Rozdział dwudziesty trzeci

„Nowe imię”

Izajasza 62:1-12

 1. Jakie zapewnienia zawiera 62 rozdział Księgi Izajasza?

WSPARCIE duchowe, pokrzepienie, nadzieja na odrodzenie — oto, czego potrzebują przygnębieni Żydzi w Babilonie. Od zburzenia Jerozolimy oraz tamtejszej świątyni minęło kilkadziesiąt lat. Spustoszona Juda leży jakieś 800 kilometrów od Babilonu, Żydzi zaś odnoszą wrażenie, że Jehowa o nich zapomniał. Co może przynieść im ulgę? Obietnice Jehowy, który przyrzekł przyprowadzić ich z powrotem do kraju i umożliwić im odbudowanie czystej religii. Przestanie się wtedy używać takich określeń, jak „całkowicie porzucona” i „opustoszała”, a zacznie używać imion świadczących o łasce Bożej (Izajasza 62:4; Zachariasza 2:12). Rozdział 62 Księgi Izajasza zawiera wiele takich obietnic. Ale — podobnie jak inne proroctwa o odrodzeniu — nie mówi jedynie o oswobodzeniu Żydów z niewoli babilońskiej. Daje nam rękojmię, że gdy spełni się na większą skalę, nastąpi wyzwolenie duchowego narodu Jehowy, „Izraela Bożego” (Galatów 6:16).

Jehowa nie zamierza milczeć

 2. W jaki sposób Jehowa znów okazuje przychylność Syjonowi?

² W roku 539 p.n.e. Babilon ponosi klęskę. Następnie perski król Cyrus wydaje dekret, na mocy którego bogobojni Żydzi mogą wrócić do Jerozolimy i wznowić tam wielbienie Jehowy (Ezdrasza 1:2-4). Pierwsi żydowscy repatrianci przybywają do ojczyzny w roku 537. Jehowa jeszcze raz okazuje Jerozolimie przychylność, czego zapowiedzią są serdeczne prorocze słowa: „Ze względu na Syjon nie będę milczał i ze względu na Jerozolimę nie będę stał bezczynnie, aż jej prawość wzejdzie niczym jasność, a jej wybawienie — niczym płonąca pochodnia” (Izajasza 62:1).

 3. (a) Dlaczego Jehowa w końcu odrzucił ziemski Syjon i kto zajął jego miejsce? (b) Kiedy i jak wkradło się odstępstwo i w jakim okresie żyjemy obecnie?

³ W roku 537 Jehowa spełnił swą obietnicę co do odrodzenia Syjonu, czyli Jerozolimy. Wybawił jej mieszkańców, którzy jaśnieli prawością. Później jednak ponownie odeszli od czystego wielbienia Boga. W końcu odtrącili Mesjasza, Jezusa, toteż Jehowa ostatecznie przestał ich uznawać za wybrany naród (Mateusza 21:43; 23:38; Jana 1:9-13). Utworzył nowy naród — Izrael Boży. W I wieku n.e. członkowie tego szczególnego ludu Bożego gorliwie głosili dobrą nowinę po całym ówczesnym świecie (Galatów 6:16; Kolosan 1:23). Niestety, po śmierci apostołów wyznawcy religii prawdziwej zaczęli się jej sprzeniewierzać. Powstała odstępcza forma chrystianizmu, znana obecnie jako chrześcijaństwo (Mateusza 13:24-30, 36-43; Dzieje 20:29, 30). Przez stulecia ściągało ono hańbę na imię Jehowy. Wreszcie w roku 1914 nastał Jego „rok dobrej woli”, a omawiana część proroctwa Izajasza zaczęła się spełniać na większą skalę (Izajasza 61:2).

 4, 5. (a) Kto dziś jest odpowiednikiem Syjonu i jego symbolicznymi dziećmi? (b) Jak Jehowa posługuje się Jerozolimą, czyli Syjonem, żeby ‛jej wybawienie było niczym płonąca pochodnia’?

⁴ W dobie dzisiejszej obietnica Jehowy co do odbudowy Syjonu urzeczywistniła się na Jego organizacji niebiańskiej, „Jerozolimie górnej”, reprezentowanej na ziemi przez jej symboliczne dzieci, chrześcijan namaszczonych duchem (Galatów 4:26). Niebiańska organizacja Jehowy jest ofiarną pomocnicą — czujną, kochającą i pracowitą. Cóż to było za niezwykłe wydarzenie, gdy w 1914 roku „urodziła” mesjańskie Królestwo! (Objawienie 12:1-5). Zwłaszcza od roku 1919 jej ziemskie dzieci opowiadają narodom o jej prawości i wybawieniu. Jak prorokował Izajasz, rozświetlają ciemności niczym pochodnia, gdyż pozwalają świecić swemu światłu (Mateusza 5:15, 16; Filipian 2:15).

⁵ Jehowa bardzo troszczy się o swych czcicieli i nie spocznie, ‛nie będzie milczał’, dopóki nie spełni wszystkich obietnic złożonych Syjonowi i jego dzieciom. Ostatek pomazańców i współpracujące z nim „drugie owce” również nie zgadzają się zamilknąć (Jana 10:16). Wyraźnie ich słychać, jak wskazują ludziom jedyną drogę wybawienia (Rzymian 10:10).

„Nowe imię” nadane przez Jehowę

 6. Jaki zamysł ma Jehowa wobec Syjonu?

⁶ Jaki zamysł Jehowa powziął wobec Syjonu — swej niebiańskiej „niewiasty”, reprezentowanej przez starożytną Jerozolimę? Oznajmia On: „Ujrzą narody twą prawość, niewiasto, a wszyscy królowie twą chwałę. I zostaniesz nazwana nowym imieniem, które wyznaczą usta Jehowy” (Izajasza 62:2). Narody są zmuszone uważnie się przyglądać Izraelitom, którzy postępują w sposób prawy. Nawet królowie muszą przyznać, że Jehowa posługuje się Jerozolimą i że Jego Królestwo usuwa w cień wszelkie ich rządy (Izajasza 49:23).

 7. Co oznacza „nowe imię” Syjonu?

⁷ Jehowa potwierdza teraz zmianę sytuacji Syjonu, nadając mu „nowe imię”. Jest ono świadectwem pomyślności i chlubnej pozycji ziemskich dzieci Syjonu od roku 537 p.n.e.a Dowodzi też, że Jehowa uznaje go za swą własność. Dzisiaj z takiego przysparzania radości Jehowie cieszy się Izrael Boży — a wraz z nim drugie owce.

 8. Pod jakimi względami Jehowa wywyższa Syjon?

⁸ Nadawszy Syjonowi „nowe imię”, Jehowa obiecuje: „Staniesz się w ręku Jehowy piękną koroną i królewskim zawojem w dłoni twego Boga” (Izajasza 62:3). Jehowa wywyższa więc swą symboliczną małżonkę — niebiański Syjon — aby patrzono na nią z podziwem (Psalm 48:2; 50:2). Wyrażenia „piękna korona” i „królewski zawój” wskazują, iż jest strojna w dostojeństwo (Zachariasza 9:16). Niezwykłym dziełem ręki Boga — użytej przez Niego mocy — jest Izrael duchowy, reprezentujący niebiański Syjon, czyli „Jerozolimę górną” (Galatów 4:26). Z pomocą Jehowy ten symboliczny naród wyróżnił się niebywałą lojalnością i oddaniem. Miliony osób — zarówno pomazańców, jak i drugich owiec — wzmacnia swe siły, żeby okazywać nadzwyczajną wiarę i miłość. W czasie Tysiącletniego Panowania Chrystusa pomazańcy, którzy już uzyskają wspaniałą nagrodę niebiańską, posłużą za narzędzia w ręku Jehowy do zapewnienia udręczonej ludzkości życia wiecznego (Rzymian 8:21, 22; Objawienie 22:2).

‛Jehowa ma w tobie upodobanie’

 9. Opisz przeobrażenie, jakie czeka Syjon.

⁹ Otrzymanie „nowego imienia” stanowi element zachwycającego przeobrażenia niebiańskiej góry Syjon, reprezentowanej przez jej ziemskie dzieci. Czytamy: „Już nie będą mówić, że jesteś niewiastą całkowicie porzuconą, a o twej krainie nie będą mówić, iż jest opustoszała, lecz będziesz zwana ‚W niej moje upodobanie’, a twa kraina — ‚Będąca własnością jako żona’. Bo Jehowa będzie miał upodobanie w tobie, a twoja kraina będzie własnością jako żona” (Izajasza 62:4). Po zagładzie w 607 roku p.n.e. ziemski Syjon będzie leżeć w gruzach. Ale Jehowa zapewnił, że cała kraina zostanie odbudowana i na nowo zaludniona. Zniszczona niegdyś stolica przestanie przypominać porzuconą kobietę, a reszta kraju nie będzie dłużej opustoszała. W wyniku odrodzenia, do którego dojdzie w roku 537, Jerozolima znajdzie się w zupełnie nowym położeniu, całkowicie odmiennym od wcześniejszej ruiny. Jehowa obwieszcza, że ona sama zostanie nazwana „W niej moje upodobanie”, a otaczająca ją kraina — „Będąca własnością jako żona” (Izajasza 54:1, 5, 6; 66:8; Jeremiasza 23:5-8; 30:17; Galatów 4:27-31).

10. (a) Jakie przeistoczenie przeżył Izrael Boży? (b) Czym jest „kraj” Izraela Bożego?

¹⁰ Podobną zmianę przyniósł Izraelowi Bożemu rok 1919. W czasie I wojny światowej mogło się wydawać, że Jehowa wyrzekł się chrześcijańskich pomazańców. Ale w 1919 roku odzyskali oni uprzywilejowaną pozycję i oczyścili swój sposób wielbienia Boga. Dotyczyło to ich nauk, zorganizowania i działalności. Izrael Boży wrócił do swego „kraju” — do swej duchowej posiadłości, czyli sfery działania (Izajasza 66:7, 8, 20-22).

11. W jakim sensie Żydzi poślubiają swą matkę?

¹¹ Jehowa kładzie teraz jeszcze większy nacisk na tę nową, uprzywilejowaną pozycję Jego ludu: „Jak młodzieniec bierze dziewicę na własność jako żonę, tak twoi synowie wezmą cię na własność jako żonę. I radosnym uniesieniem oblubieńca nad oblubienicą będzie się twój Bóg wielce radował tobą” (Izajasza 62:5). Jak Żydzi, synowie Syjonu, czyli Jerozolimy, mogą poślubić swą matkę? Dochodzi do tego po powrocie z niewoli babilońskiej, gdy obejmują w posiadanie swą dawną stolicę i ponownie się w niej osiedlają. Dobiega wtedy kresu jej opustoszenie — zostaje zaludniona swymi synami (Jeremiasza 3:14).

12. (a) Jak Jehowa wyraźnie wskazuje, że chrześcijańscy pomazańcy są częścią organizacji połączonej z Nim więzami małżeńskimi? (b) Jakie postępowanie Jehowy z Jego ludem stanowi dziś szczytny wzór dla małżeństw? (Patrz ramka, strona 342).

¹² Podobnie po roku 1919 dzieci niebiańskiego Syjonu obejmują w posiadanie swój „kraj” — posiadłość duchową określaną proroczym mianem „Będąca własnością jako żona”. Działalność chrześcijańska prowadzona w jej obrębie nie pozostawia wątpliwości co do tego, że ci namaszczeni duchem chrześcijanie są ‛ludem dla imienia Jehowy’ (Dzieje 15:14). Ponieważ wydają owoce Królestwa i nadają rozgłos imieniu Jehowy, On z całą pewnością patrzy na nich z upodobaniem. Jasno wykazał, że są częścią organizacji związanej z Nim nierozerwalną więzią. Namaścił ich duchem świętym, oswobodził z symbolicznej niewoli i posługuje się nimi do ogłaszania wszystkim ludziom nadziei na Królestwo, poświadczając w ten sposób, że raduje się z nich jak oblubieniec z oblubienicy (Jeremiasza 32:41).

„Nie milczcie”

13, 14. (a) Jak starożytna Jerozolima przeobraża się w bezpieczne miasto? (b) Dzięki czemu Syjon stał się „chwałą na ziemi” w czasach nowożytnych?

¹³ Dzięki symbolicznemu „nowemu imieniu” nadanemu przez Jehowę członkowie Jego ludu czują się bezpieczni. Wiedzą, że On darzy ich uznaniem i że są Jego własnością. Jehowa podaje teraz inne unaocznienie — zwraca się do nich jak do miasta otoczonego murem: „Na twoich murach, Jerozolimo, postawiłem strażników. Niech nie milczą przez cały dzień i przez całą noc — nigdy. Wy, którzy wspominacie o Jehowie, nie milczcie i nie dawajcie mu milczenia, aż mocno utwierdzi, aż uczyni z Jerozolimy chwałę na ziemi” (Izajasza 62:6, 7). Po powrocie wiernego ostatka z Babilonu Jerozolima w czasie wyznaczonym przez Jehowę staje się „chwałą na ziemi” — obwarowanym grodem, zapewniającym ludności bezpieczeństwo. Na murach dniem i nocą czuwają strażnicy, którzy dbają o bezpieczeństwo miasta i przekazują mieszkańcom ostrzeżenia (Nehemiasza 6:15; 7:3; Izajasza 52:8).

¹⁴ W czasach nowożytnych Jehowa używa namaszczonych strażników, aby wskazywać potulnym drogę do oswobodzenia się z pęt religii fałszywej. Tacy są zapraszani do Jego organizacji, która chroni ich przed skalaniem się pod względem duchowym, przed bezbożnymi wpływami i przed wywołaniem Jego niezadowolenia (Jeremiasza 33:9; Sofoniasza 3:19). Doniosłą rolę w zapewnianiu takiej ochrony odgrywa klasa strażnika — „niewolnik wierny i roztropny”, który udostępnia duchowy „pokarm we właściwym czasie” (Mateusza 24:45-47). Do przeobrażenia Syjonu w „chwałę na ziemi” przyczynia się też współpracująca z klasą strażnika „wielka rzesza” (Objawienie 7:9).

15. Jak klasa strażnika i jej współtowarzysze służą Jehowie nieustannie?

¹⁵ Klasa strażnika oraz jej współtowarzysze usługują bez przerwy! Pracują z wielkim oddaniem, co widać w gorliwej działalności milionów wiernych osób wspieranych przez nadzorców podróżujących oraz ich żony, a także w pracy niepłatnych ochotników zatrudnionych w różnych domach Betel i drukarniach Świadków Jehowy, misjonarzy, jak również pionierów specjalnych, stałych i pomocniczych. Wszyscy oni trudzą się też przy wznoszeniu nowych Sal Królestwa, odwiedzają chorych, troszczą się o tych, którzy stają w obliczu niełatwych decyzji w sprawie leczenia, a ponadto śpieszą z natychmiastową pomocą ofiarom klęsk żywiołowych i wypadków. Wielu spośród tych uczynnych ludzi często usługuje dosłownie „dniem i nocą”! (Objawienie 7:14, 15).

16. W jaki sposób słudzy Jehowy ‛nie dają mu milczenia’?

¹⁶ Słudzy Jehowy mają się modlić nieustannie, prosząc Boga, żeby ‛działa się Jego wola, jak w niebie, tak i na ziemi’ (Mateusza 6:9, 10; 1 Tesaloniczan 5:17). Słyszą wezwanie: „Nie dawajcie mu [Jehowie] milczenia”, dopóki nie zostaną spełnione pragnienia i nadzieje związane z odrodzeniem Jego prawdziwego wielbienia. Jezus także położył nacisk na potrzebę ciągłego zanoszenia modlitw, gdy usilnie zachęcał swych naśladowców, żeby ‛wołali do Boga dniem i nocą’ (Łukasza 18:1-8).

Służba dla Boga zostanie nagrodzona

17, 18. (a) Dlaczego mieszkańcy Syjonu mogą oczekiwać, że będą się rozkoszować płodami swej pracy? (b) Jak dzisiejszy lud Jehowy raduje się z owoców swego trudu?

¹⁷ „Nowe imię”, które Jehowa nadaje swemu ludowi, stanowi gwarancję, że trud tego narodu nie jest daremny. „Jehowa przysiągł swą prawicą i swoim silnym ramieniem: ‚Twego zboża już nie dam na pokarm twoim nieprzyjaciołom, a cudzoziemcy nie będą pić twego młodego wina, nad którym się mozoliłaś. Lecz ci, którzy je zbierają, będą je spożywać i na pewno będą wysławiać Jehowę; a ci, którzy je zbierają, będą je pić na moich świętych dziedzińcach’” (Izajasza 62:8, 9). Prawica i silne ramię Jehowy to trafne symbole Jego władzy i potęgi (Powtórzonego Prawa 32:40; Ezechiela 20:5). Za ich pomocą składa On przysięgę, co oznacza, iż jest naprawdę zdecydowany zmienić sytuację Syjonu. W roku 607 p.n.e. pozwala wrogom ograbić Syjon (Powtórzonego Prawa 28:33, 51). Teraz jednak jego dobrami będą się rozkoszować tylko ci, którzy mają do nich prawo (Powtórzonego Prawa 14:22-27).

¹⁸ Powyższa obietnica spełnia się również w czasach nowożytnych, dzięki czemu odrodzonemu ludowi Jehowy doskonale się wiedzie pod względem duchowym. W pełni cieszy się on z owoców swej pracy — rosnącej liczby chrześcijańskich uczniów i obfitego pokarmu duchowego (Izajasza 55:1, 2; 65:14). Ponieważ jest wierny, Jehowa nie pozwala wrogom naruszyć jego pomyślności duchowej ani ograbić go z plonów służby pełnionej z całej duszy. Żadna praca wykonywana dla Jehowy nie idzie na marne (Malachiasza 3:10-12; Hebrajczyków 6:10).

19, 20. (a) Jak została przygotowana droga dla Żydów wracających do Jerozolimy? (b) Jak w dobie nowożytnej oczyszczono drogę dla potulnych, którzy przyłączają się do organizacji Jehowy?

¹⁹ Poza tym dzięki „nowemu imieniu” organizacja Jehowy przyciąga szczere osoby. Napływają do niej rzesze ludzi, dla których droga wciąż jest otwarta. W proroctwie Izajasza powiedziano: „Przechodźcie, przechodźcie przez bramy. Oczyśćcie drogę ludowi. Usypujcie, usypujcie gościniec. Oczyśćcie go z kamieni. Wznieście sygnał dla ludów” (Izajasza 62:10). Początkowo wezwanie to zapewne dotyczyło przechodzenia przez bramy miast babilońskich w związku z powrotem do Jerozolimy. Powracający Żydzi mieli oczyścić drogę z kamieni dla ułatwienia wędrówki i wznieść „sygnał” wskazujący kierunek (Izajasza 11:12).

²⁰ Od roku 1919 namaszczeni chrześcijanie, oddzieleni do pełnienia służby dla Boga, kroczą „Drogą Świętości” (Izajasza 35:8). Pierwsi wyszli duchowym gościńcem z Babilonu Wielkiego (Izajasza 40:3; 48:20). Otrzymali od Boga przywilej przewodzenia w głoszeniu o Jego wspaniałych dziełach i wskazywaniu innym drogi na ów gościniec. Głównie dla własnego dobra ‛oczyścili go z kamieni’, to znaczy usunęli wszystko, co utrudniało im posuwanie się naprzód (Izajasza 57:14). Musieli dokładnie widzieć Boże zamierzenia i nauki. Fałszywe wierzenia przypominają przeszkody na drodze do życia, lecz Słowo Jehowy jest „jak młot kowalski, który rozbija urwistą skałę”. Za jego pomocą chrześcijańscy pomazańcy roztrzaskali owe przeszkody, żeby nie potknęli się o nie ludzie pragnący służyć Jehowie (Jeremiasza 23:29).

21, 22. Jaki „sygnał” Jehowa przygotował dla osób opuszczających religię fałszywą i skąd o tym wiemy?

²¹ W 537 roku p.n.e. Jerozolima stała się „sygnałem”, który wzywał ostatek Żydów do powrotu i odbudowania świątyni (Izajasza 49:22). Gdy w roku 1919 n.e. ostatek pomazańców został wyswobodzony z pęt religii fałszywej, nie błąkał się bez celu. Wiedział, dokąd zmierzać, gdyż Jehowa też przygotował dla niego pewien „sygnał”. Jaki? Ten sam, który zapowiedziano w Księdze Izajasza 11:10, gdzie czytamy: „W owym dniu korzeń Jessego będzie stał jako sygnał dla ludów”. Apostoł Paweł odniósł te słowa do Jezusa (Rzymian 15:8, 12). „Sygnałem” tym rzeczywiście jest Chrystus Jezus, który króluje na niebiańskiej górze Syjon! (Hebrajczyków 12:22; Objawienie 14:1).

²² Przy Jezusie Chrystusie gromadzą się zarówno chrześcijanie namaszczeni duchem, jak i drugie owce, by uczestniczyć w jednoczącym ich oddawaniu czci Bogu Najwyższemu. Władza Jezusa ma na celu wykazanie słuszności zwierzchnictwa Jehowy nad wszechświatem i zapewnienie błogosławieństw szczerym osobom ze wszystkich narodów na ziemi. Czyż ze względu na to każdy z nas nie powinien przyłączyć się do wywyższania Jehowy?

„Przychodzi twe wybawienie”!

23, 24. W jaki sposób osobom wierzącym w Boga jest udostępniane wybawienie?

²³ „Nowe imię”, które Jehowa nadaje swej organizacji przyrównanej do małżonki, ma związek z wieczystym wybawieniem jej dzieci. Izajasz pisze: „Oto Jehowa sprawił, że usłyszano to aż na krańcu ziemi: ‚Powiedzcie córze syjońskiej: „Oto przychodzi twe wybawienie. Oto jest z nim nagroda, którą on daje, a przed nim — jego zapłata”’” (Izajasza 62:11). ‛Wybawienie przyszło’ do Żydów, gdy upadł Babilon, a oni wrócili do ojczyzny. Ale słowa te wskazują na coś znacznie wspanialszego. Powyższa wypowiedź Jehowy przywodzi na myśl proroctwo Zachariasza skierowane do Jerozolimy: „Raduj się wielce, córo syjońska. Wznoś okrzyki tryumfu, córo jerozolimska. Oto przychodzi do ciebie twój król. Jest on prawy, tak, wybawiony; pokorny, jedzie na ośle, na dorosłym zwierzęciu, potomku oślicy” (Zachariasza 9:9).

²⁴ Trzy i pół roku po swym chrzcie w wodzie i namaszczeniu duchem Bożym Jezus wjechał do Jerozolimy i oczyścił świątynię (Mateusza 21:1-5; Jana 12:14-16). Obecnie zaś udostępnia w imieniu Jehowy wybawienie wszystkim, którzy wierzą w Boga. Odkąd w 1914 roku zasiadł na tronie, jest też z upoważnienia Jehowy Sędzią i Wykonawcą Wyroków. W roku 1918, trzy i pół roku po objęciu władzy królewskiej, oczyścił duchową świątynię Jehowy, reprezentowaną na ziemi przez zbór namaszczonych chrześcijan (Malachiasza 3:1-5). Kiedy został wywyższony jako „sygnał”, na całej ziemi rozpoczęło się wielkie zgromadzanie ludzi popierających mesjańskie Królestwo. Do Izraela Bożego, podobnie jak do jego starożytnego odpowiednika, również ‛przyszło wybawienie’ — w roku 1919 został uwolniony z Babilonu Wielkiego. Dla ofiarnych żniwiarzy przygotowano także „nagrodę” lub „zapłatę”, to znaczy nieśmiertelny byt w niebie albo wieczne życie na ziemi. Wszyscy, którzy dochowują wierności, mogą być pewni, że ich „trud w związku z Panem nie jest daremny” (1 Koryntian 15:58).

25. O czym zapewniono lud Jehowy?

²⁵ Przed niebiańską organizacją Jehowy, jej namaszczonymi duchem przedstawicielami na ziemi i wszystkimi, którzy pilnie z nimi współpracują, rysują się naprawdę obiecujące perspektywy! (Powtórzonego Prawa 26:19). Izajasz zapowiedział: „Nazwą ich ludem świętym, wykupionymi przez Jehowę, a ty będziesz zwana ‚Poszukiwaną’, ‚Miastem nie porzuconym bezpowrotnie’” (Izajasza 62:12). „Jerozolima górna”, reprezentowana przez Izrael Boży, swego czasu czuła się opuszczona. Ale to nigdy się nie powtórzy. Lud Jehowy już zawsze będzie zaznawał Jego troskliwej opieki i cieszył się Jego uznaniem.

[Przypis]

[Ramka na stronie 342]

Szczytny wzór małżeństwa

Kiedy ludzie zawierają związek małżeński, wnoszą do niego własne oczekiwania. A czego oczekuje Bóg? Przecież to On stworzył instytucję małżeństwa. Jakie miał założenia?

Pewnej wskazówki w tej sprawie dostarczają nam stosunki Boga z narodem izraelskim. Izajasz przyrównuje je właśnie do małżeństwa (Izajasza 62:1-5). Zwróćmy uwagę, co Jehowa Bóg jako „małżonek” czyni dla swej „oblubienicy”. Chroni ją i uświęca (Izajasza 62:6, 7, 12). Szanuje i ceni (Izajasza 62:3, 8, 9). I znajduje w niej upodobanie, o czym świadczą nowe imiona, które jej nadaje (Izajasza 62:4, 5, 12).

W Chrześcijańskich Pismach Greckich apostoł Paweł przypomina sporządzony przez Izajasza opis więzi między Jehową a Izraelem, gdy do węzła spajającego męża i żonę przyrównuje związek Chrystusa i zboru namaszczonych chrześcijan (Efezjan 5:21-27).

Paweł zachęca chrześcijan, żeby w swych małżeństwach naśladowali zażyłość łączącą Jezusa ze zborem. Nie ma większej miłości niż ta, którą Jehowa darzył naród izraelski, i ta, którą Chrystus żywi do zboru. Te symboliczne związki stanowią dla chrześcijan szczytny wzór udanego i szczęśliwego małżeństwa (Efezjan 5:28-33).

[Ilustracja na stronie 339]

Jehowa nada swej „niewieście” — niebiańskiemu Syjonowi — „nowe imię”

[Ilustracje na stronie 347]

Nowożytna klasa strażnika Jehowy nie milczy