ŻARŁOK

Samolubny, chciwy człowiek, który przebiera miarę w jedzeniu. Obżarstwo jest całkowicie sprzeczne z zasadami podanymi w Piśmie Świętym.

Według Prawa Mojżeszowego rodzice krnąbrnego syna, który był niepoprawnym żarłokiem i pijakiem, mieli go przyprowadzić do starszych miasta, żeby został ukamienowany (Pwt 21:18-21). Księga Przysłów ostrzega przed żarłokami i potępia nawet przebywanie w ich towarzystwie: „Nie bywaj wśród upijających się winem, wśród obżerających się mięsem. Bo pijak i żarłok popadną w ubóstwo, a ospałość odzieje człowieka w same łachmany”. „Kto przestaje z żarłokami, upokarza swego ojca” (Prz 23:20, 21; 28:7). Hebrajskim słowem przetłumaczonym tu na „żarłok” i „obżerający się” jest zolél. Jego podstawowe znaczenie to prawdopodobnie „być rozrzutnym”, czyli używać jakichś dóbr ponad miarę i bez potrzeby (por. Pwt 21:20, przyp. w NW).

Przeciwnicy Jezusa Chrystusa, chcąc go skompromitować, rzucili na niego m.in. takie oszczerstwo: „Oto człowiek żarłoczny i oddający się piciu wina”. Jezus obronił się, mówiąc po prostu: „Mądrość potwierdza swą prawość swoimi dziełami” lub „przez wszystkie swe dzieci” (Mt 11:19; Łk 7:34, 35). Innymi słowy, Jezus zachęcił ludzi, by przyjrzeli się jego zachowaniu i prawym uczynkom, a przekonają się, że ten zarzut był zupełnie bezpodstawny.

Nie ulega wątpliwości, iż obżarstwo nie przystoi chrześcijanom, toteż apostoł Paweł nie chciał, by przeniknęło do zboru. Gdy więc zostawiał na Krecie Tytusa, który miał troszczyć się o tamtejszy nowo powstały zbór, przypomniał mu, że jeden z proroków kreteńskich (prawdopodobnie Epimenides, poeta żyjący w VI w. p.n.e.) powiedział kiedyś: „Kreteńczycy to zawsze kłamcy, bestie wyrządzające krzywdę, żarłoki [dosł. „brzuchy”] bezczynne”. Dlatego nadzorcami, których Tytus miał mianować, powinni być mężczyźni wolni od tego rodzaju wad — tacy, którzy się nie upijają, nie są chciwi i przejawiają panowanie nad sobą (Tyt 1:5-12).

Chociaż objadanie się nie zostało wymienione wśród „uczynków ciała”, często towarzyszy pijatykom i hulankom i z pewnością należy do wspomnianych „tym podobnych rzeczy”, a „ci, którzy się czegoś takiego dopuszczają, nie odziedziczą królestwa Bożego” (Gal 5:19, 21). Umiar w jedzeniu, podobnie jak we wszelkich innych dziedzinach, jest chrześcijańską cnotą (1Tm 3:2, 11).