Dążmy do pokoju

„Dążmy (...) do tego, co służy pokojowi” (RZYM. 14:19).

 1, 2. Dzięki czemu Świadkowie Jehowy cieszą się w swej społeczności pokojem?

W DZISIEJSZYM świecie trudno o prawdziwy pokój. Nawet ludzi tej samej narodowości i mówiących tym samym językiem często dzielą różnice religijne, polityczne i społeczne. Natomiast wśród chwalców Jehowy panuje jedność, i to mimo faktu, że pochodzą oni „ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków” (Obj. 7:9).

² Atmosfera pokoju dominująca wśród nas nie jest kwestią przypadku. Jest raczej wynikiem tego, że ‛cieszymy się pokojem z Bogiem’ dzięki wierze w Jego Syna, którego przelana krew zakrywa nasze grzechy (Rzym. 5:1; Efez. 1:7). Ponadto prawdziwy Bóg udziela swym lojalnym sługom ducha świętego, a pokój zalicza się do jego owoców (Gal. 5:22). Jedność zachowujemy również dzięki temu, że ‛nie jesteśmy częścią świata’ (Jana 15:19). Nie opowiadamy się po żadnej ze stron w sprawach politycznych, lecz pozostajemy neutralni. Ponieważ ‛przekuliśmy swe miecze na lemiesze’, nie bierzemy udziału ani w wojnach domowych, ani w konfliktach międzynarodowych (Izaj. 2:4).

 3. Czemu sprzyja pokój, jakim możemy się cieszyć, i co zostanie omówione w tym artykule?

³ Pokój, jakim możemy się cieszyć, oznacza coś więcej niż niewyrządzanie krzywdy współwyznawcom. Nawet jeśli członkowie naszego zboru pochodzą z różnych grup etnicznych czy kulturowych, ‛wzajemnie się miłujemy’ (Jana 15:17). Dzięki takim relacjom ‛wyświadczamy dobro wszystkim, a zwłaszcza tym, którzy są z nami spokrewnieni w wierze’ (Gal. 6:10). Ów raj duchowy jest czymś, co powinniśmy cenić i czego powinniśmy strzec. Dlatego zastanówmy się, jak dążyć do pokoju w zborze.

Kiedy się potykamy

 4. Jak dążyć do pokoju, gdy kogoś urazimy?

⁴ Uczeń Jakub napisał: „Wszyscy (...) wielokrotnie się potykamy. Jeżeli ktoś nie potyka się w słowie, to jest człowiekiem doskonałym” (Jak. 3:2). A zatem różnice i nieporozumienia między współwyznawcami są nieuniknione (Filip. 4:2, 3). Problemy takie można jednak rozwiązać bez zakłócania pokoju w zborze. W Biblii znajdujemy na przykład radę, którą powinniśmy zastosować, gdy zdarzy nam się kogoś urazić (odczytaj Mateusza 5:23, 24).

 5. Jak zabiegać o pokój, gdy to nas spotyka przykrość?

⁵ A co zrobić w sytuacji, kiedy to nam ktoś wyrządzi przykrość? Czy powinniśmy oczekiwać, że winowajca wykaże inicjatywę i nas przeprosi? Według Listu 1 do Koryntian 13:5 miłość „nie prowadzi rachunku krzywdy”. Słowa te oznaczają, że w imię pokoju wybaczymy krzywdę i o niej zapomnimy (odczytaj Kolosan 3:13). Jest to najlepszy sposób radzenia sobie z pomniejszymi nieporozumieniami, gdyż sprzyja pokojowym stosunkom z braćmi i siostrami oraz zapewnia nam spokój umysłu. Jak mówi mądre przysłowie, ‛jest rzeczą piękną, gdy się przechodzi do porządku nad występkiem’ (Prz. 19:11).

 6. Jak postąpić, jeśli nie potrafimy zapomnieć o wyrządzonej nam krzywdzie?

⁶ Jak jednak postąpić, jeśli nie potrafimy po prostu zapomnieć o wyrządzonej nam krzywdzie? Mówienie o sprawie każdemu, kto tylko zechce o niej słuchać, z pewnością nie byłoby mądre. Takie plotkowanie jedynie zagroziłoby pokojowi w zborze. Jak więc rozwiązać problem? W Ewangelii według Mateusza 18:15 czytamy: „Jeśli (...) twój brat popełni grzech, idź i jego winę odsłoń między tobą a nim samym. Jeśli cię posłucha, pozyskałeś swego brata”. Chociaż wersety od 15 do 17 dotyczą poważnych grzechów, to warto zwrócić uwagę na zasadę kryjącą się w wersecie 15. W duchu tych słów powinniśmy sami podejść do winowajcy i podjąć życzliwą próbę przywrócenia zgodya.

 7. Dlaczego powinniśmy szybko zażegnywać nieporozumienia?

⁷ Apostoł Paweł napisał: „Bądźcie srodze zagniewani, a jednak nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad waszym rozdrażnieniem ani nie zostawiajcie miejsca Diabłu” (Efez. 4:26, 27). A Jezus zachęcił: „Szybko ureguluj sprawy ze skarżącym cię do sądu” (Mat. 5:25). Dążenie do pokoju wymaga zatem niezwłocznego zażegnywania konfliktów. Dlaczego? Ponieważ tak jak w wypadku zakażonej rany, prędka reakcja zapobiegnie zaognieniu. Nigdy nie pozwólmy, by duma, zawiść lub zbytnie przywiązanie do dóbr materialnych powstrzymały nas od jak najszybszego załatwienia sprawy (Jak. 4:1-6).

Kiedy sprawa dotyczy wielu osób

 8, 9. (a) Do jakiego rozdźwięku doszło w I wieku w zborze rzymskim? (b) Jakich rad dotyczących tego sporu udzielił Paweł?

⁸ Czasami w spór zaangażowanych jest wiele osób. Zdarzyło się to na przykład wśród członków zboru w starożytnym Rzymie, do których Paweł skierował natchniony list. Część z nich była pochodzenia żydowskiego, a część wywodziła się z pogan. Niektórzy patrzyli z góry na braci mających słabe sumienie, narzucające nadmierne ograniczenia. Ci zaś niesłusznie osądzali drugich w sprawach czysto osobistych. Jakiej rady apostoł udzielił temu zborowi? (Rzym. 14:1-6).

⁹ Paweł podał wskazówki obu stronom sporu. Tym, którzy rozumieli, że nie obowiązuje już Prawo Mojżeszowe, zalecił nie spoglądać z góry na współbraci (Rzym. 14:2, 10). W przeciwnym razie taka postawa mogłaby doprowadzić do upadku członków zboru, którzy nadal czuli wstręt do pokarmów zabronionych niegdyś w Prawie. Apostoł radził: „Przestańcie burzyć dzieło Boże tylko ze względu na pokarm (...). Dobrze jest nie jeść mięsa ani nie pić wina, ani nie czynić niczego, czym twój brat się gorszy” (Rzym. 14:14, 15, 20, 21). Z drugiej strony chrześcijan o słabszym sumieniu nawoływał, by nie uznawali za niewiernych tych, którzy mieli szersze spojrzenie na sprawę (Rzym. 14:13). Zachęcał ‛każdego wśród nich, żeby nie myślał o sobie więcej niż należy myśleć’ (Rzym. 12:3). A w podsumowaniu napisał: „Dążmy więc do tego, co służy pokojowi i wzajemnemu zbudowaniu” (Rzym. 14:19).

10. Na co wzorem zboru w Rzymie powinniśmy być gotowi, aby zażegnywać nieporozumienia?

¹⁰ Możemy być pewni, że zbór w Rzymie pozytywnie zareagował na rady Pawła i dokonał właściwych zmian. Kiedy więc dzisiaj dochodzi między chrześcijanami do nieporozumień, powinniśmy je zażegnywać w podobny sposób — wzajemnie szanując swą godność i pokornie szukając wskazówek w Słowie Bożym. Tak jak to było w I wieku, również obecnie zmiany mogą być konieczne u obu stron sporu. Dzięki temu ‛zachowamy pokój między sobą’ (Marka 9:50).

Kiedy ktoś poprosi nas o pomoc

11. Co powinien zrobić starszy, gdy ktoś z chrześcijan pragnie z nim porozmawiać o konflikcie ze współwyznawcą?

¹¹ Jak powinien postąpić starszy, gdy współwyznawca pragnie z nim porozmawiać o konflikcie z krewnym lub innym chrześcijaninem? W Księdze Przysłów 21:13 czytamy: „Kto zatyka swe ucho na krzyk skargi maluczkiego, sam też będzie wołał, a nikt mu nie odpowie”. Chrześcijański starszy z pewnością nie ‛zatka swego ucha’. W tej samej księdze ostrzeżono jednak: „Kto pierwszy przedstawia swą sprawę, zdaje się mieć słuszność, ale kiedy głos zabierze przeciwnik, zaczyna się spór” (Prz. 18:17, Edycja Świętego Pawła). Nadzorca powinien życzliwie wysłuchać takiego członka zboru, ale musi uważać, by nie stanąć od razu po jego stronie. Z pewnością zechce zapytać, czy już rozmawiał z osobą, której to dotyczy. Przypomni mu też biblijne kroki, które może on poczynić w celu przywrócenia pokoju.

12. Podaj przykłady ukazujące, jak niemądre jest pochopne działanie na podstawie opinii jednej strony.

¹² O tym, jak niemądre jest pochopne działanie na podstawie opinii jednej strony, świadczą trzy biblijne przykłady. Potyfar uwierzył żonie, że Józef próbował ją zgwałcić. W niesłusznym gniewie kazał wtrącić go do więzienia (Rodz. 39:19, 20). Dawid uwierzył słowom Ciby o rzekomej zdradzie Mefiboszeta i szybko zawyrokował: „Oto twoim jest wszystko, co należy do Mefiboszeta” (2 Sam. 16:4; 19:25-27). Król Artakserkses otrzymał wiadomość, że Żydzi odbudowują mury Jerozolimy i zamierzają się zbuntować przeciw imperium perskiemu. Uwierzył w to kłamstwo i rozkazał wstrzymać wszelkie prace budowlane w tym mieście. W rezultacie Żydzi przestali wznosić świątynię Jehowy (Ezd. 4:11-13, 23, 24). Chrześcijańscy starsi postępują mądrze, gdy zgodnie z radą, której Paweł udzielił Tymoteuszowi, unikają wyrażania pośpiesznych osądów (odczytaj 1 Tymoteusza 5:21).

13, 14. (a) Z jakimi ograniczeniami trzeba się liczyć, gdy rozpatrywany jest jakiś spór? (b) Z jakiej pomocy mogą korzystać starsi, by właściwie rozstrzygać sprawy dotyczące współwyznawców?

¹³ Nawet kiedy wygląda na to, że obie strony jasno przedstawiły swoje stanowiska, musimy pamiętać o mądrej wypowiedzi biblijnej: „Jeżeli ktoś myśli, że coś poznał, to jeszcze tego nie zna tak, jak znać powinien” (1 Kor. 8:2). Czy naprawdę znamy wszystkie czynniki, które doprowadziły do sporu? Czy potrafimy w pełni zrozumieć zwaśnione osoby i wniknąć, co nimi kierowało? Gdy starsi są proszeni o rozsądzenie sprawy, nie mogą dać się zwieść podstępnym, sprytnym działaniom którejś ze stron ani też pogłoskom. Wyznaczony przez Jehowę Sędzia, Jezus Chrystus, rozstrzyga sprawiedliwie. ‛Nie osądza jedynie na podstawie tego, co się ukazuje jego oczom, ani nie upomina po prostu na podstawie tego, co słyszą jego uszy’ (Izaj. 11:3, 4). Korzysta raczej z pomocy ducha Jehowy. Dzięki kierownictwu tego ducha korzyść mogą odnosić również chrześcijańscy starsi.

¹⁴ Zanim nadzorcy rozstrzygną sprawę dotyczącą współwyznawców, powinni modlić się o pomoc ducha Bożego i polegać na jego kierownictwie przez szukanie wskazówek w Piśmie Świętym oraz publikacjach wydawanych przez niewolnika wiernego i roztropnego (Mat. 24:45).

Czy dążyć do pokoju za wszelką cenę?

15. Kiedy należałoby wyjawić czyjś poważny grzech?

¹⁵ Jako chrześcijanie jesteśmy zachęcani do zabiegania o pokój. Ale w Biblii czytamy też: „Mądrość z góry jest przede wszystkim nieskalanie czysta, następnie usposobiona pokojowo” (Jak. 3:17). Zachowywanie nieskalanej czystości, czyli trzymanie się i popieranie czystych norm moralnych Jehowy, jest więc ważniejsze niż szukanie pokoju. Kiedy chrześcijanin dowiaduje się o poważnym grzechu współwyznawcy, powinien go zachęcić, żeby wyznał to starszym (1 Kor. 6:9, 10; Jak. 5:14-16). Jeśli grzesznik tego nie zrobi, ów chrześcijanin sam powinien to uczynić. Gdyby tak nie postąpił, błędnie sądząc, że w ten sposób zabiega o pokój, czyniłby siebie współwinnym grzechu (Kapł. 5:1; odczytaj Przysłów 29:24).

16. Czego uczymy się z relacji o Jehu i królu Jehoramie?

¹⁶ Okoliczność, że zachowywanie prawości Bożej jest ważniejsze niż dążenie do pokoju, ukazuje jedna z relacji biblijnych o Jehu. Bóg posłał go, by wykonał Jego wyrok na domu króla Achaba. Niegodziwy król Jehoram, syn Achaba i Jezebel, wyruszył rydwanem na spotkanie Jehu i zapytał: „Czy jest pokój, Jehu?”. W odpowiedzi usłyszał: „Jakiż może być pokój, dopóki trwają rozpusty Jezebel, twojej matki, oraz jej liczne czary?” (2 Król. 9:22). W tym momencie Jehu wyciągnął łuk i strzelił Jehoramowi prosto w serce. Nie wahał się działać — i podobnie starsi nie mogą tolerować postępowania świadomych, zatwardziałych grzeszników, byleby uniknąć napiętych sytuacji. Wykluczają więc takie osoby ze zboru, aby dalej mógł się on cieszyć pokojem z Bogiem (1 Kor. 5:1, 2, 11-13).

17. Jaką rolę w zabieganiu o pokój odgrywają wszyscy chrześcijanie?

¹⁷ Większość nieporozumień między braćmi nie dotyczy poważnych grzechów, które wymagają kroków sądowniczych. Warto więc uchybienia innych zakrywać miłością. Słowo Boże uczy: „Kto zakrywa występek, zabiega o miłość, a kto ciągle mówi o sprawie, rozdziela tych, którzy się dobrze znają” (Prz. 17:9). Kierowanie się tą zasadą pomoże nam wszystkim zachowywać pokój w zborze i dbać o więź z Jehową (Mat. 6:14, 15).

Dążenie do pokoju przysparza błogosławieństw

18, 19. Jakich błogosławieństw przysparza dążenie do pokoju?

¹⁸ Dążenie „do tego, co służy pokojowi”, przysparza licznych błogosławieństw. Kiedy naśladujemy Jehowę i przyczyniamy się do jedności panującej w duchowym raju, cieszymy się dobrymi stosunkami ze Stwórcą. Zabiegając o pokój w zborze, uczymy się również przejawiać takie nastawienie względem ludzi, którym głosimy „dobrą nowinę o pokoju” (Efez. 6:15). Ponadto jesteśmy lepiej przygotowani do okazywania ‛delikatności wobec wszystkich, opanowując się w obliczu zła’ (2 Tym. 2:24).

¹⁹ Pamiętajmy też, że „nastąpi zmartwychwstanie zarówno prawych, jak i nieprawych” (Dzieje 24:15). Kiedy nadzieja ta się urzeczywistni, miliony ludzi o różnym pochodzeniu, temperamencie i osobowości powrócą do życia. Będą to osoby z najróżniejszych epok, rozciągających się wstecz aż do „założenia świata”! (Łuk. 11:50, 51). Uczenie zmartwychwstałych pokoju z pewnością będzie wielkim przywilejem. Jakże wspaniałą pomocą okaże się wtedy nasze dzisiejsze szkolenie!

[Przypis]

Czego się dowiedziałeś?

• Jak dążyć do pokoju, gdy kogoś urazimy?

• Jak zabiegać o pokój, gdy to nam wyrządzono krzywdę?

• Dlaczego niemądrze jest stawać po którejś ze stron w konfliktach innych osób?

• Wyjaśnij, dlaczego nie powinniśmy zabiegać o pokój za wszelką cenę.

[Ilustracje na stronie 29]

Jehowa kocha tych, którzy wspaniałomyślnie przebaczają innym