Uporządkowanie naszych stosunków z Bogiem

„Chociażby się okazało, że grzechy wasze są niby szkarłat, zostaną wybielone zupełnie jak śnieg” (Izaj. 1:18).

 1, 2. (a) Co byś sobie pomyślał, gdyby ktoś ci zaproponował: „Chodź, rozsądźmy sprawę”? (b) Dlaczego nie możemy liczyć na ustępstwa ze strony Boga?

GDYBY z powodu jakiegoś uchybienia lub nieżyczliwego gestu popsuły się twoje stosunki z drugą osobą, to jak byś zareagował na jej słowa: „Chodź, rozsądźmy sprawę między nami”? Mogłyby one stanowić zaproszenie do tego, by siąść i zawrzeć ugodę, zdobywając się na wzajemne ustępstwa i kompromisy. Każda strona mogłaby przedstawić swój punkt widzenia, a następnie wziąć na siebie część odpowiedzialności za zaistniały błąd lub nieporozumienie.

² Czy jednak jest do pomyślenia, żeby sam Stwórca miał w takim sensie prosić: „Chodźcie, rozsądźmy”, jak przetłumaczono ten fragment z Księgi Izajasza 1:18 w Biblii poznańskiej, albo: „Będziemy się prawować” (Biblia warszawska), bądź też: „Spróbujmy przekonać siebie nawzajem” (King James Version)? W żadnym wypadku! Nikt z nas nie może liczyć na wygranie „sporu” z Jehową (Biblia Tysiąclecia, wyd. II) ani na ustępstwa z Jego strony, jak gdyby miał się przyznać do winy i zgodzić się na jakiś kompromis. Co zatem według omawianego wersetu musimy uczynić, jeśli nam zależy na pokojowych stosunkach z Bogiem?

 3. Jakie jest rzeczywiste znaczenie hebrajskiego słowa z Księgi Izajasza 1:18, tłumaczonego niekiedy na ‛prawować się’ lub ‛przekonywać siebie nawzajem’?

³ Hebrajskie słowo tłumaczone w różnych przekładach biblijnych na ‛prawować się’, ‛wieść spór’, ‛nawzajem siebie przekonywać’ lub jeszcze inaczej oznacza w zasadzie: „rozstrzygać, rozsądzać, dowodzić”. Ma ono wydźwięk prawniczy i nasuwa myśl o czymś więcej niż wzajemne przekonywanie się dwóch osób. W grę wchodzi także rozstrzygnięciea (Rodz. 31:37, 42; Hioba 9:33; Ps. 50:21; Izaj. 2:4). W dziele pt. Wilson’s Old Testament Word Studies (Studia nad słowami Starego Testamentu w opracowaniu Wilsona) podano takie znaczenie: „mieć rację; przekonywać; wykazywać, co jest słuszne i prawdziwe”. Toteż Bóg nakazywał: „Chodźcie, uregulujmy sprawy” (The New American Bible), albo: „Przyjdźcie teraz, a uporządkujmy stosunki między nami” (New World Translation).

 4-6. Kim był Izajasz i kiedy pełnił służbę proroka?

⁴ Do przekazania tego doniosłego orędzia Jehowa Bóg posłużył się prorokiem Izajaszem. Kim był ten człowiek i dlaczego jego misja była wtedy potrzebna? Pod jakim względem i my możemy z niej odnieść korzyść?

⁵ Na wzmiankę o „proroku” wielu ludziom zapewne przychodzi na myśl jakiś młody asceta, obwieszczający swój spaczony pogląd na świat. Inni może sobie wyobrażają dziwacznego starca, który pozuje na sędziego panujących stosunków. Jakże jednak różnił się od nich rozumny i zrównoważony mężczyzna imieniem Izajasz, którym Jehowa Bóg posłużył się do napisania jednej z ksiąg biblijnych!

⁶ „Izajasz, syn Amosa” żył w Judzie i gorliwie służył Jehowie „w czasach królów judzkich: Ozjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza” — w sumie ponad 40 lat. Izajasz przez skromność nie podał o sobie zbyt wielu informacji. Tradycja głosi, iż był spokrewniony z judzką rodziną królewską; natomiast wiemy na pewno, że był głową rodziny i że jego żona urodziła mu dwóch synów. Po jej śmierci prawdopodobnie ożenił się ponownie i został ojcem jeszcze jednego chłopca, nazwanego proroczo Immanuelem (Izaj. 1:1, BT; Izaj. 7:3, 14; 8:3, 18).

 7. Dlaczego powinniśmy się interesować proroctwem Izajasza?

⁷ Czasy Izajasza i nasze czasy są pod niejednym względem podobne. Każdy z nas widzi, że żyjemy w okresie międzynarodowych napięć i wojen lub groźby ich wybuchu. Przywódcy religijni i polityczni, zwłaszcza podający się za czcicieli Boga, każą uważać siebie za wzorce postępowania, mimo że często czytamy w prasie o malwersacjach, jakich się dopuszczają, lub skandalach obyczajowych, w których uczestniczą. Jak zapatruje się Bóg na takich przywódców, zwłaszcza gdy mają powiązania z chrześcijaństwem? Co przyniesie przyszłość im samym oraz ich zwolennikom? W Księdze Izajasza znajdujemy Boskie wypowiedzi bardzo pasujące do bieżących wydarzeń. Ponadto mieszczą się w niej ważne pouczenia dla każdego z nas, którzy staramy się służyć Bogu.

PROROK DLA NARODU OBCIĄŻONEGO WINĄ

 8. Co jest treścią Księgi Izajasza? Czym się odznacza styl, jakim została napisana?

⁸ Czytając Księgę Izajasza, znajdziesz w niej orędzia nawiązujące do przewinień Judy i Jeruzalem, szczegóły historyczne na temat najazdów nieprzyjacielskich, zapowiedzi spustoszenia okolicznych narodów, a także pokrzepiające proroctwa o odrodzeniu i wybawieniu Izraela. Wszystko to zostało napisane żywym, wyrazistym stylem. Doktor I. Slotki wyjaśnia: „Uczeni są pełni szczerego uznania dla Izajasza za błyskotliwość jego wyobraźni, za plastyczne bogactwo opisów, za posługiwanie się trafną, wymowną przenośnią, aliteracją, asonansem oraz za wspaniałe wyrównanie i rytmiczny tok wypowiedzi”. Przyjrzyjmy się dokładniej treści wstępnego orędzia Izajasza, zawartego w rozdziale 1 jego księgi.

 9. Co wiemy o czasie i okolicznościach spisania rozdziału 1 Księgi Izajasza?

⁹ Prorok nie podaje dokładnie, kiedy to napisał. Rozdział 6 (wersety od 1 do 13) pochodzi z roku, w którym zmarł król Ozjasz (Uzjasz). Jeżeli więc Izajasz zaczął pisać swą księgę wcześniej, to w jej początkowych rozdziałach może znajdować odbicie sytuacja, jaka się ukształtowała pod powierzchnią oficjalnego życia za panowania Ozjasza (829-777 p.n.e.). Co prawda jako król w zasadzie „czynił on to, co słuszne w oczach Jahwe [Jehowy]”, toteż Bóg obdarzył jego panowanie dobrobytem. Wiadomo jednak, że nie wszystko było w porządku, gdyż „w dalszym ciągu lud składał na wyżynach ofiary krwawe i kadzielne”, zanim Bóg poraził Ozjasza (zwanego też Azariaszem) trądem za zuchwałe ofiarowanie kadzidła w świątyni (2 Kron. 26:1-5, 16-23, BT; 2 Król. 15:1-5, BT). Zło, które było ukryte za dni Ozjasza, mogło zaowocować wielką niegodziwością, o jakiej czytamy w związku z jego wnukiem, królem Achazem (762-745 p.n.e.), przy czym jest możliwe, że właśnie to opisał Izajasz. Ale ważniejsze niż ustalenie daty powstania 1 rozdziału jest wyjaśnienie, co pobudziło Boga do wypowiedzenia słów: „Przyjdźcie teraz, a uporządkujmy stosunki między nami”.

10. Jaka sytuacja panowała w Judzie za króla Achaza, zwłaszcza wśród przywódców ludu?

¹⁰ Izajasz otwarcie obwieszczał: „Biada ci, narodzie grzeszny, ludu obciążony nieprawością, plemię zbójeckie, dzieci wyrodne! Opuścili Jahwe, wzgardzili Świętym Izraela, odwrócili się wstecz. (...) Cała głowa chora, całe serce osłabłe; od stopy nogi do szczytu głowy nie ma w nim części nietkniętej” (Izaj. 1:4-6, BT). Szesnastoletni okres panowania Achaza cechowało rażące bałwochwalstwo. Król ten „własnego syna oddał na spalenie w ogniu, jak to było ohydnym zwyczajem narodów (...). Składał też ofiary rzeźne i z kadzidła na wyżynach i na wzgórzach, i pod każdym drzewem zielonym” (2 Kron. 28:1-4, Bw; 2 Król. 16:3, 4). Niesprawiedliwość, przekupstwo i niemoralność szerzyły się wśród książąt, którzy bardziej by się nadawali na władców starożytnej Sodomy (Izaj. 1:10, 21-23; Rodz. 18:20, 21). Bóg oczywiście nie mógł ich pochwalać. A skoro tacy byli przywódcy, to w jakim położeniu znajdował się prosty lud?

11. Jak należy rozumieć wypowiedź z Księgi Izajasza 1:29, 30?

¹¹ Prorok Izajasz zilustrował godny ubolewania stan narodu izraelskiego wzmianką o świętych drzewach i ogrodach, w których składano bałwochwalcze ofiary oraz palono kadzidło pogańskim bóstwom. „Dęby” te miały ściągnąć na owych ludzi hańbę (Izaj. 1:29, Bw; 65:3). Następnie przeniósł ten obraz na samych bałwochwalców i napisał: „Staniecie się jak dąb, którego liść zwiędnie, lub jak ogród bez wody” (Izaj. 1:30, Bw). Istotnie, odstępujących od Jehowy miała spotkać zagłada. Mieli się stać podobni do paździerzy (palnych odpadków z lnu lub konopi), ich bożki zaś miały być jak iskra — razem czekała ich zguba w ogniu (Izaj. 1:28, 31, Bw).

12, 13. Jakie narzucają się analogie między czasami Izajasza a dobą dzisiejszą?

¹² Zestawmy to z dzisiejszym stanem rzeczy. W jednym tylko miesiącu prasa amerykańska doniosła o następujących wydarzeniach: Czołowy kandydat na prezydenta wycofał się z powodu skandalu wywołanego informacjami o tym, że się zadaje z kobietami lekkich obyczajów. Usunięto ze stanowiska wybitnego duchownego, gdyż przyznał się do popełnienia cudzołóstwa, a ponadto oskarżono go o udział w praktykach homoseksualnych i wymianie żon oraz o nadużywanie funduszy składkowych w celu zatuszowania różnych spraw. (Jak podano w czasopiśmie Time z 11 maja 1987 roku, „ocenia się, że od roku 1984 wydał na to łącznie ogromną sumę 4,6 miliona dolarów”). W Austrii rok wcześniej przełożony klasztoru cystersów w Rein-Hohenfurt ‛został zwolniony ze stanowiska i oskarżony o roztrwonienie 6 milionów dolarów na domek myśliwski oraz na przyjęcia dla członków byłej rodziny panującej, a także dla młodych kobiet mniej szlachetnego pochodzenia’. Zapewne i ty, Czytelniku, mógłbyś podać przykłady takich działaczy. Co twoim zdaniem myśli o nich Bóg?

¹³ Stosunek ogółu ludzi do religii coraz bardziej się różnicuje. Jedni odwracają się od niej z niechęcią lub demonstrują obojętność. Na przykład tylko 3 procent Anglików uczęszcza do oficjalnie uznawanego kościoła. Z drugiej strony dają się zauważyć objawy przesadnej religijności. Świadczy o tym rozkwit sekt charyzmatycznych, które odwołując się do emocji wzywają do zabiegania o „zbawienie”, propagują mówienie językami lub „uzdrawianie” chorych. W różnych sanktuariach gromadzą się tłumy czekających na cuda. Inni pragną dowieść swej „wiary” przez akty poświęcenia, na przykład idąc na pokrwawionych kolanach, by zobaczyć „Matkę Boską z Gwadelupy” (w mieście Meksyku). W jednej z gazet można było przeczytać: „Mimo iż wiara w jej istnienie oraz żarliwość, z jaką jest czczona, mogą się postronnym przybyszom wydawać bezładną mieszaniną chrystianizmu i elementów pogańskich, ta Matka Boska jest chyba najważniejszą postacią meksykańskiego katolicyzmu”.

JAK MOŻNA SOBIE ZASKARBIĆ UZNANIE BOŻE?

14. Jak Jehowa wyjaśnił za pośrednictwem Izajasza, że nie każdy, kto się podaje za sługę Bożego, może liczyć na Jego uznanie?

¹⁴ Jehowa Bóg nie zostawia cienia wątpliwości co do tego, jak się zapatruje na osoby, które utrzymują, że są po Jego stronie, lecz nie ‛oddają czci Ojcu duchem i prawdą’ (Jana 4:23). Jeżeli jakiś naród, jakaś społeczność religijna bądź poszczególne jednostki nie postępują zgodnie z miernikami wyłuszczonymi przez Boga, to wszelkie przejawy ich religijności mijają się z celem. Na przykład w starożytnym Izraelu prawnie wymaganym składnikiem prawdziwego wielbienia było obchodzenie pewnych świąt i składanie określonych ofiar (Księga Kapłańska, rozdziały od 1 do 7 oraz rozdział 23). A jednak Izajasz, przedstawiając punkt widzenia Stwórcy zaznaczył, że nie podobają Mu się niewierni Żydzi, mimo iż trzymali się tych przepisów. Jehowa oświadczył: „Gdy wyciągacie swoje ręce, zakrywam moje oczy przed wami, choćbyście pomnożyli wasze modlitwy, nie wysłucham was” (Izaj. 1:11-15, Bw). Dzisiaj jest zupełnie tak samo. Zamiast czczych ceremonii religijnych albo wyuczonych na pamięć wyznań wiary oraz innych modłów Bóg oczekuje modlitw i właściwych uczynków, których źródłem byłoby serce.

15. Z jakiego względu wypowiedź z Księgi Izajasza 1:18 pozwala nam żywić nadzieję? Co znaczą słowa: „Uporządkujmy stosunki między nami”?

¹⁵ Świadomość tego stanu rzeczy daje nam podstawę do nadziei. Stworzenia ludzkie mogą sobie zaskarbić łaskę Bożą. W jaki sposób? Izajasz usilnie zachęca: „Obmyjcie się, oczyśćcie się; usuńcie zło waszych poczynań sprzed moich oczu; przestańcie źle czynić. Nauczcie się czynić dobrze; odszukajcie sprawiedliwość”. I w tym momencie prorok przedstawia polecenie samego Boga: „Przyjdźcie teraz, a uporządkujmy stosunki między nami”. A zatem Jehowa nie zapraszał na posiedzenie, na którym równi sobie mogliby osiągnąć porozumienie przez wzajemne ustępstwa. Bóg wiedział, co jest dobre i słuszne. Sens Jego orzeczenia można wyrazić słowami: Wszelkich zmian, jakie się okażą potrzebne, muszą dokonać sami ludzie, ich obowiązkiem jest bowiem dostosować się do sprawiedliwych i prawych mierników Bożych. Wymaganie to jest aktualne również dzisiaj. Można się zmienić i dzięki temu pozyskać łaskę, nawet jeśli poprzednio postępowało się w sposób bezsprzecznie zły. Izajasz napisał: „Chociażby się okazało, że grzechy wasze są niby szkarłat, zostaną wybielone zupełnie jak śnieg” (Izaj. 1:16-18).

16. Jak niektóre osoby zareagowały na biblijnie uzasadnione rady dotyczące pewnych uchybień?

¹⁶ Tymczasem ten i ów wprawdzie przyjmuje do wiadomości takie rady, ale uważa, iż odnoszą się one do drugich. Najwidoczniej skłonność ta zaznaczała się też u wielu osób współczesnych Izajaszowi. W gruncie rzeczy każdy powinien zbadać siebie samego. Jeżeli ktoś z chrześcijan dopuścił się poważnego grzechu, na przykład kłamstwa, oszustwa, niemoralności lub innych ciężkich wykroczeń, to musi się zdobyć na skruchę i odpowiadające jej uczynki (Dzieje 26:20). Godny pochwały jest fakt, że niektórzy przedsięwzięli odpowiednie kroki, by ‛uporządkować swoje stosunki z Jehową’. Na przykład w Strażnicy 19/CVI poruszono sprawę konieczności usunięcia uchybień, które mogą pozostawać ukryte dla ludzi postronnych, ale nie dla Boga (Mat. 6:6; Filip. 4:13). Omówiono tam trzy dziedziny zasługujące na poświęcenie im uwagi: potajemne przyjmowanie transfuzji krwi, samogwałt oraz nadużywanie alkoholu. Po przestudiowaniu tego materiału pewna liczba czytelników nadesłała listy z wyrazami wdzięczności; osoby te wyznały, że dopuszczały się takich rzeczy, ale zostały pobudzone do skruchy i dokonania niezbędnych zmian.

17. Jak możemy z pożytkiem odnieść do siebie wezwanie z Księgi Izajasza 1:18, nawet jeśli nie dopuściliśmy się poważniejszego wykroczenia?

¹⁷ Oczywiście większość chrześcijan rozpatrujących niniejszy artykuł nie dopuściła się poważnych wykroczeń. Mimo to orędzie Izajasza powinno nas pobudzać do przeprowadzenia wnikliwej analizy. Czy nie zachodzi potrzeba uporządkowania pod jakimś względem naszych stosunków z Bogiem? Jednym z najważniejszych czynników, poruszonych przez Izajasza, były pobudki serca. W związku ze sprawą modlitw ktoś mógłby siebie zapytać: Czy moje modlitwy wypływają z serca i czy w miarę najlepszych możliwości popieram swe prośby uczynkami? Niektórzy po zastanowieniu się doszli do wniosku, że w tym zakresie mogliby jeszcze coś poprawić. Prosili na przykład o głębsze zrozumienie woli Bożej, ale poświęcali mało czasu na studiowanie Biblii i literatury chrześcijańskiej. Inni ewentualnie modlili się o większy udział w służbie kaznodziejskiej, ale prowadzili styl życia nie pozwalający na zmniejszenie dochodów przez ograniczenie pracy świeckiej. A może modliłeś się o to, żeby Bóg błogosławił ci w dziele pozyskiwania uczniów? Jeżeli tak, to w jakiej mierze dokładasz starań, żeby zostać bardziej wykwalifikowanym nauczycielem? Czy skrupulatnie dokonujesz odwiedzin ponownych i czy jesteś gotów poświęcać czas na prowadzenie z kimś regularnego studium biblijnego? Jeżeli w parze z twoimi modlitwami będą szły wysiłki, dowiedziesz tym, iż szczerze pragniesz, żeby Bóg cię wysłuchał.

18. Dlaczego powinno nam zależeć na uporządkowaniu stosunków z Bogiem?

¹⁸ Najzupełniej słusznie więc postępuje każdy, kto we wszystkich dziedzinach życia stara się ‛uporządkować stosunki’ z naszym Bogiem i Stwórcą. Zwróćmy uwagę, jakie było na ten temat zdanie Izajasza: „Wół zna swego właściciela, a osioł żłób swego pana, lecz Izrael nie ma rozeznania, mój lud niczego nie rozumie” (Izaj. 1:3, Bw). Nikt z nas nie chciałby uchodzić za mniej rozumnego lub wdzięcznego niż wół albo osioł. Porównanie takie byłoby jednak stosowne, gdybyśmy doszli do wniosku, że nie warto się przykładać do nabywania wiedzy o naszym Życiodawcy oraz o Jego wymaganiach, a następnie do rzetelnego wprowadzania ich w czyn.

19. Jakie widoki nakreślił Izajasz przed tymi, którzy uporządkują swoje stosunki z Bogiem? Jakie to ma znaczenie dla nas?

¹⁹ Izajasz dał swoim współczesnym powód do optymizmu. Oświadczył, że mogą zmienić swą pozycję przed Jehową i stać się czyści. Można by to przyrównać do odbarwienia szkarłatnoczerwonej szaty, która potem swą bielą zaczęłaby przypominać wełnę lub śnieg pokrywający szczytową partię góry Hermon (Izaj. 1:18; Ps. 51:9, Bw; Dan. 7:9; Obj. 19:8). Mimo iż większość jego rodaków na to nie zareagowała, wskutek czego naród został wydany pod miecz i uprowadzony do niewoli, to jednak mógł z niej powrócić wierny ostatek. My także możemy zyskać uznanie Jehowy, w czym niekiedy potrafią nam pomóc sumienni starsi, którzy usługują po zborach jako miłujący ‛sędziowie i doradcy’ (Izaj. 1:20, 24-27; 1 Piotra 5:2-4; Gal. 6:1, 2). Bądź zatem pewny, że możliwe jest uporządkowanie twoich stosunków z Bogiem. A jeśli już cieszysz się Jego łaską, to umacniaj więź, jaka cię z Nim łączy. Naprawdę jest ona godna wszelkich wysiłków.

[Przypis]

PYTANIA DO POWTÓRKI:

◼ Co znaczyło polecenie, aby ‛przyjść i uporządkować swoje stosunki’ z Bogiem?

◼ Pod jakim względem czasy Izajasza były podobne do dzisiejszych?

◼ Co według Izajasza było każdemu potrzebne do zaskarbienia sobie uznania Bożego?

◼ Czego jeszcze oprócz poważnych grzechów powinno dotyczyć porządkowanie naszych stosunków z Bogiem?

[Ilustracja na stronie 8]

Ośnieżone zbocza góry Hermon z widokiem na południowy zachód, na dolinę górnego Jordanu w kierunku wzgórz Galilei

[Ilustracja na stronie 11]

Izajasz napisał, że ‛osioł zna żłób swego pana’. Jaka nauka wypływa stąd dla nas?