecenia przetrwaliście wielkie zmagania wśród cierpień”. Niech nie odrzucają swej swobody mowy, która ma przynieść wielką nagrodę, lecz niech trwają, by dostąpić spełnienia obietnicy, i „wierzą ku zachowaniu duszy przy życiu”. Tak, potrzebna jest wiara. Paweł najpierw podaje jej definicję: „Wiara to nacechowane pewnością oczekiwanie rzeczy spodziewanych, oczywisty przejaw rzeczy realnych, choć nie widzianych”. Następnie w jednym pasjonującym rozdziale pokrótce przedstawia dzieje wielu ludzi z dawnych czasów, którzy dzięki wierze żyli, pracowali, walczyli, trwali i stali się dziedzicami prawości. „Dzięki wierze” Abraham, mieszkając w namiotach z Izaakiem i Jakubem, oczekiwał „miasta mającego rzeczywiste fundamenty”, którego Budowniczym jest Bóg. „Dzięki wierze” Mojżesz pozostał niezłomny, „jak gdyby widział Niewidzialnego”. „Cóż jeszcze mam powiedzieć?” — pyta Paweł. „Przecież czasu by mi zabrakło, gdybym zaczął opowiadać o Gedeonie, Baraku, Samsonie, Jeftem, Dawidzie oraz o Samuelu i innych prorokach, którzy dzięki wierze pokonali w boju królestwa, prowadzili do prawości, dostąpili obietnic”. Drudzy też byli doświadczani przez drwiny, biczowania, więzy i tortury, lecz nie przyjmowali uwolnienia, „aby dostąpić lepszego zmartwychwstania”. Doprawdy, „świat nie był ich godzien”. Wszyscy oni dzięki wierze otrzymali świadectwo, lecz muszą jeszcze dostąpić spełnienia obietnicy. Paweł ciągnie dalej: „Skoro więc otacza nas tak wielki obłok świadków, my też odłóżmy wszelki ciężar i grzech, który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu, uważnie wpatrując się w Naczelnego Pełnomocnika i Udoskonaliciela naszej wiary, Jezusa” (10:32, 39; 11:1, 8, 10, 27, 32, 33, 35, 38; 12:1, 2).

21. (a) Jak chrześcijanie mogą wytrwać w walce o wiarę? (b) Jaki ważniejszy powód do usłuchania Boskiego ostrzeżenia podaje Paweł?

²¹ Wytrwałość w walce o wiarę (12:4-29). Paweł usilnie zachęca chrześcijan pochodzenia hebrajskiego do wytrwania w boju o wiarę, ponieważ Jehowa karci ich jak synów. Nastał czas, by wzmocnili osłabłe ręce i kolana i prostymi uczynili ścieżki dla swych stóp. Muszą pilnie czuwać, żeby nie pojawił się żaden trujący korzeń ani żadne skalanie i żeby w rezultacie nie zostali odrzuceni, jak to było z Ezawem, który nie doceniał rzeczy świętych. Ze względu na straszliwy widok ognia, obłok i głos Mojżesz wyznał, gdy stał na literalnej górze: „Jestem przestraszony i drżący”. A oni przystąpili do czegoś budzącego znacznie większy lęk, szacunek i podziw — do góry Syjon i Jerozolimy niebiańskiej, do miriadów aniołów, do zboru pierworodnych, do Boga, Sędziego wszystkich, i do Jezusa, Pośrednika nowego i lepszego przymierza. Tym bardziej mają więc powód, by wziąć sobie do serca Boskie ostrzeżenie! W czasach Mojżesza głos Boga wstrząsnął ziemią, ale teraz obiecuje On poruszyć ziemię i niebo. Paweł przekonuje: „Skoro więc mamy otrzymać królestwo, którym nie można wstrząsnąć, (...) możemy w sposób godny przyjęcia pełnić dla Boga świętą służbę ze zbożną bojaźnią i lękiem. Albowiem nasz Bóg jest także ogniem trawiącym” (12:21, 28, 29).

22. Jakich budujących rad udziela Paweł, kończąc List do Hebrajczyków?

²² Różne napomnienia dotyczące oddawania czci Bogu (13:1-25). Paweł na koniec podaje budujące rady: Niech trwa miłość braterska, nie zapominajcie o gościnności, małżeństwo niech będzie w poszanowaniu u wszystkich, wystrzegajcie się umiłowania pieniędzy, bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i nie dajcie się porwać obcym naukom. I wreszcie: „Przez niego [Jezusa] zawsze składajmy Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających jego imię” (13:15).

DLACZEGO POŻYTECZNY

23. Co Paweł tłumaczy w związku z Prawem i jak to uzasadnia?

²³ List do Hebrajczyków, prawna argumentacja w obronie Chrystusa, to prawdziwe arcydzieło, doskonale zbudowane i udokumentowane licznymi dowodami z Pism Hebrajskich. Wykazuje, że najróżniejsze elementy Prawa Mojżeszowego — przymierze, krew, pośrednik, namiot wielbienia, kapłaństwo, ofiary — były tylko danym przez Boga wzorem, kierującym uwagę na mające nadejść znacznie większe rzeczy, których kulminacją było złożenie ofiary przez Chrystusa Jezusa, stanowiące wypełnienie Prawa. Paweł oświadcza, iż Prawo, które „się przedawnia i starzeje, jest bliskie zaniku”. Ale ‛Jezus Chrystus jest ten sam wczoraj i dzisiaj, i na wieki’ (8:13; 13:8; 10:1). Jakże ten list musiał uradować tamtych Hebrajczyków!

24. Co niezwykle dla nas pożytecznego objaśnia List do Hebrajczyków?

²⁴ Ale jaką wartość ma on dla nas, żyjących obecnie w innych warunkach? Skoro nie podlegamy Prawu, czy znajdziemy coś pożytecznego w wywodach Pawła? Z całą pewnością tak. Przedstawiono tu zarys wielkiego nowego przymierza, opartego na przyrzeczeniu danym Abrahamowi, że za pośrednictwem jego Potomstwa będą sobie błogosławić wszystkie rodziny ziemi. Spełnienie pradawnej obietnicy co do błogosławieństw zapewnionych przez Jezusa Chrystusa, Potomstwo Abrahama, jest naszą jedyną nadzieją — nadzieją na życie. Chociaż Prawo nas nie obowiązuje, to jako potomkowie Adama, urodziliśmy się w grzechu i potrzebujemy miłosiernego arcykapłana, który by złożył ważną ofiarę za grzechy i mógł wstawiać się za nami przed samym Jehową. Właśnie w tej księdze ukazano kogoś takiego — Arcykapłana, który może nam utorować drogę do życia w nowym świecie Jehowy, potrafi się wczuwać w nasze słabości, gdyż został „wypróbowany pod każdym względem tak jak my”, i zaprasza nas do ‛przystąpienia ze swobodą mowy do tronu życzliwości niezasłużonej, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli niezasłużoną życzliwość ku pomocy w stosownym czasie’ (4:15, 16).

25. W jaki pouczający sposób Paweł korzysta z Pism Hebrajskich?

²⁵ W liście Pawła do Hebrajczyków znajdujemy też porywające dowody, że dawne proroctwa z Pism Hebrajskich spełniły się w zdumiewający sposób. Obecnie wszystko to poucza nas i pociesza. Na przykład proroctwo dotyczące Królestwa zawarte w Psalmie 110:1 Paweł pięciokrotnie odnosi do Jezusa Chrystusa jako Królewskiego Potomka, który „zasiadł po prawicy tronu Boga” i czekał, „aż jego nieprzyjaciele zostaną położeni jako podnóżek dla jego stóp” (Hebr. 12:2; 10:12, 13; 1:3, 13; 8:1). Poza tym Paweł przytacza Psalm 110:4, by wyjaśnić ważną funkcję Syna Bożego — „kapłana na wieki na sposób Melchizedeka”. Tak jak Melchizedek z czasów starożytnych, który w sprawozdaniu biblijnym nie ma ‛ojca, matki, rodowodu ani początku dni, ani końca życia’, Jezus jest zarówno Królem, jak i „kapłanem na zawsze” i udostępnia wszystkim posłusznym jego władzy wieczyste dobrodziejstwa wynikające z jego ofiary okupu (Hebr. 5:6, 10; 6:20; 7:1-21). Właśnie do tego Króla-Kapłana Paweł odnosi słowa z Psalmu 45:6, 7: „Bóg jest twoim tronem na wieki wieków, a berło twego królestwa jest berłem prostolinijności. Umiłowałeś prawość, a znienawidziłeś bezprawie. Dlatego Bóg, twój Bóg, namaścił cię olejkiem radosnego uniesienia bardziej niż twoich towarzyszy” (Hebr. 1:8, 9). Kiedy Paweł cytuje Pisma Hebrajskie i wyjaśnia, jak spełniły się one na osobie Chrystusa Jezusa, zaczynamy dostrzegać, że poszczególne elementy Bożego zamierzenia układają się w jedną całość.

26. Jak List do Hebrajczyków zachęca nas do kontynuowania „wyścigu” z wiarą i wytrwałością?

²⁶ Jak wyraźnie wynika z Listu do Hebrajczyków, Abraham wyczekiwał Królestwa, „miasta mającego rzeczywiste fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg” — miasta „mającego związek z niebem”. „Dzięki wierze” zabiegał o Królestwo i zdobywał się na wielkie ofiary, by dostąpić jego błogosławieństw przez „lepsze zmartwychwstanie”. Jakże wspaniałym przykładem jest dla nas Abraham oraz inni pełni wiary mężczyźni i kobiety — „tak wielki obłok świadków”, który Paweł opisuje w 11 rozdziale Listu do Hebrajczyków! Gdy czytamy tę relację, nasze serca wzbierają radością, ponieważ cenimy sobie zaszczytną nadzieję, której uchwyciliśmy się wraz z tymi wiernymi i niezłomnymi osobami. Czujemy się zachęceni, by ‛biec wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu’ (11:8, 10, 16, 35; 12:1).

27. Jaką wspaniałą nadzieję dotyczącą Królestwa przedstawiono w Liście do Hebrajczyków?

²⁷ Paweł przytacza fragment proroctwa Aggeusza i zwraca uwagę na Bożą obietnicę: „Ja jeszcze raz poruszę — nie tylko ziemią, lecz także niebem” (Hebr. 12:26; Agg. 2:6). Ale Królestwo Boże podległe Chrystusowi Jezusowi — Potomstwu — nigdy nie upadnie. „Skoro więc mamy otrzymać królestwo, którym nie można wstrząsnąć, trwajmy w życzliwości niezasłużonej, dzięki której możemy w sposób godny przyjęcia pełnić dla Boga świętą służbę ze zbożną bojaźnią i lękiem”. Ten ciekawy list zapewnia nas, że Chrystus po raz drugi ukaże się „nie w związku z grzechem, i to tym, którzy go pilnie wypatrują ku swemu wybawieniu”. Przez niego więc „zawsze składajmy Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających jego imię”. Oby wzniosłe imię Jehowy Boga było uświęcone na wieki za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, którego ustanowił Królem i Kapłanem! (Hebr. 12:28; 9:28; 13:15).

[Przypisy]