Czy Bóg naprawdę ciebie zna?

„Panie (...), wiesz dobrze o wszystkich ścieżkach moich” (PSALM 139:1, 3).

 1. Jak powszechne jest przekonanie, że inni nie rozumieją naszych obaw, trudności i problemów?

CZY jest ktoś, kto rzeczywiście rozumie twoje obawy, trudności i problemy? Na całym świecie miliony młodych i starych ludzi nie ma bliskiej osoby, która by się interesowała ich losem. Nawet wiele żon — a także mężów — sądzi, że partnerzy w gruncie rzeczy nie pojmują nurtujących ich trosk. Czasami protestują sfrustrowani: „Ależ ty tego nie rozumiesz!” Również sporo młodych dochodzi do wniosku, że nikt ich nie rozumie. Jednakże życie niejednej z takich osób szukających zrozumienia z czasem nabrało głębszego sensu. Jak to możliwe?

 2. Co pomaga czcicielom Jehowy prowadzić życie dające głębokie zadowolenie?

² Otóż niezależnie od tego, czy są rozumiane przez innych ludzi, osoby te przekonały się, że ich trudności zna Bóg i że jako Jego słudzy nie muszą borykać się z nimi w pojedynkę (Psalm 46:2). Oprócz tego dzięki Słowu Bożemu oraz pomocy wnikliwych chrześcijańskich starszych potrafią wybiec myślą poza własne kłopoty. Pismo Święte pomaga im zrozumieć, że Bóg ceni sobie ich wierną służbę, a jeśli będą pokładać ufność w Nim oraz w postanowieniach związanych z osobą Jezusa Chrystusa, mogą się spodziewać bezpiecznej przyszłości (Przypowieści 27:11; 2 Koryntian 4:17, 18).

 3, 4. (a) Jak pamiętanie o tym, że „Jehowa jest Bogiem” i że to „on nas uczynił”, pomoże nam znaleźć radość w służbie dla Niego? (b) Dlaczego w pełni ufamy w serdeczną troskę Jehowy?

³ Być może znasz słowa Psalmu 100:2: „Służcie Jehowie z radością. Przybądźcie przed niego z wesołym wołaniem” (NW). Ile ludzi rzeczywiście oddaje cześć Jehowie w taki sposób? Werset 3 przypomina, iż mamy ku temu istotne powody: „Wiedzcie, że Jehowa jest Bogiem. To on nas uczynił, a nie my samych siebie. Myśmy jego ludem i owcami jego pastwiska” (NW). W tekście hebrajskim określono tu Stwórcę słowem ʼElo·himʹ, które wskazuje na ogrom Jego majestatu, dostojeństwa i wspaniałości. Jest On jedynym prawdziwym Bogiem (5 Mojżeszowa 4:39; 7:9; Jana 17:3). Słudzy Jehowy znają Jego Boskość nie tylko ze słyszenia, ale doświadczają jej na sobie i dowodzą tego posłuszeństwem, zaufaniem i oddaniem (1 Kronik 28:9; Rzymian 1:20).

⁴ Ponieważ Jehowa to żywy Bóg, który potrafi nawet zajrzeć do naszych serc, nic nie może się ukryć przed Jego oczami. Dokładnie wie o wszystkim, co się dzieje w naszym życiu. Rozumie przyczyny naszych problemów oraz wywołanych przez nie napięć w sferze psychicznej i emocjonalnej. Jako Stwórca, zna nas lepiej niż my sami. Wie również, jak nam pomóc radzić sobie w trudnej sytuacji i jak nas z niej wybawić. Jeżeli z całego serca Mu ufamy, będzie nas życzliwie wspierał — jak pasterz, który nosi jagnię na swym łonie (Przypowieści 3:5, 6; Izajasza 40:10, 11). Nasze zaufanie do Boga może się ogromnie umocnić dzięki przeanalizowaniu Psalmu 139.

Ten, który widzi wszystkie nasze ścieżki

 5. Co to znaczy, że Jehowa nas ‛bada’, i dlaczego wychodzi nam to na dobre?

⁵ Przepełniony głębokim docenianiem psalmista Dawid napisał: „Panie, zbadałeś mnie i znasz” (Psalm 139:1). Dawid był przekonany, że Jehowa nie poprzestał na powierzchownym poznaniu. Bóg nie patrzył na Dawida jak ludzie, którzy zwracali uwagę jedynie na jego posturę, biegłość w mowie czy umiejętność gry na harfie (1 Samuela 16:7, 18). ‛Zbadał’ głębię jestestwa Dawida, kierując się przy tym serdeczną troską o jego duchowe dobro. Jeżeli jesteś oddanym sługą Jehowy, On na pewno cię zna tak dokładnie, jak znał Dawida. Czy nie wzbudza to w tobie wdzięczności, a także szacunku połączonego z lękiem oraz podziwem?

 6. Jak Psalm 139:2, 3 pokazuje, że Jehowa wie o wszystkim, co robimy, i zna nawet każdą naszą myśl?

⁶ Dawid był świadomy, że Jehowa zna wszystkie jego czyny. „Ty wiesz, kiedy siedzę i kiedy wstaję” — napisał. „Rozumiesz myśl moją z daleka. Ty wyznaczasz [„odmierzasz”, NW] mi drogę i spoczynek, wiesz dobrze o wszystkich ścieżkach moich” (Psalm 139:2, 3). Chociaż Jehowa mieszka wysoko nad ziemią, w niebiosach, wiedział, co Dawid robi albo o czym myśli. W dzień i w nocy ‛odmierzał’, czyli starannie analizował czyny Dawida i dokładnie je poznał.

 7. (a) Wyjaśnij na podstawie przeżyć Dawida, co o nas wie Bóg. (b) Do czego powinna skłonić nas znajomość tego faktu?

⁷ Jehowa wiedział, że gdy Dawid w młodości stawił się do walki z filistyńskim olbrzymem Goliatem, uczynił to z miłości do Boga i w ufnym przekonaniu, iż On potrafi go wybawić (1 Samuela 17:32-37, 45-47). Kiedy w późniejszym okresie Dawid znosił udrękę w sercu z powodu wrogości pewnych ludzi lub gdy czuł się tak przybity, iż w nocy nie mógł powstrzymać łez, pocieszała go świadomość, że Jehowa słyszy jego błagania (Psalm 6:7, 10; 55:3-6, 23). Jehowa doskonale wiedział też o tym, że przepełnione wdzięcznością serce pobudzało Dawida do rozmyślania o Nim podczas bezsennych nocy (Psalm 63:7; porównaj Filipian 4:8, 9). Ujrzał również, do czego doszło, gdy pewnego wieczora Dawid przyglądał się kąpiącej żonie sąsiada i pozwolił, by grzeszne skłonności tylko na krótko wyparły z jego myśli Boga (2 Samuela 11:2-4). Później, kiedy Jehowa wysłał proroka Natana, aby uzmysłowił Dawidowi powagę popełnionego grzechu, Bóg nie tylko słyszał słowa padające z jego ust, ale również dostrzegł, że wypływają one ze skruszonego serca (2 Samuela 12:1-14; Psalm 51:3, 19). Czyż nie powinno nas to skłonić do głębokiego zastanowienia się nad tym, dokąd chodzimy, co robimy i co jest w naszym sercu?

 8. (a) W jaki sposób ‛słowa na naszym języku’ wpływają na to, jak wyglądamy w oczach Boga? (b) Jak można przezwyciężyć skłonność do niewłaściwego posługiwania się językiem? (Mateusza 15:18; Łukasza 6:45).

⁸ Ponieważ Bóg zna wszystkie nasze czyny, nic dziwnego, że wie również, w jaki sposób posługujemy się nawet tak małym narządem jak język. Król Dawid zdawał sobie z tego sprawę, toteż napisał: „Jeszcze bowiem nie ma słowa na języku moim, a Ty, Panie, już znasz je całe” (Psalm 139:4). Dawid dobrze wiedział, że w namiocie Jehowy mile widziani będą ludzie, którzy nie oczerniają innych i nie używają swego języka do rozpowiadania sensacyjnych nowinek szkalujących bliskich znajomych. Jehowa darzy uznaniem tego, kto nawet w sercu mówi prawdę (Psalm 15:1-3; Przypowieści 6:16-19). Nikt z nas nie potrafi panować nad językiem w sposób doskonały, niemniej Dawid nie doszedł do fałszywego wniosku, że nic nie może w tej sprawie zrobić. Poświęcił wiele czasu na układanie i śpiewanie psalmów ku chwale Jehowy. Otwarcie też przyznawał, iż potrzebuje pomocy i modlił się o nią do Boga (Psalm 19:13-15). Czy my również nie powinniśmy się głęboko i z modlitwą zastanowić, jak korzystamy z języka?

 9. (a) Co Psalm 139:5 mówi o tym, jak dokładnie Bóg zna naszą sytuację? (b) O czym nas to przekonuje?

⁹ Kiedy Jehowa obserwuje nas albo naszą sytuację, nic nie zasłania Mu widoku. Ma pełny obraz sprawy i zna każdy jej aspekt. Posługując się przykładem oblężonego miasta, Dawid napisał: „Ogarniasz [„oblegasz”, NW] mnie z tyłu i z przodu”. Bóg nie oblegał Dawida jako wróg, był raczej jego czujnym obrońcą. „Kładziesz na mnie rękę swoją” — dodał psalmista, wskazując na Boże kierownictwo i opiekę, służące trwałemu dobru tych, którzy Go kochają. „Zbyt cudowna jest dla mnie ta wiedza, zbyt wzniosła, bym ją pojął” — przyznał Dawid (Psalm 139:5, 6). Wiedza Boga o Jego sługach jest tak zupełna i dokładna, że przerasta to naszą zdolność pojmowania. Ale wiemy wystarczająco dużo, by nabrać całkowitego przekonania, iż Jehowa rzeczywiście nas rozumie i najlepiej potrafi nam pomóc (Izajasza 48:17, 18).

Bóg może nam pomóc, gdziekolwiek jesteśmy

10. Jaka pokrzepiająca prawda kryje się w sugestywnym opisie z Psalmu 139:7-12?

¹⁰ Rozpatrując serdeczną troskę Jehowy z innego punktu widzenia, psalmista napisał dalej: „Dokąd ujdę przed duchem twoim? I dokąd przed obliczem twoim ucieknę?” Dawid wcale nie pragnął uciec od Jehowy, zdawał sobie natomiast sprawę, że gdziekolwiek by się znalazł, On będzie o tym wiedział i wesprze go duchem świętym. „Jeśli wstąpię do nieba”, dodał, „Ty tam jesteś, a jeśli przygotuję sobie posłanie w krainie umarłych [„Szeolu”, NW], i tam jesteś. Gdybym wziął skrzydła rannej zorzy i chciał spocząć na krańcu morza, nawet tam prowadziłaby mnie ręka twoja, dosięgłaby mnie prawica twoja. A gdybym rzekł: Niech ciemność mnie ukryje i nocą się stanie światło wokoło mnie, to i ciemność nic nie ukryje przed tobą, a noc jest jasna jak dzień, ciemność jest dla ciebie jak światło” (Psalm 139:7-12). Nie ma takiego miejsca ani takiej sytuacji, w której moglibyśmy się znaleźć poza zasięgiem wzroku Jehowy lub w której Jego święty duch nie potrafiłby udzielić nam pomocy.

11, 12. (a) Jak przeżycia Jonasza unaoczniły, że Jehowa nas obserwuje i potrafi nieść pomoc, chociaż prorok ten na pewien czas o tym zapomniał? (b) Czego powinniśmy się nauczyć z jego przeżyć?

¹¹ Przy pewnej okazji zapomniał o tym prorok Jonasz. Jehowa polecił mu głosić mieszkańcom Niniwy. Z jakiegoś powodu Jonasz uznał jednak, że nie zdoła się wywiązać z tego zadania. Może przeraziła go myśl o pełnieniu służby w Niniwie, bo Asyryjczycy mieli opinię okrutników. Próbował więc się ukryć. W porcie Jaffa dostał się na statek zmierzający do Tarszyszu (kojarzonego na ogół z Hiszpanią, która leży ponad 3500 kilometrów na zachód od Niniwy). Niemniej Jehowa widział, jak wsiada na statek i schodzi pod pokład, by się przespać. Wiedział również, gdzie się znalazł Jonasz po wyrzuceniu za burtę, i słyszał, jak ten obiecywał z brzucha wielkiej ryby, że wywiąże się ze swych ślubów. Znalazłszy się z powrotem na lądzie, Jonasz ponownie otrzymał sposobność wypełnienia swego zadania (Jonasza 1:3; 2:1 do 3:4).

¹² O ileż lepiej byłoby dla Jonasza, gdyby od początku ufał, że duch Jehowy pomoże mu wypełnić misję! Później jednak pokornie opisał swe przeżycia, a jego relacja pomogła już wielu ludziom okazywać zaufanie do Jehowy, na co Jonaszowi najwyraźniej bardzo trudno było się zdobyć (Rzymian 15:4).

13. (a) Jakie zadania wiernie wykonał Eliasz, zanim uciekł przed królową Izebel? (b) Jak Jehowa pomógł Eliaszowi nawet wtedy, gdy ten szukał schronienia poza terytorium Izraela?

¹³ Nieco odmienne przeżycia miał Eliasz. Wiernie ogłosił on wyrok Jehowy, że za popełnione grzechy Izrael zostanie ukarany okresem suszy (1 Królewska 16:30-33; 17:1). Na górze Karmel odważnie poparł czyste wielbienie w sporze między Jehową a Baalem. Potem w dolinie potoku Kiszon wytracił 450 proroków Baala. Ale gdy rozwścieczona królowa Izebel poprzysięgła go zgładzić, Eliasz uciekł z kraju (1 Królewska 18:18-40; 19:1-4). Czy Jehowa był gotów pomóc mu w tym trudnym okresie? Oczywiście. Nawet gdyby Eliasz wspiął się na wysoką górę, niejako wstępując do nieba, gdyby ukrył się w jakiejś jaskini głęboko w ziemi niczym w Szeolu, gdyby uciekł na którąś z odległych wysp tak szybko, jak rozpościera się po ziemi zorza poranna, to wszędzie tam pokrzepiałaby go i prowadziła ręka Jehowy (porównaj Rzymian 8:38, 39). I Jehowa rzeczywiście dodał Eliaszowi sił — nie tylko zapewnił mu pożywienie przed wędrówką, ale również w zdumiewający sposób objawił swą czynną moc. Tak pokrzepiony prorok podjął się następnego przydzielonego mu zadania (1 Królewska 19:5-18).

14. (a) Dlaczego błędny jest wniosek, jakoby Bóg był wszechobecny? (b) W jakich okolicznościach Jehowa troskliwie wspierał swych sług w czasach nowożytnych? (c) Jak to możliwe, że gdybyśmy nawet znaleźli się w Szeolu, będzie tam też Bóg?

¹⁴ Prorocze słowa z Psalmu 139:7-12 nie oznaczają, że Bóg jest wszechobecny, że osobiście przebywa w każdym miejscu i o każdej porze. Pismo Święte wyraźnie temu przeczy (5 Mojżeszowa 26:15; Hebrajczyków 9:24). Niemniej słudzy Jehowy nigdy nie znajdują się poza Jego zasięgiem. Sprawdza się to na tych, których zadania teokratyczne wiążą się z wyjazdem w odległe miejsca. Potwierdziło się to też w wypadku lojalnych Świadków Jehowy wtrąconych do hitlerowskich obozów koncentracyjnych podczas drugiej wojny światowej oraz misjonarzy, których na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych więziono w izolatkach w Chinach. Doświadczyli tego także nasi drodzy bracia i siostry z pewnego kraju w Afryce Środkowej, którzy wiele razy musieli uciekać ze swych wiosek, a nawet szukać schronienia za granicą. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, Jehowa może sięgnąć prosto do Szeolu, czyli powszechnego grobu, i dzięki zmartwychwstaniu wydostać stamtąd swych wiernych sług (Joba 14:13-15; Łukasza 20:37, 38).

Ten, który naprawdę nas rozumie

15. (a) Od którego momentu Jehowa mógł obserwować nasz rozwój? (b) Co o zakresie Bożej wiedzy na nasz temat mówi wzmianka psalmisty o nerkach?

¹⁵ Pod wpływem natchnienia psalmista zwrócił uwagę na fakt, że Bóg znał nas, jeszcze zanim się urodziliśmy: „Bo Ty stworzyłeś nerki moje, ukształtowałeś mnie [„tyś mnie osłaniał”, NW] w łonie matki mojej. Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś. Cudowne są dzieła twoje i duszę moją znasz dokładnie” (Psalm 139:13, 14). W chwili poczęcia dzięki połączeniu genów matki i ojca powstaje wzór, który ma olbrzymi wpływ na nasze możliwości fizyczne i umysłowe. Bóg dobrze je zna. W psalmie tym osobno wspomniano o nerkach, które w Piśmie Świętym często wyobrażają najskrytsze cechy naszej osobowościa (Psalm 7:10; Jeremiasza 17:10). Jehowa znał te szczegóły, zanim się urodziliśmy. Przejawiając serdeczną troskę, tak zaprojektował ciało ludzkie, by zapłodniona komórka wytwarzała w łonie matki odpowiednią ‛osłonę’, chroniącą rozwijający się płód.

16. (a) W jaki sposób Psalm 139:15, 16 podkreśla przenikliwość Bożego wzroku? (b) Dlaczego powinno to dodawać nam otuchy?

¹⁶ Następnie psalmista uwypuklił, jaką przenikliwością odznacza się wzrok Boży: „Kości me nie były schowane przed tobą, gdy powstawałem w ukryciu, tkany w najniższych partiach ziemi [poetycka przenośnia odnosząca się najwyraźniej do łona jego matki i nawiązująca do stworzenia Adama z prochu ziemi]. Oczy Twoje widziały mnie już w zarodku, a w księdze twej były spisane wszystkie jego cząstki; chodzi o dni, gdy się kształtowały [narządy] i jeszcze nie było ani jednej z nich [w pełni rozwiniętej części ciała]” (Psalm 139:15, 16, NW). Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nawet jeśli nie rozumieją nas inni ludzie, rozumie nas Jehowa. Jak powinno to na nas oddziaływać?

17. Do czego nas skłania zachwyt, jakim przejmują cudowne dzieła Boże?

¹⁷ Autor Psalmu 139 przyznał, iż opisywane przez niego dzieła Boże są cudowne. Czy też tak uważasz? Rzeczy budzące zachwyt przykuwają uwagę i skłaniają do głębokich przemyśleń. Zapewne tak właśnie reagujesz na materialne dzieło stwórcze Jehowy (porównaj Psalm 8:4, 5, 10). A czy podobnie myślisz również o innych Jego dokonaniach: o ustanowieniu mesjańskiego Królestwa, objęciu całej ziemi głoszeniem dobrej nowiny czy o przeobrażeniach, jakie zachodzą w osobowości wielu ludzi pod wpływem Jego Słowa? (Porównaj 1 Piotra 1:10-12).

18. Jak będzie na nas wpływać lęk, którym napawają nas dzieła Boga?

¹⁸ Czy zastanawianie się nad dziełami Bożymi również w tobie budzi lęk — zdrową bojaźń, która dodaje potężnego bodźca do czynu i wywiera głęboki wpływ na twą osobowość i sposób korzystania z życia? (Porównaj Psalm 66:5, NW). Jeżeli tak, to serce będzie cię pobudzać do wysławiania Jehowy, do wychwalania Go i szukania sposobności, by mówić innym o Jego zamierzeniu oraz o zachwycających dobrodziejstwach, które zleje na miłujących Go ludzi (Psalm 145:1-3).

[Przypis]

Jak odpowiesz?

◻ Dlaczego świadomość, że „Jehowa jest Bogiem”, pomaga nam służyć Mu z radością?

◻ Jak powinna wpływać na nasze życie okoliczność, iż Bóg wie o wszystkim, co robimy?

◻ Dlaczego pokrzepiające jest to, że nigdy nie jesteśmy poza zasięgiem wzroku Bożego?

◻ Dlaczego Bóg może nas zrozumieć lepiej niż ktokolwiek z ludzi?

◻ Dlaczego takie rozważania pobudzają nas do sławienia Jehowy?