BEULA

(„będąca własnością jako żona”).

Hebrajskie słowo (Beʽuláh) występujące w Izajasza 62:4. W niektórych przekładach obcojęzycznych uznano je za imię i transliterowano (AS, KJ, Ro), w innych zaś jest tłumaczone na: „Poślubiona” (Bl, BT), „Zaślubiona” (Bp), „Oblubienica” (BWP), „mężatka” (Bg) i „Będąca własnością jako żona” (NŚ).

Po zburzeniu Jerozolimy i całkowitym spustoszeniu Judy przez Babilończyków symboliczna niewiasta Syjon miała być porzucona. Jednakże proroctwa o odrodzeniu przekazane przez Jehowę za pośrednictwem Izajasza — mające niezwykle istotne znaczenie dla żydowskich wygnańców w starożytnym Babilonie oraz dla Izraelitów duchowych — zapowiadały, że sytuacja ta na pewno się zmieni, że kraj odżyje i będzie ponownie zaludniony. Spustoszony niegdyś Syjon nie będzie już „niewiastą całkowicie porzuconą”, a sam kraj nie będzie już opustoszały, obiecano bowiem: „Lecz będziesz zwana ‚W niej moje upodobanie’ [hebr. Chefci-wáh], a twa kraina — ‚Będąca własnością jako żona’ [hebr. Beʽuláh]. Bo Jehowa będzie miał upodobanie w tobie, a twoja kraina będzie własnością jako żona”. Uwolnieni z Babilonu „synowie” Syjonu mieli po powrocie z wygnania ponownie się w nim osiedlić i ‛wziąć tę krainę na własność jako żonę’. Odrodzenie Jerozolimy, wyobrażonej przez Syjon, oznaczało dla niej zmianę położenia, kontrastującą z dotychczasowym opustoszeniem. Ze względu na to Jehowa, który darzy ją życzliwością, oznajmił, że będzie zwana „W niej moje upodobanie”, a jej kraina — „Będąca własnością jako żona” (Iz 62; por. Iz 54:1, 5, 6; 66:8; Jer 23:5-8; 30:17; Gal 4:26-31).