STUDNIA

Odpowiednik hebrajskiego słowa beʼér, które zwykle oznacza zagłębienie, otwór wykopany lub wydrążony w ziemi w celu czerpania wody napływającej w sposób naturalny. Określenie beʼér pojawia się w takich nazwach, jak Beer-Lachaj-Roj (Rdz 16:14), Beer-Szeba (Rdz 21:14), Beer (Lb 21:16-18) czy Beer-Elim (Iz 15:8). Wyraz ten może też znaczyć po prostu „dół” (Rdz 14:10), a niekiedy jest zapewne synonimem grobu (zob. Ps 55:23 [„dół”]; Ps 69:15 [„studnia”]). W znaczeniu przenośnym bywa odnoszony do żony lub jakiejś innej ukochanej kobiety (Prz 5:15; PnP 4:15). W Przysłów 23:27 cudzoziemkę przyrównano do wąskiej studni, być może dlatego, że naczerpanie wody z takiej studni często było trudne, gdyż gliniane dzbany łatwo się rozbijały o jej ściany (zob. ŹRÓDŁO).

Tam, gdzie pora sucha jest długa, zwłaszcza na pustkowiach, od najdawniejszych czasów studnie odgrywały niezwykle ważną rolę. W starożytności korzystanie ze studni bez zgody właściciela najwyraźniej uchodziło za naruszenie prawa własności (Lb 20:17, 19; 21:22). Wody było niewiele, a kopanie studni wymagało sporego nakładu pracy, toteż uważano ją za coś bardzo cennego. Nierzadko dochodziło do zaciętych kłótni o studnie. Z tego powodu patriarcha Abraham pewnego razu formalnie potwierdził swe prawo własności do studni w Beer-Szebie (Rdz 21:25-31; 26:20, 21). Jednakże po śmierci patriarchy Filistyni nie uszanowali praw jego syna i dziedzica, Izaaka, i pozasypywali studnie wykopane przez sług Abrahama (Rdz 26:15, 18).

Studnię często otaczano niskim murem i zakrywano dużym kamieniem, niewątpliwie po to, żeby uchronić ją przed zanieczyszczeniem, a ludzi i zwierzęta przed wpadnięciem do środka (Rdz 29:2, 3; Wj 2:15, 16). W pobliżu niektórych studni znajdowały się poidła lub koryta dla zwierząt domowych (Rdz 24:20; Wj 2:16-19). W pagórkowatej Palestynie studnie drążono w wapieniu, w którym nieraz żłobiono też stopnie prowadzące do wody. Czasami można było po prostu zejść na dół i zanurzyć naczynie w wodzie. Ale gdy studnia była bardzo głęboka, zwykle czerpano z niej wodę skórzanym wiadrem (Lb 24:7) lub glinianym dzbanem (Rdz 24:16), przywiązanym do liny (zob. ŹRÓDŁO JAKUBA).