Jakże szczęśliwi są łagodnie usposobieni!

„Szczęśliwi łagodnie usposobieni, gdyż tacy odziedziczą ziemię” (MATEUSZA 5:5).

 1. Czym jest łagodność, o której Jezus wspomniał w Kazaniu na Górze?

W KAZANIU na Górze Jezus Chrystus oświadczył: „Szczęśliwi łagodnie usposobieni, gdyż tacy odziedziczą ziemię” (Mateusza 5:5). Wspomniane tutaj łagodne usposobienie lub potulność nie ma nic wspólnego z powierzchowną, obłudną uprzejmością, nie jest to też po prostu jedna z cech charakteru. Chodzi raczej o szczerą, głęboko zakorzenioną łagodność i pokojowe nastawienie będące przede wszystkim wyrazem stosunku do woli i kierownictwa Jehowy Boga. Ludzie naprawdę łagodnie usposobieni są w pełni świadomi swej zależności od Niego i dlatego w kontaktach z drugimi przejawiają łagodność (Rzymian 12:17-19; Tytusa 3:1, 2).

 2. Dlaczego Jezus nazwał łagodnie usposobionych szczęśliwymi?

² Jezus nazwał łagodnych szczęśliwymi, bo tacy posiądą ziemię. Jako Syn Boży okazujący tę cechę w sposób doskonały, jest on Głównym Dziedzicem naszej planety (Psalm 2:8; Mateusza 11:29; Hebrajczyków 1:1, 2; 2:5-9). Jednakże u boku mesjańskiego „Syna Człowieczego” zasiądą w Królestwie niebiańskim także jego współwładcy (Daniela 7:13, 14, 22, 27). Ci łagodnie usposobieni „współdziedzice” Chrystusa otrzymają razem z nim ziemskie dziedzictwo (Rzymian 8:17). A inni ludzie łagodni jak owce będą się rozkoszować życiem wiecznym na rajskiej ziemi poddanej władzy Królestwa (Mateusza 25:33, 34, 46; Łukasza 23:43). Nadzieja taka czyni ich niezmiernie szczęśliwymi.

 3. Jaki przykład łagodności dają Bóg i Chrystus?

³ Łagodnie usposobionemu Głównemu Dziedzicowi daje ziemię jego Ojciec, Jehowa — najwspanialszy wzór łagodności. Jakże często Pismo Święte mówi, iż Bóg jest „nieskory do gniewu, a obfitujący w serdeczną życzliwość”! (Wyjścia 34:6; Nehemiasza 9:17; Psalm 86:15). Dysponuje wielką władzą, ale jest tak łagodny, że Jego słudzy mogą się do Niego zbliżać bez lęku (Hebrajczyków 4:16; 10:19-22). Syn Boży, „łagodnie usposobiony i uniżony w sercu”, wpajał tę samą postawę swoim naśladowcom (Mateusza 11:29; Łukasza 6:27-29). A ci łagodnie usposobieni niewolnicy Jehowy i Jego Syna brali przykład z „łagodności i życzliwości Chrystusa” oraz pisali o tych przymiotach (2 Koryntian 10:1; Rzymian 1:1; Jakuba 1:1, 2; 2 Piotra 1:1).

 4. (a) Czego dokonują chrześcijanie odznaczający się prawdziwą łagodnością, zgodnie z Kolosan 3:12? (b) Jakie pytania warto rozważyć?

⁴ Łagodne usposobienie jest dziś potrzebne zarówno chrześcijanom namaszczonym duchem, jak ich towarzyszom spodziewającym się żyć na ziemi. Odrzuciwszy wszelką złość, fałsz, obłudę, zawiść i obmowę, korzystają oni z pomocy świętego ducha Bożego, aby się odnawiać ‛w sile pobudzającej ich umysł’ (Efezjan 4:22-24; 1 Piotra 2:1, 2). Są gorąco zachęcani do przyodziania się „tkliwymi uczuciami: zmiłowaniem, życzliwością, kornością umysłu, łagodnością i wielkodusznością” (Kolosan 3:12). Ale właściwie co wchodzi w zakres łagodności? Dlaczego warto ją przejawiać? I jak może się ona przyczyniać do naszego szczęścia?

Dokładniejsza charakterystyka łagodności

 5. Jak można zdefiniować łagodność?

⁵ Człowiek prawdziwie łagodny jest delikatny w zachowaniu i usposobieniu. Występujące w różnych przekładach Biblii określenia „potulny”, „łagodny”, „łagodnie usposobiony” i „delikatny” są odpowiednikami greckiego słowa pra·ysʹ. W klasycznej grece przymiotnik ten może się odnosić do łagodnego wietrzyka lub głosu albo do uprzejmej osoby. Biblista W. E. Vine wyjaśnia: „[Rzeczownik pra·yʹtes] dotyczy przede wszystkim naszego stosunku do Boga. Jest to postawa, pod wpływem której uznajemy Jego postępowanie z nami za dobre i dlatego przyjmujemy je bez dyskusji czy sprzeciwu. Z wyrazem tym ściśle wiąże się słowo tapeinofrosunē [pokora]”.

 6. Dlaczego łagodność nie jest oznaką słabości?

⁶ Łagodność wcale nie jest oznaką słabości. Znawca greki William Barclay napisał: „Słowo praus mieści w sobie pojęcie delikatności, ale takiej, za którą kryje się moc stali”. Okazywanie łagodności wymaga siły. Na przykład potrzeba jej do zachowania taktu i spokoju w obliczu prowokacji lub w czasie prześladowań. Łagodnie usposobiony Syn Boży, Jezus Chrystus, dał pod tym względem wspaniały wzór. „Gdy mu złorzeczono, nie odpowiadał złorzeczeniem, gdy cierpiał, nie groził, lecz poruczał sprawę temu [Jehowie Bogu], który sprawiedliwie sądzi” (1 Piotra 2:23, Bw). Podobnie jak on możemy być pewni, że Bóg w odpowiedni sposób obejdzie się z naszymi prześladowcami oraz z tymi, którzy nas lżą (1 Koryntian 4:12, 13). Tak jak niegdyś Szczepan zachowamy spokój, wiedząc, że jeśli okażemy się wierni, to Jehowa nas wesprze i nie dopuści do wyrządzenia nam trwałej szkody (Psalm 145:14; Dzieje 6:15; Filipian 4:6, 7, 13).

 7. Co wynika z Przysłów 25:28, jeśli chodzi o ludzi, którym brak łagodności?

⁷ Jezus był łagodnie usposobiony, a jednak dał dowód siły, stanowczo obstając przy tym, co słuszne (Mateusza 21:5; 23:13-39). Tak samo jest z każdym, kto ma „umysł Chrystusowy” (1 Koryntian 2:16). Natomiast nie upodabnia się do Jezusa osoba, której brak łagodności. Dobrze pasują do niej słowa: „Miastem odkrytym, bez murów, jest człowiek nieopanowany” (Przysłów 25:28, BT). Łatwo poddaje się złym myślom, mogącym popchnąć do niewłaściwego działania. Delikatny, taktowny chrześcijanin nie jest słabeuszem, ale zawsze pamięta, że „odpowiedź łagodna uśmierza zapalczywość, słowo raniące pobudza do gniewu” (Przysłów 15:1, BT).

 8. Dlaczego nie jest łatwo przejawiać łagodne usposobienie?

⁸ Nie jest łatwo wykazywać łagodne usposobienie, odziedziczyliśmy bowiem niedoskonałość i grzech (Rzymian 5:12). Jako słudzy Jehowy, musimy też wieść bój ze złymi mocami duchowymi, mogącymi za pomocą prześladowań wystawiać na próbę naszą łagodność (Efezjan 6:12). A większość z nas styka się w pracy z szorstkimi ludźmi, którzy odzwierciedlają ducha tego świata poddanego władzy Diabła (1 Jana 5:19). Co zatem zrobić, by w większym stopniu okazywać łagodność?

Jak rozwijać łagodność

 9. O czym trzeba pamiętać, żeby rozwijać łagodność?

⁹ Stale pamiętajmy, że Biblia zobowiązuje nas do przejawiania łagodności. Musimy dzień w dzień udoskonalać ten przymiot. W przeciwnym razie upodobnimy się do ludzi, według których łagodność jest oznaką słabości, a na sukces może liczyć tylko człowiek pewny siebie i twardy, jeśli nie bezwzględny. Jednakże Słowo Boże potępia pychę, a mądre przysłowie oświadcza: „Człowiek serdecznie życzliwy własną duszę nagradza, ale okrutnik nawet na swój organizm sprowadza złą sławę” (Przysłów 11:17; 16:18). Ludzie stronią od osób szorstkich i nieżyczliwych, choćby dlatego, że nie chcą doznać szkody wskutek ich brutalności i braku łagodności.

10. Czemu musimy się poddać, jeśli chcemy być łagodnie usposobieni?

¹⁰ Poddajmy się pod wpływ ducha świętego, czynnej mocy Bożej. Jehowa sprawił, iż ziemia może rodzić plon, On też pomaga swym sługom wydawać owoce ducha, między innymi łagodność. Paweł napisał: „Owocem ducha jest: miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą. Przeciw niczemu takiemu prawo nie występuje” (Galatów 5:22, 23). Istotnie, łagodność należy do owoców ducha Jehowy, wydawanych przez osoby pragnące zaskarbić sobie Jego uznanie (Psalm 51:11, 12, Bw). Jakież zmiany potrafi ona wywołać! Oto przykład: Tony był chuliganem, bił i okradał ludzi, przemycał narkotyki, stał na czele gangu motocyklistów i zdążył już odsiedzieć karę więzienia. Kiedy jednak z pomocą ducha Bożego przyswoił sobie wiedzę biblijną, przeobraził się w łagodnego sługę Jehowy. Podobnie potoczyły się losy wielu innych ludzi. Co w takim razie może zrobić ktoś, kogo cechuje brak łagodności?

11. Jaką rolę w rozwijaniu łagodności odgrywa modlitwa?

¹¹ Gorąco módlmy się o ducha Bożego oraz o jego owoc w postaci łagodności. Jeżeli zgodnie z zaleceniem Chrystusa bezustannie ‛prosimy’, to Jehowa wysłucha naszych błagań. Jezus przypomniał, że ziemscy ojcowie dają swym dzieciom dobre rzeczy, po czym oświadczył: „Jeśli więc wy, choć [grzeszni i dlatego stosunkowo] źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą” (Łukasza 11:9-13, BT). Modlitwa może sprawić, iż łagodność stanie się nieodłączną cechą naszej osobowości, przysparzającą szczęścia nam samym oraz naszym bliskim.

12. Dlaczego warto stale pamiętać o tym, że ludzie są niedoskonali?

¹² Nigdy nie zapominajmy, że ludzie są niedoskonali (Psalm 51:7, Bw). Podobnie jak wszyscy inni, nie potrafimy myśleć ani postępować w sposób doskonały, toteż powinniśmy wczuwać się w ich położenie i traktować ich tak, jak my sami chcielibyśmy być traktowani (Mateusza 7:12). Świadomość tego, że każdy człowiek popełnia błędy, powinna nas pobudzać do chętnego przebaczania i łagodnego odnoszenia się do drugich (Mateusza 6:12-15; 18:21, 22). Czyż nie jesteśmy wdzięczni Bogu za to, że okazuje nam miłość i łagodność? (Psalm 103:10-14).

13. Jak liczenie się z faktem, iż Bóg obdarzył ludzi wolną wolą, pomaga pielęgnować łagodność?

¹³ Liczmy się z faktem, iż Bóg obdarzył ludzi wolną wolą. Wprawdzie nie upoważnia to nikogo do bezkarnego łamania praw Jehowy, ale dopuszcza różnorodność gustów, upodobań i niechęci. Pamiętajmy więc, że nikt nie musi dostosować się do wzorca, który naszym zdaniem jest najlepszy. Nastawienie takie pomoże nam okazywać łagodność.

14. Na co powinniśmy być zdecydowani, jeśli chodzi o łagodność?

¹⁴ Bądźmy zdecydowani nigdy nie rezygnować z przejawiania łagodności. Wpływ ducha Jehowy przeobraził nasz sposób myślenia (Rzymian 12:2). Łagodne usposobienie wzorowane na Chrystusie pomaga nam ustrzec się przed popadnięciem w ‛wyuzdane postępki, pożądliwości, nadużywanie wina, hulanki, orgie pijackie i występne bałwochwalstwa’. Nie pozwólmy, by względy finansowe, towarzyskie lub jakiekolwiek inne ani też czyjeś uwłaczające uwagi na temat naszej pobożności skłoniły nas do zaniechania łagodności (1 Piotra 4:3-5). Nie dajmy się niczym sprowokować do popełniania „uczynków ciała”, gdyż wtedy utracilibyśmy łagodność, a w konsekwencji nie moglibyśmy odziedziczyć Królestwa Bożego ani skorzystać z jego błogosławieństw (Galatów 5:19-21). Bez względu na to, czy jako pomazańcy spodziewamy się żyć w niebie, czy mamy nadzieję ziemską, zawsze ceńmy sobie zaszczyt pozostawania łagodnie usposobionymi sługami Bożymi. Zapoznajmy się teraz z niektórymi dobrodziejstwami łagodności.

Dobrodziejstwa łagodności

15. Wyjaśnij na podstawie Przysłów 14:30, dlaczego mądrze jest być łagodnym.

¹⁵ Osoba łagodna cieszy się spokojem serca, umysłu i ciała. Zawdzięcza to temu, że nie wdaje się w spory, nie traci równowagi z powodu cudzego postępowania ani nie zadręcza się najrozmaitszymi troskami. Łagodność pomaga jej panować nad emocjami, co przynosi korzyści pod względem psychicznym i fizycznym. Przysłowie biblijne powiada: „Serce spokojne jest życiem ciała” (Przysłów 14:30, Biblia poznańska). Brak łagodności często prowadzi do gniewu, mogącego z kolei podwyższyć ciśnienie krwi albo wywołać dolegliwości układu trawiennego, astmę, schorzenia oczu lub inne zaburzenia. Natomiast łagodnie usposobiony chrześcijanin cieszy się wieloma dobrodziejstwami, łącznie z „pokojem Bożym”, który strzeże jego serca i władz umysłowych (Filipian 4:6, 7). Jakże mądrze jest przejawiać łagodne usposobienie!

16-18. Jak łagodność wpływa na nasze stosunki z bliźnimi?

¹⁶ Łagodność przyczynia się do polepszenia naszych stosunków z bliźnimi. Być może dawniej mieliśmy zwyczaj dopóty o coś walczyć, dopóki nie postawiliśmy na swoim. Mogliśmy irytować drugich brakiem pokory i łagodności. Jeśli tak było, to całkiem zrozumiałe, że ciągle wdawaliśmy się w kłótnie. Ale Biblia mówi: „Gdy nie ma drzewa, ogień gaśnie; gdy nie ma oszczercy, zwada ustaje. Czym węgiel dla żaru i drzewo dla ognia, tym człowiek kłótliwy dla wzniecenia sporu” (Przypowieści [Przysłów] 26:20, 21, Bw). Jako ludzie łagodni, zamiast ‛dodawać drew do ognia’ i drażnić bliźnich, będziemy utrzymywać z nimi dobre stosunki.

¹⁷ Osoba łagodnie usposobiona łatwiej znajduje dobrych przyjaciół. Drudzy lubią z nią przebywać, gdyż ma pozytywne nastawienie, a jej słowa pokrzepiają i są słodkie niczym miód (Przysłów 16:24). Sprawdziło się to w wypadku Jezusa, który mógł powiedzieć: „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, gdyż jestem łagodnie usposobiony i uniżony w sercu, a znajdziecie pokrzepienie dla dusz swoich; bo moje jarzmo jest miłe, a brzemię moje lekkie” (Mateusza 11:29, 30). Jezus nie był człowiekiem szorstkim, jego jarzmo zaś nie było uciążliwe. Ludzi, którzy do niego przychodzili, traktował bardzo serdecznie i był dla nich źródłem duchowego pokrzepienia. Podobnie czujemy się w towarzystwie chrześcijanina mającego łagodne usposobienie.

¹⁸ Łagodność zbliża nas do współwyznawców. Większość chrześcijan w Koryncie bez wątpienia lgnęła do apostoła Pawła, gdyż upraszał ich „przez łagodność i życzliwość Chrystusa” (2 Koryntian 10:1). Również Tesaloniczanie z pewnością zważali na jego słowa, ponieważ był łagodnym i delikatnym nauczycielem (1 Tesaloniczan 2:5-8). Także starsi ze zboru efeskiego niewątpliwie dużo się od niego nauczyli i szczerze go miłowali (Dzieje 20:20, 21, 37, 38). Czy i ty przejawiasz łagodność, która pozyskuje serca drugich?

19. Jak omawiany przymiot pomaga sługom Jehowy trwać na swych miejscach w Jego organizacji?

¹⁹ Łagodne usposobienie pomaga sługom Jehowy okazywać posłuszeństwo i pozostawać na swoim miejscu w Jego organizacji (Filipian 2:5-8, 12-14; Hebrajczyków 13:17). Powstrzymuje od szukania własnej chwały, gdyż byłoby to oznaką pychy, czymś obrzydliwym dla Boga (Przysłów 16:5). Człowiek łagodny nie uważa siebie za lepszego od współwyznawców ani nie próbuje się wywyższać ich kosztem (Mateusza 23:11, 12). Raczej uznaje siebie za grzesznika, który też potrzebuje okupu.

Łagodność przysparza szczęścia

20. Jak łagodność oddziałuje na życie rodzinne?

²⁰ Wszyscy słudzy Jehowy powinni pamiętać, iż łagodność to owoc ducha, który przysparza szczęścia. Na przykład dzięki miłości i łagodności jest wśród nas tyle zgodnych rodzin. Kiedy mąż i żona odnoszą się do siebie łagodnie, dzieci rozwijają się w pogodnej atmosferze. Nie muszą słuchać przykrych słów ani obserwować przejawów gburowatości. Ponieważ ojciec udziela im pouczeń łagodnie, wywiera to korzystny wpływ na ich młode umysły, dzięki czemu one też wyrosną na ludzi taktownych i delikatnych (Efezjan 6:1-4). Łagodność pomaga mężowi kochać towarzyszkę życia, żonie — podporządkowywać się głowie domu, a dzieciom — okazywać posłuszeństwo rodzicom. Dzięki niej wszyscy członkowie rodziny chętnie sobie przebaczają i czują się szczęśliwi (Kolosan 3:13, 18-21).

21. Co radzi apostoł Paweł w Efezjan 4:1-3?

²¹ Łagodnie usposobione rodziny i poszczególne jednostki przyczyniają szczęścia zborom, z którymi mają łączność. Lud Jehowy musi więc dokładać starań, by wyrabiać w sobie tę cechę. Czy to robisz? Apostoł Paweł upraszał namaszczonych współchrześcijan, żeby postępowali w sposób godny swego niebiańskiego powołania „z pełną kornością umysłu i łagodnością, z wielkodusznością, znosząc jedni drugich w miłości, usilnie starając się przestrzegać jedności ducha w zespalającej więzi pokoju” (Efezjan 4:1-3). Również chrześcijanie mający nadzieję ziemską muszą przejawiać łagodność oraz inne miłe Bogu przymioty. Prowadzi to do prawdziwego szczęścia. Jakże szczęśliwi są łagodnie usposobieni!

Jak byś odpowiedział?

◻ Dlaczego ludzie łagodnie usposobieni są szczęśliwi?

◻ Czym jest łagodne usposobienie?

◻ Jak można rozwijać łagodność?

◻ Wymień niektóre dobrodziejstwa łagodności.